Επιστροφή
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011
Σύστημα υγείας
elet@enet.gr Ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, πιστός υπηρέτης της τρόικας και των συνταγών της, με τη δήθεν «αναμόρφωση» προσπαθεί να διαλύσει ό,τι απέμεινε από το άθλιο «εθνικό σύστημα υγείας».
Στο στόχαστρο έβαλε επίσης τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι, δεν είναι περισσότεροι από τον μέσο όρο των χωρών της Ε.Ε. Το κράτος χρειάζεται οργάνωση και όχι διάλυση.

Ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος, που νομίζει ότι μπορεί μελλοντικά να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πατώντας επί πτωμάτων θα μείνει στην Ιστορία ως ο υπουργός που δεν σεβάστηκε τα 200 ευρώ επίδομα του ΟΓΑ και τα 400 του ΙΚΑ των ψυχικά ασθενών, που ζουν μόνιμα στις ψυχιατρικές δομές.

Με νόμο τα κατέσχεσε υπέρ των ψυχιατρικών νοσοκομείων, για να μην έχουν οι πιο αδύναμοι συμπολίτες μας που είναι οι ψυχικά πάσχοντες -οι οποίοι δεν μπορούν να διεκδικήσουν δικαιώματα και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους-, ψιλά ούτε για ένα τσιγάρο της παρηγοριάς ούτε για μια τυρόπιτα από το κυλικείο για να συμπληρώσουν το φτωχό συσσίτιο του ιδρύματος.

Θα πρέπει να πάρει πρωτοβουλία ομάδα ενεργών πολιτών, να τον προτείνει στη Σουηδική Ακαδημία για Νόμπελ ανθρωπισμού, ανάλογο της μητέρας Τερέζας. Μπράβο του. Αξιος ο μισθός του. Σίγουρα του πρέπει μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες ως "ο πρωτοπόρος ο άγιος των φτωχών"»

Μανούσος Δασκαλάκης

Σ Ε ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ Η ΕΛΛΑΔΑ;

ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ Η ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

«Με λόγια με φυσιογνωμία και με τρόπους μια εξαίρετη θα κάνω πανοπλία, και θα αντικρίζω έτσι τους κακούς ανθρώπους, χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία». Κ.Π. Καβάφης

Ο Σλοβένος κοινωνικός φιλόσοφος Σλαβόϊ Ζίζεκ είναι μια διεθνής πνευματική προσωπικότητα στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς. Για την Ελλάδα κι αυτός ομολογεί ότι¨ «Δεν πρέπει οι Έλληνες να κατηγορούν την Ευρώπη για τα πολιτικά τους προβλήματα» Τάσσεται κι αυτός ο διανοούμενος, υπέρ τη ενωμένης Ευρώπης.

Ζίζεκ: « Η διάλυση της οικονομικής και πολιτικής ένωσης της Ευρώπης πρέπει να αποφευχθεί με κάθε κόστος. Οι Έλληνες δεν θα πρέπει τώρα να κατηγορούν την Ευρώπη για τα πολιτικά τους προβλήματα. Για πολλά χρόνια έχουν επιδοθεί σε ένα επικίνδυνο μίγμα πελατειακών σχέσεων με το κράτος πρόνοιας που έχει φθάσει στα όριά του. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ίδια η Ευρώπη. "Τι θέλει η Ευρώπη;" για να παραφράσουμε το ερώτημα του Φρόυντ "Τι θέλει η γυναίκα;". Η σημερινή κρίση είναι κρίση του τεχνοκρατικού μοντέλου των Βρυξελλών. Μόνο μια νέα αριστερά μπορεί να σώσει την Ευρώπη.»

Η διαλυτική κρίση που περνάει η οικονομία και η κοινωνία με την μεγάλη ύφεση {great disperse} και την διάλυση του κοινωνικού ιστού, αφήνει πανικόβλητη την κυβέρνηση ,όπου επιδίδεται σε εκβιαστικά διλήμματα ,και σε διαρκή τρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων για να περάσει σωρεία αντιλαϊκών μέτρων. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει την λαϊκή νομιμοποίηση. Είναι επίσης προφανές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση της Ν. Δ λαϊκίζει ασύστολα, μην αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που της αναλογούν για την δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας. Διακηρύσσει ότι κατέχει την μαγική συνταγή εξόδου από την κρίση. Προφανώς βγάζοντας τον λαγό από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού προέδρου της. Κι όμως σε αυτήν την δύσκολη καμπή της Ελληνικής ιστορίας χρειαζόμαστε όσο ποτέ την συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων. Κι όταν λέω όλων των πολιτικών δυνάμεων εννοώ και της αριστεράς, που έστω κι αν δεν την ψηφίζουν εκφράζει το 30% του εκλογικού σώματος που δηλώνουν αριστεροί. Σήμερα δεν είναι εποχή για αδιέξοδες συγκρούσεις αλλά για διάλογο και συναινέσεις. Διάλογο για να συνθέσουμε απόψεις και όχι διάλογο κωφών όπου ο καθένας θα μείνει ταμπουρωμένος στις θέσεις του όπως συνήθως συμβαίνει στη χώρα μας."Ου με πείσεις καν με πείσεις".Συνεχή και εμπεριστατωμένο διάλογο με την κοινωνία των πολιτών. Με την διαλεκτική του διαλόγου και τις συναινέσεις ίσως να βρεθεί ένας τρόπος να μην πέσουν όλα τα βάρη στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Με τον διάλογο και με ένα ενιαίο , αρραγές και πάνδημο Ελληνικό μέτωπο μπορεί να μας υπολογίσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ότι δείχνουμε σοβαρότητα και υπευθυνότητα για την αντιμετώπιση τη κρίσης. Αν η αριστερά που είναι διχασμένη και πολυτεμαχισμένη δεν πάρει θέσεις συναινετικού διαλόγου, παρά κραυγάζει από απόσταση κάνει περισσότερο κακό στους εργαζόμενους παρά καλό , διότι αφήνει τους κεφαλαιοκράτες να διαχειρίζονται την κρίση υποσχόμενη η ίδια σοσιαλιστικούς παραδείσους. Υ. Γ. Να υπενθυμίσω στους νεότερους ότι το 1990 όπου συμμετείχε η αριστερά στην κυβέρνηση με υπουργό ΠΕΧΩΔΕ τον πρόεδρο του τεχνικού επιμελητηρίου Ελλάδας και μέλος της Κ.Ε του ΚΚΕ κ. Κώστα Λιάσκα, ο κ. Λιάσκας αύξησε υπερβολικά την τιμή της οικοδομικής άδειας λόγω της αύξησης της αμοιβής των πολιτικών μηχανικών που εκπροσωπούσε. Δεν νομίζετε ότι ήταν πολύ "σοσιαλιστικό μέτρο" για την λαϊκή στέγη;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΣΤΡΑΒΑ ΑΡΜΕΝΙΣΑΜΕ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Το νεοελληνικό κράτος σύμφωνα και με τον καθηγητή φιλοσοφίας Στέλιο Ράμφο
δομήθηκε αν τον ερμηνεύω σωστά, επί των χωριστών καπετανάτων, και του δικαίου του αίματος. Τούτο γιατί όντας στην κυριαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν πέρασε αναγέννηση και διαφωτισμό. Μην λησμονούμε ότι παιδί του διαφωτισμού και της αστικής μετεξέλιξης, υπήρξε ο φιλελευθερισμός, και η ουτοπία, ο Μαρξισμός, και ο αναρχισμός. Οι νεοέλληνες πάντα κατά τον κ. Στέλιο Ράμφο «δεν γνωρίζουν» άρα¨ {διαφωτισμός} αλλά «πιστεύουν» άρα¨ {Ορθόδοξος Χριστιανισμός». Σύμφωνα λοιπόν με τις απόψεις του κ. καθηγητή, η γέννα του νεοελληνικού κράτους ήταν διαφορετικά
δομημένη σε σχέση με τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης. Γι`αυτό υπήρξαν από της γεννήσεως του, εμφύλιες έριδες, όπως η δολοφονία Καραϊσκάκη, η φυλάκιση Κολοκοτρώνη , διχασμός μεταξύ νησιωτών και στεριανών , διαιρέσεις και συγκρούσεις μεταξύ στρατιωτικών, {οπλαρχηγών} και πολιτικών.
Οι Έλληνες του νεοελληνικού κρατιδίου, δεν κατανόησαν την έννοια του κατά Ζαν Ζακ Ρουσσώ «κοινωνικού συμβολαίου» το οποίο όλοι οι πολίτες είναι συμβαλλόμενοι για να σχηματίσουν την ανώτερη δύναμη που είναι το κράτος. Για οποίο αναλύει ο Β.Ι. Λένιν στο «Κράτος και επανάσταση» στο οποίο παραθέτει απόσπασμα από το βιβλίο του Φρίντριχ Ένγκελς ¨ «Η καταγωγή της οικογένειας της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους όπου γράφει¨ «το κράτος δεν είναι επίσης «η πραγματικότητα της ηθικής ιδέας, η εικόνα και η πραγματικότητα του λογικού», όπως ισχυρίζεται ο Χέγκελ. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε ορισμένη βαθμίδα εξέλιξης. Το κράτος είναι η ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μια άλυτη αντίφαση, με τον εαυτόν της, διασπάστηκε σε ασυμφιλίωτες αντιθέσεις, που δεν έχει δύναμη να τις εξορκίσει». Βεβαίως όταν ο Ένγκελς έγραφε για το κράτος δεν εννοούσε το καθυστερημένο και αγροτικό νεοελληνικό κρατίδιο, αλλά τα ισχυρά βιομηχανικά κράτη της Δυτικής και κεντρικής Ευρώπης, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία .

Το νεοελληνικό κρατίδιο των καπετανάτων, δολοφόνησε τον πρώτο κυβερνήτη του Ι. Καποδίστρια ,ο οποίος έστω και με αυταρχικό τρόπο προσπάθησε να οργανώσει το κράτος πάνω στα Δυτικά πρότυπα. Έτσι το κράτος δομήθηκε στηριζόμενο σένα πελατειακό σύστημα όπου κυριάρχησε η φαυλοκρατία, και η ανευθυνότητα. Ο καθηγητής Στέλιος Ράμφος λέγει σε συνεντεύξεις του, ότι το νεοελληνικό κράτος είναι η προέκταση του κοινωνικού αισθήματος, το οποίο δεν ενδιαφέρεται για τον άλλο αλλά μόνο για το στενότερο και ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, γι`αυτό γεννάει συγκρούσεις αντί για συναινέσεις . Ενδιαφέρεται επίσης και για την αναπαραγωγή της διοικητικής και οικονομικής ελίτ η οποία κυριαρχεί,προσθέτουμε εμείς. Γι`αυτό κακοδιοίκησε και έφτασε τα δημόσια οικονομικά στην σημερινή καταβαράθρωση. Και στην πιο δύσκολη οικονομική κρίση που βίωσε ο σύγχρονος Ελληνισμός.

Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
1973 17 Νοέμβρη . Εμείς οι κάτοικοι της επαρχίας δεν είχαμε πληροφόρηση για τα συμβάντα της εποχής. Εγώ και να μου συγχωρήσετε το εγώ, που χρησιμοποιώ ήμουν τότε νέος δροσερός και ωραίος. Τα δραματικά γεγονότα του Πολυτεχνείου τα έμαθα από την κρατική τηλεόραση. Με πλήρη συσκότιση, και απόκρυψη της αλήθειας. Ούτε για νεκρούς μάθαμε ούτε για τον εγκληματία διοικητή των τεθωρακισμένων Ν. Ντερτιλή που έδωσε την διαταγή για την κατεδάφιση της πύλης του Πολυτεχνείου, ούτε για ξεσηκωμό εργαζομένων και φοιτητών και τρίξιμο των χουντικών θεμελίων. Η κρατική τηλεόραση είπε για ολίγους ταραξίες οι οποίοι χάλασαν την ησυχία των νοικοκυραίων. Η κρατική τηλεόραση τότε ήταν απολύτως ελεγχόμενη από την στρατιωτική χούντα. Ποιος ήμουν εγώ; Ένας μικροαστούλης που αγωνιζόταν να επιβιώσει σε μια επαρχιακή πόλη. Μικροαστούλης με αριστερές καταβολές από οικογένεια. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Αν γινόταν εκλογές αριστερά θα ψήφιζα. Τι θα ψήφιζαν οι άλλοι κάτοικοι διαφόρων επαγγελμάτων, οι υπάλληλοι δημόσιοι, και ιδιωτικοί οι αγρότες που για να τους καλοπιάσει η χούντα τους χάρισε τα χρέη; Δεν το γνωρίζω. Λέγεται και ακούγεται ότι κόσμος και κοσμάκης στήριζε την χούντα. Εκτός των άλλων την χούντα την ευνοούσαν και στήριζαν οι Αμερικανοί. Μάλιστα ο τότε αυτοεξόριστος πολιτικός Ανδρέας Γ. Παπανδρέου στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο με τίτλο «Η δημοκρατία στο απόσπασμα» είχε γράψει ότι¨ «Ο Συνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος ήταν ο πρώτος πράκτορας της Αμερικανικής cia που είχε γίνει πρωθυπουργός σε χώρα της Ευρώπης».
Ο Ελληνοαμερικανός Τομ Πάπας τότε είχε έλθει για επενδύσεις στην χουντοκρατούμενη Ελλάδα, ένα ακόμη δείγμα εύνοιας των Αμερικανών προς τους χουντικούς.
Ορισμένοι Έλληνες επιχειρηματίες επένδυαν στον τουρισμό κτίζοντας στα νησιά νέα ξενοδοχεία 4,και 5 αστέρων. Τα κόμματα βρισκόταν στην κατάψυξη, «στον γύψο» όπως έλεγε τότε ο γελοίος Συνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος πρωτεργάτης του πραξικοπήματος πρόεδρος και πρωθυπουργός μέχρι που τοποθέτησε πρωθυπουργό χωρίς εκλογές, τον δοτό Σπύρο Μαρκεζίνη για να δώσει επίφαση ελευθερίας. Όπως είπε κι ο ποιητής «ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν». Παρά την επιφανειακή φιλελευθεροποίηση της χούντας
υπήρχαν ακόμη εξόριστοι στα ξερονήσια του Αιγαίου, και έκτακτα στρατοδικεία εν δράσει. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η «φιλελευθεροποίηση» του Παπαδόπουλου λόγω πιέσεων από το εξωτερικό, δημιούργησαν ρήγμα στους κόλπους της χούντας. Ο Ταγματάρχης Γιάννης Ιωαννίδης ο επονομαζόμενος και «σκύλος της ΕΣΑ» έκανε αντιπραξικόπημα και έριξε την εθελόδουλη κυβέρνηση Μαρκεζίνη . Οι δικοί του στη Κύπρο έκαναν απόπειρα δολοφονίας εναντίον του προέδρου και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Ο Ιούλιος του 1974 ήταν κοντά. Τότε ο Τουρκικός «Αττίλας» εισέβαλλε και κατέλαβε τη βόρεια Κύπρο. Τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις είχαν ανακοινώσει την επιστράτευση των Ελλήνων ανδρών μέχρι ηλικίας 40 ετών. Ήταν γύρω στις μια και μισή ίσως δύο μετά τα μεσάνυχτα. Οι μέρες της χουντικής κυβέρνησης ήταν πλέον μετρημένες. Με οπλισμένο τον Ελληνικό λαό, και με τους Τούρκους στρατιώτες να εισβάλλουν , στο νησί της Αφροδίτης η χούντα είχε πανικοβληθεί. Είχα παρκάρει τα αυτοκίνητο στην αυλή μου χωρίς να το κλειδώσω. Τότε ακόμη στις μικρές πόλεις, δεν υπήρχε εγκληματικότητα και μπορούσατε να κοιμηθείτε με ανοιχτά παράθυρα. Ακούω χτυπήματα στην πόρτα. Σηκώνομαι αγουροξυπνημένος και ανοίγω με χασμουρητό την πόρτα. Αντικρίζω ένα χωροφύλακα. Στην αρχή νόμισα ότι μου έκλεψαν το ι.χ αυτοκίνητο. Ήταν νέο απόκτημα και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι γι`αυτό. Έστω κι αν ακόμη το χρωστούσα. Ο χωροφύλακας με προσγείωσε ανώμαλα. «Μην ανησυχείτε». Μου είπε. «Σας έφερα την εντολή για την επιστράτευση σας». Μου έδωσε το χαρτί τον ευχαρίστησα και χάθηκε στο σκοτάδι της νύχτας. Την ίδια νύχτα παρουσιάστηκα στο Μόδι Κυδωνίας. Σε ελαιώνες είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες επίστρατοι. Την πρώτη νύχτα την περάσαμε στο πόδι ξάγρυπνοι συζητώντας για την πολιτική κατάσταση. Περιμέναμε ώρα με την ώρα να μας δώσουν εντολή να πάμε στη Κύπρο. Εμείς οι επίστρατοι βιώσαμε την τραγωδία της Κύπρου οι περισσότεροι μήνες δύο σε στρατόπεδα χωρίς να πάρουμε εντολή από μια πανικόβλητη χούντα. Έφυγαν όμως καταδρομείς από το στρατόπεδο του Μάλεμε. Ορισμένοι έπεσαν υπέρ πατρίδος. Η χούντα κάτω από το βάρος της Τουρκικής εισβολής δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την οργή των Ελλήνων και άφησε την διακυβέρνηση, και την διαχείριση της κρίσης σε κυβέρνηση Εθνικής ενότητας ,υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Μια ακόμη Ελληνική Εθνική, τραγωδία λες και ήταν γραμμένη από τον τραγικό ποιητή της αρχαιότητας Σοφοκλή, διαδραματίστηκε εμπρός στα μάτια του Ελληνικού λαού.

ΜΑΣ ΞΕΔΟΝΤΙΑΖΟΥΝ

ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Ν.Δ ΕΜΠΑΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΛΑΟ



ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Κάθε δόση και νέα μέτρα από την τρόικα. Δήθεν¨ «Για να σωθεί η χώρα». Ποιος κυβερνά αυτή την χώρα; Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή η τρόικα των πιστωτών; Έχει την πολιτική νομιμοποίηση η κυβέρνηση ,να συνεχίσει να κυβερνά μετά τον ορυμαγδό των μέτρων χωρίς κανένα αποτέλεσμα; Θυμάται το εκλογικό σώμα με τι πρόγραμμα κατέβηκε στον λαό η κυβέρνηση; «Ότι λεφτά υπάρχουν» και με χίλιες άλλες ψευτοϋποσχέσεις, όπως έδιναν οι αποικιοκράτες στους ιθαγενείς καθρεφτάκια και χάντρες, και τους ξεγελούσαν για να τους υποκλέψουν τον πλούτο. Κι ας έβλεπαν το τεράστιο δημόσιο χρέος της χώρας. Ας έβλεπαν την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε με την «Λήμαν μπράδερς» στις Η.Π.Α Ας έβλεπαν πανικόβλητο «τον καταλληλότερο» να προκηρύσσει εκλογές, για να μην σκάσει πάνω του η φούσκα της χρεοκοπίας. Απτόητοι αυτοί οι ψεύτες πολιτικάντες πάθαιναν σύνδρομο στέρησης 7 χρόνια μακριά από την αγαπημένη τους εξουσία. Με την ακατάσχετη υποσχεσιολογία κέρδισαν την εξουσία. Διαπίστωσαν ότι δεν ήξεραν τι να την κάνουν.

Δεν διέθεταν κανένα σχέδιο εξόδου, από την κρίση. Πανικόβλητοι από την σκληρή πραγματικότητα αντί να πάρουν αμέσως μέτρα ταξίδευαν στην Ευρώπη λέγοντας ότι¨ «κυβερνούν μια διεφθαρμένη χώρα» ότι¨ «η χώρα μοιάζει με τον «Τιτανικό» και άλλα φαιδρά παρόμοια. Αυτοί δεν κυβερνούσαν τα τελευταία 30 χρόνια; Τώρα το ανακάλυψαν; Ή ήταν πρόσχημα να ανακαλέσουν τα προεκλογικά ψεύδη τους; Κι αυτό σε μια κρίσιμη στιγμή όπου τα σπρεντς των ομολόγων άρχισαν συνεχώς να ανεβαίνουν. Ποιος λογικός άνθρωπος ζητάει από τις αγορές δάνεια για την χώρα του, και ξεστομίζει δημόσια αυτές τοις κατηγορίες; Εκτός εάν το κάνει σκόπιμα για να μη μας δανείζουν οι αγορές, και να φέρει το Δ.Ν.Τ στην χώρα μας. Όπως εκ των υστέρων μάθαμε ότι συζητούσαν, -πριν αναλάβουν την κυβέρνηση- ,με τους τεχνοκράτες του Δ.Ν.Τ Όταν όλοι γνωρίζουν ότι στις χώρες τις υποανάπτυκτες που πήγε άφησε συντρίμμια και ερείπια. Διερωτάται ακόμη, κι ένας καλόπιστος ουδέτερος παρατηρητής. Οι κυβερνώντες είναι, μικρόνοες ή ακόμη μια φορά άλλα λένε κι άλλα κάνουν;. Ίσως είναι κάτι χειρότερο . Άβουλοι και μοιραίοι κατοχικοί συνεργάτες, των ξένων και Ελληνικών μεγάλων κεφαλαιουχικών οίκων, που προσπαθούν να περισώσουν ότι μπορούν για τα αφεντικά τους. Με τίμημα την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού. Την διάλυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Την γιγάντωση της ανεργίας. Τους χιλιάδες νέους και μεγαλύτερους χωρίς κοινωνική ασφάλιση να προστρέχουν «στους γιατρούς χωρίς σύνορα». Την συνεχή φορολογική αφαίμαξη των μισθωτών και συνταξιούχων. Τον ανάλγητο φόρο πάνω στο φόρο επί της μικρής ιδιοκτησίας. Τις έκτακτες εισφορές. Την μείωση του αφορολόγητου για να πιάνει και αυτόν που κάνει εκατό ημερομίσθια τον χρόνο. Με ποιο δικαίωμα και με ποια νομιμοποίηση φέρνει η κυβέρνηση¨ «χωρίς περίσκεψιν χωρίς λύπην χωρίς αιδώ» σε τέτοια απελπιστική κατάσταση τον λαό και την χώρα. Ο λαός δεν τους αντέχει άλλο και πρέπει να φύγουν το συντομότερο δυνατόν. Πριν φύγουν νύχτα.

ΠΙΚΡΑ ΑΛΛΑ ΟΜΟΡΦΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο λαός στην Γερμανική κατοχή υπέφερε από πείνα. Στην Αθήνα όπως περιγράφουν οι παλιότεροι συγγραφείς¨ «το κάρο της Δημαρχίας μετέφερε ανθρώπους «τυμπανισμένους»,{με φουσκωμένες κοιλιές} πεθαμένους από την ασιτία, στα νεκροταφεία». Ο Γρηγόρης είχε γεννηθεί 2,3 χρόνια μετά την Γερμανική κατοχή. Δεν έζησε στον πόλεμο, και την αγωνία των γονέων του. Όταν μεγάλωσε κάπως , του διηγιόταν ο πατέρας του , για τον Ελληνοιταλικό πόλεμο, και το Ελληνικό έπος στα βουνά της Αλβανίας στις 28 Οκτωβρίου 1940. Η μικρή Ελλάδα τότε, νίκησε την ισχυρή Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι, κάνοντας τον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσώρτσιλ να δηλώσει με θαυμασμό ότι¨ «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.»
Ο Γρηγόρης γλύτωσε τον πόλεμο, αλλά δεν απέφυγε την δική του εποχή, όπου έζησε τις δυσκολίες και την φτώχεια της μετακατοχικής ζωής, την εσωτερική και την εξωτερική μετανάστευση. Όταν ωρίμασε και λευκάνθηκαν τα μαλλιά στο κεφάλι του, θυμόταν έντονα την φτώχεια , τις δυσκολίες και τις κακουχίες του βίου του. Άραγε που βρίσκεται η ευτυχία και δεν μπορούν να την βρουν οι άνθρωποι; Όταν δεν είχαν υλικά αγαθά, ήταν δυστυχισμένοι κι αγωνιζόταν να τα αποκτήσουν. Τώρα που έχουν είναι πάλι δυστυχισμένοι γιατί δεν έχουν περισσότερα.
Στην οικογένεια του ήσαν όλοι εργατικοί άνθρωποι. Μεγάλοι και μικροί δούλευαν όπου μπορούσαν χωρίς να διαλέγουν τις δουλειές.
Κέρδιζαν με μεγάλη δυσκολία τα απαραίτητα του καθημερινού τους βίου. Δεν ένοιωσε όμως την πείνα όπως αρκετοί συνάνθρωποι εκείνη τη άγονη εποχή. Στα δεκαοχτώ του χρόνια ο Γρηγόρης αναχώρησε για την Νέα Ζηλανδία. Ήταν προσκεκλημένος της μεγάλης του αδελφής της Ζηνοβίας. «Εδώ αδελφέ μου, του έγραφε η Ζηνοβία αν έλθεις θα πρέπει να στρωθείς στην δουλειά.» «Τέρμα τα πάρτι και οι πολλές παρέες με τους φίλους».
Ο Γρηγόρης αναχώρησε με δάκρυα στα μάτια, και πόνο στην ψυχή για την ξενιτειά. Τα γράμματα που έγραφε στους δικούς του τον πρώτο καιρό, ήταν γεμάτα πίκρα και νοσταλγία για την πατρίδα. Με τον καιρό αραίωσαν, ώσπου περιορίστηκαν σε δύο επιστολές τα Χριστούγεννα και το Πάσχα όπου μαζί με τις ευχές περιείχαν και ένα μικρό «χαιρετισμό» σε χαρτονόμισμα των 100 δολαρίων. Πάντα είχε στο νου του να επιστρέψει στην πατρίδα. Συνεχώς το ανέβαλε για αργότερα. Όταν ήρθε η ώρα της της σύνταξης του,πήρε όχι εύκολα την απόφαση και επέστρεψε στην πατρώα γη. Αντίκτρυσε μια άλλη πατρίδα. Περισσότερο πλούσια ,και με άφθονα υλικά αγαθά.Είχε χάσει όμως την ψυχή της. Ο νομός Αττικής, μαζί με την Θεσσαλονίκη, είχαν απορροφήσει τον πληθυσμό της μισής Ελλάδας.Στο Κρητικό χωριό όπου καταγόταν δεν υπήρχε πια κανένας κάτοικος.Τα σπίτια ερήμωσαν και ο μόνος θόρυβος όπου ακουγόταν ήταν το τιτίβισμα των τζιτζικιών στα δέντρα του καλοκαιριού.Η Κρήτη είχε καταληφθεί από ξενοδοχεία και μπαρ εις βάρος της ποιότητας ζωής, και του φυσικού περιβάλλοντος.Ο τουρισμός και τα ωφέλη του, ήταν ο νέος Θεός των κατοίκων της Μεγαλονήσου.Οι παλιοί φιλικοί άνθρωποι ήταν τώρα κατηφής, και περπατούσαν με σκυμένο κεφάλι σιγομουρμουρίζοντας. Παντού έβλεπες ξενοδοχεία, γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων καφετέριες μαγαζιά με σουβενίρ και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Παντού παρατηρούσες Αγγλικές επιγραφές, λες και η Ελλάδα είχε χάσει εντελώς την Ελληνική της ταυτότητα. Όπου κι αν πήγαινες κάποιος "εξυπηρετικός κύριος" σου ένευε να εισέλθεις στο κατάστημα του για να σου "αρμέξει" το πορτοφόλι.Ακόμη και στα χωριά όπου αμέσως σας άνοιγαν τα σπίτια τους ,αν είσασταν ξένος, και η λέξη φιλοξενία έχει αρχαιοελληνκή προέλευση, τώρα αν εισέλθετε σε καφενείο, πρώτα σας ρωτούν τον τόπο καταγωγής σας, και σας κοιτάζουν το πορτοφόλι.Ο Γρηγόρης αντιλαμβανόμενος αυτή την τεράστια αλλαγή, νοοτροπίας και συνηθειών έμεινε έκπληκτος. Οι παλιοί του γνώριμοι φίλοι και συμαθητές δεν βρισκόταν πια εκεί για διαφόρους λόγους ο καθένας. Στην αρχή πανικοβλήθηκε. Νόμιζε ότι ήρθε σε άλλη χώρα. Παρά του ότι αισθάνθηκε σαν άγνωστος μεταξύ αγνώστων αγαπούσε τον τόπο που τον γέννησε.Παρέμεινε αγοράζοντας σπίτι σε εξοχική περιοχή, με πολύ πράσινο, κοντά σε βουνό, για να αγναντεύει από ψηλά με νοσταλγία την θάλασσα. Αμέτρητα ήταν τα ταξίδια που ονειρεύοταν και δεν πραγματοποίησε, παρά μόνο με την φαντασία του.Η θάλασσα ήταν πάντα η αγαπημένη του Θεά, όπου στο υγρό της στοιχείο τακτικά κατέφευγε, στις δύσκολες του στιγμές. Πήρε μια ανάσα. Στην σκέψη του ήταν να βιώσει όσο πιο ανώδυνα μπορούσε στην δύση της ζωής του, την νέα του, μετανάστευση.

"Η ΣΠΙΘΑ" ΚΑΙ Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η κίνηση ενεργών πολιτών "Σπίθα" δημιουργήθηκε έπειτα από έκκληση 60 ενεργών πολιτών των Χανίων, το Δεκέμβριο του 2010 προς τον μουσικοσυνθέτη και πολιτικό Μίκη Θεοδωράκη. Έκτοτε η Ελλάδα γέμισε κινήσεις πολιτών, κάτω από την ομπρέλα της «Σπίθα».Οι πολιτικές αναφορές της «Σπίθα» θυμίζουν παλιό ΠΑΣΟΚ των αρχών της 3ης Σεπτέμβρη του 74. Είναι εθνικοπατριωτικές, φιλολαϊκές, και τάσσονται εναντίον του μνημονίου και εναντίον των Αμερικάνικων βάσεων στην Σούδα. Ο Μίκης Θεοδωράκης ήρθε στα Χανιά, συνοδευόμενος από τον πρώην σύμβουλο του πρώην πρωθυπουργού μακαριστού πλέον, Ανδρέα Γ. Παπανδρέου ,καθηγητή του Συνταγματικού δικαίου Γιώργο Κασιμάτη, επιτελή της κίνησης του. Ο Μίκης Θεοδωράκης διανύει το τέλος της 8ης δεκαετίας της ζωής του. Το πολιτικό του παρελθόν είναι ένα πολιτικό ζικ ζακ με αποκορύφωμα την υπουργοποίηση του , στην κυβέρνηση Μητσοτάκη το 90-93. Αν το δει κανείς ψυχαναλυτικά ο Μίκης προσπαθεί να άρει από μέσα του την ντροπή και τις ενοχές για εκείνη την συνεργασία. Ό ίδιος ομολόγησε σε συνέντευξη του παλιότερα στον δημοσιογράφο της «Ελευθεροτυπίας Δημήτρη Γκιώνη ότι¨ «ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου».
Ο Μίκης ο οποίος συνάρπασε τα πλήθη των αριστερών, με τις επικολυρικές μουσικές του, και με τους αγώνες του στις γραμμές του ΕΑΜ, ο οποίος γεύτηκε την εξορία στα ξερονήσια, στην ανώμαλη Ελληνική περίοδο, ο Μίκης ως πρόεδρος της «ΔΝΛαμπράκη» πριν την δικτατορία, ο Μίκης ο αγωνιστής εναντίον της χούντας εκτοπισμένος στην Ζάτουνα της Αρκαδίας , και αυτοεξόριστος αργότερα στο Παρίσι, έδωσε μέσα από την ηγεσία του Π.Α.Μ, την μάχη του εναντίον της δικτατορίας, στο εξωτερικό.
Ο Μίκης άδραξε την ευκαιρία που του έδωσε η επιστολή των 60 Χανιωτών -σύμφωνα βέβαια με την σημερινή πολιτική του τοποθέτηση-, για να περισώσει την υστεροφημία του , και να μείνει στην ανάμνηση του λαού, ως λαϊκός πολιτικός ηγέτης. Ο Μίκης Θεοδωράκης πραγματοποίησε πολιτική ομιλία στα Χανιά , στο ανοιχτό θέατρο της «Ανατολικής Τάφρου» υπό βροχή, διακοπτόμενος από τα χειροκροτήματα των πολιτών του κατάμεστου θεάτρου.

Υ. Γ Ο καθηγητής του Συνταγματικού δικαίου Γ. Κασιμάτης παρουσιάζεται στις αφίσες ως «μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής» της «Σπίθας».
Δεν σκέφθηκαν οι υπεύθυνοι ότι καλώς η κακώς η σημειολογία παραπέμπει στην συμβουλευτική επιτροπή του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου ;

Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011
Νέοι ηγέτες
Φόρους πάνω στους φόρους; Χαράτσι δυσβάσταχτο στα ακίνητα, ακόμη και των συνταξιούχων του ΟΓΑ υπερηλίκων και των ανέργων. Κόψιμο μισθών και συντάξεων, αύξηση ΦΠΑ, έκτακτες και κόντρα έκτακτες εισφορές.
Θα βρεθεί το χειμώνα κάποιο ευρώ στην τσέπη του κόσμου να το δώσει στο πετρέλαιο, για να μην τουρτουρίζει από το κρύο; Αν βρεθεί ευρώ, πόσο θα πληρώσει το λίτρο το πετρέλαιο με τις αυξήσεις των φόρων;

Πόσοι άποροι μπορεί να μείνουν χωρίς το ελάχιστο επίδομα πρόνοιας; Μετά σου λέει η κυβέρνηση πως παίρνουμε δάνεια για να γλιτώσουμε την πτώχευση. Δηλαδή τώρα που παίρνει συνεχώς κατακλυσμιαία φορολογικά μέτρα πλουτίζει το λαό;

Η κυβέρνηση εμπαίζει το λαό, η αξιωματική αντιπολίτευση λαϊκίζει και υπόσχεται πράγματα που δεν θα πραγματοποιήσει, για να πάρει την κυβέρνηση κρύβοντας τις δικές της ευθύνες για τη διακυβέρνηση της χώρας μας. Είναι πια καιρός ο λαός να εκλέξει νέους ηγέτες και κόμματα, γιατί πρέπει η Ελλάδα να αλλάξει σελίδα για να σηκωθεί "λίγο ψηλότερα"».

Μανούσος Γ. Δασκαλάκης

Χανιά

ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ
Θα συντρίψω το σκοτάδι μ,ένα νυχτολούλουδο.
Γιατρειά στης ψυχής μου την άβυσσο.
Το φως που ήταν εμπρός το προσπέρασα.
Το σκοτάδι μια μέρα με τύφλωσε.
Κάθε κίνηση είναι δρόμος ανοιχτός,
για να λάμψει ό ήλιος,
στο ραγισμένο καθρέπτη μου.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΕΠΙ ΠΤΩΜΑΤΩΝ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΓΕΙΑΣ κ. Α.ΛΟΒΕΡΔΟΣ
Ο Υπουργός υγείας Ανδρέας Λοβέρδος πιστός υπηρέτης της τρόικα και των συνταγών της με την δήθεν "αναμόρφωση" προσπαθεί να διαλύσει ότι απέμεινε από το άθλιο "εθνικό σύστημα υγείας". Στο στόχαστρο έβαλε επίσης τους δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι ,δεν είναι περισσότεροι από τον μέσο όρο των χωρών της Ε.Ε Το κράτος χρειάζεται οργάνωση και όχι διάλυση. Ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος που νομίζει ότι μπορεί μελοντικά να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ,πατώντας επί πτωμάτων θα μείνει στην ιστορία, ως ο υπουργός που δεν σεβάστηκε τα 200 ευρώ επίδομα του ΟΓΑ, και τα 400 του ΙΚΑ των ψυχικά ασθενών ,που ζουν μόνιμα στις ψυχιατρικές δομές. Με νόμο τα κατάσχεσε υπέρ των ψυχιατρικών νοσοκομείων ,για να μην έχουν οι πιο αδύναμοι συμπολίτες μας που είναι οι ψυχικά πάσχοντες -οι οποίοι δεν μπορούν να διεκδικήσουν δικαιώματα και να υπερασπιστούν τον ευτόν τους-, ψιλά ούτε για ένα τσιγάρο της παρηγοριάς, ούτε για μια τυρόπιτα από το κυλικείο για να συμπληρώσουν το φτωχό συσίτιο του ιδρύματος. Θα πρέπει να πάρει πρωτοβουλία ομάδα ενεργών πολιτών, να τον προτείνει στην Σουηδική ακαδημία για Νόμπελ ανθρωπισμού ανάλογο της μητέρας Τερέζας. Μπάβο του. Αξιος ο μισθός του. Σίγουρα του πρέπει μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες ως "ο πρωτοπόρος Άγιος των φτωχών."

ΟΙ ΑΛΛΟΙ
Είμαι φτωχός ανέστιος και πένης.
Το ίδιο όπως και ο Χριστός,
που κήρυξε την αγάπη στον κόσμο.
Υλικά αγαθά δεν έχω κύριε.
Συγχώρεσε με που δεν μπορώ να βοηθήσω
τους συνανθρώπους μου σε εποχές κρίσεως.
Αγάπη έχω μόνο, να σκορπίσω στους ανέμους.
Να την πάνε μακριά στις φωλιές των πουλιών.
Γνωρίζω και από μουσική κύριε.
Με τις χορδές της κιθάρας μου, για να εμπνεύσω
αισιοδοξία , στην σκοτεινιά των καιρών.
Ζω για το φως της αγάπης ,κι όχι το μίσος.
Διαρκώς έχω ανοιχτή αγκαλιά
για της γης, τις ζωντανές υπάρξεις.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΑ ΛΑΙΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Συνεχώς κόβει και ράβει η κυβέρνηση τους μισθούς και τις συντάξεις, προβαίνει σε απολύσεις, και επινοεί νέους έμμεσους, και άμεσους φόρους. Μόλις προχθές δήλωσε ο πρωθυπουργός ότι έχει σαν στόχο «ένα εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια.» Κι ακόμη δεν ξεσηκώθηκαν οι πέτρες, δεν βόγκησαν τα βουνά δεν μελαγχόλησαν τα ποτάμια;

Με τον νέο ειδικό και τσουχτερό φόρο ακίνητης περιουσίας, που είναι ένας ακόμη φόρος επί του υπερφορολογημένου ακινήτου, το κράτος επιχειρεί να δημεύσει την ακίνητη ιδιοκτησία, για να ικανοποιηθούν οι πιστωτές που εκπροσωπεί η τρόικα. Η κυβέρνηση το γνωρίζει άριστα, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, και ότι πρέπει να «κουρευτεί» κατά το ήμισυ, όπως και ο τέως γενικός του Δ.N.T ο {Ψ}πολύς Ντομινίκ Στρος Καν δήλωσε, στην τελευταία πολύκροτη συνέντευξη του, στην Γαλλική tv. Παρά ταύτα ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ του «λεφτά υπάρχουν» διατεινόταν σε όλους τους τόνους πριν αντικατασταθεί από τον ΜΠΕΝΥ ότ騨 « η Ελλάδα θα ανταποκριθεί πλήρως στις υποχρεώσεις της». Ποια Ελλάδα όμως; Του μισθωτού του συνταξιούχου , του άνεργου, του μικροαγρότη, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα γιατί βλέπει να μην έχουν τιμή τα προϊόντα του, ή του μικρο-επαγγελματοβιοτέχνη που περιμένει στη σειρά για να βάλει λουκέτο; Ή η Ελλάδα των μεγαλογιατρών και μεγαλοδικηγόρων του Κολωνακίου, της οικονομικής ελίτ, των Βορείων Αθηναϊκών προαστίων, του εφοπλιστικού και μεγαλοξενοδοχειακού λόμπι; Η των 600 δις της Ελβετίας; Η Ελλάδα της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής; Ο κ. πρωθυπουργός και η παρέα του επέλεξαν να μην φορολογήσουν τους από πάνω, αλλά να διαλύσουν τους από κάτω, και τα ενδιάμεσα στρώματα. Παρουσιάστηκαν ως οι φανατικότεροι συνεργάτες -υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, εσωτερικού και εξωτερικού. Όπου όταν ζορίζεται διαλύει και σπρώχνει στην αφάνεια, και στο περιθώριο τα φτωχά λαϊκά στρώματα και την μεσαία τάξη. Μπροστά στο έντονο υπαρξιακό της άγχος η κυβέρνηση του μνημονίου, φορολογεί μέσω των ακινήτων ,ακόμη και την στάνη του βοσκού, το σπίτι του παππούλη συνταξιούχου του ΟΓΑ των 280 ευρώ στο χωριό, και του άνεργου. Πέρυσι δεν ήταν ή μήπως φέτος,- ζαλίστηκα, που μείωσε την φορολογία της μεγάλης ακίνητης περιουσίας από 400.000 σε 200.000 για να πιάνει και τους κατόχους ακόμη και δύο διαμερισμάτων; Δεν το γνωρίζουν ότι όλα αυτά οδηγούν σε ασφυξία την Ελληνική οικονομία; Μήπως το κάνουν σκόπιμα για να έρθουν οι Γερμανοί, Ολλανδοί ,Σκανδιναβοί κεφαλαιούχοι που έχουν πλεόνασμα από το έλλειμμα της Νότιας Ευρώπης για να αγοράσουν ότι αποφέρει πρόσοδο στην Ελλάδα αντί πινακίου φακής; Είναι αυτή ένωση αλληλεγγύης και φιλίας των λαών η λυκοσυμμαχία;

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΟΚ
Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης -Χανιά
Φόρους πάνω στους φόρους. Άραγε στο πηγάδι υπάρχει πάτος;Χαράτσι δυσβάστακτο στα ακίνητα, ακόμη και των συνταξιούχων του ΟΓΑ υπερηλίκων και των ανέργων. Κόψιμο μισθών και συντάξεων αύξηση Φ.Π.Α, έκτακτες και κόντρα έκτακτες εισφορές.Θα βρεθεί το χειμώνα κάποιο ευρώ στην τσέπη του κόσμου να το δώσει στο πετρέλαιο, για να μην τουρτουρίζει από το κρύο; Αν βρεθεί ευρώ, πόσο θα πληρώσει το λίτρο το πετρέλαιο με τις αυξήσεις των φόρων; Ότι, ότι, που θα πατώσει ο λέβητας.Πόσοι από τις ευπαθείς ομάδες{ νήπια ηλικιωμένοι }ιδιαίτερα από την βόρειο Ελλάδα θα μείνουν χωρίς πετρέλαιο; Πόσοι άποροι μπορεί να μείνουν χωρίς το ελάχιστο επίδομα πρόνοιας; Μετά σου λέει η κυβέρνηση πως παίρνουμε δάνεια για να γλυτώσουμε την πτώχευση. Δηλαδή τώρα που παίρνει συνεχώς κατακλυσμιαία φορολογικά μέτρα πλουτίζει τον λαό; Η Κυβέρνηση εμπαίζει τον λαό, η αξιωματική αντιπολίευση λαϊκίζει και υπόσχεται πράγματα που δεν θα πραγματοποιήσει ,για να πάρει την κυβέρνηση κρύβοντας τις δικές της ευθύνες, για την διακυβέρνηση της χώρας μας.Είναι πια καιρός ο λαός να εκλέξει νέους ηγέτες και κόμματα,γιατί πρέπει η Ελλάδα να αλλάξει σελίδα για να σηκωθεί "λίγο ψηλότερα". ΥΓ. Υπάρχει κανείς άνθρωπος, με κοινό νου που θα ήθελε το κράτος να παράγει ελλείμματα; Όμως με τη "θεραπεία σοκ" που είναι η γνωστή αποτυχημένη συνταγή του ΔΝΤ παράγονται ανθρώπινα απορρίματα.
Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι ήπιοι και με μεγαλύτερη ανθρωπιά,και όχι ο μονόδρομος του νεοφιλελευθερισμού.

Ελληνικές ελίτ
elet@enet.gr Το κράτος σίγουρα είναι αμαρτωλό και ανοργάνωτο. Ποιος όμως δημιούργησε το ελληνικό κράτος; Η άρχουσα ελίτ, η οποία έκανε ένα κράτος πελατειακό, κλεπτοκρατικό και σπάταλο, χωρίς ταυτόχρονα να προσφέρει υπηρεσίες στον πολίτη.
Παρ' όλη την ανοργανωσιά του κράτους, οι άρχουσες οικονομικές κρατικοδίαιτες ελίτ δεν εμποδίστηκαν να απομυζήσουν τον πλούτο του ελληνικού λαού.

Αν οι πολιτικές ελίτ έπαιρναν συνεχώς νέα δάνεια χωρίς να ενημερώνουν του Ελληνες, οι δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε; Αν το κράτος δεν οργανώθηκε σωστά, οι πολίτες φταίνε; Μην πυροβολείτε άσκοπα τους δημοσίους υπαλλήλους.

Γιατί θα πρέπει να λιγοστέψει το κράτος και να απορρυθμιστούν οι εργασιακές σχέσεις και να κυριαρχήσει η αγορά; Για να κάνει τους Ελληνες δουλοπάροικους; Αν φταίνε οι πολίτες σε κάτι είναι διότι δεν ζητούσαν άπλετο φως από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν τον τόπο. Τώρα η τρόικα ζητά πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και κλείσιμο ζημιογόνων Οργανισμών. Εντάξει, να κλείσουν οι ζημιογόνοι Οργανισμοί, αλλά οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα γιατί απορρυθμίζονται; Για να βρει η εργοδοσία φθηνό εργατικό προσωπικό με μισθούς Κίνας; Εστω Βουλγαρίας, και να προβεί σε επενδύσεις;

Ποιος όμως εχέφρων επιχειρηματίας επενδύει με αυτή τη βαριά ύφεση; Εκτός αν είναι ο εμίρης του Κατάρ που μπήκε σε δύο μεγάλες τράπεζες όταν οι μετοχές τους βρίσκονταν στον πάτο.

Θα έρθουν λένε οι Γερμανοί βιομήχανοι να επενδύσουν αλλά θέλουν ειδικές ζώνες, όπου δεν θα ισχύει η εργατική και η φορολογική νομοθεσία. Καλύτερα η Ελλάδα να αλλάξει ονομασία σε Μπανανία και η Ευρώπη των λαών, σε Ευρώπη των λύκων και των άγριων θηρίων».

Μανούσος Δασκαλάκης

Αθήνα

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΥ "ΣΥΝΤΟΜΗ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ"

"Θα την κάνω λαμπερό την απόγνωση μάρμαρο
την ζαριά μου θα την ρίξω στην ανέραστη άβυσσο.
Χαρίζοντας τις εξάρες μου.
Στην άφαντη αγριότητα που
μέφερε σαυτό τον κόσμο-μπαλτά που κατακόβει
τη φουκαριάρα μοίρα μου,
ωσάν τρυφερό χοιρομέρι.
Καταχωνιάζομαι καταστροφή κατάμεστη καταδίκη."

ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Κάποτε σένα κράτος, που δεν ήταν κράτος σαν τα άλλα, όπου υπήρχε οργάνωση στρατός και αστυνομία. Κυβερνούσε περισσότερο το συναίσθημα παρά η λογική. Με κλήρωση οι κάτοικοι του παράξενου και πρωτότυπου εκείνου κράτους ,είχαν αναδείξει για αρχηγό τους ένα κλόουν. Μοναδικό τους κριτήριο για την εκλογή του, ήταν, ότι ήθελαν να σκορπά το γέλιο και την χαρά στους πολίτες του. Η θητεία του κλόουν κυβερνήτη, ήταν πενταετή. Αν όμως δεν ανταποκρινόταν επαρκώς στα καθήκοντα του, τον τιμωρούσαν με τριάντα βουρδουλιές στην πλάτη. Αυτό γινόταν μία φορά τον χρόνο. Κατά τον ετήσιο απολογισμό πεπραγμένων. Αν συνέχιζε επί δύο χρόνια να μην σκορπά το γέλιο στους συμπολίτες του, και είχαν κατεβασμένα μούτρα και λυπημένη όψη, τότε η επόμενη τιμωρία του, συνίστατο, να τον στείλουν στην ζούγκλα να κάνει παρέα με πιθήκους. Όταν επέστρεφε θα έπρεπε να μιμηθεί τους πιθήκους, και τα καμώματα τους, για να τον βλέπουν οι πολίτες και να γελούν. Αν δεν τα κατάφερνε και σε αυτόν του τον ρόλο , τότε τον απέλυαν από κυβερνήτη, και του έδιναν ισόβια θέση μάγειρα αλλά με στολή κλόουν , στα δημόσια μαγειρεία. Στο κράτος εκείνο το παράξενο είχε απαγορευτεί στους ανθρώπους να κλαίνε. Σε κάθε γωνία του δρόμου υπήρχε μια πινακίδα με τίτλο¨ "Απαγορεύετε ο πόνος η λύπη και το κλάμα." "Η ευτυχία είναι δικαίωμα μας. Να είστε όλοι χαρούμενοι." Στην κοινωνία εκείνη υπήρχε κοινοκτημοσύνη. Τα πάντα ήσαν κοινά. Κοινά και όχι κρατικά. Διότι κράτος όπως το γνωρίζουμε στην εποχή μας δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε ούτε οικογένεια όπως την ξέρουμε στις χαλεπές ημέρες μας τις δίσεκτες. Οι γυναίκες ήσαν κοινές για όλους. Δεν υπήρχαν ούτε σύγχρονες μεγαλουπόλεις ούτε φώτα ούτε

βιτρίνες , ούτε σύγχρονη τεχνολογία. Τα μέρη όπου έμεναν και εργαζόταν οι άνθρωποι ήταν εύφορες κοιλάδες, γεμάτες δέντρα πτηνά και ζώα, καταπράσινα λιβάδια , κήποι, με πράσινο φορτωμένοι με λουλούδια, τεράστια ποτάμια γεμάτα άφθονα ψάρια, που ψάρευαν οι κάτοικοι .Ήταν ένας επίγειος παράδεισος.
Τα σπίτια τους ήταν τεράστια ξύλινα σπίτια, όπου ζούσαν εκεί είκοσι άτομα μαζί, δέκα άνδρες, και δέκα γυναίκες. Κάθε χρόνο γινόταν αλλαγή ζευγαριών. Έφευγαν οι γυναίκες σε άλλα σπίτια με άλλους άνδρες ,και ερχόταν άλλες γυναίκες. Υπήρχε όμως ελευθερία στους άνδρες και στις γυναίκες να αλλάξουν σπίτι όταν το επιθυμούσαν. Τα παιδιά ήσαν κοινά. Δεν υπήρχε ιδιοκτησία στα παιδιά. Μόλις γεννιόταν τα κρατούσαν αυτές που τα γέννησαν . Τα θήλαζαν για ένα χρόνο. Ύστερα τα αναλάμβαναν οι έμπειρες μεγάλες γυναίκες του οικισμού όπου τα μεγάλωναν. Τα παιδιά ανήκαν πάντα στην κοινότητα. Οι άνθρωποι του κράτους εκείνου δεν πίστευαν σε θρησκείες. Τον θάνατο τον θεωρούσαν κάτι φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Δεν τον φοβόταν γι`αυτό εξοικείωναν τα παιδιά από μικρά με επισκέψεις στις νεκροπόλεις. Οι άνθρωποι του κράτους εκείνου του παράξενου ,δεν αναζήτησαν ούτε ονειρεύτηκαν ποτέ χαμένους παραδείσους. Μια μέρα μαζεύτηκαν όλοι στην πλατεία και αποφάσισαν να αφαιρέσουν τις πινακίδες από τους δρόμους και τα δέντρα. «Αισθανόταν τόσο ευτυχισμένοι είπαν», που δεν είχαν ανάγκη τις πινακίδες και τις οδηγίες για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους. Κάποια στιγμή της ιστορίας σε μια κρίσιμη καμπή,
βρέθηκε ένας άνδρας ο οποίος ονομαζόταν Προμηθέας, ο οποίος έβαλε ένα πάσαλο σένα χωράφι, το χώρισε και το όρισε σαν ιδιοκτησία του. Άρχισε να κατασκευάζει δικό του σπίτι, να ζει με δική του γυναίκα και παιδιά. Επειδή ο άνθρωπος είναι μιμητικό ζώον, τον μιμήθηκαν και οι υπόλοιποι κάτοικοι του κράτους εκείνου , των χαρούμενων κι ευτυχισμένων θνητών. Οργάνωσαν την κοινωνία τους σε διαφορετική βάση.
Αμέσως εξέλεξαν και ένα άνδρα να τους διοικεί. Αυτός για να προστατέψει την εξουσία του διόρισε αστυνομικούς να φυλάνε τις ιδιοκτησίες και να τηρούν τους νόμους. Ανάγκασε επίσης τους κατοίκους να στέλνουν τα παιδιά τους στο στρατό. Το κράτος έφτιαξε και στόλο κι άρχισε τους κατακτητικούς πολέμους. Με την αλλαγή αυτή άλλαξε και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Έφυγε το παλιό μόνιμο χαμόγελο και η ξέγνοιαστη ζωή. Ήταν η αρχή του σύγχρονου πολιτισμού του αγώνα και της αγωνίας για την επιβίωση.

ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ
ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η Μαρία έμεινε χήρα στα σαράντα της χρόνια. Έζησε σε μια εποχή όπου οι κοπέλες στα χωριά παντρευόντουσαν από δεκαπέντε έως είκοσι χρόνων. Η Μαρία είχε μείνει στο ράφι. Ήταν η τελευταία από τις πέντε αδελφές, και τα τρία αγόρια στην οικογένεια της. Άργησε η μεγαλοκοπέλα¨ «να κάνει την μοίρα» όπως λέγανε στα χωριά οι αγρότισσες. Με τον άνδρα της έζησε μονάχα τρία χρόνια. Ήταν μεγάλος στην ηλικία, και η Μαρία τον παντρεύτηκε με το στανιό και χωρίς έρωτα. Άλλωστε δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ από κοντά. Μια φορά μόνο, που είχε πάει με την μητέρα της να επισκεφθούν συγγενείς τους, στο διπλανό χωριό μίλησε με την μητέρα της, και τον χαιρέτησε. Αυτή ήταν η όλη γνωριμία τους. Είχε όμως κουραστεί να ζει μόνη, με την χήρα μητέρα της, να της μουρμουρίζει συνεχώς. «Γιατί δεν παντρεύεσαι», να την μειώνει σαν να ήταν ένοχη αμαρτήματος, και να την αισθάνεται βάρος. Όταν πήγαινε στην εκκλησιά την Κυριακή, οι γυναίκες του χωριού της έλεγαν καλημέρα ,και σιγομουρμούριζαν πίσω της¨ «Περνάει η γεροντοκόρη».
Η Μαρία δεν ήταν εναντίον του γάμου. Απλούστατα όταν ήταν μικρή και στο καιρό της, είχαν σειρά οι αδελφές της, και δεν βρέθηκε κανείς βοσκός ή αγρότης, για να την παντρευτεί, Ήταν «της μοίρας της γραμμένο», όπως έλεγαν στο χωριό της. Στο τέλος αποκαμωμένη παντρεύτηκε ένα ηλικιωμένο άνδρα, κι έζησε τρία χρόνια μαζί του. Ποτέ του, ο Σταυριανός, έτσι τον έλεγαν δεν της είπε μια κακή κουβέντα. Ποτέ του, δεν ύψωσε τον τόνο της φωνής του.
Αν πρόεκυπτε κανένα πρόβλημα το έλυναν με διάλογο. Έχοντας ζήσει σε μια οικογένεια όπου περίσσευαν η βία ,οι καυγάδες και οι φωνές, νόμιζε ότι ο άνδρας που παντρεύτηκε ήταν από άλλο πλανήτη. Κόντευε να τον αγαπήσει, τον ήρεμο αυτόν άνθρωπο. Μήπως είχε γνωρίσει άλλον άνδρα, εκτός από τους άνδρες του δικού της σπιτιού; Τι κρίμα. Έπρεπε όμως να το περιμένει. Ο άνθρωπος ήταν σχεδόν υπερήλικας. και κάποτε θα ερχόταν το μοιραίο. Της πέθανε ξαφνικά μια νύχτα πάνω στο ροχαλητό του, ενώ κοιμόταν δίπλα του . Όταν γύρισε από το άλλο πλευρό, και τον αντίκρισε ακίνητο, με τα μάτια ανοιχτά και γουρλωμένα, έπαθε σοκ. Όταν συνήλθε του έκλεισε τα μάτια, και τα φίλησε. Όσο και να τον στεφανώθηκε με το στανιό, δεν έπαβε να ήταν ο μοναδικός άνδρας της ζωής της. Ήταν μόνη πλέον στον κόσμο. Έβαλε τις φωνές. Μάταια όμως γιατί το σπίτι βρισκόταν μακριά από τον οικισμό, και κανείς δεν την άκουσε. Πήρε από μία γωνία, την λάμπα πετρελαίου, και την άναψε. Έριξε πάνω της μια ρόμπα κι έτρεξε να ειδοποιήσει τους συγγενείς και χωριανούς της. Ξενύχτισε μαζί τους τον νεκρό, κλαίγοντας και μοιρολογώντας τον, σαν γνήσια παραδοσιακή γυναίκα της Κρήτης. Από τον καιρό εκείνο φόρεσε τα μαύρα. Δεν τα έβγαλε ποτέ μέχρι το δικό της φευγιό ,από την τωρινή ματαιότητα.
Η Μαρία δεν είχε αδέλφια και αδελφές κοντά της. Να μιλήσει να πει τον πόνο της, και τα προβλήματα της. Όλοι τους βρισκόταν εξαφανισμένοι, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μετανάστες στην Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, και Καναδά. Έναν αδελφό είχε κοντά της, τον Βαρδή. Πόσο κοντά; Πολύ κοντά. Μισή ώρα ποδαρόδρομο. Με την διαφορά ότι δεν άντεξε κι αυτός, στην ανέχεια του μακρινού χωριού του ,και έφυγε για την πόλη των Χανίων. Μόλις το έμαθε η Μαρία έβαλε ξανά τα κλάματα. Θα έπαιρνε μαζί του εκτός από την πολυμελή οικογένεια του, και την υπερήλικη μητέρα τους. Αισθανόταν μια μοναξιά να την περιτυλίγει. Η ηλικιωμένη μητέρα της, είχε περιέλθει πλέον, στην κατηγορία του ώριμου φρούτο.
Μέσα από ατελείωτες ώρες διαδρομής, σε στενούς δρόμους γεμάτους απότομες στροφές, έφθασε το σαραβαλιασμένο φορτηγό, σε μια αγροτική περιοχή του Βαρυπέτρου μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη των Χανίων. Στο φορτηγό είχαν φορτωθεί όλα τα όνειρα της κυρά Τασίας της Σήφαινας. Είχε πιέσει αφάνταστα τον άνδρα της τον Βαρδή να μετοικίσουν από το χωριό στην Αθήνα. Ο Βαρδής ήταν περίπου πενήντα χρόνων, και δεν αποφάσιζε μια τέτοια διαδρομή σε αυτή την ηλικία. Η Τασία ζούσε την ακραία φτώχεια του χωριού της, και της οικογένειας της. Είχε εφτά παιδιά το μικρότερο σε βρεφική ηλικία, και το μεγαλύτερο ήταν κοτζάμ παλικάρι με μουστάκι. Ήδη ο κανακάρης της ο Χρήστος είχε αρχίσει τις μικροζωοκλοπές. Η Τασία σε κατάσταση πανικού μην σκοτώσουν τον γιό της, θέλησε να φύγουν στην Αθήνα, όπου είχε στενούς συγγενείς για να την προστρέξουν σε κάποια δυσκολία. Όμως ο άνδρας της ο Βαρδής, της ξέκοψε ότι δεν άντεχε να ζήσει σε μεγάλη πόλη και τόσα μίλια μακριά από το χωριό του. Αντί να πάνε στην μεγαλούπολη έφθασαν στο Βαρύπετρο Χανίων. Με τα λίγα χρήματα τα οποία μάζεψε από την πώληση της περιουσίας του, στο μακρινό χωριό του, ο Βαρδής, αγόρασε μια παλιά μικρή μονοκατοικία, και ένα μικρό κήπο. Ίσα ίσα που έφτανε ο κήπος του, να καλλιεργεί μερικά κηπευτικά για την οικογένεια του. Ο Βαρδής, έκανε όποια δουλειά του τύχαινε. Τα παιδιά του αγόρια και κορίτσια βρήκαν περιστασιακές δουλειές για λίγο στην πόλη.
Κάποια στιγμή απελπισμένα τα παιδιά και ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή, έφυγαν στο εξωτερικό. Άλλα μετανάστευσαν στην Αυστραλία, και άλλα στον Καναδά. Μονάχα ο Χρήστος έμεινε μαζί τους, και η Σταυρούλα, η οποία βρήκε γαμπρό, και παντρεύτηκε στο Ρέθυμνο. Ο Χρήστος ως μεγαλύτερος που ήταν είχε καλές αναμνήσεις από την θεία του, την Μαρία στο χωριό . Μια φορά το μήνα την θυμόταν αγόραζε τρόφιμα πολύτιμα εκείνο τον καιρό της μεγάλης φτώχειας, και τα έστελνε με το λεωφορείο στην καλή του θεία. Η Θεία Μαρία έστελνε από το χωριό πηχτή, σύγκλινα και καπνιστά λουκάνικα, σύμφωνα με το έθιμο, κάθε Χριστούγεννα που έσφαζε το θρεφτάρι χοίρο της. Εκείνα τα Χριστούγεννα, για την ακρίβεια δέκα ημέρες πριν τα Χριστούγεννα έλαβαν επιστολή από την Μαρία ότι θα ερχόταν στο Βαρύπετρο να κάνει μαζί τους Χριστούγεννα. Είχαν μείνει τρεις και ο κούκος στο σπίτι, και χάρηκαν που θα την είχαν παρέα τους. Ο αδελφός της ο Βαρδής κατά τις δώδεκα το μεσημέρι πήγε στο καφενείο να πιει ένα καφέ. Πήρε στα χέρια του, την εφημερίδα των Χανίων «Παρατηρητής». Στην πρώτη σελίδα έγραφε η εφημερίδα για ένα άγριο έγκλημα στο χωριό της αδελφής του. Σκύβει λίγο για να διαβάσει καλύτερα. Είχαν ληστεύσει και φιμώσει την υπερήλικη χήρα αδελφή του. Υπήρξε και βιασμός. Πέθανε από πνιγμό, κατά την διάρκεια του βιασμού. «Γινόταν ανακρίσεις και έρευνες, για την σύλληψη του δράστη». Ο Βαρδής διαβάζοντας την είδηση κόπηκε η αναπνοή του. Παρά λίγο να λιποθυμήσει. Πήρε το ποτήρι με το νερό και το ήπιε μονορούφι. Πως θα έλεγε την είδηση στον γιο του, τον Χρήστο που της είχε αδυναμία; Τα φετινά Χριστούγεννα θα ήταν για την οικογένεια του Βαρδή γεμάτα πόνο δάκρυα, και μοναξιά.

1770 ΣΦΑΚΙΑ- ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ



Η άγρια και ανυπόταχτη φύση στέκει όρθια
και αγναντεύει το Λυβικό σαν πελώριος Τιτάνας.
Τα φαράγγια ,οι χαράδρες , τα ψηλά βουνά
τα βοτάνια,η σφάκα και ο ασπάλανθος ,
συνομιλούν με τους βοσκούς ,σιωπηλά ερωτικά.


Το μάτι το στοχαστικό, αυτό το μεγάλο μάτι στην πλώρη

του καραβιού ταξιδεύει.

Σε κόσμους ανοιχτούς, σε θάλασσες αφρισμένες και γαλήνιες

σε ωκεανούς ανοιχτών οριζόντων.

Το λιμάνι μικρό, ηρωικό, απάνεμο κρυμμένο στα βαθουλωτά βράχια

αναμένει να ξεσπάσει καταιγίδα. Η βροντή ακούγεται αγριεμένη

με τον μανιασμένο άνεμο να σφυρίζει στα παραθυρόφυλλα.

Ήρθε η ώρα. Κορμιά ,σπαθιά, τουφέκια.

Θόρυβος, θυμός, στεναγμός.

Ο πόλεμος είναι ζωή, η αντάρα θρηνωδία.

Βράχο πάνω στον βράχο, γραμμένη με αίμα

η ελευθερία.

Της Κρήτης αετοί ,οι Σφακιανοί πέφτουν,

Μαχόμενοι για την ζωή, την χαρά και την ελπίδα.

Μπροστά πετά στον ορίζοντα ένας αετός.

Γίγαντας μυθικός αιώνιος ,άρχοντας τρανός.



ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΈΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Εκείνη την εποχή δεν πάνε και πολλά χρόνια στην οποία ζούσε καλά ένας άρχοντας.

Είχε οικονομήσει χρήματα από την εποχή που ήταν προστάτης σε δύο ιερόδουλες στην οδό της απώλειας, της παρθενίας των νέων, την οδό Μίνωος. Με τα χρήματα εκείνα, και μένα επί πλέον επενδυτικό δάνειο από την τράπεζα βιομηχανικής αναπτύξεως έχτισε ένα εργοστάσιο 2.000 τετρ.μέτρων ,λίγο έξω από τα Χανιά, κοντά στην αρχαία Απτέρα, σε μία έκταση 10 στρεμμάτων. Τελείωσε το κτίριο, το οποίο όντως ήταν επιβλητικό και δέσποζε στην ερημιά του τοπίου. Τότε καλούσε τους φίλους του ,όπου τους έδειχνε το εργοστάσιο φουσκώνοντας σαν διάνος. «Το βλέπετε αυτό» τους έλεγε με υπερηφάνεια. «Όταν ξεκίνησα την ζωή μου άρχισα από το μηδέν, και το κτίριο αυτό το δημιούργησα εκ βόθρων».Ο εν λόγω άρχοντας δεν γνώριζε γράμματα και μπέρδεψε τις έννοιες των λέξεων. Ο Γιώργος του απάντησε χωρίς να ακουστεί, γιατί το είπε ψιθυριστά μέσα από τα δόντια του ¨ «Γλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει». Ένας άλλος φίλος του, ο Κώστας ο οποίος ήταν γνώστης της προσωπικής ιστορίας του Χάρη ,γύρισε και του απάντησε με σημασία¨ «Αυτό Χάρη μου είναι στην κυριολεξία αληθινό, χωρίς καμία αμφιβολία». Ο Χάρης κατασκεύαζε στο εργοστάσιο του, ανδρικά υποδήματα πολυτελείας, και τσάντες γυναικείες. Συνεργαζόταν με τα βυρσοδεψεία των Χανίων, όπου βρισκόταν στην περιοχή της Αγίας Κυριακής στη Χαλέπα. Προμηθευόταν απ`εκεί

σολοδέρματα, και από τα πιο σύγχρονα βυρσοδεψία των Αθηνών επανωδέρματα.

Οι δουλειές του πήγαιναν περίφημα και κορδωνόταν απ`εδώ κι απ`εκεί λέγοντας γεμάτος εγωισμό. «Ότι ξεκίνησα από το τίποτα και τώρα έχω μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην Κρήτη».

Είχε αναπτύξει επιτυχημένο δίχτυο πανελλαδικά, διότι ξόδευε ένα σημαντικό μέρος των εσόδων στην διαφήμιση και την προώθηση των προϊόντων. Δεξί του χέρι ήταν ο κουνιάδος του ο Μιχάλης, ο οποίος είχε πτυχίο στην διοίκηση επιχειρήσεων ,και είχε εργαστεί στη Αγγλία, σε βιομηχανικές επιχειρήσεις επί μια δεκαετία. Λαμβάνοντας μέρος σε διεθνής εκθέσεις βρήκε πελάτες στις Η.Π.Α, στην Γερμανία και την Γαλλία λόγω της υψηλής ποιότητας των προϊόντων, και του χαμηλού κόστους. Ο Μιχάλης ήταν το μυαλό και η ψυχή του εργοστασίου. Χωρίς αυτόν ο Χάρης ήταν σαν να του έλειπε κάτι περισσότερο κι από το δεξί χέρι. Σαν να του έλειπε το μυαλό ,γιατί το δικό του ήταν, περιορισμένης εμβέλειας. Τίποτα δεν προχωρούσε χωρίς να συμβουλευτεί τον Μιχάλη ,και χωρίς να το ελέγξει ο πανέξυπνος κουνιάδος του. Βλέποντας ο Χάρης ότι το εργοστάσιο πήγαινε σαν καλοκουρδισμένο ρολόι ,άφησε στην θέση του τον Μιχάλη, κι αυτός άρχισε να ταξιδεύει ,να κάνει έκλυτη ζωή, να παραμελεί την οικογένεια του, αλλάζοντας τακτικά ερωτικούς συντρόφους. Πάντα συνοδευόταν από μπουκέτα νεαρών κι όμορφων κοριτσιών . Περνούσε το βίο του σαν πασάς στα Γιάννινα. Μετά μεγάλο διάστημα ανοχής και ταπεινώσεων, η γυναίκα του δεν τον άντεξε άλλο, και του ζήτησε διαζύγιο. Για το γιό τους, δεν υπήρχε πρόβλημα διότι ήταν πια ένα παλικαρόπουλο , όπου είχε κάνει το μεταπτυχιακό του στο «Λόντον Σκούλ», και είχε πάρει θέση βοηθού διευθυντή, στο εργοστάσιο του πατέρα του. Ο Χάρης είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον γιο του, τον Στράτο , τον διάδοχο του όπως έλεγε. Ο Στράτος είχε αδυναμία στο ωραίο φίλο, και στα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Πολλές φορές λάβαινε μέρος και σε αγώνες ταχύτητας, με το ψευδώνυμο

¨ «Τίγρης». Στην τελευταία φορά που αγωνίστηκε στάθηκε άτυχος διότι το αγωνιστικό του έπαθε μηχανική βλάβη, έσκασαν τα δύο πίσω λάστιχα, βγήκε έξω από τον αγωνιστικό χώρο και έγινε παρανάλωμα του πυρός. Ο «Τίγρης» κάηκε σαν λαμπάδα. Ο Χάρης το πήρε κατάκαρδα. Από τότε η ψυχή του γέμισε θλίψη. Έμεινε για καιρό κλεισμένος στον εαυτό του και στο πένθος του. Κάποτε πήρε την απόφαση του. Άφησε οριστικά τον κουνιάδο του τον Μιχάλη, στο εργοστάσιο του, και ο ίδιος κλείστηκε σε μοναστήρι. Εκεί στη μονή του Γρηγορίου στο Άγιο όρος, προσπάθησε να ηρεμήσει την ψυχή του, και να βρει την γαλήνη του , που τόσο την είχε ανάγκη.

Η ΜΝΗΜΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
ΑΦΗΓΗΜΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Αυτή την τίγρη αυτό το τέρας, την ψυχή μου {έλεγε συχνά ο Χεμινγουέη }θα την σκοτώσω». ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Την παρέα μου εκείνη την εποχή, την παρακολουθούσε το τμήμα ασφαλείας. Σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, ακόμη και οι σαραντάρηδες, δεν γνωρίζουν -διότι δεν έχουν ζήσει τα γεγονότα- ότι μέχρι το 1974, η Ελλάδα ήταν χωρισμένοι στα δύο. Αιτία ο εμφύλιος πόλεμος το 46-49, όπου βγήκε νικήτρια παράταξη, μια νοσηρή και δοσιλογική ακροδεξιά, αλλά και ο ακραίος αντικομουνισμός, μία υστερία Αμερικάνικη στα πλαίσια της αντιπαράθεσης Ανατολής, Δύσης που κορυφώθηκε με τον Μακαρθισμό, στην δεκαετία του 50, στην υπεραντλαντική «προστάτιδα μας» τις Η.Π.Α και διοχετεύτηκε σε όλο τον δυτικό κόσμο. Οι δεξιές κυρίαρχες δυνάμεις ,οι οποίες κατείχαν την πολιτική εξουσία, είχαν χωρίσει τους Έλληνες σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα». Με τον τρόπο αυτό, οι μισοί Έλληνες βρισκόταν στο περιθώριο. Μια ήπια αλλαγή έγινε με την έλευση του γέρο Κ.Καραμανλή στην εξουσία, μετά την πτώση της χούντας. Τότε νομιμοποιήθηκε και το Κ.Κ.Ε αλλά οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων διατηρήθηκαν, μέχρι την άσκηση της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ το 1981, όπου κάηκαν στους υψικαμίνους της «Χαλυβουργικής», θάβοντας και τον δεύτερο εθνικό διχασμό των Ελλήνων, μετά τον Βενιζελό- Κωνσταντινικό. Όπου τότε, αναγνωρίστηκε επισήμως το εξοβελισμένο και μεγαλύτερο κομμάτι της εθνικής αντίστασης ,εκείνης του Ε.Α.Μ. «Εμπρός ΕΛΛΑΣ για την Ελλάδα το δίκιο και την λευτεριά», {απόσπασμα από τον ύμνο του ΕΑΜ}.
Πίσω από τις πλάτες των φίλων μου, πριν την πτώση της χούντας, βρισκόταν συχνά μια σκιά της ασφάλειας. Ήμασταν μια παρέα από, νεαρά παιδιά της εποχής εκείνης, από φτωχές οικογένειες, αγροτοεργατικές, που μόλις είχαμε απολυθεί από το στρατό . Τότε υπηρετούσαν οι κληρωτοί στο πεζικό, από 24 – έως 27 μήνες στρατιωτικής θητείας. Αυτή η σκιά που δεν ήταν άλλη, από ένα αστυνομικό με πολιτικά του τμήματος ασφαλείας Χανίων, μας κατέγραφε , και έδινε τις αναφορές του ,στους προϊσταμένους του. Βεβαίως δεν ήταν τόσο αφελείς όσοι από την παρέα συμμετείχαν σε αντιστασιακή οργάνωση. Να βγάζουν τα μυστικά τους στον αέρα, προς χάριν του σπιούνου του τμήματος ασφαλείας Χανίων. Μετά την πτώση της χούντας αρκετά χρόνια αργότερα είδα αυτό τον αστυνομικό όργανο, και του θύμισα τα «καθήκοντα» του. «Εγώ έκανα την δουλειά μου», μου απάντησε. Στην Ελληνική στρατιωτική αστυνομία Ε.Σ.Α επί χούντας βασάνιζαν τους στρατιώτες, που πήγαιναν να εκπαιδευτούν, για να μπορέσουν έτσι να τους κάνουν όργανα τους, και να βασανίζουν τους αντιστασιακούς τους οποίους συλλάμβαναν. Όποιος εκτελεί παράνομες εντολές, έχει και ό ίδιος ευθύνη, για τις πράξεις του. Όμως όπως είπε η ψυχολόγος, η οποία έκανε έρευνα στους βασανιστές της χούντας, για να αποσείσουν τις ευθύνες από πάνω τους έλεγαν ότι έπαιρναν διαταγές. Βέβαια για να πούμε και του στραβού το δίκιο, σε μία έκτακτη κατάσταση όπως είναι το καθεστώς της χούντας, η οποία είχε επιβάλλει στρατιωτικό νόμο, και λειτουργούσαν έκτακτα στρατοδικεία, δεν μπορεί ένα κατώτερο όργανο, να αρνηθεί εύκολα εκτέλεση εντολών, διότι συνεπάγεται με φυλάκιση και απόλυση. Και δεν είναι όλοι οι άνθρωποι , από πάστα ήρωα. Τα κατώτερα όργανα βεβαίως, ήταν άνθρωποι της καταστάσεως, όπου είχαν διορίσει ο δεξιές κυβερνήσεις , και δεν έφερναν αντιρρήσεις στις διαταγές των ανωτέρων τους. Σένα βιβλίο του, ο μεγάλος ψυχολόγος –κοινωνιολόγος Έριχ Φρομ διαπραγματευόταν, αν ο άνθρωπος είναι πρόβατο ή λύκος.
Η διάγνωση του ήταν ότι ο άνθρωπος ήταν και από τα δύο. Διότι, αναρωτήθηκε ποιος διέπραξε τα εγκλήματα στην ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ; Δεν τα διέπραξε ο ίδιος ο Χίτλερ με τα χέρια του , αλλά ο Γερμανικός λαός. Ένας άλλος Έλληνας φιλόσοφος ο Κώστας Αξελός είπε ότι¨ «ό άνθρωπος χαρακτηρίζεται –είναι δημιούργημα - της εποχής του».

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ Τ ΑΣΤΕΡΙΑ

ΔΙΗΓΗΜΑ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ιούνιος του 1960. Ήταν η εποχή στην οποία έκλειναν τα σχολεία, και άρχιζαν οι καλοκαιρινές διακοπές. Τα Χανιά τότε ήταν μια μικρή πόλη , ήσυχη χωρίς σχεδόν καθόλου ιδιωτικής χρήσεως αυτοκίνητα. Λίγα ταξί πραγματοποιούσαν, το μεταφορικό έργο, μαζί με τα γραφικά στις ημέρες μας, αμαξάκια με τα άλογα, όπου σήμερα σταθμεύουν στο παλιό λιμάνι και πηγαίνουν βόλτα τους τουρίστες. Τότε τα αμαξάκια στάθμευαν έξω από το Α/ γυμνάσιο Αρένων .Ένα παιδάκι μπορούσε άνετα να κυκλοφορήσει μόνο του, στην πόλη χωρίς να έχει το φόβο, ότι θα συγκρουστεί με αυτοκίνητο. Το καλοκαίρι εκείνο, θα αποχαιρετούσα το σχολείο, και την ξένοιαστη ζωή. Την τελευταία τάξη -την έκτη δημοτικού - την είχα βγάλει σενα τριτάξιο δημοτικό σχολείο σε νοικιασμένο από το δημόσιο κτήριοόπυ βρισκόταν επί της οδού Ανθέων. Ο δάσκαλος μου, ο διευθυντής κυρ Πεταλωτής, μου είχε βάλει ένα διάλογο μαζί με άλλα παιδιά. Καθώς ήμουν ντροπαλό παιδί, δεν έβγαινε η φωνή μου δυνατά ,και αισθάνθηκα ότι τα έκανα μούσκεμα. Ήταν και το κορίτσι, μια συμμαθήτρια μου όπου ήταν ο κρυφός μου έρωτας, στα μπροστινή καθίσματα , και με έπιασε τρακ μόλις την είδα ,και έξαφνα αναψοκοκκίνησα. Περιττό να σας περιγράψω , την φτώχεια την οποία βίωναν οι οικογένειες την εποχή εκείνη. Για πολλούς φτώχεια σήμαινε πείνα, ανέχεια, ανεργία.

Η γενιά μου μεγάλωσε με παπούτσια σολιασμένα ,και ξανασολιασμένα,και μπαλωμένα ρούχα. Με διανομή ψωμιού και βουτύρου, κι ενός ποτηριού γάλατος, στα υποσιτισμένα παιδάκια στα σχολεία. Δωρεάν βοήθεια από τις πλούσιες δυτικές χώρες, κυρίως την Αμερική, μέσω του ΟΗΕ. Τότε είμαστε ξυπόλητα όλα σχεδόν τα παιδιά, όπου παίζαμε στις αλάνες. Παιχνίδια δεν είχαμε καθόλου του εμπορίου, εκτός από κανένα πιστολάκι μεταλλικό σούρου τα Χριστούγεννα. Μπάλες μας έφτιαχνε η μάνα, από πανί αυτοσχέδιες. Έστω κι έτσι, τι χαρά για μας τα παιδιά.

Ήμουν από τους καλύτερους μαθητές στην τάξη μου. Ο δάσκαλος μας ρωτούσε, αν θα πάμε στο γυμνάσιο ,ή σε καμία τεχνική σχολή. Τα παιδιά απαντούσαν¨ το κάθε παιδί για την κατεύθυνση όπου το προόριζαν οι γονείς του. Του λόγου μου ,γνώριζα για την φτώχεια που έδερνε τους δικούς μου , και την έλλειψη δυνατοτήτων για σπουδές. Δεν απαντούσα στον δάσκαλο κι έσκυβα αμήχανα το κεφάλι. Η ανάγκη για ρευστό, και για στήριξα στην οικογένεια μου ,με τα πολλά παιδιά , ήταν άμεση. «Δει δη χρημάτων κι άνευ τούτων ουδέν εστί γεννάσθε των δεόντων». Η πιο εύκολη λύση για να βγάλει ένα παιδί λίγα χρήματα, ήταν να βγει στους δρόμους , στα καφενεία στους σταθμούς λεωφορείων , στα σχολεία. ως πλανόδιος μικροπωλητής. Σήμερα αντικρύζω τους Κινέζους που γυρνούν με την πραμάτεια τους κάνοντας αυτή τη δουλειά και δακρύζουν οι οφθαλμοί μου. Η δεκαετία των αρχών του 60 ήταν και μια σκληρή δεκαετία μετανάστευσης για τους νέους. Για μένα που δεν μετανάστευσα, ήταν μια διαδικασία εσωτερικής μετανάστευσης από τον εαυτό μου και τις ανάγκες του. Ως πλανόδιος μικροπωλητής είχα πουλήσει τα πάντα Όπως «Παγωτά Όλυμπος» και «ΕΒΓΑ» το καλοκαίρι, αλλαγή με γλυκά το χειμώνα, καθώς κατά καιρούς, και ¨κουλούρια, ψιλικά , καλαμπόκια βραστά, και σουβλάκια. Πουλώντας σουβλάκια , με βοηθούσε η οικογένεια μου, διότι τότε δεν υπήρχαν τεχνικά μέσα και έπρεπε να κοπεί το κρέας με το μαχαίρι , και να βρούμε από καλαμιώνες στον περίγυρο της πόλεως, καλάμια για να φτιάξουμε καλαμάκια με το χέρι. Η δουλειά αυτή δεν γινόταν χωρίς οικογενειακή βοήθεια και στήριξη. Κάποια στιγμή, μου έκαναν δώρο δύο βιβλία .'Ηταν "ΤΑ ΣΤΑΦΎΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ"του Αμερικανού νομπελίστα συγραφέα ΤΖΟΝ ΣΤΑΪΜΠΕΚ και την "ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ" του προλετάριου Ρώσου συγραφέα ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΙ. Μου άρεσε πολύ το διάβασμα .Όταν ήμουν μικρός διάβαζα το θρυλικό «Μικρό ήρωα» γραμμένο από τον Γιώργο Ανεμοδουρά με μεγάλη επιτυχία στα παιδιά. Περιείχε περιπέτειες από την Γερμανική κατοχή με ήρωες τον Γιώργο Θαλάσση, την Κατερίνα και τον πάντα πεινασμένο Σπίθα. Λίγο αργότερα διάβαζα μανιωδώς αστυνομικές ιστορίες, και κλασικά εικονογραφημένα. Όταν μου έκαναν δώρο τα βιβλία σχεδόν πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή με σοβαρή λογοτεχνία . Ήμουν μόλις δεκαπέντε με δεκαέξη ετών. Όταν διάβαζα για την παιδική ηλικία του Μαξίμ Γκόρκυ, και την σκληρή ζωή του, και ότι έκανε απόπειρα αυτοκτονίας στα δεκαεννέα του χρόνια, διότι δεν άντεχε την σκληρότητα της ζωής δάκρυα μου ερχόταν στα μάτια ,γιατί σκεπτόμουν και την δική μου δύσκολη παιδική ζωή. Το όνειρο μου ήταν , να μαζέψω κάποια χρήματα , να ανοίξω μόλις απολυθώ από φαντάρος

ένα εμπορικό κατάστημα, για να ξεφύγω από την δουλειά του δρόμου , όπου για μένα πλέον ως έφηβος , την αισθανόμουν ως μεγάλη ντροπή καταφρόνια και όνειδος.

Παράλληλα σκέφτηκα να πάω σε νυχτερινό γυμνάσιο ,αλλά δεν υπήρχε την εποχή εκείνη. Μου άρεσαν όμως τα Αγγλικά και τα σπούδασα στο φροντιστήριο Αγγλικών. Ήμουν από τους καλύτερους μαθητές κι έπαιρνα υποτροφίες από την σχολή με δωρεάν δίδακτρα. Λίγο αργότερα ο ιδιοκτήτης του φροντιστηριού άνοιξε και νυχτερινό γυμνάσιο ,αλλά δεν μπόρεσα να σπουδάσω διότι με πήραν για 27 μήνες στο στρατό. Πηγαίνοντας στρατιώτης τελείωνει και ο κύκλος της παιδικής και εφηβικής ηλικίας.

ΔΙΗΓΗΜΑ

ΜΙΑ ΑΝΩΜΑΛΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Η ημέρα εκείνη του Φλεβάρη ήταν σκεπασμένη με βαριά σύννεφα. Σε λίγο θα άρχιζε να βροντά, και ήδη ξεκίνησαν οι πρώτες ψιχάλες. Ο κυρ Μιχάλης

ήπιε μονορούφι το κρασί, που είχε απομείνει στο μικρό ποτήρι , έβαλε στο στόμα την ελιά θρούμπα, που τον περίμενε μόνη, στο μικρό πιατάκι , σαν να του έλεγε να την βάλει στο στόμα του, να μην πει χαμένη, και βγήκε με γρήγορο βήμα ,από το καφενεδάκι της γειτονιάς του, για να πάει στο ταπεινό σπιτάκι του, στα στενά της νέας χώρας. Στο υφαντό σακούλι του είχε δύο κιλά ψωμί , τα οποία δεν έφταναν για να χορτάσουν την πείνα της πολυπληθούς οικογενείας του. Πάλι ήταν έτοιμος να ακούσει την μουρμούρα της συζύγου του , Ευαγγελίας. Την είχε όμως συνηθίσει, να του μουρμουρίζει διαρκώς, κι έκανε πως δεν την άκουγε. Η κυρά Βαγγελιώ είχε κι αυτή τα δίκια της , διότι η οικογένεια τους , αποτελείτο από εννέα άτομα, μαζί με την χήρα πεθερά της. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη για όλους. Ούτε να φάνε δεν είχαν, γιατί το φαγητό δεν τους έφτανε, ούτε να κοιμηθούν γιατί οι χώροι δεν τους έφταναν. Όσο αγαπημένο, κι αν είναι ένα ζευγάρι η φτώχεια φέρνει την γκρίνια. Δεν γνωρίζω όμως, αν ήταν ποτέ, και πόσο εξακολουθούσαν να είναι αγαπημένοι. Πάντως είχαν παντρευτεί με προξενιό αρχές της δεκαετίας του 1930. Εκείνος ονομαζόταν Μιχάλης, σαν τον αδελφό του πατέρα του. Ήταν 20 χρονών και η Βασιλική δεκαεφτά. Άγουρα παιδιά και τα δύο σε δύσκολες εποχές μεσοπολέμου και φτώχειας στην αγροτική χώρα.. Παιδιά τα οποία ανάλαβαν, σύμφωνα με τα κρατούντα της εποχής, να κάνουν δική τους οικογένεια. Τώρα είμαστε στο έτος 1958. Δεν είχαν περάσει και τόσα πολλά χρόνια από την Γερμανική κατοχή στην Κρήτη το 41-45 , κι από τον εμφύλιο πόλεμο το 46- 49, έστω και περιορισμένης εμβέλειας στο νησί μας, σε σχέση με την στεριανή Ελλάδα. Η Κρήτη όπως και η υπόλοιπη χώρα, μετά από αυτές τις αλλεπάλληλες αναμετρήσεις, όπου η δεύτερη επειδή ήταν εμφύλια ήταν η χειρότερη, βγήκε οικονομικά κατεστραμμένη, και πάμφτωχη. Νικήτρια παράταξη του εμφυλίου πολέμου , ήταν μια σκληρή , δεξιά η οποία είχε επιστρατεύσει ως χωροφύλακες , άνδρες των ταγμάτων ασφαλείας, που είχε οργανώσει η κατοχική δοσίλογη κυβέρνηση, για να πολεμήσουν την αντίσταση του Ε.Α.Μ.

Οι κυβερνήσεις της εποχής, κυβερνούσαν δια τη πυγμής, και με οπλοστάσιο τους πλήθος αντιδημοκρατικών νόμων, από την εποχή ακόμη της δικτατορίας Μεταξά. Όσοι πολέμησαν εναντίον των Γερμανών στη κατοχή, από τις τάξεις του Ε.Α.Μ, είχαν οδεύσει στην εξορία, ή είχαν αυτομολήσει, στις ανατολικές σοσιαλιστικές χώρες, μετά την ήττα του δημοκρατικού στρατού, στο Γράμμο και στο Βίτσι, το 1949. Μετά την ήττα της αριστεράς ,οι κυβερνήσεις που ήρθαν στη εξουσία, άνοιξαν τα ξερονήσια του Αιγαίου, και εξόρισαν πλήθος Αριστερών. Επί πλέον η αστυνομία φακέλωνε τους πολίτες,{κρατούσε σε φακέλους στοιχεία των πολιτών για τα πολιτικά τους φρονήματα}.Εάν ήσουν αριστερός, ή έστω συμπαθούσες την αριστερά, ή ήσουν προοδευτικό στοιχείο, δεν είχες θέση στην κοινωνία των «εθνικοφρόνων», όπως ονόμαζε η σκληρή δεξιά τον εαυτόν της, ενώ τους αριστερούς τους αποκαλούσε "μιάσματα". Σε αυτό το κλίμα έζησε ο λαός μας, τον διχασμό , το μίσος, και τον διωγμό, αλλά και την ακραία φτώχεια, ιδιαίτερα στα χωριά της Ελλάδος, όπου οι χωρικοί, ήταν έρμαιο στις διαθέσεις του τελευταίου χωροφύλακα. Ο πολίτης που είχε φάκελο στην ασφάλεια , δεν είχε την δυνατότητα να εργαστεί στο δημόσιο, ούτε ως οδοκαθαριστής ούτε το παιδί του να εισέλθει στο πανεπιστήμιο. Αλλά και στον ιδιωτικό τομέα οι δουλειές ήταν περιορισμένες . Την εποχή εκείνη ,ο κόσμος μετανάστευε μαζικά από τα χωριά ,στην Αθήνα κυρίως, για να κρυφτεί μέσα στο πλήθος, αλλά και στις μικρότερες Ελληνικές πόλεις ή στο εξωτερικό. Μία οικογένεια εσωτερικών μεταναστών, ήταν και η οικογένεια του Μιχάλη. Έφθασε στην πόλη των Χανιών, και δεν είχε που την κεφαλή κλίναι. Τον πρώτο καιρό που ήρθε στην πόλη τριγυρνούσε χωρίς δουλειά επί ένα εξάμηνο. Όσα από τα παιδιά του είχαν τελειώσει το δημοτικό, μπήκαν σε διάφορες δουλειές κι ευτυχώς, γιατί αν περίμεναν να τους φέρει ο πατέρας φαγητό, θα έμενε η οικογένεια του με το πιρούνι στο χέρι. Κάποια στιγμή απελπισμένος, ο πατέρας βρήκε μερικά ταβλάκια από ένα ξυλουργείο, τα κάρφωσε σε σχέδιο, έβαλε μόνος του μια ρόδα μπροστά, έφτιαξε ένα χειροκίνητο καροτσάκι . Με αυτό έκανε μικρομεταφορές, αλλά και διάφορα άλλα θελήματα. Τον αγαπούσε ο κόσμος γιατί ήταν δουλευτής, κι έτσι κατάφερε να κερδίζει το πιάτο της ημέρας για να μην ακούει το καθημερινό μουρμουρητό της γυναίκας του. Νοσταλγούσε όμως το χωριό του,και τους χωριανούς , όπου έπαιζαν πρέφα στο καφενείο, θυμόταν τα γλέντια που έκαναν στους γάμους στις γιορτές και στις βαφτίσεις. Πήγαινε στο μέρος, όπου είχε το σταθμό το μοναδικό λεωφορείο που εκτελούσε το δρομολόγιο της επαρχίας του .Ποτέ όμως δεν πήγαινε με το καροτσάκι της δουλειάς του. Αισθανόταν ντροπή να τον βλέπουν οι χωριανοί του , να είναι χαμάλης . Όταν τον ρωτούσαν τους έλεγε ότι ήταν φύλακας στην τεχνική σχολή «ο Δαίδαλος» με καλό μισθό. Όταν αρρωστούσε από κανένα κρυολόγημα πήγαινε κι αυτός αλλά και η οικογένεια του στο ιατρείο του κομμουνιστή κι αγωνιστή γιατρού Κώστα Χιωτάκη, όπου είχε εκλεγεί βουλευτής της Ε.Δ.Α. Τις περισσότερες φορές δεν είχε χρήματα κι ο γιατρός του έλεγε με συγκατάβαση . «Πήγαινε σε παρακαλώ ,από σένα δεν θα πάρω λεφτά» . Κάποια στιγμή τον ειδοποίησαν να παρουσιαστεί στο τμήμα ασφαλείας Χανίων. Παρουσιάστηκε και τον έστειλαν στο γραφείο του διοικητή. Ο διοικητής βλοσυρός κι αμίλητος άνοιξε τον φάκελο του. Βλέπω ήσουν στο χωριό σου συνδρομητής της «Αυγής». Πηγαίνεις τακτικά και στα γραφεία του Χιωτάκη.Συμμετέχεις και σε συγκεντρώσεις της ΕΔΑ". Ό διοικητής της ασφαλείας παίρνει το καλό του ύφος και τον ρωτάει. «Πες μου". Γνωρίζεις που κρύβονται οι αντάρτες"; "Αν μου πεις θα πάρω προαγωγή και θα σε ανταμείψω». «Ότι μου ζητήσεις θα το έχεις». Ο Μιχάλης του απάντησε θαρραλέα. «Δεν γνωρίζω κ. διοικητά. "Όμως κι αν γνώριζα δεν θα σας το έλεγα».Ο διοικητής ασφαλείας κίτρινος από τον θυμό του κτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. «Πώς τολμάς να μιλάς έτσι στον διοικητή ασφαλείας»; Φώναξε αμέσως ένα χωροφύλακα τον διέταξε και έθεσε τον Μιχάλη υπό κράτηση μία νύχτα στο κρατητήριο. Όταν τον άφησαν ελεύθερο διηγιόταν την περιπέτεια του, στην οικογένεια του που ανήσυχη φοβόταν για το χειρότερο. Ο Μιχάλης την επομένη, πήγε στο γραφείο του βουλευτή Κώστα Χιωτάκη ,να τον ενημερώσει για το συμβάν που δεν ήταν το μόνο, αλλά οι διώξεις των αριστερών, ήταν τότε φαινόμενο της καθημερινότητας.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΧΑΛΙΝΩΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Το κράτος σίγουρα είναι αμαρτωλό και ανοργάνωτο. Ποιος όμως δημιούργησε το Ελληνικό κράτος; Η άρχουσα ελίτ, η οποία έκανε ένα κράτος πελατειακό κλεπτοκρατικό και σπάταλο, χωρίς ταυτόχρονα να προσφέρει υπηρεσίες στον πολίτη.Παρόλη την ανοργανωσιά του κράτους ,οι άρχουσες οικονομικές κρατικοδίαιτες ελίτ, δεν εμποδίστηκαν να απομυζήσουν τον πλούτο του Ελληνικού λαού. Αν οι πολιτικές ελίτ έπαιρναν συνεχώς νέα δάνεια χωρίς να ενημερώνουν τους Έλληνες οι δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε; Αν το κράτος δεν οργανώθηκε σωστά οι πολίτες φταίνε; Μην πυροβολείτε άσκοπα τους δημοσίους υπαλλήλους .Γιατί θα πρέπει να λιγοστέψει το κράτος και να απορρυθμισθούν οι εργασιακές σχέσεις και να κυριαρχήσει η αγορά; Για να κάνει τους Έλληνες δουλαπάροικους; Αν φταίνε οι πολίτες σε κάτι είναι διότι δεν ζητούσαν άπλετο φως από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν τον τόπο.Τώρα η τρόικα ζητά πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, και κλείσιμο ζημιογόνων οργανισμών. Εντάξει να κλείσουν οι ζημιογόνοι οργανισμοί, αλλά οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα γιατί απορρυθμίζονται; Για να βρει η εργοδοσία φθηνό εργατικό προσωπικό με μισθούς Κίνας; Έστω Βουλγαρίας και να προβεί σε επενδύσεις; Ποιος όμως εχέφρων επιχειρηματίας επενδύει με αυτή την βαριά ύφεση; Εκτός αν είναι ο Εμίρης του Κατάρ που μπήκε σε δύο μεγάλες τράπεζες όταν οι μετοχές τους βρισκόταν στον πάτο. Θα έρθουν λένε οι Γερμανοί βιομήχανοι να επενδύσουν αλλά θέλουν ειδικές ζώνες , όπου δεν θα ισχύει η εργατική και η φορολογική νομοθεσία. Μπορεί άραγε να λειτουργήσει η Ελλάδα στην ευρωζώνη χωρίς ομοσπονδιακή Ευρώπη και χωρίς ομοσπονδιακό πρϋπολογισμό ανάλογο με αυτό των ΗΠΑ, όπως επισημαίνει σε άρθρο του ο καθηγητής και πρώην υπουργός Μανώλης Δρετάκης; Μήπως η Ευρώπη είναι αιχμάλωτη των γιγαντιαίων ευρωπαϊκών τραπεζών που έχουν κεφάλαια και ενεργητικό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ των κρατών μελών της ένωσης όπως επισημαίνει σε άρθρο του ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης; Καλύτερα η Ελλάδα να αλλάξει ονομασία σε Μπανανία
και η Ευρώπη των λαών ,σε Ευρώπη των λύκων και των άγριων θηρίων

Παρασκευή, 9 Σεπτεμβρίου 2011
ΝΕΑ ΖΩΗ ΝΕΑ ΠΝΟΗ
ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο Κώστας ήταν φοιτητής στην Αθήνα. Ήταν οχτώ χρόνια φοιτητής κι ακόμη δεν είχε πάρει το πτυχίο του. Παρά του ότι δεν ήταν επιμελής φοιτητής για διάφορους λόγους ήταν μαχητικός φοιτητικός συνδικαλιστής. Ήταν από αυτούς που υποδεχόταν τους νέους φοιτητές στο πανεπιστήμιο. Γνώριζε καλά τους καθηγητές της σχολής του και τον βοηθούσαν με το αζημίωτο να περάσει σε ορισμένα δύσκολα γι`αυτόν μαθήματα. Ο Κώστας, ήταν φτωχοδιάβολος. Ο πατέρας του ζούσε με μια πενιχρή σύνταξη.
Δεν είχε καθόλου την δυνατότητα να του στέλνει χρήματα από την επαρχία στην Αθήνα. Δεν έφταναν ούτε τον ίδιο να περάσει μαζί με την γυναίκα του, τον μήνα τους στο ταπεινό ημιυπόγειο που κατοικούσαν. Οι δύο αδελφές του η Ευτέρπη και η Καλιόπη, είχαν τις δικές τους οικογένειες και τα δικά τους προβλήματα. Δεν είχαν στο νου τους πώς να βοηθήσουν τον μικρό τους αδελφό. Όσο θυμόταν τον εαυτόν του ο Κώστας εργαζόταν για να ζήσει. Παρά τις δυσκολίες, το σχολείο δεν το παράτησε ποτέ.
Τέλειωσε το λύκειο και πέρασε έστω και αγκομαχώντας στην νομική σχολή. Τον πρώτο χρόνο της φοίτησης του γνωρίστηκε με νέους συμφοιτητές του, του αναρχικού χώρου. Συμμετείχε στις εκδηλώσεις τους. Κανείς δεν γνωρίζει αν συμμεριζόταν και τις απόψεις τους ότι «η ιδιοκτησία είναι κλοπή» και τις ιδέες τους για «μια αταξική κοινωνία χωρίς κράτος αλλά με αυτοδιαχείριση». Πάντως στην παρέα αυτή δεν μακροημέρευσε. Στο τέλος της φοιτητικής χρονιάς είχε ξεκόψει τελείως από την σέχτα τους. Εντωμεταξύ είχε γνωρίσει τον Γιώργο ο οποίος εργαζόταν ως οδηγός μεταφορικής εταιρείας. Θάταν δύο χρόνια μεγαλύτερος του. Ο Γιώργος του γνώρισε την Ρόζα, φίλη της δικής του κοπέλας και βγήκαν παρέα.
Ο Κώστας συνδέθηκε με την Ρόζα μια καστανόξανθη νόστιμη νεαρή κοπέλα.
Γνώρισε τον αδελφό της τον Μανώλη ο οποίος ήταν μηχανικός και εργαζόταν σε συνεργείο αυτοκινήτων. Ο Μανώλης τον συνέστησε στην παρέα του. Τον Βαγγέλη και τον Δημήτρη. Οι τρις τους είχαν συστήσει συμμορία. Είχαν ρημάξει τα μηχανοκίνητα της Αττικής. Είχαν μισθώσει μια αποθήκη σε απόμερο σημείο στον λόφο Περιστερίου πιο πάνω από την κηπούπολη. Έκλεβαν μηχανάκια, αυτοκίνητα, και μοτοσικλέτες . Τα διέλυαν και τα πουλούσαν ως ανταλλακτικά σε κλεπταποδόχους. Ορισμένα ακριβά αυτοκίνητα γινόντουσαν «εξαγωγή» στην Αλβανία και στην Ρουμανία. Ο Γιώργος
συμμετείχε ενεργά στην συμμορία. «Αυτή είναι στην πράξη η έννοια της απαλλοτρίωσης».Είπε στον Μανώλη. «Γιατί όμως κλέβουμε μηχανάκια και δεν ληστεύουμε τράπεζες». «Είναι πολύ επικίνδυνο γιατί οι τράπεζες παίρνουν συνεχώς μέτρα ασφαλείας».Του απάντησε ο Μανώλης. Κάποια μέρα τους συνέλαβε όλους η αστυνομία. Ο Κώστας τιμωρήθηκε με δυόμιση χρόνια φυλάκιση. Στην φυλακή κάθισε στρώθηκε και διάβασε. Κατάφερε και πήρε το πτυχίο της νομικής. Το διάστημα της φυλάκισης του διάβασε και σκέφθηκε πολύ. Όταν αποφυλακιζόταν είχε σκοπό να πάρει στην ζωή του στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Τέρμα η άστατη ζωή και η παραβατική συμπεριφορά. Είχε έναν συγγενή δικηγόρο στην θεσσαλονίκη. Τον παρακάλεσε να τον κρατήσει στο γραφείο του για την άσκηση του στην δικηγορία. Μέσα του ήθελε να «κρυφτεί» σε μία μεγάλη πόλη που δεν τον γνώριζε κανείς να αρχίσει μια νέα ζωή.

ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΟΑ ΠΟΡΤΟΓΑΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ "Η λογοτεχνία, όπως κάθε είδος τέχνης, είναι η ομολογία ότι η ζωή δεν αρκεί."


Ο Πεσσόα γεννήθηκε στην Πορτογαλία το 1888.Πέθανε σε ηλικία 47 ετών από κίρρωση του ήπατος. Έχασε τον πατέρα του σε ηλικία πέντε ετών και η μητέρα του έγινε το άπαν στη ζωή του. Το πρώτο γνωστό ποίημά του στην πορτογαλική, όταν ήταν επτά ετών, απευθυνόταν στη μητέρα του. Ο θάνατός της του προκάλεσε βαθύτατη λύπη, απ' την οποία ο Πεσσόα δεν συνήλθε ποτέ. Έκανε τις σπουδές του στην αγγλική, στο Ντέρμπαν της Ν. Αφρικής, όπου έζησε για 10 χρόνια. Δεν πήρε πανεπιστημιακό πτυχίο, παρόλο που είχε εγγραφεί στη Φιλολογία και στη Φιλοσοφική σχολή. Δεν υπηρέτησε ως στρατιώτης και αντιπαθούσε τον πόλεμο. Πέρασε όλη του τη ζωή σε ένα γραφείο εισαγωγών-εξαγωγών ασχολούμενος με την εμπορική αλληλογραφία στην αγγλική και τη γαλλική. Παρ' όλη τη γνώση και των δύο γλωσσών είχε αδυναμία στη μητρική του γι' αυτό και τόνιζε κάθε φορά ότι ''πατρίδα μου είναι η πορτογαλική''. Οι στίχοι του Πεσσόα είναι γεμάτοι από δέντρα, λουλούδια, από τη Φύση σε όλο της το μεγαλείο. Ήταν τύποις καθολικός, αλλά φανατικός πολέμιος του Βατικανού. Παρ' όλα αυτά μνημονεύει πολλές φορές τον Θεό, όχι όμως όπως τον βλέπει η εκκλησία, αλλά με τη ματιά του πανθεϊστή. Ήταν πολιτικοποιημένος, εκφράζοντας τις πεποιθήσεις του με ποιήματα ή πεζά. Χάρη στον Πεσσόα η Λισαβόνα μπήκε στην παγκόσμια λογοτεχνία κι έγινε πόλη-σύμβολο. Στις 29 Νοεμβρίου πεθαίνει από κίρρωση του ύπατος.
Ο Πεσσόα έζησε όχι με ένα, αλλά με 72 πρόσωπα, τους ετερώνυμούς του. Το όνομα Πεσσόα στην πορτογαλική σημαίνει ''πρόσωπο''.


Σχετικά με τους ετερώνυμους στην ποίηση του Πεσσόα :
Ο Φερνάντο Πεσσόα προς τον Καζάις Μοντέιρο-γράμμα



Η ψυχή μου είναι μια μυστική ορχήστρα. Αγνοώ ποια όργανα παίζω και ποια στριγκλίζουν μέσα μου. Δεν με αναγνωρίζω παρά σαν μια συμφωνία.






ΠΛΑΓΙΑ ΒΡΟΧΗ (αποσπάσματα)


Μακριά, στο φεγγαρόφωτο,
Στο ποτάμι, μια βάρκα
Γαλήνια περνά.
Αυτό τι φανερώνει;


Δεν ξέρω, μα εγώ απομακρύνομαι
Από τον εαυτό μου,
Και ονειρεύομαι
Κάτι που δεν μπορώ να δω.


Ποια αγωνία με καταβροχθίζει;
Ποιος έρωτας κανέναν μας δεν εξηγεί;
Η βάρκα περνά
Κι η νύχτα μένει.






Ο αέρας φυσάει δυνατά
Να ησυχάσω δεν μπορώ
Νιώθω μέσα μου κάτι
Στο τέλος του να φτάνει.


Ίσως είναι αυτό που είναι στην ψυχή μου
Νομίζει τη ζωή αληθινή...
Ίσως είναι αυτό που την ψυχή μου ηρεμεί
Που την κάνει να αισθάνεται...


Φυσάει αέρας δυνατός.
Φοβάμαι να σκεφτώ.
Αν αφήσω ελεύθερη τη σκέψη μου,
Το μυστήριό μου θα ανυψωθεί.


Αέρα που περνάς και λησμονείς,
Στάχτη που σηκώνεσαι και πέφτεις...
Σ' ευχαριστώ, Θεέ, που μέσα μου
Δεν ξέρω τι συμβαίνει!









































ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ


Πάρε με, αιώνια νύχτα, στα χέρια σου
Και πες με γιο σου.


Εγώ είμαι βασιλιάς
Που με τη θέλησή μου εγκατέλειψα
Το θρόνο των κόπων και των ονείρων.


Το σπαθί μου, βαρύ για χέρια άτονα,
Σε χέρια ήρεμα παρέδωσα κι αντρίκεια
Και την κορόνα και την εξουσία μου τα άφησα
Κομμάτια στον προθάλαμο.


Την πανοπλία μου, την τόσο άχρηστη,
Και τα σπιρούνια μου με τον ασήμαντο κουδουνισμό,
Στην κρύα σκάλα πέταξα.


Εγκατέλειψα το βασιλικό αξίωμα, ψυχή τε και σώματι.
Και γύρισα στην αρχαία, γαλήνια νύχτα
Όπως το τοπίο για να πεθάνει το ξημέρωμα.






Η ΜΟΥΜΙΑ (αποσπάσματα)


Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη
Που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει
Μη γνωρίζοντας αν τα επινοώ όλα εγώ
Ή εάν όλα ανίδεα είναι.


Η λίμνη τίποτα δε λέει. Τ' αεράκι
Σαλεύει, μα δε με αγγίζει.
Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής
Ούτε αν επιθυμώ να είμαι.


Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν
Πάνω στα κοιμισμένα νερά.
Γιατί να έχω φτιάξει από όνειρα
Τη μόνη ζωή που έχω;






Μ' αρέσει να ταξιδεύω, ν' αλλάζω χώρες
Να είμαι πάντα άλλος,
Ψυχή χωρίς ρίζες,
Να ζω έξω από αυτά που βλέπω.


Να μην ανήκω σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου.
Να πηγαίνω μπροστά, ξοπίσω να παίρνω
Την απουσία κάθε σκοπού.
Και την επιθυμία μου να τον πετύχω.


Αυτό είναι για μένα το ταξίδι.
Αλλά εκτός από το όνειρο για το ταξίδι
Τίποτα από μένα δεν υπάρχει σ' αυτό.
Όλα τα άλλα, γη είναι κι ουρανός.




































ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΩΔΗ (απόσπασμα απ' το ποίημα του ετερώνυμου Άλβαρο Ντε Κάμπος)


Θέλω να φύγω μαζί μας, θέλω να φύγω μαζί σας,
Με όλους εσάς μαζί,
Παντού όπου πηγαίνετε!
Τους κινδύνους σας θέλω μπροστά μου να βρω,
Στο πρόσωπό μου, τους ανέμους να νιώσω,
Αυτούς, που το δικό σας γέμισαν ρυτίδες,
Το αλάτι της θάλασσας, που τα χείλη σας φίλησε, να φιλήσω
Στη δουλειά σας το χέρι μου να βάλω,
Τις καταιγίδες σας να μοιραστώ,
Και σαν κι εσάς, σε πανέμορφα λιμάνια να φτάσω!
Τον πολιτισμό, όπως κι εσείς, πίσω μου να αφήσω!
Μαζί σας κάθε ίχνος ηθικής να χάσω!
Στ' ανοιχτά να νιώσω την ανθρωπιά μου ν' αλλάζει!
Τις θάλασσες του Νότου μαζί σας να πιω,
Άγρια πράγματα νέα, νέες της ψυχής επαναστάσεις,
Νέες φωτιές πυρηνικές στο ηφαιστειακό μου πνεύμα!
Να φύγω μαζί σας, ν' απογυμνωθώ-εμπρός, ουστ!-
Απ' τα πολιτισμένα ρούχα μου, τα ήθη τα χρηστά,
Τον έμφυτό μου φόβο για τις φυλακές,
Την ήσυχη ζωή μου,
Την καθιστική, τη στατική, την προσεγμένη, την κανονική!


Στη θάλασσα, στη θάλασσα, στη θάλασσα, στη θάλασσα,
Αχ!Στη θάλασσα, στον άνεμο, στα κύματα, τη ζωή μου
Να πετάξω!






35 ΣΟΝΕΤΑ (του ετερώνυμου Αλεξάντερ Σερτς)


Ι


Είτε γράφουμε είτε μιλάμε είτε απλώς κοιταζόμαστε
Πάντα απόντες είμαστε. Αυτό που είμαστε
Δε μεταγγίζεται σε λόγια ή σε βιβλίο.
Η ψυχή μας βρίσκεται στο άπειρο μακριά.
Όσο πολύ κι αν δίνουμε στη σκέψη μας τη θέληση
Να γίνει η ψυχή μας, να την κινήσει προς τα έξω,
Οι καρδιές μας είναι ακόμα αμέτοχες.
Του εαυτού μας γνώστες δεν είμαστε.
Από ψυχή σε ψυχή να γεφυρωθεί δε γίνεται η άβυσσος.
Με καμιά δεξιότητα του σκέπτεσθαι,
Με καμιά απάτη του φαίνεσθαι.
Στο βαθύτερο εγώ μας, είμαστε αγεφύρωτοι
Τη στιγμή που θα μπορούσαμε να εκστομίσουμε
Στη σκέψη μας την ύπαρξή μας.
Είμαστε τ' όνειρο του εαυτού μας, ψυχές που αντιφεγγίζουν,
Και ο καθένας για τον άλλο ονειρεύεται όνειρα άλλου.




VIII


Πόσες μάσκες και πόσες άλλες
Πάνω στο πρόσωπο της ψυχής μας φοράμε;
Άραγε, όταν γι' αστείο η ψυχή τη μάσκα θελήσει να βγάλει;
Ξέρει πως έτσι αφήνει το πρόσωπο γυμνό να φανεί;
Η μάσκα η πραγματική, δεν νιώθει τίποτα κάτω απ' τη μάσκα
Αλλά κοιτάζει μέσ' απ' αυτή με μάτια κρυμμένα.

ΕΝΑΣ ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΘΗΡΑΣ
ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Τι είσαι Πελοπίδα; Έμπορος, βιοτέχνης, ή πλασιέ;» _ «Όλες τις δουλειές της κάνω άμα λάχει να πούμε». «Αρκεί να πληρώνομαι». Μέχρι και στον πόλεμο του Βιετνάμ έχω πολεμήσει σε νεαρή ηλικία ως μισθοφόρος των Αμερικανών.» Αλήθεια το λες ;
Να σου ορκιστώ στον Σταυρό;» «Να σου δείξω φωτογραφίες με στολή παραλλαγής;»
«Όχι σε πιστεύω».Ακόμη και στην Αμερική έχω πάει δουλεύοντας ως χρυσοθήρας και ψάχνοντας στη γη του Ρίο Γκράντε για χρυσό.» Ο Πελοπίδας με κοίταξε στα μάτια για να δει την αντίδραση μου. « Μη μου πεις ότι πάλι δεν με πιστεύεις;» «Σε πιστεύω, Πελοπίδα μου.» « Να σε θάψω αν δεν σε πιστεύω, κι αν μου λες ψέματα.» «Καλά ντε δεν είπαμε να παίρνεις και τόσο βαρύ όρκους». «Γιατί παράτησες τότε το Βιετνάμ, και γύρισες πίσω;» «Να μωρέ μου έστειλε η μάνα μου ένα δίσκο του Νιόνιου, του μυστακοφόρου και γενειοφόρου τότε, νεαρού τροβαδούρου Δυονύση Σαββόπουλου». Έλεγε ότι στο Βιετνάμ «πυρπόλησαν το ρύζι» με βόμβες ναπάλμ συγκινήθηκα, τους τα βρόντησα όλα και ήρθα στο σπίτι. Τον κοίταξα δήθεν έκπληκτος, διότι γνώριζα ότι ο φίλος μου ο Πελοπίδας είχε μεγάλη και γόνιμη φαντασία. Ήταν ένας μεγάλος παραμυθάς. Ήταν πολύ ονειροπόλος και ταξίδευε με την φαντασία του στα πέρατα της γης. «Να σου πω Πελοπίδα δεν σε γνωρίζω και πολύ καιρό. «Αλλά θυμάμαι ότι είχες ένα μαγαζί με βιντεοκασέτες . Διάβασα μάλιστα στις εφημερίδες ότι έκανες παράνομη αντιγραφή κινηματογραφικού υλικού. Η αστυνομία έκανε έρευνα και βρήκε στο μαγαζί σου μερικά γραμμάρια χασίς.» «Ποτέ δεν σε ρώτησα από διακριτικότητα». «Ούτε και τώρα να με ρωτήσεις, γιατί είναι παλιά πονεμένη ιστορία».Ο Πελοπίδας βέβαια δεν ήταν ο ήρωας που είχε πλάσει με την φαντασία του. Ο πατέρας του είχε ένα μικρό ταμπακαριό {βυρσοδεψείο}. Πέθανε ξαφνικά και του άφησε μόνο χρέη. Αναγκάστηκε να αποποιηθεί την κληρονομιά για να μην πληρώνει σε όλη του τη ζωή. Έμεινε στον άσσο. Θα μπορούσε να δουλέψει σε βυρσοδεψείο γιατί οι συνάδελφοι του πατέρα του, ο οποίος είχε καλή φήμη στο σινάφι τον γνώριζαν. Δεν θέλησε όμως γιατί δεν άντεχε τη μυρωδιά των ακατέργαστων δερμάτων. Στην κυριολεξία ένοιωσε ξεκρέμαστος. Δούλεψε σε οικοδομές , δούλεψε ως φορτοεκφορτωτής, και ως σερβιτόρος. Στην ταβέρνα στην οποία εργαζόταν γνώρισε την Βάσω, η οποία ερχόταν ,τακτικά με τον πατέρα της για δείπνο. Ερωτεύτηκαν και σε έξη μήνες παντρεύτηκαν. Ο Πελοπίδας είχε μαζέψει ένα ελάχιστο κομπόδεμα, έβαλε και γραμμάτια κι άνοιξε κατάστημα με έτοιμα ανδρικά ενδύματα. Ο πεθερός του εκείνο τον χρόνο υπέβαλε τα χαρτιά του για σύνταξη. Τον παρακάλεσε να μείνει για λίγο στο ραφείο, ως σύμβουλος διότι θα το αναλάμβανε ο ίδιος και θα τον μεταρρύθμιζε, αγοράζοντας νέες μηχανές. Σε βιοτεχνία ετοίμων ανδρικών ενδυμάτων. Οι δουλειές ξεκίνησαν με καλές προοπτικές . Τότε δεν υπήρχε ακόμη τόσο έντονος ανταγωνισμός. Μέσα σε τέσσερα χρόνια η ευτυχία και η χαρά, στο πρόσωπο δύο παιδιών, που ήρθαν στον κόσμο, του Γιώργου και της Μαρίας, έμελλε να χαράξουν το πρόσωπο και την ψυχή του Πελοπίδα Ο Πελοπίδας αφιέρωνε πολύ χρόνο στην δουλειά του. Η γυναίκα του καθόταν με τις ώρες στο σπίτι παρέα με την γυναίκα που είχε προσλάβει ως οικιακή βοηθό. Όταν κάπως μεγάλωσαν τα μωρά άρχισε να βγαίνει με φίλες της. Στο σπίτι μιας φίλης της γνώρισε τον αδελφό της, τον Κωστή. Ήταν ένας παίδαρος με αθλητικό γυμνασμένο σώμα και έξυπνο διεισδυτικό βλέμμα. Την φλέρταρε επί έξη μήνες. Στο τέλος η Βάσω ενέδωσε. Οι καλοθελητές την είδαν μαζί του και το σφύριξαν στον σύζυγο. Ο Πελοπίδας προσπάθησε να τα ξαναβρούνε .Να αναθερμάνουν τις σχέσεις τους. Σκεπτόταν και τα παιδιά τους . Είχαν ακόμη ανάγκη και τους δύο γονείς. Η Βάσω του πέταξε γλώσσα. Του είπε ότι τώρα είναι αργά και ότι έπρεπε να της δίνει σημασία όταν ήταν ακόμη μαζί. Του ζήτησε με έντονο τρόπο διαζύγιο. Έδωσαν ραντεβού σε μια καφετέρια το επόμενο βράδυ για να συζητήσουν. Ο Πελοπίδας δεν ήταν και στα καλύτερα του . Ήταν πενήντα χρόνων και περνούσε την ανδρική κλιμακτήριο. Όλη του η περασμένη ζωή ερχόταν στο μυαλό του, κι ένας ιδρώτας έλουζε το πρόσωπο του. Πήγε το άλλο βράδυ στην καφετέρια «Νόστος» να συναντήσει την σύζυγο του.
Είχε δύο σχέδια -σενάρια στο μυαλό του. Αν την μετέπειθε να συνεχίσουν την σχέση τους θα πήγαιναν μαζί ένα μεγάλο ταξίδι διαρκείας ενός μήνα. Θα γύριζαν τον κόσμο. Αν παρέμενε ανένδοτη να χωρίσουν θα έβαζε σε εφαρμογή {the plan b} το σχέδιο β?. Συναντήθηκαν και συζήτησαν αρκετή ώρα. Το κλίμα ήταν τεταμένο και το ύφος έντονο. Τους βλέπουμε να σηκώνονται και να βγαίνουν έξω. Μπήκαν το αυτοκίνητο.
Ο Πελοπίδας οδηγούσε συνοφρυωμένος και αποφασισμένος. Πήγαν σε απόσταση 60 χιλιομέτρων από την πόλη. Η περιοχή ήταν ορεινή. ένας πελώριος γκρεμός έχασκε στην άκρη του δρόμου. Οδήγησε εκεί το αυτοκίνητο. Πριν προλάβει η Βάσω να αντιδράσει το έσπρωξε στο χείλος του γκρεμού και στο βάραθρο. Μία ακόμη ερωτική ιστορία είχε άδοξο τέλος.

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ;
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η Ευρωπαϊκή ένωση σχηματίστηκε αρχικά ως «Ένωση άνθρακα και χάλυβα» «ΕΑΚΧ» μετασχηματίστηκε ως «Ε.Ο.Κ» και αργότερα ως «Ευρωπαϊκή ένωση». Κεντρική ιδέα από τους δημιουργούς πατέρες, όπως ο Ζαν Μονέ, ήταν να υπάρχει η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών της Ευρώπης, και η συλλογική επίλυση των διαφορών. Μη λησμονούμε τους δύο παγκοσμίους καταστρεπτικούς πολέμους στο έδαφος της Ευρώπης, και τα δεκάδες εκατομμύρια των θυμάτων που ζητούσαν δικαίωση, φωνάζοντας από του τάφους τους, να πάψουν «οι εμφύλιοι πόλεμοι» μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Η Ευρώπη ενωμένη, με δική της εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας με δικό της στρατό ναυτικό και αεροπορία με δική της πολεμική βιομηχανία, θα ήταν αυτάρκης απέναντι στις Ηνωμένες πολιτείες, και θα μπορούσε να παίξει τον δικό της αυτόνομο ηγετικό ρόλο στον πλανήτη. Άλλωστε είναι η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο. Προς το παρόν και τους 50.000 στρατό που συγκρότησε η Ευρώπη, η Αμερική {ΗΠΑ} έπειτα από πιέσεις, την έπεισε να ενταχθούν υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ.«Ωστόσο ιδεολογικά η κομισιόν του Ζακ Ντελόρ κατόρθωσε να διατηρήσει ένα ασαφές αλλά υψιπετές όραμα ευημερίας, ασφαλείας και προόδου, συνδυάζοντας μια Καντιανή οιονεί τελεολογία της ειρηνικής ένωσης με την τεχνοκρατική ειδημοσύνη και τις παραδόσεις κοινωνικής αλληλεγγύης της Χριστιανοδημοκρατίας και της Σοσιαλδημοκρατίας. Θεωρούνταν ότι η οικονομική και πολιτική ένωση, που θα αποτελούσε {εντέλει} την κατάληξη αυτής της διαδικασίας θα ήταν δημοκρατική και συνεπώς θα προίκιζε το ευρωκοινοβούλιο με πραγματική νομοθετική εξουσία. Κατά τη δεκαετία του 80 αυτή η ιδεολογική φόρμουλα αποδείχτηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική προκειμένου η ΕΟΚ να αναμορφώσει την Ελλάδα ,την Ισπανία ,την Πορτογαλία, χώρες με ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα, από κρατικίστικες δικτατορίες σε φιλελεύθερες καπιταλιστικές δημοκρατίες, προσδεδεμένες με σιγουριά στις αμυντικές συμμαχίες.
Στο τέλος της δεκαετίας του 80, ακολούθησαν κοσμογονικές αλλαγές στο διεθνές στερέωμα. Συνέβη αναίμακτα η πτώση του τοίχους του Βερολίνου και όλου του ανατολικοευρωπαϊκού σοσιαλιστικού οικοδομήματος που τόσες ελπίδες είχε κάποτε εμπνεύσει στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου. Η Γερμανία ενώθηκε και ισχυροποιήθηκε. Μέρος της Γερμανικής ελίτ δεν σκέπτεται πια την Ευρώπη της όποιας αλληλεγγύης και την Γερμανία μέσα σαυτήν, σαν ισότιμης μεγάλης δύναμης. Ενδιαφέρεται να κάνει πράξη αυτό που φοβόταν οι παλιοί σκεπτικιστές Ευρωπαίοι πολιτικοί. Να δημιουργήσει μια Γερμανική Ευρώπη με την Γερμανία "UMBER ALLES" , να κυριαρχεί. Ο στόχος να μη ξαναγίνουν πόλεμοι στην Ευρώπη κατερρίφθη όταν παρά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης εδόθη ρόλος στο ΝΑΤΟ που κανονικά έπρεπε ν διαλύσει διότι έπαψε να έχει αντίπαλο δέος. Ο στόχος κατερρίφθη με την στήριξη του ΝΑΤΟ στον βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας. «Από το 1989 ,η γεωπολιτική της Ευρώπης κατέστη ρευστή. Επίδικο αντικείμενο αποτελούσε η ανάδυση της επανενωμένης Γερμανίας¨ως η Τρίτη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου προοριζόταν να κυριαρχήσει στην mitteleuropa των 150 εκατομμυρίων κατοίκων και θα μπορούσε θεωρητικά, να διαπραγματευτεί με τους δικούς της όρους με την Mόσχα. «Για τις ΗΠΑ που δεν ήθελαν να χάσουν τον έλεγχο στην παραμεθόριο του « ψυχρού πολέμου» «πίεσαν την ΕΟΚ να χρηματοδοτήσει την αναμόρφωση των οικονομιών της κεντρικής Ευρώπης
ως ελεύθερων καπιταλιστικών αγορών όπως ήδη είχε κάνει με τόση επιτυχία στην μεσόγειο. οι ΗΠΑ μπορούσαν να παρουσιαστούν ως ο μείζον σύμμαχος των κεντροευρωπαϊκών κρατών , υποστηρίζοντας το αίτημα τους για ένταξη στην Ε.Ε χωρίς κανένα κόστος γα τις ίδιες. Ακόμα καλύτερα, η διεύρυνση προς Ανατολάς με το να υπερεκτείνει τις αδύναμες ομοσπονδιακές δομές της ΕΟΚ, και να εισάγει εντός των τειχών ένα ολόκληρο κοπάδι από Δούρειους Ίππους, απέκλειε προκαταβολικά την πολιτική ενοποίηση της, και συνεπώς και την ανάδυση της ως ανεξάρτητης γεωπολιτικής δύναμης». Η μεγάλη οικονομική κρίση του καπιταλισμού το 2008, και οι αδύναμες ομοσπονδιακές δομές της ένωσης επέτειναν την σύγχυση και τις εθνικιστικές τάσεις στην Ε.Ε.





Πηγή άρθρο της Syzan Watkins στο “New Left Review”

elet@enet.gr Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένας γιγαντιαίος, γραφειοκρατικός οργανισμός. Στον οργανισμό αυτόν κυριαρχούν οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, Γερμανία, Γαλλία.
Η Γερμανία βεβαίως σέρνει το χορό, η οποία ισχυροποιήθηκε τόσο μετά την επανένωσή της ώστε να επιβάλλει τους όρους της στην Ευρώπη. Η Γερμανία κέρδισε από την ελληνική κρίση χρέους και την εξυπηρέτησή του 10 δισ. ευρώ.

Οι διεθνείς παρατηρητές μιλούν για μια γερμανική Ευρώπη πλέον, κατακτημένη διά της οικονομίας κι όχι διά των όπλων, όπως στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα οι λαοί, όπως λέει κι ο ποιητής, βρίσκονται "ανεπαισθήτως έξω" από τα τείχη της ευημερίας εξαιτίας της γερμανικής πειθαρχίας. Στην Ε.Ε. αλλά και διεθνώς κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός, που έχει εδώ και τριάντα χρόνια αφήσει ελεύθερες τις αγορές να αφηνιάζουν εις βάρος των λαών. Ο καζινοκαπιταλισμός βρίσκεται σε έξαρση και οι λαοί σε κατάπτωση.

Ας μη μιλάμε για δημοκρατία όταν έχει απομείνει ένα πουκάμισο αδειανό, ένα κέλυφος με άδειο περιεχόμενο. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και ανυπόδητος. Οπως υπάρχουν οι εταιρείες-κελύφη στα χρηματιστήρια και εισέρχονται αδαπάνως οι νέες εταιρείες, έτσι αδαπάνως λειτουργεί και η "δημοκρατία" των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου εις βάρος των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Μπορεί να απέτυχε το κομμουνιστικό πείραμα, αλλά το ίδιο απέτυχε και το ακροφιλελεύθερο.

Δεν λέω ότι μπορούν με ατελείς ανθρώπους να δημιουργηθούν επίγειοι παράδεισοι. Αυτό όμως δεν είναι άλλοθι για να αφήνουμε τη ζωή μας να μας την κάνουν κόλαση».

Μανούσος Γ. Δασκαλάκης

ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΑΕΙ…
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο Γιάννης μόλις είχε απολυθεί από τον στρατό. Εκείνο τον καιρό καθόταν σε μια καφετέρια με τους φίλους του, και σχεδίαζαν το μέλλον. Το παρόν δεν ήταν καθόλου ευχάριστο για τον Γιάννη. Με το, που πάτησε το πόδι του στο στρατό, την δεύτερη ημέρα, τον παίρνουν στο τηλέφωνο, ότι¨ «πέθανε ο πατέρας του από καρδιακό επεισόδιο». Έλαβε έκτακτη ειδική άδεια, από τον διοικητή του, για να παρευρεθεί στο νησί του, όπου θα γινόταν η ταφή. Ο αδελφός του δεν πρόλαβε να έρθει από το εξωτερικό. Ο Γιάννης ήταν ένα φτωχόπαιδο από ένα νησάκι του Αιγαίου. Ο πατέρας του ο Σημαντήρης ήταν ψαράς. Διέθετε ένα μικρό τρεχαντήρι, όπου έριχνε τα δίχτυα του κοντά στο νησί του, και κέρδιζε τα προς το ζην. Ο μεγαλύτερος του αδελφός ο Μηνάς, είχε τελειώσει μια σχολή μηχανικών εμπορικού ναυτικού , και ταξίδευε στα ποντοπόρα πλοία. Ο Γιάννης είχε τελειώσει το λύκειο, κι αυτό σπρωχτό, με το στανιό γιατί δεν διάβαζε τα μαθήματα του. Τις περισσότερες φορές ακολουθούσε τον πατέρα του στο ψάρεμα.¨ «Κάτι πρέπει να κάνεις στη ζωή σου γιέ μου». Τον συμβούλευε ο πατέρας του. «Θέλεις να σκυλοπνίγεσαι στην θάλασσα κάθε βράδυ σαν εμένα, και πολλές φορές να μη βγάζεις ούτε το μεροκάματο»; Ο Γιάννης όμως ήταν λίγο επιπόλαιος και δεν άκουγε κανένα. Δεν έμαθε ούτε τέχνη σε τεχνική σχολή, ούτε γράμματα. Όταν ξέμπλεξε με το στρατιωτικό του γύρισε στο νησί του. Κάθισε εκεί ένα μόνο μήνα. Έψαξε για δουλειά
μα δεν βρήκε στο νησί ,και ένα ωραίο πρωινό καταφθάνει στον Πειραιά.. Στα καμίνια κατοικούσε ένας ξάδελφος του. Κοντά σ`εκείνη τη γειτονιά νοίκιασε ο Γιάννης ένα φθηνό δωμάτιο. Ο εξάδελφος του ο Κωστής, του γνώρισε ένα βιοτέχνη που κατασκεύαζε δερμάτινα είδη. Εκείνος του έδωσε ζώνες να της πουλάει χονδρικώς στα περίπτερα, και να εισπράττει ένα ποσοστό κέρδους για λογαριασμό του. Ανέλαβε με ζήλο εκείνη την δουλειά, αλλά ήταν και απελπισμένος μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνει.
Δούλευε ασταμάτητα. Τις ελεύθερες του ώρες είχε στήσει ένα μικρό στασίδι γύρω από την ομόνοια, και πουλούσε ζώνες λιανικώς. Κοιτούσε κλεφτά μην έλθει κανείς αστυνομικός, να τον τρέχει στα δικαστήρια, γιατί δεν διέθετε άδεια μικροπωλητή. Δουλεύοντας αγχωτικά κατάφερε να κερδίζει αρκετά χρήματα. Τότε μεταφέρθηκε σένα μεγαλύτερο διαμέρισμα . Είχε ειδοποιήσει την κυρά Βαγελλία την μάνα του ότι θα πήγαινε στο νησί να την πάρει μαζί του. Δεν άντεχε να την σκέπτεται μονάχη στο νησί. Ήθελε να της γνωρίσει και την κοπέλα του την Κρινιώ. Ήταν πωλήτρια στο κατάστημα του «Κ. Μαρούση» στην οδό Σταδίου. Ο Γιάννης σχεδίαζε να μαζέψει χρήματα για να ανοίξει μια δική του επιχείρηση. Τότε είπε στην Κρινιώ ότι θα τη ζητούσε από του γονείς της σε γάμο. Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι ήταν κουρασμένος από την δουλειά, κι έπεσε κατάκοπος να κοιμηθεί. Είδε στο όνειρο του ότι βρισκόταν σένα μεγάλο κατάστημα με δερμάτινες ζώνες. Ο ίδιος καθόταν στο ταμείο. Πλήθος πελατών είχε εισέλθει στο κατάστημα. Έδινε μία ζώνη στον κάθε πελάτη χωρίς να εισπράττει χρήματα, κι όλοι έφευγαν ευχαριστημένοι. Όταν ξύπνησε από την μεσημεριανή σιέστα αναρωτιόταν τι ήθελε να πει αυτό το όνειρο. Δεν πρόλαβε να πιει τον καφέ του όταν ήρθαν δύο αστυνομικοί τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο τμήμα ασφαλείας τη περιοχής του. Ο βιοτέχνης που συνεργαζόταν, τον είχε καταγγείλει ότι πήγαινε στην βιοτεχνία του με ένα μικρό φορτηγό και του έκλεβε χιλιάδες ζώνες. Ο Γιάννης δεν περίμενε αυτή την συμπεριφορά από τον συνεργάτη του. Ορκιζόταν ότι ήταν αθώος αλλά παρόλα αυτά πέρασε μια νύχτα στο κρατητήριο.
Αναγκάστηκε να προσλάβει δικηγόρο για να ξεμπερδέψει, διότι δεν υπήρχαν στοιχεία εις βάρος του. Τελικά ο κλέφτης ήταν ένας κακοπληρωμένος υπάλληλος της επιχείρησης του βιοτέχνη, με ποινικό μητρώο. Παρά του ότι ο Γιάννης ήταν ένας άπιστος Θωμάς από τότε άρχισε να πιστεύει στα όνειρα.

ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Το γνωρίζει η κυβέρνηση και τα κόμματα. Το γνωρίζουν και οι οικονομολόγοι όλου του ιδεολογικού φάσματος. Ουσιαστικά αυτό επισήμανε η νεοσύστατη επιτροπή προϋπολογισμού της βουλής και την κατακεραύνωσε ο κ. αντιπρόεδρος και υπουργός οικονομικών λές και έρχεται από άλλον πλανήτη. Οι συνταγές της τρόικα είναι οι γνωστές τυποποιημένες νεοφιλελεύθερες συνταγές του Δ.Ν.Τ. Έχουν εφαρμοστεί στις χώρες της Λατινικής Αμερικής σε εποχές δικτατορικών κυβερνήσεων ασκώντας θεραπεία σοκ. Οι ιδιωτικοποιήσεις ακόμη και του νερού άφησαν δύο εκατομμύρια φτωχούς Αργεντίνους χωρίς νερό. Οι πρώτες ύλες των χωρών αυτών καταληστεύθηκαν από τις πολυεθνικές. Εμείς τι τίμημα θα πληρώσουμε; Τους υδογονάθρακες του Αιγαίου, του Ιονίου, και του Λιβυκού πελάγους; Ετοιμάζονται να ιδιωτικοποιήσουν το νερό {ΕΥΑΘ" της Θεσσαλονίκης. Μετα την ιδιωτικοποίηση οι Θεσαλλονικείς θα πουν το νερό νεράκι. Στην ΔΕΗ ήδη έχουν επιβαρύνει τους λογαριασμούς με "μεταφορές διχτύων" κ.α για να την παραδώσουν περισσότερο κερδοφόρα στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Ο Ελληνικός λαός όμως αντιστάθηκε στην δικτατορία των Συνταγματαρχών με θύματα βασανισθέντες και εξόριστους Έλληνες καθώς ,κι ένα "Πολυτεχνείο". Δεν θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια "άβουλος και μοιραίος" να παραμείνει όμηρος της δικτατορίας των αγορών.
Το χρέος δεν είναι βιώσιμο παρά το συνεχές φορολογικό μπαράζ και την μείωση μισθών και συντάξεων. Χωρίς καθόλου ίχνος ντροπής από την εξουσία του χθες και του σήμερα. Ασφαλώς και το κράτος χρειάζεται αναδιοργάνωση που να προσιδιάζει με σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος κι όχι με "Μπανανιστάν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι βέβαια ,δεν πρέπει να γίνονται ο σάκος του μποξ ως το μαύρο πρόβατο , για να επέλθει η κάθαρση από την κλεπτοκρατική και πελατειακή διακυβέρνηση της πολιτικής εξουσίας διαχρονικά. Το χρέος είναι επεβελημένο εκ των πραγμάτων να κουρευτεί κατά το ήμισυ ,για να είναι βιώσιμο. Φυσικά χρειάζεται και αναδιοργάνωση του μοντέλου ανάπτυξης. Πρέπει να γίνομαι παραγωγική και εξαγωγική χώρα, και να μην ζούμε με δανεικά. Ασφαλώς και πρέπει να πληρώνουν περισσότερα οι έχοντες και κατέχοντες γιατί τώρα όλα τα βάρη πέφτουν στους μη έχοντες και μη κατέχοντες επιτείνοντας την κοινωνική αδικία σήμερα και τον λαϊκό ξεσηκωμό αύριο.
Μανούσος Γ. Δασκαλάκης -Χανιά

skip to main | skip to sidebar
ΧΑΝΙΩΤΙΚΗ ΑΥΡΑ

Πέμπτη, 1 Σεπτεμβρίου 2011
ΟΥΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Στην αρχαιότητα ο Πλάτωνας πίστευε στην "Αριστοκρατική Δημοκρατία" του πνεύματος. Αργότερα ο Έγελος {Χεγκελ} στην "πεφωτισμένη δεσποτεία" .Ο Νίτσε κήρυξε "τον θάνατο του Θεού" και ότι ο άνθρωπος πρέπει να κατανικήσει τις αδυναμίες του, για να φτάσει στο ύψος ενός "υπερανθρώπου." Ο Καρλ Μαρξ είπε ότι¨ "οι άλλοι φιλόσοφοι ερμήνευσαν τον κόσμο, αλλά εγώ θα αλλάξω τον κόσμο". Προσπάθησε με την θεωρία του να εξυψώσει τον άνθρωπο "από το βασίλειο της ανάγκης, στο βασίλειο της ελευθερίας". ο Γαμπρός του Μάρξ, Πωλ Λαφάργκ κήρυξε ως άλλος Θεός το τέλος της εργασίας και¨ "το δικαίωμα στην τεμπελιά".Βεβαίως ούτε ο εργαζόμενος κατάκτησε ποτέ "το βασίλειο της ελευθερίας",ούτε "το δικαίωμα στην τεμπελιά" παρά τις κατακτήσεις του, στον δυτικό καπιταλισμό.{"Κατάκτησε" όμως εξαιτίας της σύγχρονης τεχνολογίας,που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο "το δικαίωμα" στην ανεργία.} Έγινε περισσότερο δούλος των επιθυμιών του σε μία άδικη καπιταλιστική κοινωνία. Μετά την πτώση "του υπαρκτού σοσιαλισμού" ο καθηγητής Φράνσις Φουκουγιάμα, έγραψε για "το τέλος της ιστορίας" και την οριστική επικράτηση του φιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου.Ο Σύγχρονος Γάλλος φιλόσοφος Αντρέ Κον Σπονβίλ κριτικάροντας τον Μαρξ έγραψε ότι¨ "Ενώ ο Μαρξ κατηγορούσε τους πριν από αυτόν θεωρητικούς, ότι ήταν ουτοπιστές σοσιαλιστές, και ονόμασε τον δικό του σοσιαλισμό "επιστημονικό" αποδείχτηκε ότι και ο Μαρξισμός ήταν "ουτοπικός." σοσιαλισμός."Σήμερα η αριστερά βρίσκεται σε σύγχιση, και οπισθοχώρηση. Τα συνθήματα της ελάχιστα συγκινούν τις μάζες.Η φοιτητική νεολαία , η οποία είναι συνήθως ριζοσπαστικοπιημένη, τουλάχιστον στην Ελλάδα που γνωρίζω, παρουσιάζεται άκρως επιφυλακτική και συντηρητική. Στα πανεπεστήμια πρώτη δύναμη έρχεται η νεολαία του συντηρητικού κόμματος της Ν.Δ
Το ερώτημα τίθεται έστω και σε ρητορική βάση, αν τέλειωσε "η ιστορία;" Ιδιαίτερα βλέποντας στις ημέρες μας, την μεγάλη κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού παγκοσμίως.Και την επίθεση που προβαίνει εις βάρος μισθών και δικαιωμάτων των εργαζομένων. Σίγουρα μια μορφή της ιστορίας όπως την γνωρίζαμε τελείωσε. Μία άλλη μορφή βρίσκεται σε ανασύνθεση.Πως μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς οράματα ιδέες έστω και ουτοπικές, σένα κόσμο γεμάτο απανθρωπιά και σκληρότητα;

ΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΒΛΕΜΜΑ
ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Γυναίκα τι θα φάμε σήμερα». «Σήμερα μαγείρεψα μελιτζάνες Δημήτρη μου». «Πάλι μελιτζάνες βρε γυναίκα . Βαρέθηκα κάθε ημέρα λαδερά και όσπρια». Γιατί δεν μαγειρεύεις και κρέας καμιά φορά; Δεν φτάνουν τα έρμα τα λεφτά για κρέας Μήτσο μου». «Πως να αγοράσω το κρέας»; «Με αέρα»; «Δεν φτάνει που ντρέπομαι να περάσω από τον χασάπη της γειτονιάς γιατί με αγριοκοιτάζει». «Γιατί σε αγριοκοιτάζει Μαρίκα μου;» «Θα πάω να του σπάσω τα μούτρα». «Του χρωστάμε Μήτσο μου». «Έχουμε πάρει μύριες όσες φορές κρέας βερεσέ». «Με το δίκιο του ο άνθρωπος μας περιφρονεί». «Μήτσο μου, σου το έχω πει εκατό φορές». «Μάλλιασε η γλώσσα μου να σου λέω συνεχώς τα ίδια». «Σταμάτα να παίζεις ζάρια και χαρτιά». «Σταμάτα να συχνάζεις σε κρυφές και φανερές λέσχες χαρτοπαιξίας». «Χρωστάμε παντού». «Δεν σκέπτεσαι τα τέσσερα κορίτσια σου»; «Τι θα απογίνουν τα καημένα» . «Με αυτό το όνομα που έχει η οικογένεια μας;» «Όσοι μας γνωρίζουν μας γυρίζουν την πλάτη. «Σε όλους χρωστάμε διότι, έχουμε πάρει δανεικά και …αγύριστα». «Ντρέπομαι άνδρα μου να κυκλοφορήσω στον δρόμο, μήπως δω κανένα που του χρωστάμε και με προσβάλλει.» «Αμάν βρε γυναίκα δεν αντέχω την μουρμούρα σου». «Δεν βαρέθηκες να μουρμουρίζεις;» «Ακόμη μια φορά να πάρω πίσω τα χαμένα, και πάει τελείωσε». «Να μου κοπούν τα δάχτυλα μου, έτσι και ξαναπιάσω χαρτί, ή ζάρι στα χέρια μου». «Πόσες φορές δεν μου έχεις ορκιστεί κι έχεις καταπατήσει τον όρκο σου;» «Βαρέθηκα ,κουράστηκα, δεν αντέχω άλλο». Η κυρά Μαρίκα βγήκε από το δωμάτιο με βιαστικό βήμα ξεσπώντας σε αναφιλητά. Έφυγε και ο Μήτσος νευριασμένος χτυπώντας, την πόρτα πίσω του. Ο Μήτσος εκτός από χαρτοπαίκτης ήταν και φρουτέμπορος- λαχανέμπορος. Όταν δεν ξενυχτούσε χαρτοπαίζοντας, θυμόταν ότι είχε δουλειά, οικογένεια και σπίτι. Πήγαινε από τα ξημερώματα στην λαχαναγορά, φόρτωνε φρούτα, και λαχανικά στο μικρό φορτηγό του και τα πουλούσε στην λαϊκή. Όσα του περίσσευαν από την λαϊκή πήγαινε σένα γνωστό του ο οποίος είχε χοιροστάσιο, και του τα έδινε κοψοχρονιά. Έτσι για να κερδίσει κι αυτός, κάτι παραπάνω, και να μην έχει φύρα από τα πεταμένα φρουτολαχανικά που περίσσευαν. Εγώ γνώρισα την οικογένεια του κυρ Μήτσου , την εποχή που μόλις είχα απολυθεί από το στρατό. Σύχναζα σε μία καφετέρια με την ονομασία «Πράσινο μήλο» , με δύο συνομηλίκους μου και φίλους μου. Τον Παυσανία και τον Σωκράτη. Στην ίδια καφετέρια ερχόταν τακτικά και η παρέα τριών κοριτσιών. Η κοπέλα με τα καστανά μακριά μαλλιά και τα μαύρα αμυγδαλωτά μάτια, με είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Εκείνο τον καιρό στην Κρήτη ήταν αυστηρά τα ήθη. Δεν ήταν τόσο εύκολο να πλησιάσεις κορίτσι. Αναγκάστηκα να την παρακολουθήσω. Είδα που διέμενε και ότι ήταν νυχτερινή σένα φροντιστήριο Αγγλικών. Πάντα ήθελα να μάθω μια ξένη γλώσσα. Ήταν ευκαιρία να γραφτώ κι εγώ στο ίδιο φροντιστήριο. Γνώρισα την Κατερίνα μέσω μίας γειτόνισσας μου που σπούδαζε κι αυτή στο ίδιο τμήμα. Δεν άργησα να την ερωτευτώ. Ήταν μια σοβαρή κοπέλα η οποία είχε τελειώσει το λύκειο.
Μάθαινε Αγγλικά και γραφομηχανή για να βρει κάποια εργασία γραμματέως. Πολλές φορές ήταν αφηρημένη κι είχε μια αδιόρατη μελαγχολία στο βλέμμα της. Την ρωτούσα ,αν την απασχολούσε κάτι. Ποτέ δεν μου απαντούσε. Αν είχε κάποιο μυστικό το κρατούσε για τον εαυτόν της. Εγώ δούλευα σε εργολάβο οικοδομών. Παρόλο που ήμουν νέος σε ηλικία ,είχα μάθει την δουλειά στην οικοδομή. Είχα γίνει μάστορας, παίρνοντας και το ανάλογο μεροκάματο. Άλλωστε δούλευα από μικρός. Μόλις τέλειωσα το δημοτικό. Ο πατέρας μου είχε εφτά παιδιά, και κανένα δεν σπούδασε. Όλα τα παιδιά βγήκαμε από μικρά στην βιοπάλη. Εντάξει εφηβεία δεν ζήσαμε εκείνη την εποχή. Αλλά δεν λέω ατσαλωθήκαμε για να αντιμετωπίσουμε την ζωή. Μπορεί να μην είχαμε προστασία από τους γονείς ,διότι κι αυτοί ήταν πάμπτωχοι κι αγράμματοι. Γίναμε όμως αφέντες της ζωής μας από μικρή ηλικία. Μπορεί κάποιοι απ`εμάς, να απέκτησαν κόμπλεξ κατωτερότητας, επειδή ασχολήθηκαν με ταπεινά επαγγέλματα ή δεν τους βγήκε το όνειρο τους. Καμία δουλειά όμως δεν είναι ντροπή, κι είναι τιμή σε όποιον εργάζεται σε οποιοδήποτε εργασία .Μαθαίνει την ζωή ,διότι η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από εμπειρίες. Όπως λέει και ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής Κ. Καβάφης¨ Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να`ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες , γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνες και του Κύκλωπες, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μην φοβάσαι»… Με την γλυκειά μου Κατερίνα αρραβωνιαστήκαμε ένα αυγουστιάτικο βράδυ. Μαζευτήκαμε μόνο οι στενοί συγγενείς ,και έγινε το τραπέζι στο σπίτι της νύφης. Τα έξοδα τα έκανα εγώ διότι ως συνήθως ο πεθερός μου ήταν… ταπί από την χαρτοπαιξία , και ψύχραιμος. Σχεδιάζαμε να μείνουμε δύο χρόνια αρραβωνιασμένοι . Η Κατερίνα θα προσπαθούσε να τακτοποιηθεί σε κάποια εργασία. Κι εγώ ήθελα να μαζέψω χρήματα για να αγοράσουμε έστω με δόσεις κάποιο διαμέρισμα. Ζήσαμε έξη μήνες αρραβωνιασμένοι. Ένα απαίσιο πρωινό πήγα στο σπίτι των πεθερικών μου. Τους είδα όλους να κλαίνε αναστατωμένοι. Μπήκα στο δωμάτιο της Κατερίνας και την βρήκα πλαγιασμένη στο κρεβάτι της. Είχε τελειώσει την ζωή της με χάπια. Στην αρχή δεν το συνειδητοποίησα και την σκούντησα για να ξυπνήσει.
Όταν είδα τους δικούς της να κλαίνε από πάνω της, κατάλαβα τι έγινε και έπαθα σοκ. Οι δικές μας οι σχέσεις, ήταν σε πολύ καλό σημείο. Ένα πελώριο γιατί, με κατέτρωγε για καιρό. Η Κατερίνα από τότε που την γνώρισα, φαινόταν σαν κάτι να την απασχολούσε αλλά , πήρε το μυστικό της στον τάφο της. Στολισμένη με το νυφικό που δεν φόρεσε ποτέ. Πέρασε καιρός μέχρι να συνέλθω. Ευτυχώς ήμουν νέος και άντεχα τις μπόρες. Μετά δέκα χρόνια γνώρισα μια κοπέλα και την παντρεύτηκα . Σήμερα είμαι πάτερ φαμίλιας με τέσσερα παιδιά. Περνάω καλά στην ζωή μου . Δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα. Μερικές φορές όμως έρχεται να μου χαλάσει την γαλήνη μου η σκέψη του άδικου χαμού της Κατερίνας. Ήταν ένα όμορφο κορίτσι , μόνο δέκα εννέα χρόνων.