ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Μερίδα οικονομολόγων λέει, ότι την στάση πληρωμών έπρεπε να είχε κηρύξει το Ελληνικό δημόσιο από το 2010, τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ωρυόταν στο εξωτερικό ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα, κι ότι πλέουμε σε παγόβουνο όπως ο «Τιτανικός». Αντί αυτού οδήγησε τον Ελληνικό λαό σε μια περιπέτεια άνευ προηγουμένου. Με την βαριά φορολογία στέγνωσε την αγορά , βιώνουμε χρόνια μεγάλη υφέσεως απαξιώνει τα ακίνητα, διαλύει την μεσαία τάξη. Γιατί; Για να πληρώνουμε τόκους επί τόκων σε τοκογλύφους, και στο τέλος του δρόμου όταν ξεζουμιστούμε να κηρύξουμε την χρεοκοπία που θα μας κάνει ολοκληρωτικά Γερμανική αποικία των Γερμανών κεφαλαιοκρατών.

Αναδημοσιεύουμε σχετικό απόσπασμα άρθρου του οικονομολόγου Βασ. Βιλιάρδου Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΚΑΙ Η ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

«Ειδικά όσον αφορά τη στάση πληρωμών, σημαίνει ότι η χώρα που υποχρεώνεται να την επιλέξει, σταματάει να πληρώνει τοκοχρεολύσια, έρχεται σε επαφή με τους πιστωτές της, έτσι ώστε να συμφωνηθεί ένας σταδιακός, εφικτός τρόπος πληρωμής μέρους των χρεών της και ισοσκελίζει παράλληλα τα έσοδα, με τα έξοδα της στον προϋπολογισμό - αφού παύει πια να έχει πρόσβαση στο διεθνή δανεισμό (κάτι που φυσικά ήδη συμβαίνει στην Ελλάδα). Από την άλλη πλευρά, ο ιδιωτικός τομέας της (τράπεζες, επιχειρήσεις κλπ.) αναζητάει τις δικές του λύσεις, επειδή γίνεται πλέον πολύ δύσκολος τόσο ο δανεισμός του, όσο και η διατήρηση ελλειμμάτων στο εξωτερικό ισοζύγιο - ένα καθόλου ευχάριστο «σενάριο», αλλά όχι συνώνυμο με τη συντέλεια του κόσμου.



Σε κάθε περίπτωση βέβαια η χώρα εδώ δεν υποχρεώνεται στην εκποίηση των επιχειρήσεων της ή στο ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της (εάν δεν διακρίνεται από μία «ενδοτική» κυβέρνηση), διατηρώντας έτσι τις μελλοντικές προοπτικές της. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα κράτος-ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, το οποίο δεν κινδυνεύει με τεράστιες υποτιμήσεις του νομίσματος του, με ανεξέλεγκτες επιδρομές τραπεζών (Bank run), με μαζική έξοδο κεφαλαίων κοκ.



Περαιτέρω, εάν αντί για τη στάση πληρωμών αποφασισθεί η, «εκβιαζόμενη» από τη Γερμανία, "επιλεκτική χρεοκοπία" (μία αρκετά ευφάνταστη λέξη, με στόχο την «ωραιοποίηση» της πτώχευσης - μία «μεταλλαγμένη» απειλή λοιπόν), η αναβολή δηλαδή των πληρωμών (ή κάποιων από αυτών) για ένα χρονικό διάστημα, όπου η Ελλάδα, με τη βοήθεια του μηχανισμού στήριξης (EFSF), θα προσπαθήσει να εξαγοράσει μέρος των ομολόγων της σε χαμηλότερη τιμή, το αποτέλεσμα θα είναι η χρόνια παραμονή της χώρας μας στον «ορό» της Γερμανίας - επομένως, η μετάλλαξη της σε φτωχό προτεκτοράτο, σε δορυφόρο καλύτερα της μερκαντιλίστριας καγκελαρίου.



Παράλληλα, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί αφενός μεν στην παροχή ενυπόθηκων εγγυήσεων στο μηχανισμό στήριξης, αφετέρου στην πώληση δημοσίων επιχειρήσεων και ακίνητης περιουσίας - πολύ πιθανόν σε εξευτελιστικές τιμές υποτέλειας και χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της.



Απλούστερα, με την «επιλεκτική χρεοκοπία» θα πληρώσουμε το δημόσιο χρέος στο μεγαλύτερο μέρος του (εάν έχουμε τύχη και δεν το εξοφλήσουμε στο σύνολο του), θα συνεχίσουμε να επιβαρυνόμαστε με τοκογλυφικούς τόκους, θα χάσουμε ολοκληρωτικά την εθνική μας κυριαρχία, δεν θα βγούμε ποτέ στις αγορές, θα κυβερνιόμαστε «δημοσιονομικά» από ξένες δυνάμεις, θα εκποιήσουμε όλα μας τα περιουσιακά στοιχεία, θα λεηλατηθεί η ιδιωτική περιουσία, θα πεινάσουν οι Έλληνες και, στο τέλος, θα χρεοκοπήσουμε εξαθλιωμένοι - σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα.



Ολοκληρώνοντας, όταν κλείνουν όλες οι επιχειρήσεις, η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη, η ύφεση «μαίνεται», οι μισθοί μειώνονται και οι αξίες των βασικών περιουσιακών στοιχείων εκμηδενίζονται (μετοχές, ακίνητα κλπ.), τι νόημα έχει η εξόφληση των δανειστών για τους Πολίτες;

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ 99% «ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ» ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Μπορεί ο μαρξισμός να απέτυχε στις χώρες που εφαρμόστηκε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απέτυχε και ο επιθετικός και θηριώδης καπιταλισμός. Άρα δεν γράφτηκε κανένα τέλος σε καμιά ιστορία της ανθρωπότητας, έστω κι αν το είπε αυτό ένας διαπρεπής καθηγητής του Χάρβαρντ, όπως ο γνωστός από το βιβλίο του «το τέλος της ιστορίας» Φράνσις Φουκουγιάμα. Όσο θα υπάρχει κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, τόσο θα υπάρχουν αιτήματα, για κοινωνική δικαιοσύνη και δίκαιη ανακατανομή των εισοδημάτων. Στις Η.Π.Α εκτός από το κίνημα «Καταλάβετε την Γουόλ Στριτ» που οργανώνεται και αντιδρά στην κοινωνική αδικία την ασυδοσία, και υπερσυγκέντρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, υπάρχει και το κίνημα του 99%. Το κίνημα αυτό ισχυρίζεται -κι εγώ δεν έχω στοιχεία για να το αποδείξω- απλώς το παραθέτω, ότι το 1% του πληθυσμού των ΗΠΑ έχει εισόδημα όσο το 99%.
Το εισόδημα αυτό δεν πάει στην κατανάλωση αλλά επενδύεται σε διάφορες χρηματιστηριακές φούσκες, που καταστρέφουν την παγκόσμια οικονομία. Στην Ευρώπη «οι αγανακτισμένοι» είναι άνθρωποι της μεσαίας τάξης, που απειλεί η κρίση
και νοιώθουν ότι έχουν ένα αβέβαιο μέλλον γιαυτούς και τα παιδιά τους , και ξεχύνονται στους δρόμους και τις πλατείες. Στην Ελλάδα όπου οι συνθήκες της οργανώσεως του κράτους είναι σχεδόν τριτοκοσμικές παίζονται καθημερινά δράματα
με αύξηση των αυτοκτονιών με ένα εκατομμύριο ανέργους με τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις σε απόγνωση και σε διάλυση. Το μπαράζ των φόρων από μια ανάλγητη κυβέρνηση θα φέρει αντίθετα αποτελέσματα και αύξηση της φοροδιαφυγής, από ανθρώπους που δεν θα έχουν να πληρώσουν. Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας είναι το κλεπτοκρατικό της σύστημα και η απουσία παραγωγικής της υποδομής.

«ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΒΟΥΛΗΣ» ΚΑΙ «ΕΤ1»

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Όταν ανέλαβε υπουργός επικρατείας στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο βουλευτής και καθηγητής των οικονομικών της υγείας, στο πανεπιστήμιο των πλουσίων του κόσμου αστόπαιδων, Λόντον Σχούλ οφ Οικονόμικς {Lse}ο κ. Ηλίας Μόσιαλος, του ανετέθη στο πλαίσιο του μνημονίου, να περικόψει τα έξοδα της ΕΡΤ. Εκπονεί λοιπόν ένα πρόγραμμα όπου μειώνει τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Ε.Ρ.Α, και καταργεί το κανάλι της «ΕΤ1». Προφανώς για να χαρισθεί αργότερα η συχνότητα σε ιδιώτες καναλάρχες «χορηγούς» του «εθνικοσοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ. Οι σύλλογοι της Ε.Ρ.Τ «ΠΟΣΠΕΡΤ» διαμαρτύρονται λέγοντας ότι δεν υπάρχει λόγος να καταργηθεί η «Ε.Τ.1» διότι η Ε.Ρ.Τ είναι κερδοφόρα .Όταν δημοσιογράφος της «ΝΕΤ» ρώτησε τον

κ. Μόσιαλο για το κανάλι της βουλής, την σχεδόν άγνωστη στο κοινό «Βουλή Τηλεόραση» απήντησε ότι είναι αρμοδιότητα του προέδρου της βουλής. Το κανάλι της βουλής σύμφωνα με την ειδησεογραφία, κοστίζει στον Έλληνα φορολογούμενο 4.500.000 {τεσσερσήμισι εκατομύρρια ευρώ} τον χρόνο, σε εποχές σκληρής λιτότητας ύφεσης και ανεργίας. Γιατί δεν κλείνει η κυβέρνηση, το κανάλι της βουλής αντί της «ΕΤ1» που είναι περιττό, γιατί ιδρύθηκε για να προβάλλει τις συνεδριάσεις της βουλής, τις οποίες μπορεί κάποιες από αυτές να προβάλλουν τα υπόλοιπα τρία κρατικά κανάλια;

Ας το σκεφθεί ο νέος υπουργός επικρατείας και τέως ανώτερος δικαστικός Σταυρόπουλος, να συνεννοηθεί με τον πρόεδρο της βουλής κ. Πετσάλνικο μια και δεν μπορούσε ο κ. Μόσιαλος. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε όπου φορολογούνται οι συντάξεις των 400 ευρώ, δεν επιτρέπεται να γίνεται ουδεμία δημόσια δαπάνη, που δεν είναι αναγκαία.

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΠΕΤΑΝΑΤΑ H ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο Φοίβος Οικονομίδης γράφει σε άρθρο του στην "Ελευθεροτυπία" του Σαββάτου ιστορικά τεκμηριωμένο, ότι ποτέ ούτε και στις κυβερνήσεις συνεργασίας ,δεν υπήρχε πραγματική συνεργασία των κομμάτων, αλλά υπονόμευε το ένα το άλλο. Όπως γίνεται και τώρα με την Ν.Δ που κυβερνά αλλά και αντιπολιτεύεται, και με το ακραίο ΛΑΟΣ, όπου κι αυτό προσδοκά κομματικά οφέλη. Δεν είναι μόνο η πολιτική κουλτούρα όπου θέλουν όλοι να είναι καπεταναίοι. Είναι και η κουλτούρα της κοινωνίας της ατομο- οικογενειακής μικρής και με αυτάρκεια επιχείρησης
που τα κατάφερνε να επιβιώνει, μην τηρώντας τους κανόνες και φοροδιαφεύγοντας, έστω και σαν συμπλήρωμα εισοδήματος. Δυστυχώς το μοντέλο αυτό τώρα με την κρίση θα αφήσει ζωντανούς νεκρούς. Είδα πριν αρκετό καιρό να δίνει συνέντευξη στην τοπική Ηρακλειώτικη τηλεόραση, "Κρήτη tv" τον κ. Μπελημπασάκη τέως πρόεδρο της "παγκρητικής ένωσης Αμερικής" καθηγητή πανεπιστημίου, πολιτικό μηχανικό, και μεγαλοεργολάβο στις Η.Π.Α . Ρώτησε τον δημοσιογράφο. "Γιατί στην Ελλάδα δεν συνεργάζεστε να δημιουργήσετε εταιρείες για να μπορείτε να παίρνετε μεγάλα έργα στο εξωτερικό; Στην Αμερκή αυτό κάνουμε ενώ εδώ κάθε μηχανικός , έχει κι ένα δικό του γραφείο." Αυτό όμως συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα στην Ελλάδα, κι όχι μόνο στους πολιτικούς μηχανικούς. Η ατομιστική Ελληνική νοοτροπία ,και το κλεπτοκρατικό κράτος, έφερε την χρεοκρατία. "Από την χρεοκρατία στην κλεπτοκρατία" είναι και ο τίτλος του νέου βιβλίου του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού που θα παρουσιάσει σήμερα Τετάρτη 30 -11 -2011 στο εμπορικό επιμελητήριο Χανίων.

"ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ" ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα έδειξε προ μηνών ενδιαφέρον για την Ελλάδα, και συμβούλευσε τους Ευρωπαίους {δηλαδή την ούμπερ άλες-πάνω απ`όλα- Γερμανία} της συντηρητικής καγκελαρίου Α. Μέρκελ να στηρίξουν την Ελλάδα. Άραγε τον έπιασε ξαφνικά ο πόνος τον κ. Ομπάμα για τα πάθη του Ελληνικού λαού; Βεβαίως όχι. Διότι στις διεθνείς σχέσεις δεν έχουν θέση τα συναισθήματα, αλλά μόνο τα ψυχρά και κυρίαρχα συμφέροντα. Οι επενδυτικές και πιστωτικές τράπεζες των Η.Π.Α τύπου "Λήμαν Μπράδερς" που ήταν η αρχή η οποία δημιούργησε την παγκόσμια οικονομική κρίση , έχουν ασφαλίσει το χρέος της Ελλάδας, σε χρηματιστηριακά παράγωγα που εκπόνησαν τα γκόλντεν μπόυς τους, στο τεράστιο ποσόν του ενός τρίς δολαρίων, σε περίπτωση που χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Αντιλαμβάνεστε την πρεμούρα του κ. προέδρου.
Φοβάται ότι η μικρή Ελλάδα η πάλαι ποτέ ψωροκώστενα θα δημιουργήσει νέα οικονομική κρίση. Η δική μας εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ,αντί να είχε εκπονήσει ένα σχέδιο που δεν θα φόρτωνε τα βάρη στους φτωχούς και μεσαίους Έλληνες άφησε την φράου Αδόλφα Μέρκελ, και τον βοηθό της, στρατάρχη Πεταίν Νικολά Σαρκοζί να αποφασίζουν για την Ελλάδα. Μπράβο στο ΠΑΣΟΚ και στον Παπανδρέου. Εκπλήρωσε το όραμα του κινήματος της 3ης Σεπτέμβρη του 1974. Για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Με την συναίνεση του νεοφιλελεύθερου Γ.Π να εισέλθει το ακροδεξιό κόμμα του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση από τώρα και στο εξής θα πρέπει το ΠΑΣΟΚ να ονομάζεται "εθνικοσοσιαλιστικό" για να θυμίζει την Γερμανία του μεσοπολέμου.

Ελευθεροτυπία, Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011
Η γλώσσα των αληθινών αριθμών
Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ Συγγραφέα, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς nkotzias@otenet.gr Σύμφωνα με την ειδική διεθνή εταιρεία συμβούλων δανειοδοτήσεων TFMA, τα 8 δισεκατομμύρια ευρώ της επόμενης δόσης, για την οποία μας εκβιάζουν, θα διανεμηθούν ως εξής: 19% θα πάνε στο ελληνικό Δημόσιο, 23% σε έλληνες κατόχους ομολόγων, κύρια ελληνικές τράπεζες, 18% στην ΕΚΤ.
Τέλος, το υπόλοιπο 40% θα πάει σε αλλοδαπούς επενδυτές, κύρια σε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα βρίσκεται εκβιαζόμενη για μια δόση δανείων τα οποία κατά το 81% θα επιστραφούν ως τοκοχρεολύσια στους δανειστές, ενώ το ελληνικό Δημόσιο θα λάβει το 19%. Πρόκειται για τον πλήρη παραλογισμό: μας εκβιάζουν οι δανειστές μας που θα λάβουν τα 4/5, αντί να τους «εκβιάζουμε» εμείς που θα τους τα δώσουμε μόλις τα λάβουμε! Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν τα δύο τελευταία έτη. Το 2009 και το 2010 το 86,4% των δανείων που έχουμε λάβει χρησιμοποιήθηκαν για πληρωμή τοκοχρεολυσίων.

Η τρέλα δεν είναι μόνο ότι πληρώνουμε χρέη που δεν είναι όλα νόμιμα, αλλά ότι μας εκβιάζουν προκειμένου να «αποκτήσουμε» τη δυνατότητα αποπληρωμής τους! Δίνουμε κυριαρχία. Ευνουχίζουμε κανόνες δημοκρατίας. Πήγαμε σε βαθιά ύφεση. Ενα εκατομμύριο άνεργοι. Και όλα αυτά για να έχουμε «το δικαίωμα» να τους πληρώνουμε δανειζόμενοι με βαρείς όρους.

Η ακολουθούμενη από Βερολίνο και Βρυξέλλες τακτική είναι η ίδια με εκείνη που ασκήθηκε απέναντι στη νικημένη Γερμανία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε, οι Γάλλοι και άλλοι σύμμαχοί τους, σε αντίθεση με τις αντιλήψεις των ΗΠΑ, επεδίωξαν να τιμωρήσουν και να πειθαρχήσουν τη Γερμανία με μέτρα που την οδήγησαν σε μεγάλη ανεργία, ύφεση και υπερχρέωση. Οι αποζημιώσεις που υποχρεώθηκε η Γερμανία να πληρώσει για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονταν σε 325 σημερινά δισεκατομμύρια ευρώ. Η αποπληρωμή τους τέλειωσε μόλις το 2010! Το χρέος αυτό, αποτέλεσε σημαντική αιτία υπονόμευσης της δημοκρατίας στη Γερμανία και επέτρεψε την κυριαρχία του ναζισμού.

Οι Αμερικάνοι, όπως και οι Γάλλοι, διδάχθηκαν από τη λάθος αντιμετώπιση της Γερμανίας και γι' αυτό μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αντί να επιλέξουν την ουσιαστική διάλυση της Γερμανίας, όπως ήταν η αρχική τους σκέψη, στήριξαν τελικά τη σταθερότητά της συμβάλλοντας στο «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας. Η διαφορά συμπεριφοράς των νικητών ανάμεσα στον Α' και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ότι είχαν, πλέον, αντιληφθεί ότι η λύση δεν ήταν η τιμωρία, δεν ήταν η πειθάρχηση της Γερμανίας με εξοντωτικά μέτρα, αλλά η ενσωμάτωσή της σε ένα συνολικότερο σύστημα. Η ανάγκη υποστήριξης της ανάπτυξή της. Το συμπέρασμα που εξήγαγαν, ότι για τα λάθη της ηγεσίας της Γερμανίας, ορθότερα για τα εγκλήματά της, δεν έπρεπε να τιμωρηθεί ο γερμανικός λαός ως σύνολο, αλλά κύρια οι ηγέτες της.

Σε αντίθεση, όμως, με ό,τι θετικό συνέβη για τη Γερμανία μετά το 1945, παρά τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε, η Γερμανία απαιτεί σήμερα τη συλλογική τιμωρία του ελληνικού λαού, ενώ διευκολύνεται στα αυτοκρατορικά της σχέδια από την ηγεσία της χώρας που ευθύνεται για ό,τι συνέβη. Αυτό δείχνει ότι οι ελίτ της Γερμανίας, εγκλωβισμένες σε έναν βαθύ οικονομικό εθνικισμό έχουν πλήρως τυφλωθεί και δεν έχουν διδαχτεί ούτε καν από την ίδια την Ιστορία.

ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η Ευρώπη περιμένει την Γερμανία με κομμένη την ανάσα να αποφασίσει εάν θέλει ευρωομόλογο για την ευρωζώνη , εάν θα εκδώσει νέα ευρώ η Ε.Κ.Τ όπως η FED η ομοσπονδιακή τράπεζα των Η.Π.Α, εάν χαλαρώσει λίγο την αντιπληθωριστική πολιτική της, η οποία απειλεί με ασφυξία κυρίως τις νότιες ευρωπαϊκές χώρες. Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε . Άραγε εκτός από τα συμφέροντα των τραπεζιτών και πολυεθνικών Γερμανικών και άλλων ευρωπαϊκών κρατών ,σκέφτηκε κανείς μεγαλοσχήμων ότι υπάρχουν στην Ευρώπη και λαοί που υποφέρουν; Ή Γερμανική Ευρώπη κατά την Μέρκελ θα δημιουργηθεί με σιδηρά πυγμή και προτεσταντική ηθική και τιμωρία , ή θα διαλυθεί το ευρώ, κι ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του Μήπως να εξεγερθούν οι λαοί , να διώξουν τις συντηρητικές ηγεσίες και να απαιτήσουν αλλαγή πολιτικής που θα υπηρετεί τον άνθρωπο και τις ανάγκες του; Παραθέτουμε ένα αξιόλογο άρθρο του Νίκου Ξυδάκη από την «Καθημερινή».
Του Νικου Γ. Ξυδακη
Η Γερμανία χρειάζεται την Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν είναι μόνο η αγορά της, είναι και ο ιστορικός της τόπος, η κοιτίδα της, είναι οι γείτονές της με τους οποίους μαζί συμφώνησαν το ’45 να παραμερίσουν το παρελθόν μίσους και μαζί σηκώθηκαν από τις στάχτες και οικοδόμησαν χώρες με ειρήνη, αξιοπρέπεια και ευημερία. Χωρίς την Ευρώπη και χωρίς τις ΗΠΑ η Γερμανία δεν θα ήταν σήμερα αυτό που είναι, μεγάλη, ισχυρή και ηγεμονεύουσα.
Αλλά συμπεριφέρεται σαν να μην το ξέρει ή σαν να το περιφρονεί. Σαν να υποφέρει από επιλεκτική αμνησία: λησμονεί 65 χρόνια ειρήνης και ανάπτυξης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ανασκαλεύει διαρκώς τους δαίμονες του Μεσοπολέμου, την ταπείνωση των Βερσαλλιών, την εμφύλια ασφυξία, το πληθωρισμένο μάρκο, τον ναζισμό. Και οδηγείται σε ένα είδος μνησίκακης συμπεριφοράς, ζητώντας απ’ όλους τους συμμάχους, εταίρους και γείτονες, όσους βασανίζονται τώρα από την κρίση της Ευρωζώνης, να μεταμεληθούν και να γίνουν σαν αυτήν, αλλιώς τους απειλεί με τιμωρία, διαρκή κολασμό. Ακόμη κι αν η κόλαση των άλλων γίνει και δική της κόλαση.
Κάτω από τη φανατική εμμονή στο σχήμα αμαρτία-τιμωρία-εξαγνισμός υπάρχει ιδιοτέλεια και υποκρισία. Και φανατισμός. Θυμίζει ταινίες του Μπέργκμαν ή του Χάνεκε, από αυτές που ανασκάπτουν τον προτεσταντικό παράδεισο και ανασύρουν δαίμονες. Ο ευφυέστατος Πολ Κρούγκμαν πήγε λίγο πιο μακριά, έφτασε στον Αϊζενστάιν του 1939, στο προπαγανδιστικό αριστούργημα «Αλέξανδρος Νιέφσκι». Στη σκηνή των Τευτόνων Ιπποτών που σφαγιάζουν τους ετερόδοξους Ρώσους, ο Αμερικανός νομπελίστας ξαναβλέπει πικρά την εμμονή στην άτεγκτη καθαρότητα. Δυστυχώς, η Ιστορία δεν διδάσκει όλους με τον ίδιο τρόπο. Και η Γερμανία, όπως και όλη η Ευρωπαϊκή Ενωση, το πιο φιλόδοξο ιστορικό εγχείρημα των νεοτάτων χρόνων, θα κριθούν απ’ τα τωρινά, απ’ τα στερνά: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται» (Δημοσθένης).

ΠΟΙΗΣΗ
ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
..."περιορίζομαι να σας υπενθυμίσω και πάλι ότι σʼ αυτή τη μικρή επαρχιακή πόλη θα μείνω. Χωρίς να θυμάμαι τίποτε από την πραγματικότητα. Αν αγάπησα π.χ., αν με αγάπησαν. Χωρίς να θυμάμαι ακόμη αν πλήγωσα, αν με πλήγωσαν, αν παντρεύτηκα...



-προπάντων αυτό-



Γιατί κάθε γυναίκα, την πρώτη νύχτα του γάμου της, ξυπνά πάντα χήρα του άντρα που ονειρεύτηκε".

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο γνωστός ηθοποιός Κώστας Μεσάρης έστειλε μια ενδιαφέρουσα επιστολή- σχόλιο για την πολιτική επικαιρότητα στην "Ελευθεροτυπία" της 25-11-2011 όπου και αναδημοσιεύουμε.
Στην ίδια εφημερίδα επίσης ο αναγνώστης Γιάννης Γεωργιάδης από το Χαλάνδρι καταγγέλλει ότι η τηλεόραση της βουλής κοστίζει {4.500.000} τεσσεράμισι εκατομμύρια ευρώ το χρόνο χωρίς ουσιαστικά να προσφέρει έργο. Για να μη νομίζουμε ότι όλοι οι πολίτες κάθονται στον καναπέ τους, αποχαυνώνονται στην τηλεόραση, και δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά. Όταν ο λαός ενεργοποιείται μπορούν να διορθωθούν οι αδικίες, και να τρίξει η καρέκλα της όποιας εξουσίας.

«ΚΚΕ: Καμία ενότητα, με άλλη Αριστερά. Το ΚΚΕ, η μόνη Αριστερά. Οχι κυβέρνηση, ΚΚΕ. Αξιωματική αντιπολίτευση, ισχυρού ΚΚΕ, με αδύναμες αστικές κυβερνήσεις, να συγκυβερνάμε ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Ελα Λένιν στον τόπο σου. Σαμαράς: Είμαι αξιωματική αντιπολίτευση και μπαίνω στη συγκυβέρνηση και συγκυβερνώ, αντιπολιτευόμενος τη συγκυβέρνηση και το Μνημόνιο που δεν το ψήφισα αν και το στήριξα και τώρα θα το ψηφίσω αντιπαλεύοντάς το.
Ελα Καραμανλή πρεσβύτερε στον τόπο σου. (Η Γιαννάκου, ευρωβουλευτής της Ν.Δ., αναρωτήθηκε στη ΝΕΤ: Αν ο Σαμαράς δεν τα έκανε όλα αυτά, πού θα ήταν σήμερα το ποσοστό της Αριστεράς;) GΑΠ: Είμαι αντιεξουσιαστής στην εξουσία και φωνάζω: ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ στην εξουσία. Ελα Αντρέα στον τόπο σου. ΣΥΡΙΖΑ: Περιμένει τον Γκοντό, τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών που τον περιμένουν και οι χιλιάδες αριστεροί, ανένταχτοι, να γίνουν μέλη του. ΔΗΜΑΡ: Γίνανε από δυο χωριά-χωριάτες (Ευρωχωριάτες) και οι μεν κουβελικοί λένε, ναι στη συγκυβέρνηση, με ακροδεξιά οικονομική πολιτική αλλά όχι με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ και οι δε ψαριανοί (ε ρε, ψαριανό μπουρλότο που χρειάζεται) λένε ναι σε όλα.
Δεν υπάρχουν λένε ακροδεξιοί, αλλά ακροφιλελεύθεροι. Ελα Γκράμσι στον τόπο σου. Μην ξεχνάμε και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ• υπάρχουν εκεί κάτι πολέμαρχοι ταξικοί που λένε, τώρα που έκανε και η μύγα - ΑΝΤΑΡΣΥΑ κώλο, μπορεί μόνη της να χέσει τον καπιταλιστικό κόσμον όλο. Κι ο λαός στενάζει, ενότητα φωνάζει.
Ενότητα, από τη γνήσια αναρχία, ώς τη γνήσια σοσιαλδημοκρατία, με όλη την Αριστερά μαζί, για αληθινή δημοκρατία και αξιοπρέπεια. Τέλος: Παπαδήμος - Καρατζαφέρης: Παπαδήμος - Τρόικα - Καρατζαφέρης - ΛΑΟΣ, για πάντα στην εξουσία κι όποιον πάρει ο Χάρος».
Κώστας Μεσάρης
Ηθοποιός
«Η Βουλή των Ελλήνων, κατά παγκόσμια νομίζω πρωτοτυπία, έχει δικό της τηλεοπτικό σταθμό. Θα πίστευε κανείς ότι ο σταθμός αυτός θα μετέδιδε τις συνεδριάσεις της Βουλής. Δεν συμβαίνει, όμως, κάτι τέτοιο.
Γιατί τότε θα έδειχνε τα άδεια έδρανα και συνεδριάσεις, στις οποίες συμμετέχουν 15 έως 20 βουλευτές. Παρουσιάζει εκπομπές που παρουσιάζουν και τα άλλα ιδιωτικά κανάλια και θα έπρεπε να καταργηθεί για λόγους οικονομίας. Και το σπουδαιότερο, δεν έδειξε ούτε τις κρίσιμες και ενδιαφέρουσες συνεδριάσεις για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου.
Αντί γι' αυτό, όμως, ο πρόεδρος της Βουλής είπε, όπως διάβασα στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" της 20ής/11/11, ότι δεν στοιχίζει και πολλά. Μόνο 4,5 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο πληρώνει ο βαριά φορολογούμενος μισθωτός και συνταξιούχος.
Διάβασα ακόμη ότι ο κ. Κεφαλογιάννης δήλωσε ότι η δαπάνη δεν είναι μεγάλη, η λειτουργία του σταθμού αποτελεί μεγάλη επιτυχία του κ. Απ. Κακλαμάνη και συνιστά την ίδρυση και ραδιοφωνικού σταθμού, για να βολευτούν προφανώς και άλλα δικά μας παιδιά στο πολυάριθμο προσωπικό της Βουλής. Και το πιο προκλητικό, δεν τον ενδιαφέρει αν δεν υπάρχει άδεια λειτουργίας ραδιοφωνικού σταθμού. Βουλή είμαστε, είπε, το τακτοποιούμε εύκολα. Δηλαδή, Βουλή είμαστε, κάνουμε ότι θέλουμε. Δεν έχει σημασία αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο, λογικό ή παράλογο.
Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε τον προϋπολογισμό της Βουλής, γιατί, όπως είπε ο εκπρόσωπός του, οι όποιες περικοπές δαπανών έγιναν, προέκυψαν από λεηλασία στα εισοδήματα των εργαζομένων. Καλό θα ήταν να υπήρχαν και σημαντικές περικοπές στις αποδοχές των βουλευτών, αλλά οι περικοπές των αποδοχών των υπαλλήλων της Βουλής τον μάρανε τον ΣΥΡΙΖΑ; Τι να πει κανείς. Εδώ είναι Βαλκάνια».
Γιάννης Γεωργιάδης
Χαλάνδρι

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ Ε.Ρ.Τ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Απεργούν οι δημοσιογράφοι και το τεχνικό προσωπικό της Ε.Ρ.Τ{ ΠΟΣΠΕΡΤ} και διαμαρτύρονται διότι τους μείωσαν τους μισθούς τους, όπως βεβαίως σε όλους τους εργαζόμενους, και τους ορίζουν ως κρατικούς υπαλλήλους, όπως όλους τους υπόλοιπους υπαλλήλους του δημοσίου τομέα. Επίσης το κράτος καταργεί την «Ε.Τ 1». Οι δημοσιογράφοι όμως λόγω της φύσεως του επαγγέλματος τους, δεν έχουν ωράριο συγκεκριμένο. Ασφαλώς το κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να τους αντιμετωπίζει σαν συνηθισμένους δημοσίους υπαλλήλους, εκτός εάν είναι η επιθυμία της εκάστοτε εξουσίας , όπως στα δικτατορικά καθεστώτα να έχει δημοσιογράφους μονίμους χειροκροτητές και αβανταδόρους της εξουσίας. Μπορεί να υπάρχουν λίγοι δημοσιογράφοι «πρίγκιπες» κυρίως στα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε, αλλά η πλειοψηφία είναι πληβείοι και είλωτες. «Γιατί να καταργηθεί αφού είναι κερδοφόρα η «ΕΤ»1; Αναρωτιούνται οι συνδικαλιστές της ΠΟΣΠΕΡΤ κι εμείς μαζί τους . Η δημόσια τηλεόραση παίζει και παιδευτικό ρόλο στην κοινωνία, και πρέπει να υπάρχει, για να προσφέρει ποιότητα, και να εξισορροπεί με πλουραστική άποψη, την κυριαρχία στην χειραγώγηση του κοινού, και την χυδαιότητα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Η δημόσια τηλεόραση πρέπει να αξιοποιεί το ειδικευμένο προσωπικό της και να μην κάνει σπατάλες σε ιδιωτικές παραγωγές και σε ηλίθιες φιέστες για την "γιουροβίζιον" όπως έπραξε η διοίκηση της επί ΝΔ; Αλήθεια φέτος το πρόγραμμα της «Ε.Τ 1» είναι επουσιώδες έως ανύπαρκτο. Φυσικά την άφησαν έτσι για να την απαξιώσουν με το κλείσιμο της. Δεν είδαμε όμως την συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ να καταγγέλλει την διοίκηση Παναγόπουλου, η οποία έδινε μισθούς από 84.000 έως 324.000 τον χρόνο σε δημοσιογράφους . Γιατί δεν διαμαρτύρεται και δεν κάνει απεργίες όταν γίνονται απίστευτες σπατάλες και κακοδιοίκηση;

ΥΠΟΤΑΓΗ Ή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Την υποταγή στην πολιτική της λιτότητας ζητάει μετ`επιτάσεως η Γερμανική ελίτ που κυβερνά. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλες τις χώρες που θα πέφτουν έξω οι προϋπολογισμοί τους. Δεν ενδιαφέρεται αν πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι, κι αν 500.000 Έλληνες και Ελληνίδες, σύμφωνα με την έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιώργου Προβόπουλου είναι χωρίς εισόδημα, η ανεργία καλπάζει στο 17%, και οι μισθωτοί και μικρομεσαίοι στενάζουν από τα χαράτσια των ολίγιστων πολιτικών μας. Πάνω κι από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και τους Ελληνικούς θεσμούς, που έχουν γίνει κουρελόχαρτο, προβάλλει η Γερμανία με την ισχυρή οικονομία της που προσπαθεί με την ισχύ της να γίνει ο χωροφύλακας των λαών της Ευρώπης, και να επιβάλλει την οικονομική paxgermana ένα όνειρο, που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει με δύο μεγάλους πολέμους στον 20ο αιώνα, στην Ευρώπη. Έχει σημασία αν είναι αδιέξοδη η πολιτική αυτή, και θα μπει σε ύφεση και η ίδια η Γερμανία; Οι στενοκεφαλιές του Γερμανικού κατεστημένου θα πλήξουν και την ίδια την Γερμανία. Βεβαίως η σημερινή κρίση οφείλετε στον τρόπο δόμησης του ευρώ που δεν είχε προβλέψει τους μηχανισμούς αντιμετώπισης της κρίσης. Κι όχι μόνο. Η Ευρώπη, η Αμερική, ο κόσμος είναι υποταγμένος στην απληστία των ασύδοτων αγορών, που προσπαθούν να καταργήσουν την πολιτική, επιβάλλοντας τους δικούς τους κανόνες. Αυτούς της άγριας ζούγκλας της αγοράς και του κοινωνικού δαρβινισμού. Γράφει η καλή δημοσιογράφος της «Ε» Κύρα Αδάμ για το εσωτερικό και διεθνές πολιτικό σκηνικό. «Τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα, επομένως, συνυπογράφουν το τέλος της πολιτικής τους, ίσως και τη θανατική καταδίκη τους.

ΕΚ ΠΡΩΤΗΣ όψεως, μια τέτοια πιθανότητα θα μπορούσε να προκαλέσει αισθήματα ανακούφισης για μια μεγάλη μερίδα πολιτών, οι οποίοι έχουν συνειδητοποιήσει, ίσως και προ πολλού, ότι το δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης έχει φάει τα ψωμιά του, ενώ έχει εκφυλιστεί σε μηχανισμούς αλληλοεξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων, πελατειακών και συντεχνιακών.
ΟΜΩΣ, οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, που ως επί το πλείστον εκφράζονται από την Αριστερά, παραμένουν σκόρπιες, δεν εκφράζουν καμία συνολική εναλλακτική πρόταση και πολιτική, δεν αποσκοπούν στη μεταξύ τους συνεργασία, δεν θέλουν να εκφράσουν μια «κοινή πολιτική» απεμπλοκής από το αδιέξοδο και δεν συγκεντρώνουν ποσοστά «ανατροπής» του σκηνικού στις εκλογές.
Ο «ΒΑΘΥΣ πυρήνας» των εταίρων φέρνει σιγά σιγά στην επιφάνεια τα σχέδιά τους, που δίνουν την απάντηση στην εμμονή τους να «καταργήσουν» την πολιτική στην Ελλάδα και στις άλλες καταχρεωμένες χώρες. Στην «Πράσινη Βίβλο» της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που προωθεί η Κομισιόν, επισημαίνεται ότι κάθε χώρα με υπερβολικό έλλειμμα θα μπαίνει αυτομάτως σε καθεστώς μνημονίου, με αυστηρή επιτήρηση της τρόικας, και η πολιτική αυτή θα εξακολουθεί να ισχύει έως ότου αποπληρωθεί το 75% του χρέους...
ΕΧΕΙ λοιπόν καμιά σημασία αν οι κ. Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς κ.λπ. θα υπογράψουν μια επιστολή προς την τρόικα;
ΕΧΕΙ σημασία, όμως, τι θα τις κάνουν τις υπογραφές αυτές αυτοί που υφίστανται τις συνέπειές τους...»

Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
ΑΕΠ 60 ΤΡΙΣ. ΔΟΛ. ΚΑΙ ΙΣΟΠΟΣΟ ΧΡΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΤΗΣΙΩΣ ΕΚ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Παγκόσμια ωρολογιακή φούσκα 600 τρισ. δολ. στα παράγωγα
Του ΒΑΣΙΛΗ ΓΕΩΡΓΑ Πάνω σε μια ασύλληπτης ισχύος κερδοσκοπική βόμβα χρηματιστηριακών παραγώγων, με αξία που ξεπερνά τα 600 τρισεκατομμύρια δολάρια (!), «κάθεται» σήμερα η παγκόσμια οικονομία.

Οπλα μαζικής οικονομικής καταστροφής έχει χαρακτηρίσει τα ποικιλόμορφα παράγωγα ο γνώστης των «αγορών» και κερδοσκόπος Γουόρεν Μπάφετ
Η υφήλιος περιμένει πλέον μοιρολατρικά είτε την έκρηξη της μεγαλύτερης φούσκας όλων των εποχών είτε μια συντονισμένη παρέμβαση των κυβερνήσεων για να τιθασεύσουν έγκαιρα το «τέρας» πριν φτάσει να αφανίσει ολόκληρα κράτη.

Η κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας, με αφορμή τη δυσχέρεια εξυπηρέτησης του υπέρογκου δημόσιου χρέους της, έχει ανοίξει διάπλατα πλέον το κουτί της Πανδώρας. Το κουτί αυτό περικλείει όλα τα χρηματοοικονομικά «ανοσιουργήματα» των golden boys του τραπεζικού συστήματος, που μέσα στην παράλογη γιγάντωση της περασμένης δεκαετίας σκαρφίστηκαν τους πιο απίθανους και επικίνδυνους τρόπους για να δημιουργήσουν χρήμα από το μηδέν. Ουσιαστικά για να «ληστεύουν» το σύστημα επιστημονικά.

Τα Συμβόλαια Μελλοντικής Εκπλήρωσης (futures), τα δικαιώματα αγοράς ή πώλησης (otions/put/calls), τα ασφάλιστρα έναντι ρίσκου αθέτησης χρέους (τα περίφημα Credit Default Swaps ή CDS), τα δομημένα ομόλογα, τα στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης και δεκάδες άλλα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα και υποπροϊόντα, που δημιουργήθηκαν για να «αντασφαλίσουν», να προστατεύσουν, αλλά κυρίως για να γίνουν μοχλός κερδοσκοπίας έναντι οποιασδήποτε αξίας, όπως οι μετοχές, τα εμπορεύματα, οι δείκτες, τα δάνεια, το συνάλλαγμα κ.ά.

Η χώρα μας, με «βαρύτητα» μόλις 2,5% στην ευρωζώνη, βρέθηκε ξαφνικά στα πρόθυρα «στάσης πληρωμών» επειδή διεθνή hedge funds τζογάρισαν δισεκατομμύρια στα ασφάλιστρα έναντι αθέτησης χρέους της Ελλάδας (CDS), εκτινάσσοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού και κερδίζοντας τεράστια ποσά. Τίποτα δεν εμποδίζει τις επενδυτικές τράπεζες να «σορτάρουν» στο μέλλον την Πορτογαλία, την Ισπανία ή και ακόμη ισχυρότερες -αλλά υπερχρεωμένες- χώρες όπως την Αγγλία και τις ΗΠΑ, κερδοσκοπώντας με την αγορά χρέους μέσω των παραγώγων.

Σκοτεινές πλατφόρμες

Το χειρότερο είναι πως τα περισσότερα από αυτά τα προϊόντα δημιουργούνται, τιμολογούνται και αλλάζουν χέρια ή «διασπείρονται» σε επενδυτές χωρίς καμία διαφάνεια και έλεγχο, μέσα από «σκοτεινές πλατφόρμες» επενδυτικών τραπεζών. Μέχρι πρότινος στις ΗΠΑ δεν υπήρχε κεντρικός μηχανισμός εκκαθάρισης, ενώ στην Ευρώπη δεν υπάρχει ακόμη.

Τα στοιχεία της Διεθνούς Τράπεζας Διακανονισμών (BIS) για την παγκόσμια αγορά παραγώγων προϊόντων που διακινούνται εκτός χρηματιστηρίων κόβουν την ανάσα: Η θεωρητική αξία όλων των ειδών των παραγώγων που διαπραγματεύονται σε μη οργανωμένες αγορές υπολογίζεται ότι ξεπερνά σήμερα τα 604 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ ο τζίρος που πραγματοποιείται κάθε χρόνο ξεπερνά τα 25 τρισ. δολάρια. Την προηγούμενη δεκαετία, το αντίστοιχο ποσό έφτασε «μόνο» τα 75 τρισ. δολ., σχεδόν 2,5 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ, το 2003 είχε διπλασιαστεί στα 170 τρισ. δολάρια, μεταξύ 2005-2007 αυξήθηκε από τα 280 στα 500 τρισ. δολάρια.

Οι τράπεζες απαιτούν

Πρόκειται ουσιαστικά για την «απαίτηση» που έχει δημιουργήσει το διεθνές τραπεζικό σύστημα έναντι της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία συγκριτικά παράγει κάθε χρόνο 60 τρισ. δολάρια (παγκόσμιο ΑΕΠ) και έχει φτάσει να «χρωστά» άλλα 60 τρισ. δολάρια (παγκόσμιο χρέος).

Οι διεθνείς οικονομολόγοι παραδέχονται ότι έχουμε να κάνουμε με βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας, αφού είναι προφανές πως η αξία των «στοιχημάτων» αυτών δεν έχει ουσιαστικά κανένα αντίκρισμα στην πραγματική οικονομία.

Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία της BIS, πάνω από το 60% αυτών των παραγώγων, ήτοι τα 437 τρισ. δολάρια, αφορά παράγωγα που σχετίζονται με τις μεταβολές των επιτοκίων (interest rates swaps). Αλλα 48 τρισ. δολάρια είναι τα συμβόλαια σε ξένο συνάλλαγμα (foreign exchange contracts), ενώ σε περίπου 36 τρισ. δολάρια υπολογίζονται ότι φτάνουν τα ασφάλιστρα έναντι ρίσκου αθέτησης χρέους (CDS), δηλαδή τα στοιχήματα για τη χρεοκοπία επιχειρήσεων ή χωρών. Περίπου 3,7 τρισ. δολάρια είναι τα συμβόλαια σε εμπορεύματα και πολύτιμα μέταλλα, ενώ σε περίπου 72,255 τρισ. δολάρια εκτιμάται η αξία των υπόλοιπων ειδών παραγώγων.

Οπλα μαζικής καταστροφής

Ηδη από το 2002 ο μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ έχει χαρακτηρίσει τις αγορές παραγώγων «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής, τα οποία εμπεριέχουν θανάσιμους κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία».

Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει το οικονομικό σύστημα από ένα ενδεχόμενο σκάσιμο της φούσκας των παραγώγων. Η ίδια η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών υπολογίζει μεταξύ 15 έως 36 τρισ. δολαρίων την «πραγματική αξία» της αγοράς παραγώγων. Ακόμη κι έτσι να είναι, πρόκειται για ένα ποσό που είναι αδύνατο να το «σηκώσει» η παγκόσμια οικονομία αν η κρίση επεκταθεί. *

Επενδύοντας στα παράγωγα: Ευκαιρίες και κίνδυνοι σε μία πτωτική αγορά
Ads by Google
Εκπαίδευση Υπαλλήλων
Μαθήματα Υπαλλήλου Διοίκησης Από Απόσταση. Δείτε περισσότερα εδώ.
www.MasterD.gr/AdministrationCourse
Η αγορά παραγώγων φαντάζει σε πολλούς επενδυτές ως κάτι απόμακρο, επικίνδυνο και σε κάθε περίπτωση μία αγορά στην οποία πρέπει να δραστηριοποιούνται μόνο επαγγελματίες.



Όμως, στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: Με τη βοήθεια των επαγγελματιών της αγοράς, ένας επενδυτής μπορεί να κερδίσει περισσότερα, επενδύοντας λιγότερα σε σύγκριση με την υποκείμενη αγορά μετοχών και επιπλέον να προφυλάξει την επένδυση του από τις καθημερινές διακυμάνσεις.



Η επένδυση στα παράγωγα προϊόντα αποκτά μεγαλύτερη σημασία στην τρέχουσα πτωτική χρηματιστηριακή συγκυρία, όπου ένας επενδυτής έχει τη δυνατότητα –χωρίς να πωλήσει τις μετοχές που διακρατά- να προστατεύσει το κεφάλαιο τους, στοιχηματίζοντας στην πτώση της αγοράς είτε μέσω συμβολαίων σε δείκτες είτε μέσω συμβολαίων σε μετοχές.



Ο κ. Παναγιώτης Τζέλλος, ιδρυτής του διαδικτυακού derivatives.gr, εξηγεί στους αναγνώστες του «in.gr Οικονομία» τους βασικούς κανόνες λειτουργίας της αγοράς παραγώγων και τις ευκαιρίες που προσφέρει στους επενδυτές:



Συνέντευξη στον Γιώργο Κωστούλα



Ποιος ο ρόλος των παραγώγων στις αγορές κεφαλαίου και χρήματος;



Η εισαγωγή των παραγώγων προϊόντων στην Ελλάδα συνέπεσε χρονικώς με τη μεγάλη πτώση των μετοχών της περιόδου 1999-2003 προσφέροντας έτσι για πολλούς μια πρόχειρη εξήγηση για την ταχύτητα κι έκτασή της. Έκτοτε η “λογική” εξήγηση για τις βραχυπρόθεσμες ή μεσοπρόθεσμες πτώσεις της αγοράς ήταν προφανής: τα παράγωγα φταίνε. Είναι όμως αλήθεια ότι αυτή η αόριστη δαιμονοποίηση δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Προσφάτως και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο ακούσθηκαν παρόμοιες κατηγορίες για το μερίδιο ευθύνης των παραγώγων στην πρόσφατη “ανατιμητική κερδοσκοπία” στην τιμή του πετρελαίου. Η γοητεία των παραγώγων έχει όμως διττό χαρακτήρα κι έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία προστασίας ή καταστροφής. Εμείς θα περιγράψουμε με σύντομο τρόπο τις κλασσικές χρήσεις των παραγώγων στην αγορά μετοχών που είναι δύο: η αντιστάθμιση κινδύνου που έχει επενδυτικό χαρακτήρα και η μόχλευση που έχει κερδοσκοπικό κίνητρο.



Πως μπορεί ένας επενδυτής να προστατεύσει την επένδυσή του χρησιμοποιώντας παράγωγα;



Η αντιστάθμιση κινδύνου προϋποθέτει την ύπαρξη ενός χαρτοφυλακίου μετοχών που θα ήθελε να προστατεύσει ο επενδυτής από φόβο για ενδεχόμενη πτώση της αξίας του αλλά που δεν είναι διατεθειμένος να πουλήσει. Ουσιαστικά ο επενδυτής έχει δύο πρακτικές δυνατότητες την τεχνική πλευρά των οποίων θα αναφέρουμε λίγο παρακάτω: είτε να πουλήσει συμβόλαια πάνω στον δείκτη και σε μεμονωμένες μετοχές είτε να αγοράσει δικαιώματα πώλησης (put options). Σε κάθε περίπτωση η ονομαστική αξία των συμβολαίων ή δικαιωμάτων θα πρέπει να είναι ίση με την αξία του χαρτοφυλακίου που θέλει να προστατεύσει. Έτσι σε ενδεχόμενη πτώση της αγοράς η μείωση της αξίας του χαρτοφυλακίου θα αντισταθμίζεται από τα κέρδη της θέσης στα παράγωγα. [Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί ότι η χρήση συμβολαίων διαφέρει στην πράξη σε κάποια σημεία από τη χρήση δικαιωμάτων αλλά αρκεί μια σύντομη ενασχόληση για να κατανοήσει κανείς τα υπέρ και τα κατά τους.]



Την τρέχουσα περίοδο της κρίσης που διανύουμε, όσα χαρτοφυλάκια είχαν αντισταθμιστεί από προηγουμένως με τη χρήση παραγώγων, κατάφεραν να μειώσουν τις απώλειες στην απόδοσή τους ή ακόμη πολλά από αυτά να μείνουν ουδέτερα απέναντι στις σημαντικές απώλειες των αγορών το τελευταίο εξάμηνο.



Πέραν της αντιστάθμισης (ασφάλισης) των χαρτοφυλακίων, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για άλλο σκοπό τα παράγωγα συμβόλαια;



Σε μια αγορά “αρκούδων”, όπως αυτή που βιώνουμε εδώ και αρκετούς μήνες, τίθεται το ερώτημα αν υπάρχει τρόπος να κερδίσει κανείς από πιθανή πτώση ή είναι καταδικασμένος να περιμένει την επόμενη αγορά των ταύρων όταν αυτή έρθει. Τη λύση προσφέρουν τα παράγωγα αφού ο επενδυτής μπορεί άμεσα να πουλήσει συμβόλαια πάνω στο δείκτη στην τρέχουσα τιμή του και να περιμένει να τα αγοράσει πίσω σε χαμηλότερη τιμή. Η διαφορά μεταξύ της τιμής πώλησης κι αγοράς επί το μέγεθος της θέσης που επέλεξε να ανοίξει θα είναι και το κέρδος του ενώ για το αρχικό άνοιγμα της θέσης θα χρειαστεί να καταβάλει ένα μικρό μέρος της αξίας της που κυμαίνεται συνήθως μεταξύ 10% και 20% κι ονομάζεται αρχικό ασφάλιστρο. Αυτή είναι η δεύτερη χρήση των παραγώγων κι ονομάζεται μόχλευση επειδή δρα ως μοχλός που πολλαπλασιάζει τη δύναμη των χρημάτων αλλά και την πιθανή ζημιά ή κέρδος (θέση αξίας 10.000 ευρώ στον FTSE/ASE 20 μπορεί να ανοιχτεί μόνο με 1.000 ευρώ, δηλαδή 10πλάσια μόχλευση).



Θα θέλαμε να τονίσουμε, εάν και εφόσον ο επενδυτής λάβει λάθος στρατηγική σε λάθος χρόνο, τότε θα καταγράψει απώλειες στο χαρτοφυλάκιό του και αυτό χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Η γνώση είναι δύναμη στη περίπτωση αυτή καθώς προτού ανοίξει θέσεις κάποιος, θα πρέπει να γνωρίζει βασικές αρχές λειτουργίας των παραγώγων προϊόντων και να έχει ετοιμάσει κάποια σενάρια στο χαρτί ώστε να είναι έτοιμος να αντιδράσει (stop loss) εφόσον η κατεύθυνση της αγοράς είναι εναντίον του. Αυτή είναι μία απλή μορφή διαχείρισης του κινδύνου του όπου θα πρέπει να υπάρχει μεθοδολογία και πειθαρχία.





Το γνωστό discount ή premium αντικατοπτρίζει την τρέχουσα κατάσταση της αγοράς;



Για να αποφύγει κανείς τις εκπλήξεις στα παράγωγα θα πρέπει απαραιτήτως να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά των προϊόντων στα οποία προτίθεται να ανοίξει θέση. Ως αρνητικό σημείο της ελληνικής αγοράς παραγώγων θα προσμετρούσε κανείς το μέτριο βάθος που οδηγεί αρκετές φορές στο γνωστό discount ή premium (όταν δηλαδή το συμβόλαιο διαπραγματεύεται κάτω ή πάνω από τη θεωρητική τιμή του) και που είναι αναλόγως συνδεδεμένο με την ποιότητα της υποκείμενης αγοράς μετοχών και δανεισμού τίτλων. Η θεωρητική τιμή του συμβολαίου προκύπτει μέσω απλού μαθηματικού τύπου που βασίζεται στην τρέχουσα τιμή του υποκείμενου δείκτη κι ενσωματώνει τα τρέχοντα επίπεδα επιτοκίων, τα αναμενόμενα μερίσματα, το τρέχον κόστος δανεισμού μετοχών καθώς και τα έξοδα συναλλαγών. Για να υπολογίσει κανείς την ονομαστική αξία της θέσης που ανοίγει στην αγορά θα πρέπει να γνωρίζει τα χαρακτηριστικά του εκάστοτε συμβολαίου (π.χ. η αξία ενός συμβολαίου 20άρη στις 1750 μονάδες δείκτη είναι ίση με 1750 x 5 = 8750 ευρώ κι ο επενδυτής θα πρέπει να καταβάλει αρχικώς 8750 x 10% = 875 ευρώ) συν μία μικρή προμήθεια στη χρηματιστηριακή εταιρεία που προβαίνει σε συναλλαγή.



Τι είναι το short selling-ανοικτές πωλήσεις και ποιος ο σκοπός ύπαρξης στην αγορά;



Κλείνοντας είναι απαραίτητο να αναφερθούμε στην έννοια των ανοικτών πωλήσεων ή αλλιώς short selling που συχνά αναφέρεται ως πηγή του κακού σε πτωτικές αγορές. Είναι πια διεθνής πρακτική χαρτοφυλάκια μακροπρόθεσμου ορίζοντα να δανείζουν τις μετοχές τους έναντι κάποιου επιτοκίου σε επενδυτές που εκτιμούν ότι οι αποτιμήσεις έχουν φτάσει σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα και θέλουν να τις πουλήσουν για να κερδίσουν από στην πτώση τους. Με τον τρόπο αυτό οι αγορές καταφέρνουν να εξυγιαίνονται διορθώνοντας πιθανές φούσκες (βλέπε Nasdaq το 1999-2001) ενώ παράλληλα προσφέρουν ένα επιπλέον έσοδο σε επενδυτές που δεν τους φοβίζουν οι ενδιάμεσες διακυμάνσεις της αξίας των χαρτοφυλακίων τους. Δεν ήταν άλλωστε και λίγες οι φορές που το εκτεταμένο short selling παρέτεινε ανοδικές αγορές από επενδυτές “αρκούδες” που έτρεχαν να αγοράσουν πολύ υψηλότερα αυτά που ατυχώς είχαν πουλήσει σε χαμηλές τιμές.

Η ΡΗΤΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΨΕΜΑΤΟΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Οι πολιτικοί ιδίως των κομμάτων που κυβερνούν, άλλα λένε άλλα εννοούν , και άλλα κάνουν. Δεν μας έφεραν τυχαία στον πάτο του πηγαδιού. Ως τώρα δηλαδή. Γιατί ο λαός τους πήρε χαμπάρι και στις εκλογές θα τους μαυρίσει, με οργή και αγανάκτηση όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε και τις δικές μας ευθύνες. Δεν είμαστε ενεργοί πολίτες. Δεν είμαστε ενεργοί καταναλωτές. Δεν φωνάζουμε και δεν διαμαρτυρόμαστε παρά μόνο, εάν θίξουν το δικό μας προσωπικό πορτοφόλι. Τους ψηφίζουμε και δεν τους ελέγχουμε και κάνουν του κεφαλιού τους, και της τσέπης τους. Αυτοί τρώνε μέχρι σκασμού κι εμάς τώρα θα μας νηστεύσουν για αόριστο χρόνο. Τυχαίο . Δεν νομίζω. Ακούστε εκεί, κυβέρνηση με 49 υπουργούς ενώ στην Ιταλία σχηματίστηκε αμέσως μόνο με 12. Εδώ πέρα βρέχει και η διασπάθιση δημοσίου χρήματος συνεχίζεται.Οι Ευρωπαίοι δεν μας παίρνουν στα σοβαρά με τα καμώματα των Ελληνικών κομμάτων του δικομματισμού, γιαυτό ζητάνε υπογραφές από τον Σαμαρά, που άλλα λέει κι άλλα κάνει για να αρμέξει κι αυτός την εξουσία. Η ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ «Θυμηθείτε ότι ο Γιώργος ουδέποτε πρόφερε την λέξη «παραίτηση» κι έτσι οι πάντες αντελήφθησαν, αυτό που ήδη γνώριζαν άλλωστε, δηλαδή ότι το ζήτημα γιαυτόν ισοδυναμούσε στην κυριολεξία με την διαιώνιση της παραμονής του στο μέγαρο Μαξίμου. Διαβεβαίωσε μάλιστα ο τέως πρωθυπουργός, όχι λίγες φορές, ότι δεν είναι κολλημένος {η καρφωμένος} στην καρέκλα του, που θα πει, αναμφίβολα, ότι είναι όντως, αφού, αν δεν ήταν, η διαβεβαίωση, λογικά, θα περίττευε-το ότι ξεκόλλησε εντέλει από την καρέκλα, κύριος οίδε πως, δεν πρέπει να μας πτοεί απεναντίας για να ξεκολλήσεις πα να πει ότι ήσουν κολλημένος. Ιδανικό παράδειγμα ελλειπτικής γλώσσας , με το Συμβολικό να εμφανίζεται ακμαίο στα σημεία όπου είναι ,κυρίως διάτρητο. Φανταστείτε την γνωριμία με κάποιον που κάθεται μαζί σας στο καφενείο και σπεύδει να δηλώσει και να ξαναδηλώσει, δίχως κανένα προφανή λόγο, ότι αποκηρύσσει την κλεψιά και την ανεντιμότητα-μοιάζει αναπόφευκτο να στρέψετε ανήσυχος το βλέμμα στον αναπτήρα σας, ιδίως αν είναι χρυσός. Συμπερασματικά η γλώσσα μιλάει επίσης και πρωτίστως, δια των παραλειπομένων ή δια των ευφημισμών, με την διαφορά ότι εδώ τα παραλειπόμενα όχι μόνο δεν εννοούνται ευκόλως αλλά βοούν ως ένοχες και σκανδαλώδεις απόπειρες αποπροσανατολισμού,
με την αποσιώπηση, να κρέμεται σαν σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.»Ευγένιος Αρανίτσης -«Ελευθεροτυπία»

Πώς λειτουργούν τα παράγωγα της κερδοσκοπίας;



Η Ε.Ε. υποστηρίζει ότι θα τερματίσει το κλίμα της «άγριας δύσης» που επικρατεί στις διεθνείς αγορές με τις ανεξέλεγκτες αγοραπωλησίες χρηματοπιστωτικών προϊόντων υψηλού κινδύνου.

Η ΕΕ επιδιώκει να επιβάλει κανόνες, ιδιαίτερα στις συναλλαγές που συνδέονται με παράγωγα και ασφάλιστρα κινδύνου. Πώς λειτουργούν τα παράγωγα της κερδοσκοπίας;
Πρόκειται για «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής»;
Έτσι χαρακτηρίζει ο γνωστός επενδυτής Γουόρεν Μπάφετ τα παράγωγα και τις παρενέργειές τους. Ακόμα και όσοι θεωρούν την έκφραση υπερβολική παραδέχονται ότι κρύβει ψήγματα αλήθειας, γιατί το παράγωγο λειτουργεί σαν μοχλός: με ελάχιστη προσπάθεια έχει μέγιστη απόδοση, αλλά μπορεί να προκαλέσει και μέγιστη αναταραχή στις διεθνείς αγορές, γι αυτό και προσφέρεται για κερδοσκοπικά παιχνίδια.

Παράγωγα: παλιά μέθοδος πότε χρήσιμη, πότε επικίνδυνη

Ο Φραντς Γιόζεφ Λέβεν, επικεφαλής του Γερμανικού Ινστιτούτου Μετοχών, εξηγεί ότι «παράγωγο είναι ουσιαστικά το δικαίωμα να αγοράσεις μία μετοχή ή να πωλήσεις μία μετοχή σε μία μελλοντική τιμή, η οποία θεωρητικά ακολουθεί τις διακυμάνσεις της μετοχής, αλλά στην πραγματικότητα επηρεάζεται πολύ περισσότερο από τη μετοχή καθ’ εαυτή.»
Επειδή ακριβώς το παράγωγο μπορεί να ανεβάσει ή να κατεβάσει την απόδοσή του πολύ περισσότερο απ’ ότι θα αντιστοιχούσε στην τιμή μετοχών ή πρώτων υλών με τις οποίες συνδέεται, λειτουργεί και ως μοχλός επιτάχυνσης ή επιδείνωσης μίας οικονομικής κρίσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μετοχή της αυτοκινητοβιομηχανίας Φόλκσβαγκεν (VW) πριν από δύο χρόνια, όταν, μέσω «ανοιχτών πωλήσεων» που αντιστοιχούσαν σε μεγάλες προσδοκίες κερδών, έκανε ένα απίστευτο άλμα φτάνοντας τα χίλια ευρώ. Άλλο παράδειγμα: η αμερικανική ασφαλιστική εταιρεία AIG, που έφτασε στα πρόθυρα της πτώχευσης πριν διασωθεί με κρατικά κεφάλαια. Η κατάρρευση της εταιρείας είχε επιταχυνθεί μέσω συναλλαγών με ασφάλιστρα κινδύνου επισημαίνει ο Μπερντ Ρούντολφ, συνεργάτης του Ινστιτούτου Έρευνας Αγορών στο Μόναχο. Ο οποίος όμως διευκρινίζει ότι τα παράγωγα δεν είναι κάτι καινούργιο, υπάρχουν «στις διεθνείς αγορές από τον Μεσαίωνα. Την εποχή εκείνη συνδέονταν αποκλειστικά με πρώτες ύλες, για παράδειγμα οι αγρότες συνήθιζαν να αγοράζουν τον σπόρο τους ή να πωλούν τη σοδειά τους σε προκαθορισμένη τιμή και ημερομηνία»
Με αυτόν τον τρόπο οι αγρότες δεν κερδοσκοπούσαν, αλλά αντιθέτως εξασφάλιζαν σιγουριά και σταθερό εισόδημα. Έτσι και σήμερα μεγάλες επιχειρήσεις προσπαθούν να εξασφαλίσουν σταθερές τιμές για τις πρώτες ύλες τους, άρα και σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον με αντίστοιχες συμφωνίες, για παράδειγμα οι αεροπορικές εταιρείες κλείνουν συμβόλαια για αγορά κηροζίνης σε σταθερές τιμές.

Οι επενδυτές δεν έχουν στοιχεία για τις συναλλαγές που τους προτείνονται

Γουόρεν Μπάφετ: "τα παράγωγα είναι οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής"Το θέμα είναι ότι σε αυτήν την περίπτωση η συμφωνία αφορά κάτι το χειροπιαστό, δηλαδή ένα συγκεκριμένο προϊόν σε ορισμένη ποσότητα και ποιότητα, ενώ στο κερδοσκοπικό παράγωγο δεν υπάρχει χειροπιαστό αντικείμενο συναλλαγής. Παράδειγμα το παράγωγο που συνδέεται με το νικέλιο: ενώ η πρώτη ύλη του θα χρησιμοποιηθεί μόνο μία φορά, η συναλλαγή με το παράγωγο νικελίου μπορεί να γίνει τριάντα φορές, ανάλογα με τις προσδοκίες των συναλλασσομένων.
Και το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι συναλλαγές γίνεται συνήθως over-the-counter όπως λένε οι Αγγλοσάξονες, σε ελεύθερη μετάφραση, κάτω από το τραπέζι, επισημαίνει ο Μπερντ Ρούντολφ, διότι «ό,τι δεν γίνεται αντικείμενο συναλλαγής στο χρηματιστήριο, παραμένει αόρατο και δεν μπαίνει στη στατιστική. Επομένως οι πιθανοί επενδυτές δεν έχουν καν στοιχεία για τις συναλλαγές που τους προτείνονται.»

Ο όγκος των εξω-χρηματιστηριακών συναλλαγών με παράγωγα προϊόντα υπολογίζεται στα εξακόσια τρισεκατομμύρια δολάρια. Ποσό δεκαπλάσιο από το οικονομικό προϊόν που παράγεται σε όλον τον κόσμο. Και αν ακόμα δεν πρόκειται για «όπλο μαζικής εξόντωσης», όπως το θεωρεί ο Γουόρεν Μπάφετ, σίγουρα πρόκειται για «ωρολογιακή βόμβα» στις διεθνείς αγορές.


Mischa Erhardt / Γιάννης Παπαδημητρίου

Υπεύθ. σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Όταν ορκίσθηκε ως πρωθυπουργός ο τραπεζίτης Παπαδήμος δεν τηρήθηκαν ούτε τα προσχήματα των τυπικών διαδικασιών τήρησης τη Συνταγματικής τάξης.
Δηλαδή παραίτηση του πρωθυπουργού, και ανάθεση της εντολής από τον πρόεδρο, στο πρώτο κόμμα της βουλής κλπ. Τα κόμματα που στηρίζουν τον νέο πρωθυπουργό παραβίασαν κατάφωρα το Σύνταγμα σε συνεργασία με τον πρόεδρο της δημοκρατίας.
Οι δε ηγέτες {βλέπε Γερμανία» της ευρωζώνης ζητούν από τα μεγάλα κόμματα
υποταγή και σφετερισμό της λαϊκής εντολής. «Θα υπάρχει ελεύθερη Ελλάδα σε λίγο; Πολύ δύσκολο να το πει κανείς με τα βεβαιότητος.
«Όταν ψηφίζεις Γιώργο για πρωθυπουργό και βρίσκεσαι με Παπαδήμο χωρίς να ερωτηθείς, αυτό και μόνον από μόνο του σημαίνει πως έχει βιασθεί ο βασικός κανόνας των ελεύθερων Συνταγματικών κρατών
¨Η κυριαρχία της βούλησης του λαού. Διότι μπορεί τυπικά να έχει αυτό το δικαίωμα η βουλή να αλλάζει κυβερνήσεις ,πλην όμως αυτή η αλλαγή δεν πρέπει να παραβιάζει την βασική αρχή , δηλαδή δεν πρέπει να αλλοιώνει την λαϊκή εντολή. Το πολύ να κάνεις μια κυβέρνηση λίγων ημερών λόγω εκτάκτου ανάγκης. Απαγορεύεται αυτή η κυβέρνηση να νομοθετεί .Αυτό είναι κανονική εκτροπή.» Απόστολος Διαμαντής «Ελευθεροτυπία»

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ
"Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
(........)
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
απο φωνή
απο τροφή
απο άλογο
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν."

Μαθήματα δημοσιογραφίας
Tης Χριστινας Κοψινη

Οταν πρωτοάκουσα για τη διπολική διαταραχή δεν έδωσα την παραμικρή σημασία. Κάτι που δεν συμβαίνει δίπλα μου ίσως και να μη συμβεί ποτέ, σκεφτόμουν. Σε αυτό μπορεί να συνέβαλε και η έντονη, αλλά στρεβλή, πολιτικοποίηση και κυρίως η κομματικοποίηση της γενιάς μας, της πρώτης μεταπολιτευτικής γενιάς εφήβων που διδάχτηκε την υποτίμηση των νευροβιολογικών προβλημάτων, υπερτονίζοντας τον παράγοντα των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών. Παιδιά του οικονομισμού, οι περισσότεροι από αυτήν τη γενιά χρειάστηκε να μεγαλώσουμε αρκετά, να ερωτευτούμε ανθρώπους που δεν μπορούσαμε να αποκωδικοποιήσουμε τη συμπεριφορά τους, να κάνουμε φίλους που δεν αρκούσε ο όρος του «κυκλοθυμικού» για να αποδώσει τις αινιγματικές μεταστροφές της διάθεσής τους, να ανησυχήσουμε για συγγενείς που υπέφεραν από εμμονές, προκειμένου να ξαναδούμε από την αρχή αυτό το μυστήριο που λέγεται ανθρώπινη συμπεριφορά. Ετσι αρχίσαμε να αποκαθιστούμε την αξία της βιολογίας και μάθαμε ότι εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχουν τα γονίδια, και όχι μόνο.

Η διπολική διαταραχή ή μανιοκατάθλιψη είναι πρόβλημα που παιδεύει χιλιάδες οικογένειες στην Ελλάδα. Πολλοί, ακόμη και σήμερα, φοβούνται την επαφή με τον ειδικό και υποφέρουν χρόνια μόνοι τους πριν ξεκινήσουν την αγωγή, η οποία τις περισσότερες φορές είναι αποτελεσματική. Δεν είναι σαφές ποιο είναι το ποσοστό του γενικού πληθυσμού που μπορεί να εμφανίσει σύμπτωμα σε κάποια φάση της ζωής του. Συνήθως γίνεται λόγος για το 1%. Αλλά μεγάλος αριθμός μανιοκαταθλιπτικών «κρύβεται» πίσω από τη χρήση ουσιών που προκαλούν μεν μια προσωρινή ευεξία, αλλά σύντομα επαναφέρουν τη μια (την κατάθλιψη) ή την άλλη (τη μανία) εκδήλωση της νόσου. Πάντως, οι ειδικοί της ψυχικής υγείας φαίνεται ότι κάνουν θαύματα και η φαρμακολογία έχει εκσυγχρονιστεί πολύ. Αρκεί όσοι μεταπηδούν από την ευφορία στην απελπισία να πειστούν ότι με την κατάλληλη θεραπεία μπορούν να έχουν μια πολύ καλή ζωή.

Οσοι επιθυμούν να μάθουν αλήθειες γύρω από αυτήν την κατάσταση και ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τους ανθρώπους που αντιμετώπισαν τη μανιοκατάθλιψη, ας βάλουν στη μηχανή αναζήτησης του υπολογιστή τους την ταινία τεκμηρίωσης που προέβαλε το 2007 το ΒΒC, με θέμα το πώς βίωσε και πώς διερεύνησε αυτό το πρόβλημα ο μεγάλος Βρετανός ηθοποιός Στίβεν Φράι. Για την ακρίβεια, ο πλήρης τίτλος της ταινίας 120 λεπτών που σκηνοθέτησε ο Ross Wilson είναι «Stephen Fry: The Secret Life of the Manic Depressive». Αποτελεί κάτι παραπάνω από υπόδειγμα δημοσιογραφικής έρευνας. Δεν καταθλίβει, έχει χιούμορ και βασίζεται σε πραγματικούς ανθρώπους που κάποια στιγμή έπεσαν και σηκώθηκαν ξανά. Η ταινία αποτελεί κι ένα μάθημα δημοσιογραφίας σε όλους όσοι θέλουν να μάθουν γιατί αυτή η δουλειά μπορεί να είναι τέχνη όταν της το επιτρέπουν, όπως κάνει το BBC.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΑΓΟΡΩΝ



ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ



Ο προσωρινός πρωθυπουργός ο καθηγητής και τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος και μέλος της «ΤΡΙΛΑΤΕΡΑΛ» -της τριμελούς επιτροπής που ίδρυσε την δεκαετία του 80, ο τραπεζίτης Ρότσιλδ δήλωσε ομονοών με τον παλιό Μαοϊκό, και σημερινό άνθρωπο των αγορών, πρόεδρο της Κομισιόν Πορτογάλο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο ότι οι αρχηγοί των κομμάτων, θα βάλλουν την υπογραφή τους, πριν εκταμιευτεί η έκτη δόση. Το Ελληνικό κομματικό και οικονομικό κατεστημένο, βρήκε επιτέλους τον άνθρωπο του. Δεν αφήνει καμιά χαραμάδα ελπίδας στον Ελληνικό λαό, για αντίσταση στην τιμωρία της Γερμανικής ελίτ, που εκπροσωπεί η Καγκελάριος Α. Μέρκελ, ώστε να διαμορφωθεί μια διαφορετική πολιτική που δεν θα μεταθέτει όλα τα οικονομικά βάρη στους μη έχοντες και μη κατέχοντες.



Ο Ελληνικός λαός δεν θα φανταζόταν ούτε στον χειρότερο εφιάλτη του αυτή την εξέλιξη της Ευρωπαϊκής ένωσης. Όπως θα τραγουδούσε με την μπάσα φωνή του κι ο πάντα έφηβος Μίκης Θεοδωράκης¨ «Και εσύ λαέ βασανισμένε μη ξεχνάς τον φασισμό».

Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης πρέπει να αναζητηθεί η γερμανική εμμονή με το ευρώ
Ο φόβος του υπερπληθωρισμού που κατέστρεψε την οικονομία της μεσοπολεμικής Γερμανίας είναι εγγεγραμμένος
στον ψυχισμό των Γερμανών.


Η οικονομική καταστροφή, την οποία υπέστη η Γερμανία την πρώτη περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης λόγω του υπερπληθωρισμού των ετών 1921-24 έχει εγγραφεί στον «εθνικό ψυχισμό» των Γερμανών, διαμορφώνοντας τις σημερινές επιλογές του Βερολίνου σχετικά με το ευρώ.
Για το λόγο αυτό, οι εκκλήσεις ξένων ηγετών προς το Βερολίνο να επιτρέψει στην ΕΚΤ να καταστεί «πιστωτής τελευταίας ελπίδας» αντιμετωπίζονται αρνητικά. Ο υπερπληθωρισμός της δεκαετίας του 1920, με τις τιμές των καταναλωτικών προϊόντων να διπλασιάζονται κάθε 24 ώρες, αποτελούσε επίπτωση της προσπάθειας της Κεντρικής Τράπεζας να εξυπηρετήσει το χρέος της χώρας, που είχε προκύψει εν μέρει από τις αποζημιώσεις προς τα κράτη της Αντάντ μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στα τέλη του 1923, ένα λίτρο γάλα κόστιζε στη Γερμανία 26 δισ. μάρκα, ενώ μία φραντζόλα ψωμί έφθανε τα 105 δισ. Τα καθημερινά ψώνια απαιτούσαν ένα καροτσάκι γεμάτο χαρτονομίσματα, ενώ ήταν ευκολότερο για τους εμπόρους να ζυγίζουν το αντίτιμο των προϊόντων, παρά να μετρούν τα χιλιάδες χαρτονομίσματα.
Σήμερα, η κεντρική τράπεζα της χώρας, η Bundesbank, προειδοποιεί ότι η αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της ευρωζώνης δεν αποτελεί δική της αρμοδιότητα. Την ίδια στιγμή, το κυβερνών κόμμα της χώρας, το CDU, επιδιώκει να ενισχύσει την επιρροή του Βερολίνου στην ΕΚΤ, εκτιμώντας ότι δεν είναι δυνατόν η Γερμανία να διαθέτει μία μόνο ψήφο στο ΔΣ της ΕΚΤ, όσες και η χρεοκοπημένη Ελλάδα ή η μικροσκοπική Μάλτα.
Με την καγκελάριο Ανγκελά Μέρκελ να εξασφαλίζει τα εύσημα του κόμματός της για τη σκληρή της στάση απέναντι στην Ελλάδα και την Ιταλία, το Βερολίνο δεν πρόκειται να συμβιβασθεί εγκρίνοντας μεγαλύτερη αυτονομία για την ΕΚΤ.
www.kathimerini.gr με στοιχεία από Reuters

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΙΜΑΡΗΣ -ΕΛΛΑΔΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΩΣ ΦΑΡΣΑ Ή ΤΡΑΓΩΔΙΑ;

ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές λένε ότι η ηγεμονεύουσα στην Ευρώπη Γερμανία κατατρύχεται από το σύνδρομο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης με τον υψηλό πληθωρισμό την ανεργία την φτώχεια ,την διάλυση τω μεσαίων τάξεων, την πολιτική αστάθεια η οποία έφερε

τους Ναζί του Χίτλερ στην εξουσία. Για τούτο τον λόγο επιδιώκει με κάθε τρόπο τιθάσευση του πληθωρισμό και περιορισμό της ζήτησης

που οδηγεί στη ύφεση και στην ανεργία, σε φαινόμενα όπως στην ανάπηρη δημοκρατία της Βαϊμάρης.



«Μια ημέρα ήρθαν και πήραν τους Εβραίους και δεν είπα τίποτα,

γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μια ημέρα ήρθαν και πήραν τους καθολικούς και δεν είπα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μια ημέρα

ήρθαν και πήραν τους προτεστάντες και δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν προτεστάντης. Μία ήμερα ήρθαν και πήραν τους μαύρους και πάλι σίγησα γιατί δεν ήμουν μαύρος.

Μια ημέρα ήρθαν κα πήραν και εμένα
και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να φωνάξω με όλη την δύναμη των πνευμόνων μου ότι όλοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν ελεύθεροι.» Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Πως ένα ορθολογικό έθνος όπως η Γερμανία επιβάλλει στα άλλα έθνη ανορθολογικές πολιτικές» αναρωτιέται ο καλός δημοσιογράφος της «ΝΕΤ» Γιώργος Καπόπουλος. Ακολουθεί ένα αξιόλογο άρθρο του Α.Δ που διαβάσαμε στο διαδίκτυο.


«Πόσο απέχει η Βαϊμάρη, η πόλη του Σίλερ και του Γκαίτε από την Αθήνα της εποχής μας; Για κάποιους πολύ. Για άλλους απελπιστικά λίγο. Το φάντασμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου γεννιόταν στην ηττημένη Γερμανία, μοιάζει σήμερα να πλανάται σε μια χώρα που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της.

Η τραγική κατάληξη αυτής της αδύναμης δημοκρατίας είναι γνωστή. Ένας πληγωμένος λαός, διαλυμένος οικονομικά, και ενοχοποιημένος για έναν παγκόσμιο πόλεμο, προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του. Σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις εναλλάσσονταν μέσα σε ένα σκηνικό διαφθοράς, αλλά και επίπλαστης ευημερίας χάρη στην εξωτερική οικονομική βοήθεια. Μέχρι το κραχ της Γουώλ Στριτ το 1929, που οδήγησε την εξαρτημένη από εξωτερικά δάνεια οικονομία στην κατάρρευση. Η ανεργία, η βία και η διαφθορά διέλυσαν την αναιμική δημοκρατία. Οδήγησαν στην έξαρση του εθνικισ?ού, στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία..

Πολλά χρόνια μετά οι καταστάσεις έχουν τις αναλογίες τους. Η Ελληνική Δημοκρατία μοιάζει να περνά τη δική της φάση της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Η εναλλαγή των κομμάτων. Το σκηνικό της διαφθοράς. Η επίπλαστη ευημερία που τινάζεται στον αέρα από ένα νέο κραχ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών. Το οικονομικό τέλμα και η κοινωνική οπισθοδρόμηση που οδηγούν στην παρακμή και στην αποσύνθεση, στη φτώχεια και στην ανεργία, στην ματαίωση, στην εγκληματικότητα, στον ρατσισμό.

Ο λαϊκισμός είναι σ' αυτές τις περιπτώσεις η εύκολη λύση. Σε όλες του τις εκδοχές. Στις άναρθρες κραυγές των πρωινάδικων και στην ανέξοδη συνθηματολογία επαγγελματιών «επαναστατών». Το ίδιο εύκολη και η στοχοποίηση των άλλων, όλων όσων νομίζουμε πως μας έφτασαν στη σημερινή τραγική κατάσταση. Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στοχοποιούσαν τους ειρηνιστές, τους κομμουνιστές και τους Εβραίους. Στη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία μας φταίνε οι ξένοι, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές, οι δημοσιογράφοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η Βουλή.

Η δημοκρατία, όμως, είναι ένα πολίτευμα με συγκεκριμένους κανόνες. Δεν λειτουργεί με αφορισμούς και ισοπεδωτικές κριτικές. Ας απαιτήσουμε από την εκλεγμένη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την όποια αναγκαιότητα των οικονομικών μέτρων, την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου που τόσο βάναυσα έχει προσβληθεί. Πώς όχι; Και ας οδηγηθούν επιτέλους στη δικαιοσύνη συγκεκριμένοι διεφθαρμένοι πολιτικοί, φοροφυγάδες επιχειρηματίες και επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι. Ας μιλήσουμε με λόγια καθαρά για τη διάλυση της εκπαίδευσης, των νοσοκομείων, της γεωργίας. Ας ψάξουμε για το τι έγινε με τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ας μας εξηγήσει ο Υπουργός Πολιτισμού τι εννοούσε όταν έλεγε πως οι Μεσογειακοί Αγώνες θα γίνονταν για να φουσκώσουν οι τσέπες κάποιων. Και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους για τους διπλούς μισθούς τοπικών αρχόντων, για τους διορισμούς συγγενών και φίλων, για εργολάβους και πανάκριβα έργα που καμία χρησιμότητα δεν έχουν. Όλα αυτά καλά. Το σύνθημα όμως για το κάψιμο της Βουλής είναι κάτι το διαφορετικό. Το γκρέμισμα των δημοκρατικών θεσμών, η γενική απαξίωση της δικαιοσύνης και του κοινοβουλευτισμού δεν μπορεί να δικαιολογηθούν από την σίγουρα ελλειμματική τους λειτουργία.

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν ανατράπηκε από τους ναζί, τους «ανθρώπους με τα καφέ». Κατέρρευσε μόνη της, γιατί τη στιγμή της αλήθειας σχεδόν κανείς δεν ήταν έτοιμος να μείνει ακλόνητος και να την υπερασπιστεί. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει από καιρό προειδοποιήσει ότι με την επιβολή του αχαλίνωτου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης ο κόσμος έχει πάρει έναν δρόμο που απειλεί τη δημοκρατική ομαλότητα. Η έκπτωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς και στην αξία της ζωής έχουν γίνει ένα ανεξέλεγκτο όπλο μαζικής καχυποψίας, που μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Τα μηνύματα μίσους είναι εύκολο να γίνουν κυρίαρχα. Και η

ακροδεξιά καιροφυλακτεί. Και ίσως βέβαια να έχει δίκιο η Αλέκα που μιλάει για τις ανεπάρκειες του Συντάγματός μας. Όμως, αυτή τη δύσκολη ώρα δεν υπάρχουν τα περιθώρια για πολλά λόγια. Το άρθρο 120 του Συντάγματος, το παλιό, εμβληματικό 114, είναι σαφές. Η ευθύνη δεν είναι των άλλων. Η ευθύνη είναι δική μας: "Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία". Η αριστερά, οι διανοούμενοι, οι δημοκρατικοί πολίτες σε όλες τις ταραγμένες εποχές του παρελθόντος το ήξεραν. Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Και πρέπει να σπάσει. Η Σιωπή των Αμνών.. Η σιωπή της Βαϊμάρης..

Η ΑΝΑΠΗΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗ ΒΑΙΜΑΡΗΣ
Η λήξη του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Αυτοκρατορική Γερμανία με το μέρος των ηττημένων. Τη θέση της μοναρχίας παίρνει το Δημοκρατικό πολίτευμα. Την πορεία αυτού, από τη γέννησή έως την πτώση του, περιγράφει ο Γερμανός Πανεπιστημιακός Χάινριχ Βίνκλελ στο βιβλίο του με τίτλο "Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης-Η ανάπηρη Δημοκρατία" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

Το πολίτευμα αυτό προκύπτει ως αποτέλεσμα των σοσιαλδημοκρατών, των κεντρώων και των φιλελεύθερων, αναφέρει ο συγγραφέας. Στη συνέχεια όμως δέχεται επίθεση από ακραίες δυνάμεις των ναζιστών, των εθνικιστών αλλά και των κομμουνιστών. Παράλληλα αναλαμβάνει να διαχειριστεί την οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει στη Γερμανία, η οποία τελεί υπό ένα καθεστώς ταπεινωτικού ελέγχου από τους νικητές του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Γερμανία, σε αυτή την χρονική περίοδο, μετρά απώλειες εκατομμυρίων ανθρώπων. Το γεγονός αυτό οφείλεται στα νέα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν κατά τον Α΄Παγκόσμιο (φλογοβόλα, δηλητηριώδη αέρια, τορπίλες από υποβρύχια, βομβαρδιστικά αεροπλάνα) . Ακολουθεί η υπογραφή της ανακωχής του πολέμου με τη Γερμανία να πορεύεται σε ένα νέο ιστορικό μονοπάτι.

Στα ανατολικά της χώρας, στη γραφική πόλη της Βαϊμάρης ο λαός συνέρχεται σε εθνοσυνέλευση προκειμένου να δημιουργήσει ένα νέο Σύνταγμα.

Ασυγκράτητοι οι εξεγερμένοι πολίτες και στρατιώτες εκφράζουν έντονα τον ενθουσιασμό τους. Στο συνέδριο συμμετέχουν εργατικά και στρατιωτικά συμβούλια. Απαιτούν την άμεση κοινωνικοποίηση όλων των κλάδων της βιομηχανίας, την ανάληψη της διοίκησης του στρατού από το κεντρικό σοβιέτ, την εκλογή των ανωτέρων από τους στρατιώτες, την αποστρατεία μονίμων στρατιωτικών, τη συγκρότηση πολιτοφυλακής. Επιπλέον αποφασίζουν να καταργήσουν όλους του διακριτούς βαθμούς. Η πράξη αυτή έχει συμβολικό χαρακτήρα κατά του μιλιταρισμού. Ταυτόχρονα «σβήνει» την αντίληψη περί «τυφλής υπακοής».

Βασιζόμενες στις διατάξεις του νέου Συντάγματος οι μετριοπαθείς δυνάμεις της εποχής (σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι και φιλελεύθεροι) επιχειρούν να αποδυναμώσουν το αυταρχικό κράτος. Η καθιέρωση του εκλεγμένου από το λαό Προέδρου λειτουργεί ως αντίπαλο δέος απέναντι στο Ράιχστανγκ. Με αυτό τον τρόπο αποτρέπεται ο κίνδυνος ενός κοινοβουλευτικού απολυταρχισμού.

Κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη γενική εκπαίδευση, το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, όχι όμως το δικαίωμα της απεργίας.

«Το Σύνταγμα χάρισε στους Γερμανούς περισσότερη πολιτική ελευθερία, αλλά, σε περίπτωση που οι καιροί άλλαζαν προς το χειρότερο, δεν θα ήταν σε θέση να τους τη διασφαλίσει», σημειώνει ο συγγραφέας του βιβλίου. Οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν να αποτυπώσουν το νέο Σύνταγμα δεν συμπεριλαμβάνουν σε αυτό διατάξεις – φραγμούς στην κατάλυσή του, υπό το φόβο ότι αυτές ισοδυναμούν με επιστροφή στο προηγούμενο αυταρχικό καθεστώς.

Στις σελίδες που ακολουθούν από εδώ και πέρα, ο Βίνκελ αφηγείται πώς ο Αδόλφος Χίτλερ με επίμονη προπαγάνδα, τρόμο, μύθο, βία και αίμα, καταφέρνει να κερδίσει τόσο τη μεσαία όσο και τη μεγαλοαστική τάξη.

Η σημαία της αποδέσμευσης από τη συμφωνία των Βερσαλλιών, η οποία προβλέπει εδαφικές παραχωρήσεις στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Πολωνία, διοίκηση εδαφών από τους νικητές, αποστρατικοποίηση περιοχών, κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, μείωση των επαγγελματιών στρατιωτών, απαγόρευση οπλικών συστημάτων, είναι σηκωμένη ψηλά.

Ο Χάινριχ Βίνκελ συμπεραίνει ότι η ταπείνωση ενός έθνους έδωσε τότε φτερά στους εθνικοσοσιαλιστές. Αναφορικά με την ευγένεια της δημοκρατίας προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να φθάνει σε τέτοιο σημείο που να αφήνει ανοιχτή την πόρτα στους ίδιους τους δολοφόνους της.

ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΩΝ
Ο Κόσμος του παπιγιόν που διάγει βίο τρυφηλό
Στα πολυτελή σαλέ στις Ελβετικές Άλπεις ,και
ταξιδεύει με το δικό του λίαρ τζετ για Ρεβεγιόν.
Είναι ο δικός μου κόσμος.
Στις νήσους Κέϋμαν στην Καραϊβική ,
έχω ένα ακριβό γραφείο, σε
συγκρότημα πολυτελών κτηρίων .
Από εκεί κινώ τα νήματα με κέφι και με μπρίο.
Είμαι αφέντης το κόσμου τούτου
γιατί είμαι γεμάτος από πλούτο.
Άσε τους άλλους για μένα να λένε.
Και την κακή τους τύχη, συνέχεια
να κλαίνε.
Όταν είσαι μέγας άρχων, δεν τα
σκέφτεσαι αυτά, μοναδικό σου ενδιαφέρον
είναι πως να αυξήσεις τα λεφτά.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ
Που είναι ο παραδεισένιος κόσμος που
ονειρευόμουνα; Είδα στη θάλασσα
πολλές ρουφήχτρες, ναυάγια καράβια,
και στη στεριά λωποδύτες, απατεώνες,
αγιογδύτες.Φόρεσα μια θωρακισμένη
πανοπλία, κι έκλεισα τα αυτιά μου
να μην ακούω των σειρήνων την μελωδία.
Κλεισμένος στον κόσμο μου τη ζωή μου
προχώρησα.Στους άρχοντες καμιά υπόκλιση,
δεν παραχώρησα.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ
ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΊΤΑΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Αν δώσουν στον άνθρωπο ένα ψάρι θα χορτάσει μια ημέρα. Αν τον μάθουν να ψαρεύει θα χορτάσει για όλη του την ζωή.» Κινέζικη παροιμία
Ο φιλόσοφος Μπέρτραντ Ράσελ γράφει σένα βιβλίο του ότι κάνοντας κάποιος φιλανθρωπία αισθάνεται όμορφα διότι ασκεί εξουσία σε αυτόν που είναι αδύναμος.
Προ ημερών στην εκπομπή της Βίκη Φλέσσα «Στα Άκρα» στην «ΝΕΤ» άκουσα ένα ειδικό επί του θέματος τον ψυχοθεραπευτή Π. Καραγιάννη να λέει ότι όταν δίνεις ελεημοσύνη στον άλλο, τον κάνεις να αισθάνεται άσχημα να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση , και καθόλου εμπιστοσύνη στον εαυτόν του και αυτοπεποίθηση.
Η αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Είναι μια διαφορετική κοσμοαντίληψη όπου εμπεριέχει μια αλληλοκατανόηση και αλληλοβοήθεια μεταξύ των ανθρώπων. Στον καπιταλισμό ένα σύστημα που υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο έχει δημιουργηθεί το κράτος πρόνοιας, ως δικαίωμα έπειτα από εργατικούς αγώνες στην Ευρώπη μετά τον β/ παγκόσμιο πόλεμο και από τον φόβο των κεφαλαιοκρατών, ότι θα επαναστατήσει το προλεταριάτο, για να κάνει κοινή ιδιοκτησία τα μέσα παραγωγής. Για το δικαίωμα, την φιλανθρωπία και την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, όπου στην προσπάθεια του να κερδοσκοπήσει καταργεί τα κοινωνικά δικαιώματα., αλιεύσαμε ένα ενδιαφέρον ανώνυμο άρθρο από ένα σάϊτ της «Ε» του 2010 όπου αναδημοσιεύουμε.

«Το Δικαίωμα είναι δικαίωμα, (μπορεί ασφαλώς να γίνεται και κατάχρηση αυτού, όπως και έγινε στο παρελθόν), ενώ η φιλανθρωπία είναι ευκαιριακή και ταπεινωτική και στιγματίζει αυτόν που την δέχεται».


΄Το ότι το κοινωνικό κράτος τις τελευταίες δεκαετίες υπέστη σοβαρή αποσάθρωση δεν είναι κάτι που ακούγεται για πρώτη φορά. Ήδη από τη δεκαετία το ’70 οι δημόσιες πολιτικές μπήκαν στο στόχαστρο, μιας και αντιβαίνανε στο κυρίαρχο δόγμα της εποχής περί ανταποδοτικότητας και κερδοφορίας με αυστηρά οικονομικά κριτήρια. Ο δημόσιος τομέας θα έπρεπε να λειτουργεί όπως και ο ιδιωτικός, δηλαδή να φέρνει κέρδη. Αλλά, το δημόσιο δεν είναι φτιαγμένο να λειτουργεί με κέρδη, αλλά να εξυπηρετεί ανάγκες που ακριβώς λόγω μικρής ή καθόλου κερδοφορίας δεν ελκύουν ιδιώτες. Γι αυτό και κατείχε επιχειρήσεις που παρείχαν τα λεγόμενα δημόσια αγαθά, όπως παιδεία, υγεία, σύνταξη, επιδόματα ανεργίας, αλλά και μεταφορές και τηλεπικοινωνίες. Τις άγονες γραμμές και τα άγονα λιμάνια κάποιος θα έπρεπε να τα εξυπηρετεί

Στα χρόνια όμως που μεσολάβησαν υπήρξε αλλαγή στον τρόπο που το κράτος άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κοινωνικό του ρόλο. Όχι πλέον σαν μέσο επανόρθωσης των ενδογενών αδικιών του καπιταλισμού, αλλά σαν μέρος του προβλήματος που σε πρότερες εποχές θα όφειλε να λύσει. Το κοινωνικό κράτος λοιπόν ήταν το πρόβλημα και σαν τέτοιο θα έπρεπε να το ξεφορτωθεί.

Το ξεφόρτωμα ήταν πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί αν η κοινωνική πρόνοια έπαυε να νοείται σαν καθολικό Δικαίωμα, αλλά σαν εξατομικευμένη Παροχή, σαν Αναπλήρωση ή σαν Φιλανθρωπία. Σαν Δικαίωμα υπήρχε καθολική πρόσβαση σ’ αυτό από όλους τους πολίτες, ενώ σαν Παροχή η πρόσβαση γίνεται εφικτή από ορισμένη μερίδα του πληθυσμού και μόνον εφ’ όσον πληρούνται κάποιες αυστηρές προϋποθέσεις.

Το Δικαίωμα είναι δικαίωμα, (μπορεί ασφαλώς να γίνεται και κατάχρηση αυτού, όπως και έγινε στο παρελθόν), ενώ η φιλανθρωπία είναι ευκαιριακή και ταπεινωτική και στιγματίζει αυτόν που την δέχεται. Οι άνεργοι στην Αμερική για παράδειγμα, για να μπορέσουν να πάρουν την πενιχρή κρατική οικονομική ενίσχυση θα πρέπει πρώτα να έχουν ψάξει και να έχουν βρει οποιαδήποτε εργασία ανεξάρτητα από το είδος της και το ύψος της αμοιβής. Αυτό δεν θα συνέβαινε αν δεν υπήρχε η προκατάληψη ότι οι φτωχοί είναι κατά κύριο λόγο τεμπέληδες και χαραμοφάηδες. Για όσους γνωρίζουν, η αντίστοιχη νομοθετική πράξη «Personal Responsibility and Work Opportunity Act» που θεσμοθετήθηκε το 1996 από τον Clinton, ήταν στο ίδιο μήκος κύματος με τον Νόμο για τους Νεόπτωχους, «New Poor Law», του 1834, οι παροχές του οποίου έχουν ανάγλυφα περιγραφεί στον Oliver Twist. Ο εν λόγω νόμος ανάγκαζε τους ενδεείς και άνεργους να διαλέξουν είτε ανάμεσα σε μια οποιαδήποτε δουλειά, είτε να καταλήξουν ταπεινωμένοι στις σκληρές συνθήκες του πτωχοκομείου. Οι δε παροχές και τότε, αλλά και τώρα έχουν ζυγιστεί έτσι ώστε η πιο σκληρή δουλειά να είναι προτιμότερη από την κρατική βοήθεια.

Ώστε με τον τρόπο αυτό το κράτος να μπορεί πλέον να υπερηφανεύεται ότι έχει πετύχει μηδενική σχεδόν ανεργία.

Για τα επόμενα 150 χρόνια, μέχρι την μεταπολεμική ολοκλήρωση του κράτους πρόνοιας προωθήθηκαν διάφορες μεταρρυθμίσεις με στόχο να εξοβελιστούν τέτοιες μειωτικές για το άτομο πρακτικές, που έμοιαζαν περισσότερο με τιμωρία παρά με προστασία.

Στα καθ’ ημάς, είναι σημαντικό να τονιστεί η αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στους άνεργους και φτωχούς μέσα σε μια μόνο γενιά, με την έννοια ότι λίγοι διαισθάνονται πλέον τον μειωτικό και τιμωρητικό χαρακτήρα των νέων βοηθημάτων. Απεναντίας αδυνατούν να φανταστούν τη διαφορά από το Δικαίωμα. Κι εδώ, όπως το έχω επισημάνει πολλές φορές βλέπουμε την αντικατάσταση της έννοιας της «Προστασίας από το Κράτος», από την έννοια της «Ατομικής Υπευθυνότητας».

Έτσι λοιπόν, νέοι όροι, όπως Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ΕΚΑΣ, Ταμείο Φτώχειας κλπ που έχουν παρεισφρήσει τα τελευταία χρόνια στο δημόσιο λεξιλόγιο, δεν περιγράφουν παρά τη νέα μορφή του νεοφιλελεύθερου Κράτους Πρόνοιας που ενσωματώνει όλα τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα παρά πάνω."

ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ H ANAΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ένα μακροσκελές άρθρο του αναπληρωτή καθηγητή οικονομικών στο Πάντειο Κων/νου Μπίθα , φιλοξένησε την Κυριακή 15-11-2011 η «Κ.Ε». Αναλύει με διεισδιτικότητα και τεκμηρίωση, τις παθογένειες του δικομματισμού στην Ελλάδα, την καταχρέωση της χώρας μας, από το κλειστό σύστημα εξουσίας, την διαφθορά και το κλέψιμο του δημοσίου χρήματος από τα μεγάλα κόμματα, για να αναπαραχθεί ο δικομματισμός και οι γενιές των ψηφισμένων διαδόχων βαρόνων, φεουδαρχών, και πριγκίπων. Αναδημοσιεύουμε ορισμένα ενδιαφέροντα αποσπάσματα. « Το δικομματικό πολιτικό σύστημα μένει ηθικά άτρωτο{ υιοθετώντας την ρητορική του Πάγκαλου¨ «μαζί τα φάγαμε» καθώς έχει συνενόχους στη δημιουργία του χρέους σχεδόν το σύνολο του Ελληνικού λαού.

«Η ευθύνη διαχέεται και επιμερίζεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το πολιτικό σύστημα που σχεδιάζει «την σωτηρία του λαού», να διεκδικεί την ουσιαστική αναπαραγωγή του, την κυρίαρχη ύπαρξη του, έστω ενδεδυμένο διαφορετικούς μανδύες. Το χρέος δημιουργήθηκε στην προσπάθεια των δύο κομμάτων εξουσίας να ελέγξουν την πολιτική ζωή, να αναπαραχθούν εντός ενός κλειστού κύκλου που είναι απόλυτα ελεγχόμενος από τα ίδια. Μεγαλύτερη απόδειξη της αναπαραγωγής της εξουσίας τους και του ελέγχου της πολιτικής εξέλιξης, είναι ότι σήμερα κυριαρχούν του πολιτικού βίου πολιτικοί τρίτης και τέταρτης γενιάς. Τρίτη γενιά Παπανδρέου και Καραμανλή, κι αν εξετάσει κανείς την σύνθεση της Βουλής και γνωρίζει λίγη ιστορία

διαπιστώνει, ότι το φαινόμενο αφορά πολλούς από τους ηγήτορες». «Έκφραση του ιδιότυπου κληρονομικού δικαιώματος αποτελεί και ο κ. Πάγκαλος». Ο έλεγχος της πολιτικής εξέλιξης υπό καθεστώς δημοκρατίας είναι εξαιρετικά ακριβός σε δημόσιο χρήμα. Πρέπει να ελεγχθούν τα κόμματα οι υποψήφιοι να επιλεγούν «οι κατάλληλοι»

να ενταχθούν «οι αναδυόμενοι», να ελεγχθεί ο χώρος τη τοπικής αυτοδιοίκησης. Επί πλέον πρέπει να «δημιουργηθούν» τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων και εκλογικής διαφήμισης{Εκλογικό Μάρκετινγκ}που αυτές αναπροωθούν τα κόμματα των ελεγκτικών μηχανισμών. Η συσσώρευση αυτού του κόστους αναπαραγωγής της εξουσίας ερμηνεύει το 70% του Ελληνικού δημοσίου χρέους{Το υπόλοιπο 30% οφείλεται κυρίως στην φοροδιαφυγή}. «Για το 70% του χρέους που ευθύνεται το πολιτικό σύστημα, μπορεί να γίνει κατάταξη σε άμεσες δαπάνες αναπαραγωγής του συστήματος {περίπου 40%} και έμμεσες δηλαδή διορισμούς στο δημόσιο για να υπάρχουν «πειθήνιοι υπήκοοι» {περίπου 30%}.» Στις άμεσες δαπάνες αναπαραγωγής του συστήματος ο καθηγητής Κ. Μπίθας υπολογίζει τις προμήθειες και τις εργολαβίες του Ελληνικού δημοσίου, οι οποίες στοιχίζουν διπλάσια και τριπλάσια από την τιμή τους, και όπου η διαφορά εισέρχεται στα ταμεία κυρίως των κομμάτων, και ορισμένα από αυτά τα χρήματα στις τσέπες των πολιτικών.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Κ. ΣΗΜΙΤΗ ΣΤΗΝ "LE MONT" ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης αρθρογράφησε στην Παρισινή εφημερίδα "LE MONT" για να στηρίξει την πρωθυπουργία του, και την είσοδο της Ελλάδας στην Ο.Ν.Ε . Θέλησε να απαντήσει στην κατηγορία του προέδρου Νικολά Σαρκοζί για τα πλαστά στοιχεία. Γράφει ότι η Ελλάδα είχε πληθωρισμό τότε 3,1 ενώ η Γαλλία 3,3 κι ότι μόλις ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή το 2004, άλλαξε τον τρόπο υπολογισμού των στρατιωτικών δαπανών , για να φουσκώσει το έλλειμμα. Δηλαδή λέει, ενώ στην Ευρώπη υπήρχε η πρακτική να γράφονται στον προϋπολογισμό τα ποσά των δαπανών, με την πληρωμή των, η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή τα έγραψε στα χρόνια που παραγγέλθηκαν. Πληρώθηκαν επί Κ. Καραμανλή, και γράφτηκαν στο έλλειμμα της κυβέρνησης του Κ. Σημίτη. Έτσι φούσκωσε η Ν.Δ το έλλειμμα εκείνης της περιόδου ισχυρίζεται ο κ. Σημίτης και εγκαλεί τον Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί που επικαλείται αυτά τα στοιχεία. Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΣΟΚ, και Ν.Δ να κοκορομαχούν και να προσπαθούν να βλάψει το ένα, το άλλο. Με τον ανταγωνισμό τους αυτόν, έβλαψαν τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού ,κι έφεραν την χώρα στον πάτο του πηγαδιού, κι ένα μεγάλο μέρος του λαού σε απελπισία. Επί κυβερνήσεων Σημίτη, επίσης η διαβόητη τράπεζα "GOLNTMAN SAKS"σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σημίτη, έκρυψε μέρος του δημοσίου χρέους δια μεταφοράς σε έτερο χρόνο. Με αλχημείες μετέφερε ένα μέρος το Ελληνικού χρέους, για να εμφανίζεται ότι έχουμε χρέος λιγότερο σε ποσοστό του ΑΕΠ, και να τηρούμε τα κριτήρια ένταξης στην Ο.Ν.Ε, που όπως δείχνουν τα πράγματα, είναι η ταφόπλακα των ονείρων μας για μια δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση. Από τότε που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου την πρωθυπουργία , τον κατηγορούν στελέχη της «ΕΛ.ΣΤΑΤ» αλλά και η Ν.Δ ότι φούσκωσε το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 15% βάζοντας τις δαπάνες των ΔΕΚΟ, προκειμένου να δικαιολογήσει το κάλεσμα του Δ.Ν.Τ στην Ελλάδα. Γίνεται μύλος, με τα πολιτικά κομματικά παιχνίδια και τις αλληλοκατηγορίες. Με αυτά και με αυτά, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» αλλά και με 100 δις την τελευταία δεκαετία στρατιωτικές δαπάνες ,και 50 δις επί Κ. Σημίτη έξοδα για τους Ολυμπιακούς αγώνες , δομήθηκε «η ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη και «η θωρακισμένη οικονομία» του Καραμανλή. Μόνη οδός η αφύπνιση του λαού η αντίσταση, η λαϊκή συμμετοχή, και η απόρριψη των παλιών σχηματισμών του δικομματισμού.

« ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ»

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

«Χρησιμοποιείτε την σωτηριολογική έννοια για την Ελλάδα με θρησκευτική ιδεοληψία.

Διαστρεβλώνεται εντελώς τις έννοιες των λέξεων. Τι θα πει αυτό που λέτε, ότι ο λαός θυσιάστηκε . Ο λαός θυσιάζεται με χαρά και τιμή για ένα σκοπό όπως, για την αγάπη της πατρίδας. Στην προκειμένη όμως περίπτωση δεν θυσιάζεται ο λαός με την θέληση του, αλλά εσείς του δένεται την θηλιά στο λαιμό, και τον θυσιάζεται ως πρόβατο επί σφαγή στο βωμό.» Κώστας Καζάκος βουλευτής του ΚΚΕ από τον λόγο του στην βουλή στις 16-11-20011 Πηγή ΕΡΤ 1

ΛΑΝΘΑΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ κ. ΑΝΤΩΝΗ ΒΓΟΝΤΖΑ

Στην εκπομπή της δημοσιογράφου Κατερίνας Πολύζου «Αντιρρήσεις» στην «νέα τηλεόραση» «ΝΕΑ» σε μία ελεύθερη συζήτηση για την πολιτική και την οικονομία όπου συμμετείχε, ο κ. Αντώνης Βγόντζας, άκουσα τον δικηγόρο Αθηνών εξ Ηρακλείου ορμώμενο, και υποψήφιο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου να λέει ότι¨ «την δεκαετία του 60 η παιδεία ήταν περισσότερο λαϊκή, ενώ σήμερα είναι ταξική». Επειδή κατά την γνώμη μου η τοποθέτηση του ήταν εκτός πραγματικότητας επιθυμώ να την σχολιάσω. Έχω ένα λόγο παραπάνω διότι βίωσα - είμαι παιδί εκείνης της εποχής- τέλειωσα το δημοτικό το 1960.

Καταρχήν ποτέ δεν είχαμε λαϊκή παιδεία με την μαρξιστική έννοια του όρου. Το κράτος μας είναι αστική δημοκρατία όπου ηγεμονεύει η αστική τάξη , και υπάρχει η εργατική τάξη, οι αγρότες και τα ενδιάμεσα στρώματα του πληθυσμού. Το 1960 ζήσαμε σε μία Ελλάδα, η οποία βγήκε κατεστραμμένη από την τριπλή κατοχή Γερμανική, Ιταλική, Βουλγάρικη, και τον εμφύλιο πόλεμο. Μία Ελλάδα αγροτική που λιμοκτονούσε , και που εισερχόταν στις μεγάλες πόλεις, κυρίως Αθήνα -Θεσσαλονίκη προσδοκώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας τότε μετανάστευσε στο εξωτερικό. Μόνο στην Γερμανία της οποίας η συντηρητική της παράταξη με την φράου Α. Μέρκελ, τώρα μας καταπιέζει, πήγαν ένα εκατομμύριο εργάτες, για να συμβάλλουν στην ανόρθωση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο βιομηχανίας της.

Η δωρεάν παιδεία καθιερώθηκε από τον Γ. Παπανδρέου αρχηγό της «Ε.Κ» και πρωθυπουργό, μόνο το 1964, μετά από αγώνες των προοδευτικών κομμάτων, όπου διεκδικούσαν 15% του προϋπολογισμού για την παιδεία, κι όπου ένα από τα συνθήματα της νεολαίας ήταν¨ «προίκα για την παιδεία, κι όχι για την Άννα Μαρία».Την εποχή εκείνη λίγα παιδιά μπορούσαν να τελειώσουν το λύκειο {τότε εξατάξιο γυμνάσιο} και πολύ λιγότερα το πανεπιστήμιο. Φυσικά λόγω του ολιγάριθμου των φοιτητών και την αυστηρότητα -αυταρχικότητα των δασκάλων και των πανεπιστημιακών, η παιδεία είχε καλύτερη ποιότητα. Με την πάροδο των χρόνων και την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού μας, μαζικοποιήθηκε και η παιδεία. Έγινε προσιτή στα παιδιά των λαϊκών τάξεων ,χωρίς ποτέ να πάψει να είναι ταξική.

Η μαζικοποίηση της παιδείας και η χαλαρότητα που υπάρχει στο Ελληνικό δημόσιο έριξε το επίπεδο της παιδείας, διδασκόντων και διδασκομένων.

Ο ΚΥΛΙΝΔΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΟΥ ΩΣ ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Το 539 π.Χ., τα στρατεύματα του Κύρου του Μεγάλου, του πρώτου βασιλιά της αρχαίας Περσίας, κατέκτησαν την πόλη της Βαβυλώνας. Αλλά οι επόμενες ενέργειές του ήταν αυτές που σήμαναν μια μεγάλη πρόοδο για τον Άνθρωπο. Ελευθέρωσε τους σκλάβους, διακήρυξε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τη θρησκεία τους και εδραίωσε φυλετική ισότητα. Αυτές και άλλες αποφάσεις καταγράφηκαν σε ένα κύλινδρο από ψημένο πηλό στην Ακκαδική γλώσσα με σφηνοειδή γραφή.
Το αρχαίο αυτό αρχείο, γνωστό σήμερα ως Κύλινδρος του Κύρου, θεωρείται ως ο πρώτος χάρτης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο. Έχει μεταφραστεί και στις έξι επίσημες γλώσσες των του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και οι διατάξεις του προσομοιάζουν με τα τέσσερα πρώτα άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
«Το 1996 οι μεγάλοι τραπεζίτες των Η.Π.Α χρηματοδότησαν την δεύτερη προεκλογική εκστρατεία του προέδρου των Η.Π.Α Μπιλ Κλίντον. Σε αντάλλαγμα άνοιξε τα σύνορα που χώριζαν τις τράπεζες από τα άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Εκείνη την εποχή ο νόμος Γκλας-Στίγκαλ του 1933 απαγόρευε στις εμπορικές τράπεζες να χρησιμοποιούν τα χρήματα των πελατών τους για να κερδοσκοπούν με διάφορα χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Μπορούσαν μόνο να δανείζουν στους πελάτες και στις επιχειρήσεις. Ο υπουργός των οικονομικών καταρτίζει το ανάλογο νομοσχέδιο ενώ τρία χρόνια αργότερα ο επανεκλεγείς Κλίντον υπογράφει τον νόμο, ο οποίος προκάλεσε το κερδοσκοπικό όργιο της δεκαετίας του 2.000 και κατέληξε στο οικονομικό κράχ του 2008.»

ΠΗΓΗ ΣΕΡΖ ΧΑΛΙΜΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ : “LE MONT DIPLOMATIQUE” «ΕΛ

Hμερομηνία : 15-11-11 ΑΠΟ ΤΗΝΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"



Μάλλον εθικά παρά εθνικά
Του Παντελη Μπουκαλα

Κανένα δικαίωμα δεν έχουμε πια να λέμε ότι το ΠΑΣΟΚ νόθευσε τον ιδρυτικό του χάρτη ή ότι απίστησε στις θεμελιωδέστερες επαγγελίες του. Μπορεί να του πήρε χρόνο, όμως, επιτέλους, η βασικότερη επαγγελία του, που ακούστηκε το 1981, όταν πρωτοπήρε τα ηνία της χώρας, έγινε ήδη πράξη. «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» είχε υποσχεθεί το κόμμα αυτό διά του ιδρυτή του. Και ιδού, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά, η υπόσχεση παίρνει σάρκα και οστά διά του επιγόνου και με μια μικρή, ασήμαντη αλλαγή: «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο ΛΑΟΣ στην εξουσία». Ψιλά γράμματα θα πει κανείς. Αλλά μεγάλα δράματα. Πολύ μεγάλα. Κι ας πέρασε ήδη όχι μόνο σαν αυτονόητη και ανώδυνη, αλλά και σαν εποικοδομητική και «παραγωγική» η συμμετοχή του υπερευνοημένου από τα γυάλινα ΜΜΕ του ακροδεξιού κόμματος στο «μεταβατικό» κυβερνητικό σχήμα. Θαρρείς και το κόμμα αυτό είναι απλώς μια παρέα τάχα χαριτωμένων ατακαδόρων πολιτευτών που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και όχι ένας πολιτικός χώρος όπου συστεγάζονται εθνικιστές του πιο επιθετικού αλυτρωτισμού, νοσταλγοί της χούντας (αλλά και του Μεταξά), αγριεμένοι διώκτες των μεταναστών, παθιασμένοι εβραιοφάγοι, πρώην «χρυσαυγίτες», καθώς και μισαλλόδοξοι κήρυκες της ιδέας πως αν εγερθεί τζαμί στην Αθήνα, έστω και δίχως μιναρέ, θα είναι σαν να ανοίγουμε πενήντα κερκόπορτες «για να αφελληνιστεί το Γένος». Θαρρείς και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έδιναν εντολή στο κόμμα τους, το 2009, να συγκυβερνήσει με τον κ. Βορίδη και τον κ. Γεωργιάδη, και μάλιστα να μη χρονοτριβήσει με την αυστηρή τήρηση του Συντάγματος αν είναι να πετύχει αυτόν τον ιερό εθνικό σκοπό...

Εχουμε ακούσει ήδη πολλά για το εθνικό δέον που οδήγησε στη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης, είτε «εθνικής σωτηρίας» τη χαρακτηρίζουν οι απόστολοί της είτε «εθνικής ανάγκης». Κι ωστόσο τα κόμματα που τη συναπαρτίζουν σκέφτηκαν και έδρασαν εθικά και όχι εθνικά. Εδρασαν δηλαδή έτσι ακριβώς όπως τα έχει ρυθμίσει το έθος τους, οι πάγιες συνήθειες και τα εσωτερικά τους έθιμα, όσα έχουν διαμορφωθεί από το αδυσώπητο κομματικό και αρχηγικό συμφέρον, από την αμάχητη ροπή στις δολοπλοκίες και τα παζάρια, από τις εξαρτήσεις τους από κάθε λογής κέντρα και παράκεντρα, από την ακλόνητη πίστη τους πως ανώτατο στάδιο του πατριωτισμού είναι ο πολιτικάντικος τακτικισμός.

Αλήθεια, αν «μονάχη έγνοια τους» ήταν το έθνος, γιατί υπήρξαν βέτο ώστε να αποκλειστούν κομματικοί σχηματισμοί που είχαν από παλιά δηλώσει πρόθυμοι να συνεργαστούν; Για να μην τους δοθεί βήμα και «προίκα»; Και γιατί η Ν.Δ., παρότι εθνικώς συγκλονισμένη κατά τα στελέχη της, επέλεξε να συγκυβερνά αντιπολιτευόμενη ή να αντιπολιτεύεται κυβερνώσα, επαναφέροντας κατά κάποιον τρόπο στο προσκήνιο το ιλαροτραγικό μοντέλο των χωρών του υπαρκτοσοσιαλισμού, όπου το ίδιο κόμμα, το ένα και μοναδικό, ήταν ταυτόχρονα κυβέρνηση και αντιπολίτευση;

101 ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΛΟΥΚΑ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Εκτός από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που διαφώνησανμε το μνημόνιο και διεγράφησαν όπως ο Δημαράς και ο Οκονόμου ο Κουρουμπλής κι ο Παπαχρήστος 101 ακόμη στελέχη του ΠΑΣΟΚ διαφόρων βαθμίδων καταγγέλλουν με επιστολή τους προς του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ την κυβέρνηση Λ.ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ. "Συντρόφισσες κι σύντροφοι,

Εδώ και λίγες ημέρες η χώρα και ο λαός, εκ νέου και με πρωτοφανή ένταση βιώνουν από τη μια

βίαιες και προσβλητικές για την εθνική μας αξιοπρέπεια, ξένες παρεμβάσεις στην εσωτερική

πολιτική ζωή της χώρας και από την άλλη ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, που πατώντας στις

παραπάνω παρεμβάσεις επιδιώκει να φιμώσει το λαό, καταδικάζοντας τον σε αργό οικονομικό

θάνατο, κατακόρυφη πτώση του βιοτικού του επιπέδου και σε μόνιμο περιορισμό της κυριαρχίας,

ώστε να μην αμφισβητήσει την εφαρμοζόμενη εδώ και δυο χρόνια στρατηγική του

νεοφιλελευθερισμού.

Οι ξένες παρεμβάσεις στην ελληνική πολιτική ζωή αφενός συρρικνώνουν δραματικά την εθνική και

λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή τους θεμελίους λίθους του συντάγματος, αφετέρου παραβιάζουν τις

ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ. Χωρίς καμία θεσμική νομιμοποίηση και

χωρίς κανένα θεσμικό ρόλο η κα Μέρκελ και ο κος Σαρκοζί έχουν αυτοαναγορευτεί σε εντολείς

των λαών της Ευρώπης, αγνοώντας προκλητικά τις συλλογικές λειτουργίες της Ε.Ε.

Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές τις παρεμβάσεις κρατούν οι δεξιές κυβερνήσεις της Γερμανίας και

της Γαλλίας, ορισμένες κυβερνήσεις κρατών που στοιχίζονται με τη γερμανική κυβέρνηση, το ΔΝΤ

αλλά και παραθεσμικοί κύκλοι, διεθνείς και ντόπιοι, που είναι ταγμένοι στην κυριαρχία της

νεοφιλελεύθερης στρατηγικής διεθνώς και στην Ελλάδα.

Με αφορμή την προσχηματική ευαισθησία της κυβέρνησης και τις γνωστές παλινωδίες ως προς την

καταγραφή της λαϊκής βούλησης μέσω δημοψηφίσματος, που θα αποτελούσε στην ουσία

προσπάθεια διαφυγής από το πλήρες πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο,

χρησιμοποιώντας απειλές και ωμούς εκβιασμούς, όπως και την απαράδεκτη και θεσμικά έωλη

τακτική των "εγγράφων εγγυήσεων" εκ μέρους θεσμικών παραγόντων της ελληνικής δημοκρατίας

προσπαθούν να φοβίσουν το λαό και εν τέλει να τον φιμώσουν.

Να του στερήσουν τη δυνατότητα να αποφανθεί δημοκρατικά επί της απόφασης της 27ης

Οκτωβρίου και του εφαρμοστικού νόμου που θα έλθει κάποια στιγμή στο μέλλον για κύρωση από

τη Βουλή. Επιδιώκουν δηλαδή να του στερήσουν το δικαίωμα που βάσει των συνθηκών της ΕΕ και

της ΟΝΕ έχει κάθε ευρωπαϊκός λαός είτε άμεσα, είτε δια των αντιπροσώπων του.

Είναι αδιανόητο τυχόν αρνητική απάντηση στις αποφάσεις μιας συνόδου κορυφής να συνεπάγεται

έξοδο από το ευρώ. Κάτι τέτοιο συνιστά πραξικόπημα εις βάρος της ίδιας της ευρωζώνης και

μετατροπή της σε ζώνη απόλυτης κυριαρχίας της γερμανικής ελίτ εις βάρος όλων των υπολοίπων

κρατών και λαών, που καλούνται είτε να υποταχθούν στην κυριαρχία της είτε να εγκαταλείψουν

την ευρωζώνη.

Οι πραξικοπηματικές αυτές ενέργειες μετατρέπουν την ευρωζώνη σε φυλακή των λαών και

εμπεδώνουν την ίδια καταστροφική, αδιέξοδη, νεοφιλελεύθερη και μονεταριστική στρατηγική που

εντείνει την κρίση, όπως φαίνεται και από την περίπτωση της Ιταλίας, αντί να την περιορίζει.

Δεύτερον, επίσης εδώ και λίγες μέρες, η πολιτικοποίηση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης

στη χώρα μας, παίρνει μορφή ευτελισμού των δημοκρατικών διαδικασιών και εισόδου σε περίοδο

πολιτικής ανωμαλίας που αν εξακολουθήσει μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες εξελίξεις.

Τα τελευταία δυο χρόνια η κυβέρνηση επενδύοντας στην τακτική του κοινωνικού αυτοματισμού

υπηρέτησε μια δεξιά, νεοφιλελεύθερη στρατηγική, εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του

ελληνικού λαού, προς όφελος του παρασιτικού κεφαλαίου της χώρας, σε συμμαχία μαζί του.

Αρνήθηκε κάθε προοδευτική στρατηγική εξόδου από την κρίση, όπως και κάθε πρόταση έγκαιρης

προσφυγής στο λαό.

Επιπλέον, η κομματική ηγεσία εγκατέλειψε κάθε συλλογική, δημοκρατική διεργασία εντός και

εκτός του κινήματος.

Απέρριψε τις αριστερές, δημοκρατικές και προοδευτικές φωνές που έγκαιρα επισημάναμε τα

αδιέξοδα της ασκούμενης πολιτικής.

Η υιοθέτηση αυτής ακριβώς της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής από την κυβέρνηση, υπό την

καθοδήγηση της ευρωπαϊκής δεξιάς είναι που γέννησε τη λαϊκή οργή και αντίθεση.

Η κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στις ίδιες τις επιλογές της, αντιλήφθηκε ότι δεν είχε τη λαϊκή

νομιμοποίηση- πολύ αργά δυστυχώς- και ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει. Αντί όμως να προσφύγει

στη λαϊκή ετυμηγορία, η κυβέρνηση και η ΝΔ, σε συνεργασία με τις άλλες δυνάμεις του δεξιού

πολιτικού φάσματος, όπως και με την κοινοβουλευτική έκφραση της ακροδεξιάς επέλεξαν

διαφορετικές λύσεις, που διχάζουν και φιμώνουν το λαό, όπως ακριβώς το παρασιτικό κεφάλαιο

της χώρας επεδίωκε.

Σήμερα, περνάμε στη φάση κατά την οποία οι εξωθεσμικοί κύκλοι ορίζουν άμεσα τις πολιτικές

εξελίξεις στη χώρα, προσπαθώντας να διαμορφώσουν όπως επιθυμούν το παρόν και το μέλλον τους

λαού μας.

Με εργαλεία τα φερέφωνα της διαπλοκής και τους δεξιούς βουλευτές εντός της κοινοβουλευτικής

ομάδας του ΠΑΣΟΚ, με τη ΝΔ, το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, τη ΔΗΣΥ και άλλους πρόθυμους της Βουλής

στήνουν κυβέρνηση - δουρείου ίππου, σωτηρίας της στρατηγικής του μνημονίου και υπεράσπισης

των στρατηγικών συμφερόντων του μεγάλου διεθνούς, ευρωπαϊκού, ελληνικού και δη παρασιτικού

κεφαλαίου, που θα αναλάβει να δεσμεύσει τον ελληνικό λαό σε μια σύμβαση υπερδεκαετούς στην

πραγματικότητα διάρκειας, χωρίς ο τελευταίος ποτέ να ερωτηθεί.

Επιδίωξή τους δεν είναι η σωτηρία της πατρίδας αλλά η φίμωση και η ποδηγέτηση του λαού.

Επιδίωξη τους είναι να διαμορφώσουν εκείνες τις συνθήκες που θα τους επιτρέψουν την εν λευκώ

λεηλασία του εθνικού πλούτου της χώρας και την επιβολή μιας σειράς στρατηγικών δεσμεύσεων

στον ελληνικό λαό ερήμην του.

Ο κοινοβουλευτικός βίος ευτελίζεται, οι θεσμοί ταπεινώνονται και ο ελληνικός λαός μπαίνει στη

γωνία, καθώς η αξιοπρέπεια και η κυριαρχία του καθίστανται αντικείμενα διαπραγμάτευσης.

Η κυβέρνηση μάλιστα που θα προκύψει θα αποδειχθεί πιθανότατα και στο διαχειριστικό επίπεδο

παντελώς αδύναμη και ανίκανη να αντιμετωπίσει τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού

και τις δομικές αιτίες της κρίσης.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η δημοκρατική παράταξη απαξιώνεται και τιμαριοποιείται, καθώς ως

ισχυρή και προοδευτική δύναμη που προασπίζεται τις ιδρυτικές αρχές και αξίες της είναι

εξαιρετικά επικίνδυνη για το κατεστημένο και τις μεθοδεύσεις του. Γνωστά πρόσωπα, απολύτως

συνυπεύθυνα για την καταστροφική μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζεται

στη χώρα εδώ και δυο χρόνια, επιχειρούν να καταλάβουν την παράταξη εξ εφόδου και να τη

μετατρέψουν συνολικά σε παράταξη ποδηγετούμενη από την εγχώρια διαπλοκή, με δεξιά,

νεοφιλελεύθερη ατζέντα.

Χρέος των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων και του λαού είναι:

1. Η απόρριψη όλων των ξένων τελεσιγράφων, που απέναντι στις ευρωπαϊκές συνθήκες και

στο δημοκρατικό κεκτημένο αποστέλλονται στην ελληνική Βουλή και στον ελληνικό λαό.

Ένα καθαρό όχι στις ξένες παρεμβάσεις στη χώρα. Καμιά επέμβαση στο πότε και πως θα

μιλήσει ο λαός. Η εθνική και λαϊκή κυριαρχία δεν εκχωρούνται υπό οποιοδήποτε κόστος.

2. Εφόσον η κυβέρνηση διαπίστωσε τα αδιέξοδα της πολιτικής της και την έλλειψη

δημοκρατικής νομιμοποίησης- έστω με τραγική καθυστέρηση- πρέπει να μιλήσει άμεσα ο

λαός και να επιλέξει άφοβα και υπεύθυνα τις πολιτικές δυνάμεις που επιθυμεί να τον

κυβερνήσουν, στη βάση των πολιτικών τους στρατηγικών.

3. Ο λαός πιο ώριμος και αποφασισμένος από ποτέ οφείλει να είναι διαρκώς παρών στους

μαζικούς χώρους, μέσα από τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα, προκειμένου να αποτρέψει

τα σχέδια του κατεστημένου της παρασιτικής ολιγαρχίας, που με πολιτικό εργαλείο και

εκπρόσωπο τη νέα κυβέρνηση θα προωθήσουν περαιτέρω τις πολιτικές φτωχοποίησης,

ανεργίας, μαζικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και συρρίκνωσης της εθνικής και

λαϊκής κυριαρχίας.

4. Αποτελεί κατά τη γνώμη μας αναγκαιότητα, στις εκλογές που θα ακολουθήσουν να

αναδειχθούν ως πλειοψηφικές οι προοδευτικές δυνάμεις τόσο που προέρχονται από το

ΠΑΣΟΚ, όσο και της εκτός ΠΑΣΟΚ αριστεράς και οι οποίες πρώτον θα δώσουν τη μάχη

για την προοδευτική στρατηγική εξόδου από την κρίση και για τη νέα οικονομική και

πολιτική διαπραγμάτευση εντός των ευρωπαϊκών θεσμών ως προς το μέλλον της Ελλάδας

και της Ευρώπης. Δεύτερον, θα πρέπει να αναθερμάνουν τις σχέσεις με παραδοσιακούς

συμμάχους και να αναζητήσουν νέες συμμαχίες στη διεθνή σκακιέρα, που μπορούν να

συνδράμουν στην αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων και στην ενίσχυση του

δικαιώματος αυτοδιαχείρισης του εθνικού μας πλούτου, ώστε να βγούμε από την

οικονομική και πολιτική απομόνωση που επιδιώκουν να μας επιβάλλουν αντιδραστικές

δυνάμεις του εξωτερικού και του εσωτερικού της χώρας.

5. Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ και ακροδεξιάς, η οποία μάλιστα συμμετέχει και διά

γνωστών φασιστών, όπως και καμία κυβέρνηση με τεχνοκράτες ή οποιουσδήποτε άλλους δε

μπορεί να νομιμοποιηθεί από τη Βουλή αυτή και πολύ περισσότερο να δεσμεύσει το λαό σε

μια συμφωνία με τέτοιες στρατηγικές συνέπειες όπως αυτές που συνεπάγεται η συμφωνία

της 27ης Οκτωβρίου. Πρόκειται για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Δε δικαιούται και δεν

πρέπει να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης.

6. Η δημοκρατική παράταξη δεν εκχωρείται στις συντηρητικές δυνάμεις της διαπλοκής που

γιγαντώθηκαν και εντός του ΠΑΣΟΚ, κόντρα στη βούληση της βάσης του. Δε θα τους

χαρίσουμε τη δημοκρατική παράταξη που γεννήθηκε χάρη στους αγώνες του λαού για

εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση και δημοκρατική

διαδικασία. Είμαστε παρόντες, αποφασισμένοι και συνειδητοποιημένοι υπέρ της ανάγκης να

μιλήσει ο λαός και να υιοθετηθεί προοδευτική, δημοκρατική στρατηγική εξόδου από την

κρίση."

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ
Και τις ασύδοτες αγορές.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η αρχαία Αθήνα δίδαξε στον σύγχρονο κόσμο την έννοια της άμεσης δημοκρατίας.
Στον «Επιτάφιο» ο Περικλής λέει ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι τόχουν σε τιμή τους να συμμετέχουν στα κοινά , διότι όποιος δεν συμμετέχει θεωρείται «απράγμων» και τον περιφρονούν. Η Αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία προϊόν λαϊκών αγώνων, οικονομικών και κοινωνικών μετεξελίξεων είναι ιστορικό αποτέλεσμα που έφερε αρχικά τη «Magna carta Liberatym» {μεγάλος χάρτης των ελευθεριών} στην Αγγλία, όπου παραχώρησε ο βασιλιάς Ιωάννης ο Ακτήμων το 1215, και σαν συμπλήρωμα εκατό χρόνια πριν τη Γαλλική επανάσταση το 1689, επί Γουλιέλμου Γ/ και Μαίρης Β/ παραχωρήθηκε η «διακήρυξη των δικαιωμάτων» , και αργότερα εδραιώθηκε η δημοκρατία στη Γαλλία με την επανάσταση στα 1789, και την «διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη» το 1793. Η έμμεση δημοκρατία κατά ορισμένους πολιτειολόγους καθιερώθηκε διότι η αστική τάξη φοβόταν τον λαό ώστε να του παραχωρήσει, άμεση δημοκρατία. Η Αστική φιλελεύθερη δημοκρατία σε στιγμές κρίσης κινδυνεύει από τον φασισμό, όπως τον μεσοπόλεμο με την κρίση του 1929-33, και σε στιγμές ανόδου από τον υπερβολικό φιλελευθερισμό, και την οικονομική ολιγαρχία, όπου πιέζει για πλήρη ελευθερία των αγορών ,για να κυριαρχήσει της πολιτικής, όπως έγινε τα τελευταία 30 χρόνια με την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού , στον οποίο προσχώρησαν και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη. Στις ημέρες μας το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο στο οποίο κυριαρχούν οι γιγαντιαίοι τραπεζικοί όμιλοι, χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση, που το ίδιο δημιούργησε με την απληστία του, και τον καπιταλισμό καζίνο, για να μειώσει μισθούς και συντάξεις, και να αφαιρέσει κεκτημένα δικαιώματα, άμα και να Ασιατοποιήσει τις Νότιες χώρες της Ευρώπης τα {P.I.I.G.S}, «τα γουρούνια», όπως τα έχει ονομάσει ο διεθνής τύπος, από το ακρωνύμιο των κρατών, για να υπάρχουν στον περίγυρο των πλουσίων Ευρωπαϊκών χωρών, οι φθηνοί προλετάριοι ανειδίκευτοι ή με πτυχία, για αυτούς δεν έχει και πολύ σημασία. Ως πειραματόζωο χρησιμοποιείται η μικρομεσαία Ελλάδα, όπου με το ανεπαρκές και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της, έδωσε δικαιώματα φέρνοντας την τρόικα στην χώρα μας. Μας λέει ο JOHN KEANE καθηγητής πολιτικής σε πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ και της Γερμανίας. «Οπότε αφήστε κατά μέρος τα εγχειρίδια, και κοιτάξτε την νεογέννητη πραγματικότητα¨ ποτέ από το 2007 ,όταν ξέσπασε η κρίση του καπιταλισμού, δεν έχουν συζητηθεί ανοιχτά, δημοκρατικά, με τη συγκατάθεση μιας πλειοψηφίας των πολιτών ,οι κύριες αποφάσεις που πάρθηκαν για την αντιμετώπιση της κρίσης .Ο χειρισμός της Ελληνικής κρίσης από την τρόικα είναι μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει. Δείχνει τον δρόμο σε μια χυδαία εκδοχή του μέλλοντος που οραματίστηκε τον περασμένο αιώνα ο Ζαν Μονέτ¨ ένας κόσμος όπου πρακτικά κάθε τι που έχει σημασία και σπουδαιότητα για τους Ευρωπαίους πολίτες θα αποφασίζεται από ηγέτες στα κρυφά, πίσω από αμπαρωμένες πόρτες. Ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο πανεπιστήμιο Αθηνών ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΣΩΤΗΡΕΛΗΣ λέει¨ «Με άλλα λόγια το μεγάλο ζητούμενο είναι να καταστεί σταδιακά η Ευρωπαϊκή ένωση πραγματικά θεσμικό και πολιτικό ανάχωμα, απέναντι σε μια μελλοντική ολιγαρχία των αγορών το φάντασμα της οποίας, δυστυχώς πλανάται ήδη πάνω από τον κόσμο.»

ΠΗΓΗ «Κ.Ελευθεροτυπία» { Φάκελος έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση}

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Το ακροδεξιό κόμμα ΛΑΟΣ δεν αποτελεί πρωτοτυπία συγκυβέρνησης σε χώρα της Ευρώπης. Πριν μερικά χρόνια στην Αυστρία, είχε κυβερνήσει το κόμμα του ακροδεξιού Χάϊντερ, που ω ειρωνεία της τύχης, ήταν και ομοφυλόφιλος, που είναι ένα προπατορικό αμάρτημα για τους υπερσυντηρητικούς. Ο Χάϊντερ σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα αλλά το κόμμα του έχει μεγάλη δύναμη στις εκλογές.

Στην Ιταλία τα ακροδεξιά κόμματα του Φράνκο Φρατίνι και του Ουμπέρτο Μπόσι συγκυβερνούσαν- μέχρι χθες που παραιτήθηκε- , με το κόμμα του πρωθυπουργού Σύλβιο Μπερλουσκόνι. Στην Γαλλία όχι πολύ παλιά είχε πάρει μεγάλη δύναμη και διεκδικούσε την προεδρία της Γαλλίας το ακροδεξιό μέτωπο με τον Ζαν Μαρί Λεπέν.

Δημοσιογραφικές αναλύσεις είχαν αποκαλύψει, ότι στην Γαλλία, την ακροδεξιά την ψήφισαν και πολλοί εργαζόμενοι που είχαν απολέσει την εργασία τους, πρώην ψηφοφόροι του Κ.Κ.Γ παρασυρμένοι από το μένος του ακροδεξιού, κόμματος και την προπαγάνδα του, εναντίον των μεταναστών φοβούμενοι ότι τους παίρνουν τις δουλειές. Σήμερα με την μεγάλη καπιταλιστική κρίση στην Ευρώπη εάν δεν εμπνεύσει εκ νέου η αριστερά, θα δυναμώσουν τα αντιδραστικά λαϊκίστικα ακροδεξιά κόμματα. Τα κόμματα αυτά δείχνουν τους εχθρούς του λαού που πρέπει να μισεί, που δήθεν είναι οι μετανάστες κι όχι το κεφάλαιο και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.