Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

* ΠΟΙΗΜΑ


ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΟΥ

Μην ψάχνει για άλλη πόλη ωραιότερη από τη δική σου.

Την πόλη που γεννήθηκες αγάπησες και πόνεσες.

Η πόλη σου πάντα θα είναι το καταφύγιο σου.

Στην ίδια πόλη θα γερνάς όσο κι λαχταράς

να φύγεις στα πέρατα του κόσμου,

να ζήσεις μια άλλη ζωή και νέες εμπειρίες να βιώσεις.



Πάλι στα στενά δρομάκια της θα περπατήσεις.

Εκεί που έκανες τα πρώτα βήματα σου.

Στον τόπο που έζησες

τα εφηβικά σου όνειρα.



Οι ιδεατές πόλεις είναι μια πλάνη

της φαντασίας σου που καλπάζει.

Δεν θα δεις ποτέ να κατοικούν φτερωτοί άγγελοι στη γη.

Η πόλη που έζησες κατοικεί μέσα σου,

στα πρώτα βιώματα σου, στα ερωτικά σκιρτήματα σου.



Στο τόπο αυτό χάρηκες τις πρώτες σου ανάσες.

Στο κόσμο το δικό σου μια ημέρα θα επιστρέψεις

και στους δικούς σου ανθρώπους.

Όσο κι άν σε πόνεσαν όσο κι αν σε πλήγωσαν

Μόνο αυτούς έχεις .



Η πόλη πάντα θα υπάρχει στη ψυχή σου

και θα σε τυρρανά.

Όταν χρειαστεί να είσαι έτοιμος να πολεμήσεις.

Πάρε στο χέρι τον πυρσό να τη φωτίσεις.

Τις σκοτεινές γωνιές της με σύννεση να καθαρίσεις.

Άφησε τον θυμόσου να ξεθυμάνει.



Τότε μιαν άλλη πόλη λαμπρότερη από ποτέ

στα μάτια σου θα φανεί, και διπλά θα την αγαπήσεις.

Ήρεμος πια σαν πολεμιστής που αναμετρήθηκες





με γεναιότητα και θάρρος με τη πόλη σου ήσυχος θα κοιμάσαι.



ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

*ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΙΑ."



ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ


ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ

«Τις δεκαετίες που ακολούθησαν {μετά την εποχή του Μπρέτον Γούντς } η εποχή όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες χρηματοδοτούσαν την Γερμανία και την Ιαπωνία {είτε άμεσα είτε μέσω χρηματοδότησης πολέμων είτε ασκώντας την πολιτική ισχύ τους} θα αποτελούσε μακρινή ανάμνηση. Η Αμερική μετατράπηκε στον εισαγωγέα –καταναλωτή των προϊόντων των «άλλων» , ενώ η κυβέρνηση της Ουάσιγκτον απέβαλε τον όποιο φόβο των όλο και διογκούμενων ελλειμμάτων της διατηρούσε έως τότε.»Για όσο διάστημα οι ξένοι επενδυτές, απολύτως εκούσια και για λόγους που σχετιζόταν με το δικό τους όφελος, θα συνέχιζαν να στέλνουν καθημερινά δις. δολάρια στην Γουόλ στριτ, τα δύο ελλείμματα των Ηνωμένων Πολιτειών θα χρηματοδοτούνταν, η χρηματοδότηση τους αυτή θα έδινε στην Αμερική την δυνατότητα να κλείνει τον κύκλο παράγοντας τη ζήτηση που είχαν απόλυτη ανάγκη οι παραγωγοί του υπόλοιπου κόσμου, κι έτσι οι ξένοι επιχειρηματίες θα κέρδιζαν τα χρήματα που, κατόπιν ,{και ως ξένοι επενδυτές πλέον} θα έστελναν για επενδύσεις στην Γουόλ Στριτ, αυτός ήταν ένας θαυμαστός μηχανισμός ανακύκλωσης των πλεονασμάτων του Παγκόσμιου Μινώταυρου.»

Ο ΜΑΘΙΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ


ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ο Μαθιός σήμερα είναι ένα ηλικιωμένο άτομο. Θυμόταν όμως τα χρόνια που μεγάλωνε. Ο πατέρας του ήταν καπνιστής. Χρήματα δεν υπήρχαν και κάπνιζε "σιγαρέτα" "ΤΕΛΕΙΟΝ" που ήταν τα φθηνότερα Ελληνικά τσιγάρα. Αλλά και ακριβά τσιγάρα να κάπνιζε θα υπήρχε άραγε διαφορά;Συνέχεια τον άκουγες να βήχει. Γκουχ και γκουχ και γκουχ.Μέχρι που κουράσ...τηκε και τον έδιωξε και η Ζηνοβία η γυναίκα του από το κοινό τους κρεβάτι. Ήταν και άλλοι λόγοι βέβαια. Δεν ήθελε η κακομοίρα η φτωχή, σε κάθε συνεύρεση τους να της σπέρνει παιδί.Δεν τους έφταναν τόσα κουτσούβελα που είχαν και δεν μπορούσαν να τα προστατέψουν ;Ο Μαθιός δεν κάπνισε ποτέ στην ζωή του γιατί πήρε τον πατέρα του σαν αρνητικό παράδειγμα. Ο πατέρας του Μαθιού, ο κυρ Χαρίλαος κατέληξε να πηγαίνει στο Νοσοκομείο κάθε λίγο και λιγάκι για να τον τροφοδοτούν στα πνευμόνια του με οξυγόνο.Ο γιατρός τότε είχε διαγνώσει ότι έπασχε ο πατέρας του από "χρόνια πνευμονική καρδία". Άτιμη ασθένεια ύπουλη.Είναι και σήμερα τρίτη αιτία θανάτου λένε οι γιατροί.Κλείνουν τα πνευμόνια σου και τα κακαρώνεις μέχρι να πεις κίμινο. Έτσι τα τίναξε λίγο πάνω από τα πενήντα πέντε ο κ. Χαρίλαος. Ο μικρός τότε Μαθιός είχε ακούσει ότι ο πατέρας του είχε "χρόνια πνευμονική καρδία" και συγκράτησε μονάχα το¨ "καρδία". Δηλαδή νόμιζε ότι ο γέρος του πέθανε από την καρδιά του ενώ αυτός ο δύσμοιρος είχε πάθει φραγμό των πνευμόνων από το άτιμο το κάπνισμα. Σήμερα οι σοφοί ντοτόρες αυτή την ύπουλη ασθένεια την ονομάζουν¨ "χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια." {Χ.Α.Π}Τα πνευμόνια του ανθρώπου είναι ένα πολύ ευαίσθητο σημείο γιαυτό πεθαίνει εύκολα και άμεσα και από καρκίνο των πνευμόνων.Με αίτιο πάλι το τσιγάρο.Ο Μαθιός δεν κάπνισε ποτέ του και ήταν αιτία οι εικόνες του πατέρα του.Επίσης ο Μαθιός άργησε να βάλει καφέ στο στόμα του.Τον καφέ τον είχε συνδέσει με το τσιγάρο. Από μικρό παιδί νόμιζε ότι ο καφές και το τσιγάρο είναι κακό πράγμα.Ο πατέρας του πολλές φορές όταν άναβε τσιγάρο

έπινε και τον γλυκύ βραστό καφέ του.Στα αυτιά του ηχούν ακόμη τα λόγια του πατέρα του που έλεγε ότι¨ "ο καφές είναι ο ρουφιάνος του τσιγάρου." Τσιγάρο και καφές ήταν ¨ "τα δύο θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας" κατά την κρίση του θυμόσοφου Μαθιού. Ο Μαθιός μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας είχε ένα παράπονο από τα παιδιά του.Τι παράπονο;Κανένα από τα τέσσερα παιδιά του δεν τον μιμήθηκε.Καπνίζουν μανιωδώς σαν να μην υπάρχει αύριο."Άλλοι καιροί τώρα άλλα ήθη" μονολογούσε λυπημένος ο Μαθιός.



ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΌ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;


ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

“Η συνταγή για τη χώρα μας φαίνεται απλή. Αύξηση των εξαγωγών και μείωση των εισαγωγών δηλαδή επιστροφή στην πραγματική οικονομία. Είναι εύκολο; Πώς θα είμαστε ανταγωνιστικοί; Αν είχαμε δικό μας νόμισμα ή προστασία με δασμούς θα παίρναμε ανάσες αλλά μπορείς να προστατεύεις μια ζωή την οικονομία σου με υποτίμηση…

του νομίσματο...ς και να στηρίζεις την κακή ποιότητα των προϊόντων σου και να μη γίνεσαι ανταγωνιστικός;” ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΚΡΟΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

Σωστές οι επισημάνσεις σου φίλε Δημήτρη.Αυτά έπρεπε να γίνουν μαζί με την αναδιοργάνωση του κράτους πριν φθάσουμε στον πάτο.Το αντίθετο έγινε.

Οι παραγωγικές επιχειρήσεις μετανάστευσαν στις γειτονικές χώρες φθηνού εργατικού κόστους.Δεν έγραψες όμως για τον έλεγχο στον καζινοκαπιταλισμό

που γεννά τοξικά προϊόντα βγάζει κέρδη από το τίποτα και πυροδοτεί παγκόσμιες κρίσεις. Αυτό βέβαια δεν εξαρτάται από την επαιτούσα ψωροκώστενα, αλλά πρέπει να γίνουν οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μας μέλος ενός παγκόσμιου κινήματος εναντίον των ασύδοτων αγορών και δη των χρηματοπιστωτικών.
Λησμόνησα να υποβάλλω μια ρητορική ερώτηση.Σε ποια προϊόντα μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί με το πανάκριβο ευρώ; Μπορούμε να παράγουμε τα ίδια προϊόντα που παράγει η ΚΙΝΑ και οι άλλες χώρες φθηνού κόστους και να είμαστε ανταγωνιστικοί;Είναι δύσκολη η κατάσταση και χρειάζεται Εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων και όχι άσκοπες κοκορομαχίες.

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΑΤΕ;


ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΡΑΜΑ ΤΩN “NEW DEALERS” H E.E ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ

«Αναπόσπαστο μέρος αυτού του αμερικανικού οράματος ήταν και η ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δεν δημιουργήθηκε η ευρωπαϊκή ένωση ενάντια στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι μύθος με έμφαση στη λέξη «μύθος».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ

«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ

Δημοσιεύθηκε στις 03/08/2007




1.6 Το Συνταγματικό Πλαίσιο Νομικής Προστασίας των ΑµεΑ

Το Ελληνικό Σύνταγμα ορίζει στο άρθρο 4 ότι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Με το άρθρο αυτό καθιερώνεται η αρχή της ισότητας των ΑµεΑ έναντι του νόμου, όπως και η αρχή της ισότητας των δύο φύλων. Η συνταγματική αυτή κατοχύρωση της αρχής της ισότητας έναντι του νόμου αποτελεί το θεμέλιο λίθο του ρυθμιστικού πλαισίου για τα ΑµεΑ και την αντιμετώπισή τους από το κράτος, ενώ η αρχή της ισότητας των δύο φύλων εξασφαλίζει ότι οι γυναίκες µε αναπηρία αποτελούν ισότιμα µέλη της κοινωνίας και προστατεύονται από το κράτος όπως και οι άνδρες µε αναπηρία.



Σύμφωνα µε το άρθρο 21 παρ. 2 του Συντάγματος, οι πολύτεκνες οικογένειες, οι ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, τα θύματα πολέμου, οι χήρες και τα ορφανά εκείνων που έπε-σαν στον πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος, ενώ, σύμφωνα µε την παράγραφο 3, το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων. Στο άρθρο αυτό, θεμελιώνεται το κοινωνικό κράτος δικαίου και η κοινωνική πολιτική του κράτους, η οποία ασκείται µέσω των ειδικότερων νόμων που εκτελούν αυτή τη συνταγματική επιταγή.



Επίσης, το άρθρο 21 παρ. 6, αναφέρεται ρητά στα δικαιώματα των ατόμων µε αναπηρία, ο-ρίζοντας τα εξής: «Τα άτομα µε αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικο-νομική και πολιτική ζωή της Χώρας.»



Με τη διάταξη αυτή, το Σύνταγμα της Χώρας εναρμονίζεται µε τα πιο προοδευτικά Συντάγμα-τα άλλων χωρών και υιοθετείται το κοινωνικό μοντέλο για την αναπηρία. Συγκεκριμένα, η διάταξη αυτή σε συνδυασμό µε την αρχή της αναλογικής ισότητας (άρθρο 4 παρ.1) αλλά και µε τη διά-ταξη του άρθρου 116 παρ. 2, που επιτρέπει την λήψη θετικών μέτρων υπέρ των ομάδων, οι οποίες τελούν υπό συνθήκες πραγματικής ανισότητας, επιτρέπει στο νομοθέτη να λάβει όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία για την προστασία ή για τη διευκόλυνση των ατόμων µε αναπηρία. Συγκε-κριμένα, το άρθρο 116 παρ. 2, ορίζει τα εξής: «Δεν αποτελεί διάκριση λόγω φύλου η λήψη θετικών μέτρων για την προώθηση της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Το Κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη, ιδίως σε βάρος των γυναικών.»

Με το άρθρο 22 του Συντάγματος, θεμελιώνεται, επίσης, το δικαίωμα των ΑμεΑ στην εργασία και η προστασία της εργασίας που παρέχουν. Εν γένει, ρυθμίζεται η παροχή της εργασίας, οι συνθήκες απασχόλησης, η αμοιβή, οι προαγωγές, η εκπαίδευση στην εργασία και όλο το καθε-στώς της παροχής εργασίας από τα ΑμεΑ, υπό την έννοια ότι απαγορεύονται διακρίσεις στα παραπάνω θέματα σε βάρος των ΑμεΑ εξαιτίας της αναπηρίας τους και αναφέρει τα εξής: «1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργα-ζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.

Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας….

5. Το Κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει.»

Με το άρθρο 25 του Συντάγματος, προστατεύονται τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως µέλους του κοινωνικού συνόλου και γίνονται σεβαστά αυτά από το κράτος. Τα ΑμεΑ, ως δικαιούχοι των παραπάνω δικαιωμάτων, τελούν υπό την προστασία και την εγγύηση του κράτους και απολαμβάνουν όλες τις πλευρές της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής. Βέβαια, απαγορεύεται η κατάχρηση δικαιώματος, δηλαδή η άσκηση του δικαιώματος δεν επιτρέπεται να ξεπερνά τα όρια του οικονομικού και κοινωνικού σκοπού του δικαιώματος και τα όρια που θέτει το ίδιο το δικαίωμα. Στο πλαίσιο αυτό, το άρθρο 25 του Συντάγματος αποτελεί κατευθυντήρια αρχή του κράτους δικαίου, προστατεύει τα ΑμεΑ και αναφέρει τα εξής:



«1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους.….



2. H αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.



3. H καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται.



4. Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης.»

Η τελευταία συνταγματική αναθεώρηση του 2001 προσέθεσε επίσης ένα νέο δικαίωμα, εξαιρετικά σημαντικό αναφορικά με το αίτημα της ηλεκτρονικής προσβασιμότητας. Σύμφωνα µε τη διάταξη του άρθρου 5Α παρ. 2 του Συντάγματος: «Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλε-κτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19».



1.7 Το Αστικό Δίκαιο για τα ΑμεΑ



Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Ο θάνατος της Σοσιαλδημοκρατίας


18/12/2012



Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Photo: Reza a.k.a PokYa@Flickr

1 εικόνα

του Γιάνη Βαρουφάκη Σχόλια

Το ότι το ΠΑΣΟΚ τετέλεσται, και απλώς είμαστε μάρτυρες του αργού, αναξιοπρεπή θανάτου του, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Πρόκειται για ένα κόμμα του οποίου η ηγεσία, με προεξάρχοντα τον Γιώργο Παπανδρέου, βρέθηκε να κρατά το τιμόνι της χώρας πάνω στην μεγαλύτερη φουρτούνα των τελευταίων ογδόντα ετών. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, ο ηγέτης και η περί αυτόν ομάδα, απέτυχε να διαγνώσει την Φύση της Κρίσης και έτσι εγκλώβισε την κυβέρνησή του στην επιλογή πορείας που έθετε την ελληνική κοινωνία σε διαδικασία μαρασμού-χωρίς-τέλος.



Έχοντας χάσει την μια ευκαιρία μετά την άλλη να αλλάξει ρότα, να πει την αλήθεια στον πολίτη, να σταματήσει να παραπλανά βουλευτές, μέλη, φίλους και την κοινή γνώμη γενικότερα, η ηγεσία του κόμματος δρομολόγησε, άθελά της, τον αργό θάνατο του ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν απλά και μόνο η απογοήτευση, κι ο θυμός, της κοινωνίας απέναντι στο ΠΑΣΟΚ που το πλήγωσε θανάσιμα. Όχι, ο θάνατος εξασφαλίστηκε όταν ακόμα και σημαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ (π.χ. ο κ. Πάγκαλος) αμφισβήτησαν την συνολική συνεισφορά του κόμματος, από το 1981 έως το 2009, ουσιαστικά υιοθετώντας την εκ δεξιών κριτική ότι το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να κάνει κοινωνική πολιτική με δανεικά και στηριζόμενο σε συντεχνίες που έθεταν το δικαίωμα στην μη παραγωγή πάνω από το κοινωνικό συμφέρον. Δεδομένου ότι τα εν λόγω στελέχη, μετά από αυτή την σημαδιακή παραδοχή, δεν έχουν να προσφέρουν ένα όραμα εναλλακτικό εκείνου της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς (π.χ. περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση των αγορών), το ΠΑΣΟΚ απλά δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης και, έτσι, ο θάνατός του είναι προδιαγεγραμμένος (με πιθανή μετεξέλιξή του σε υπο-πτέρυγα ενός νέου κεντροδεξιού πολιτικού σχήματος).



Αυτή η εξήγηση του θανάτου του κόμματος που ίδρυσε ο Α. Παπανδρέου, αν και περιέχει πολλές αλήθειες, είναι ελλιπέστατη και ανίκανη να φωτίσει τα πραγματικά αίτια της συνολικής απαξίωσης της σοσιαλδημοκρατίας σε όλα τα μήκη και πλάτη της Οικουμένης. Στις γραμμές που ακολουθούν θα επιχειρηματολογήσω ότι, όπως η κρίση που χτύπησε την χώρα μας ήταν η αιχμή του δόρατος μιας παγκόσμιας Κρίσης, έτσι και το τέλος του ΠΑΣΟΚ αποτελεί την χειρότερη και πιο πρώιμη αντανάκλαση του θανάτου της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.



Πριν εξηγήσω τι εννοώ, καλώ τον αναγνώστη να αναρωτηθεί γιατί άλλα, πιο «σοβαρά», σοσιαλδημοκρατικά κόμματα βρίσκονται σήμερα, αν όχι στην τραγική θέση του ΠΑΣΟΚ, σε μια κατάσταση αποσύνθεσης και ηθικής απαξίωσης. Πάρτε για παράδειγμα το γερμανικό SPD. Αντίθετα με το ΠΑΣΟΚ, όλοι παραδέχονται ότι η «απόδραση» της Γερμανίας από το τέλμα στο οποίο είχε περιέλθει η οικονομία της την δεκαετία του 90 (μετά από πολυετή κυβέρνηση της κεντροδεξιάς) οφείλεται σε ριζοσπαστικές μεταρρυθμιστικές κινήσεις εκ μέρους του Καγκελάριου Schroeder επί των ημερών της συμμαχικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης SPD-Πρασίνων. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση κρίνεται από την παγκόσμια κοινή γνώμη, και την γερμανική, ως απολύτως επιτυχημένη στους τομείς (Α) της μείωσης του (λεγόμενου μοναδιαίου) κόστους εργασίας, σε αγαστή συνεργασία με τα συνδικάτα, και (Β) της εξωστρεφούς «κατάκτησης» των αγορών της Ασίας όσο αφορά τα κεφαλαιουχικά αγαθά (π.χ. μηχανήματα) και της Ανατολικής Ευρώπης την οποία μετέτρεψε σε ζωτικό χώρο της βιομηχανίας της. Με αυτές τις κινήσεις, η κυβέρνηση Schroeder βοήθησε να επεκταθούν τα πλεονάσματα της χώρας τόσο εντός όσο και εκτός της Ευρωζώνης τα χρόνια που προηγήθηκαν του Κραχ του 2008. Έτσι, όταν ξέσπασε το Κραχ του 2008, και η Κρίση της Ευρωζώνης που ακολούθησε, η Γερμανία ήταν σε ισχυρή θέση τόσο στην παγκόσμια όσο και στην Ευρωπαϊκή σκακιέρα. Εν ολίγοις, αντίθετα με το ΠΑΣΟΚ, το σοσιαλδημοκρατικό SPD εισπράττει εύσημα όσον αφορά την προετοιμασία της χώρας για την Κρίση από όλους – ακόμα και από τους αντιπάλους του.



Μάλιστα, θυμηθείτε ότι την ώρα που ξέσπασε το Κραχ του 2008, το SPD είχε χάσει τις εκλογές αλλά συμμετείχε σε κυβέρνηση συνασπισμού υπό την κα Merkel. Έτσι, το Κραχ βρήκε στο τιμόνι της οικονομίας τον σοσιαλδημοκράτη κ. Peer Steinbrück ο οποίος κατάφερε, με σύνεση και εμπειρία, να οδηγήσει την γερμανική οικονομία σε σχετικά ήρεμα νερά. Η ίδια η κα. Merkel έχει παραδεχθεί ότι, τότε, δεν είχε την εμπειρία να τα καταφέρει χωρίς τον σοσιαλδημοκράτη υπουργό της. Κι όμως: Αυτή την στιγμή, ο Steinbrück, ως ηγέτης πια του SPD, δεν καταφέρνει να επωφεληθεί από αυτή την καλή του φήμη, ούτε και από την γενική αποδοχή του θετικού ρόλου που είχε παίξει το κόμμα του κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις, το SPD είναι μακράν του να απειλήσει την κα Merkel στις ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου.



Κάτι αντίστοιχο ισχύει στην Ισπανία όπου το σοσιαλδημοκρατικό PSOE δεν μπορεί να βρει στον ήλιο μοίρα. Ό,τι ανοησία και να κάνει ο κεντροδεξιός κ. Rajoy, όση αδιέξοδη λιτότητα και να εισαγάγει η κυβέρνηση, η λαϊκή απογοήτευση δεν μεταφράζεται σε πρόθεση ψήφου υπέρ του PSOE. Γιατί; Σίγουρα όχι επειδή ο μέσος Ισπανός προσάπτει στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της χώρας την καταρράκωση της δημόσιας διοίκησης ή την διόγκωση του δημόσιου χρέους. Το 2008, όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση, τόσο το δημόσιο έλλειμμα της χώρας όσο και το δημόσιο χρέος κυμαίνονταν σε επίπεδα χαμηλότερα από τα αντίστοιχα της Γερμανίας. Μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να είχε αναλάβει βουνά χρέους αλλά κανείς δεν μπορούσε να κατηγορήσει για αυτό την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του κ. Zapatero. Γιατί λοιπόν σήμερα, όπως και στην περίτπωση του γερμανικού SPD, αποτυγχάνει η ισπανική σοσιαλδημοκρατία να εισπράξει οφέλη από την συνεχιζόμενη Κρίση;



Θα μπορούσε να συνεχίσω με αντίστοιχα παραδείγματα από την Ιρλανδία, όπου το αντίστοιχο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα βρίσκεται σε κατάσταση παρακμής, την Αυστρία κ.ο.κ. Ακόμα κι η Γαλλία, όπου ο κ. Hollande διεξήγαγε νίκη σπουδαία σχετικά πρόσφατα, την νίκη αυτή δεν την οφείλει στην αύξηση της επιρροής της σοσιαλδημοκρατίας αλλά στην κούραση του εκλογικού σώματος μετά από τρεις κυβερνήσεις Γκολιστών, μετά από το θέατρο παραλόγου που εκπροσωπούσε ο κ. Sarkozy, καθώς και την ενίσχυση της Αριστεράς από την μία (που ψήφισε το Hollande) και της ακροδεξιάς από την άλλη (που δεν ψήφισε τον Sarkozy).



Τι συνέβη λοιπόν και η σοσιαλδημοκρατία στο σύνολό της απαξιώθηκε τόσο που να ισχυρίζομαι ότι παρατηρούμε όχι μια απλή κρίση της αλλά ίσως και τον θάνατό της; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.



Η σοσιαλδημοκρατία έχει τις ρίζες της στην διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος (επί Β’ Διεθνούς) μεταξύ δύο μεγάλων ρευμάτων: Των μπολσεβίκων και των σοσιαλδημοκρατών, με επίκεντρο το γερμανικό SPD. Και τα δύο αυτά ρεύματα θεωρούσαν ότι ο καπιταλισμός είναι ένα προβληματικό σύστημα το οποίο ενδογενώς δημιουργεί κρίσεις, καταδικάζοντας γενιές ολόκληρες άλλοτε στην ανεργία και άλλοτε στην φτώχεια. Και οι δύο έκριναν ότι ένα οικονομικό σύστημα όπου (Α) η διάθεση του χρήματος έχει αφεθεί στις βουλές των τραπεζών, όπου (Β) η εργασία αγοράζεται και πουλιέται σαν να μην διαφέρει από τα άλλα εμπορεύματα, και (Γ) όπου η γη (και η στέγη) αποτελεί αντικείμενο κερδοσκοπίας (πάνω στο οποίο χτίζονται χρηματο-οικονομικές πυραμίδες), παράγει μεγάλες τεχνολογικές βελτιώσεις που, όμως, αντί να φέρνουν την κοινωνική ευημερία δημιουργούν όλο και μεγαλύτερη αστάθεια, όλο και μεγαλύτερες κρίσεις, όλο και βαθύτερες ανισότητες.



Εκεί που τα δύο ρεύματα διαφώνησαν εντονότατα ήταν στο δια ταύτα. Στο τι πρέπει να γίνει. Το ένα ρεύμα (μπολσεβίκων-κομουνιστών) επέμειναν ότι η μόνη ορθολογική λύση είναι η κατάλυση του αστικού δημοκρατικού καθεστώτος πάνω στο οποίο βασίζεται το κεφάλαιο για να αναπαράγει αυτό το προβληματικό σύστημα. Το άλλο ρεύμα (οι σοσιαλδημοκράτες) διαφώνησαν προτείνοντας την χρήση των αστικο-δημοκρατικών θεσμών (π.χ. εκλογές, βουλή, κυβέρνηση) ώστε να επιβάλουν στο κεφάλαιο κανόνες που θα εκπολίτιζαν την κοινωνία και φορολογία που θα τους επέτρεπε να «εξισορροπήσουν» την κοινωνία, να σταθεροποιήσουν το οικονομικό σύστημα, και να θέσουν κανόνες στις αγορές, ιδίως σε εκείνες του χρήματος, της εργασίας και των ακινήτων.



Στην μεταπολεμική περίοδο, όταν δόθηκε η ευκαιρία στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να κυβερνήσουν (π.χ. στην Αυστρία του Kreisky, στην Γερμανία του Brandt, στην Βρετανία των Attlee και αργότερα Wilson, στις σκανδιναβικές χώρες), κατάφεραν να αλλάξουν την Ευρώπη εφαρμόζοντας την πολιτική αναδιανομής, περιορισμού των τριών προβληματικών αγορών χρήματος-εργασίας-ακινήτων, και γενικότερα ιδρύοντας τους θεσμούς του κοινωνικού κράτους. Η μεγαλύτερη δε επιτυχία τους ήταν το ότι κατάφεραν να αλλάξουν τα κόμματα της κεντροδεξιάς, τα οποία πολύ συχνά όταν ερχόντουσαν στην εξουσία αποδέχονταν την βάση της σοσιαλδημοκρατικής ατζέντας.



Για είκοσι τουλάχιστον χρόνια, οι σοσιαλδημοκράτες πάσχιζαν να έρθουν στην εξουσία ώστε να επιβάλουν στους βιομήχανους και εν γένει στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, φόρους με τους οποίους να χρηματοδοτήσουν το κοινωνικό κράτος που υπόσχονταν στους πολίτες. Παράλληλα, σε μια προσπάθεια να ανταμείψουν τους βιομήχανους που αποδέχονταν αυτή την πολιτική, εισήγαγαν και νομοθεσίες φιλικές προς την δημιουργία ημι-καρτέλ, ώστε να αυξάνονται τα κέρδη των επιχειρήσεων από τα οποία, ένα μέρος, ήταν η πρώτη ύλη για τα δημόσια συστήματα υγείας, τα σχολειά κλπ.



Η μεγάλη κρίση της σοσιαλδημοκρατίας ήρθε τα μέσα της δεκαετίας του '70, όταν ο κόσμος άλλαξε ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, του συστήματος Bretton Woods (1947-1971). Τότε, αρχής γενομένης από τις ΗΠΑ, το τραπεζικό σύστημα έσπασε τα δεσμά που δημιουργήθηκαν μετά το Κραχ του 1929 (και που στόχο είχαν να μην δοθεί ξανά η δυνατότητα στις τράπεζες να δημιουργήσουν μια νέα παγκόσμια φούσκα, όπως εκείνη που έσκασε το 1929 με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα). Η παγκοσμιοποίηση του χρηματικού κεφαλαίου, μαζί με την κρίση πληθωρισμού και ανεργίας της εποχής, μείωσε σημαντικά την δυνατότητα των σοσιαλδημοκρατών να φορολογούν το κεφάλαιο ώστε να χρηματοδοτείται το κοινωνικό κράτος. Και τότε, έψαξαν και βρήκαν άλλους τρόπους χρηματοδότησής του.



Στην δεκαετία του '80 κάποιες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, π.χ. του ΠΑΣΟΚ (αλλά και της πρώτης κυβέρνησης Mitterrand), χρηματοδότησαν την αναδιανομή εισοδήματος με δανεικά, ελπίζοντας ότι, κάποια στιγμή, η παραγωγή θα δημιουργούσε τα εισοδήματα από τα οποία θα αποπληρώνονταν τα δανεικά. Σε άλλες χώρες, εκεί που οι κυβερνώντες φοβόντουσαν περισσότερο τον δανεισμό (ίσως και λόγω προτεσταντικής κράσης), βρήκαν άλλη λύση: την συμμαχία με το τραπεζικό και χρηματιστικό κεφάλαιο. Παρατηρώντας τους ποταμούς χρήματος που «δημιουργούσαν» οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα γενικότερα (μετά την σταδιακή του «απελευθέρωση» από τα «δεσμά» του κράτους), σκέφτηκαν ότι, αν υπόσχονταν στους τραπεζίτες όσους βαθμούς ελευθερίας εκείνοι ήθελαν, μπορούσαν να πάρουν ένα μικρό μερίδιο των υπερκερδών τους και από αυτό να χρηματοδοτήσουν το κράτος πρόνοιας στο οποίο ήταν πολιτικά ταγμένοι.



Για να το πω απλά, όπως ο Faust έτσι και οι σοσιαλδημοκράτες εκχώρισαν την ψυχή τους στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, με σκοπό το κοινό καλό, το κοινωνικό κράτος (και βέβαια τις καλές προσωπικές σχέσεις με τους τραπεζίτες). Πολύ περισσότερο από τα αντίστοιχα κεντροδεξιά κόμματα (με εξαίρεση ίσως τους Συντηρητικούς της κας Thatcher, τους οποίους όμως αργότερα ξεπέρασαν σε ενθουσιασμό οι Εργατικοί του κ. Blair), τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ήταν εκείνα που βοήθησαν να επιτευχθεί η πλήρης και αχαλίνωτη ελευθερία των τραπεζών να τζογάρουν, άνευ παραμικρού περιορισμού, με τις καταθέσεις των πελατών και τις συντάξεις των εργαζόμενων.



Να σας θυμίσω ότι δεν ήταν οι Ρεπουμπλικάνοι εκείνοι που κατήργησαν τον νόμο Glass-Steagall που εμπόδιζε τις τράπεζες να επιδίδονται σε στοιχήματα παραγώγων: η κυβέρνηση Clinton ήταν, με τους υπουργούς Rubin, Summers και Geithner στην «πρωτοπορεία» – μια κυβέρνηση που ήταν όσο πιο κοντά γίνεται στην κοσμοθεωρία και ιδεολογία των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών. Το ίδιο και στην Ιταλία: η κυβέρνηση της κεντροαριστεράς υπό τον κ. Prodi ήταν που αγκάλιασε την ελευθερία της αγοράς χρήματος ως μέσο χρηματοδότησης (από τα υπερκέρδη των τραπεζιτών) του όλο και διογκούμενου κρατικού προϋπολογισμού. Στην Βρετανία, μετά την νίκη του κ. Blair, η νέα κυβέρνηση το διατυμπάνιζε: Θέλουμε την υπερ-κερδοφορία των τραπεζών του City επειδή έτσι μπορούμε να τις φορολογούμε κάπως και από αυτά τα χρήματα να ξαναφτιάξουμε το κοινωνικό κράτος που καταρράκωσε η κα Thatcher. Ακριβώς το ίδιο και στην Ισπανία (όπου το PSOE έγινε το αγαπημένο κανίς των τραπεζιτών και των εργολάβων), στην Ιρλανδία (όπου το Fianna Fail, κόμμα στα αριστέρα του Fine Gael, έδωσε γην και ύδωρ στους χειρότερους τραπεζίτες που έχει δει ο πλανήτης οι οποίοι, με την σειρά τους, δανειοδότησαν τους χειρότερους εργολάβους) αλλά και στην Γερμανία όπου το SPD ήταν εκείνο το οποίο, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 90, άναψε το πράσινο φως στις τράπεζες της Φραγκφούρτης να κάνουν τέρατα και σημεία, φτάνοντας το ποσοστό δανεισμού (με το οποίο χρηματοδοτούσαν τα στοιχήματα-παράγωγα) στο 55 προς 1 (όταν η Lehman Brothers είχε «μόλις» 30 προς 1). Όσο για τα δικά μας, οι δικοί μας εκσυγχρονιστές της κυβέρνησης Σημίτη ήταν εκείνοι που αγκάλιασαν με στοργή και αγάπη την επέκταση του τραπεζικού τομέα, την ίδρυση αγοράς παραγώγων, την χρήση των παραγώγων της Goldman Sachs για την δημιουργική μακρο-λογιστική κλπ.



Εν κατακλείδι, στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, από το 1990 και μετά, κυριάρχησαν «εκσυγχρονιστές» που κόμισαν μια απλή συνταγή: «Αφήστε τους τραπεζίτες να αλωνίζουν ανενόχλητοι, τους επιτήδειους των hedge funds να κόβουν και να ράβουν κατά το δοκούν, τα παράγωγα να κατακλύζουν την υφήλιο, την εργασία να ελαστικοποιείται (με αποτέλεσμα η μείωση των πραγματικών μισθών να ωθεί τους εργαζόμενους στις πιστωτικές κάρτες, όταν τα επιτόκια έπεφταν ραγδαία). Γιατί; Επειδή από τα υπερκέρδη αυτών των νέων «μάγων» του χρήματος και του χρέους θα παίρνουμε ένα ποσοστό (αλλά και θα δανειζόμαστε από αυτούς με χαμηλά επιτόκια) το οποίο θα μας βοηθά να χτίζουμε το κοινωνικό κράτος.» Ο και γέγονε.



Πράγματι, όσο η φούσκα κρατούσε, τα κράτη έπαιρναν μικρά αλλά ουκ ευκαταφρόνητα μερίδια από τα ποτάμια κερδών του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ακόμα και η ελληνική κυβέρνηση «ωφελήθηκε» από αυτά, με αποτέλεσμα, την δεκαετία 1995-2005, να αυξηθούν ιδιαίτερα οι κοινωνικές δαπάνες. Και οι τραπεζίτες; Οι τραπεζίτες δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Όσο οι σοσιαλδημοκράτες τους άφηναν να αλωνίζουν, δεν τους πείραζε καθόλου να παίρνουν κι αυτοί, οι πολιτικοί, τα ψίχουλα που έπεφταν από το τεράστιο τραπέζι τους, δίνοντάς τους και μια επίφαση κοινωνικής συνεισφοράς καθώς άκουγαν στους λόγους των σοσιαλδημοκρατών να αναφέρεται θετικά η συνεισφορά του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην «θωράκιση» της οικονομίας και του κράτους πρόνοιας.



Ξάφνου όμως το πανηγύρι τελείωσε. Οι πυραμίδες που δημιούργησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρευσαν το 2008, αρχής γενομένης με την Wall Street. Τότε οι σοσιαλδημοκράτες δεν διέθεταν πλέον τα θεωρητικά εργαλεία, αλλά ούτε και τις ηθικές αξίες, που θα τους επέτρεπαν σε προγενέστερες εποχές να θέσουν το καταρρέον σύστημα στο φως της κριτικής και να μπορέσουν να διακρίνουν ότι άλλο είναι να διασώσουμε τις τράπεζες (από το Κραχ) και άλλο το να διασώσουμε, εις βάρος της κοινωνίας, τους τραπεζίτες. Εκείνη την στιγμή, αποδείχθηκαν έτοιμοι να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις των τραπεζιτών για μεταφορά των ζημιών τους από τα λογιστικά βιβλία των τραπεζών στο δημόσιο χρέος, επιβάλλοντας μάλιστα λιτότητα όχι στους τραπεζίτες (που πτώχευσαν τις τράπεζές τους) αλλά στους πιο αδύναμους των πολιτών, που πλήρωναν και πληρώνουν την λυπητερή.



Πως ήταν δυνατόν να κάνουν αλλιώς, οι σοσιαλδημοκράτες;



• Έχοντας απολέσει την γνώση, που κάποτε ανέδυε η σοσιαλδημοκρατία, ότι οι αγορές χρήματος-εργασίας-ακινήτων, αν αφεθούν «ελεύθερες» δημιουργούν κραχ, κρίσεις, ανθρώπινες απώλειες,

• έχοντας θυσιάσει, στον βωμό των καλών σχέσεων με τους ανθρώπους των χρηματαγορών, την γνώση ότι οι αποτυχίες αυτών των τριών αγορών (χρήματος-εργασίας-ακινήτων) οδηγούν σε μεγαλύτερη οικονομική αστάθεια και αναποτελεσματικότητα μια κοινωνία που βασίζεται στις αγορές

• έχοντας ξεχάσει πως όσο πιο πολύ βασίζεται μια οικονομία στα υπερκέρδη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε αγορές εργασίας που αντιμετωπίζουν την εργασία ως ένα απλό εμπόρευμα, σε ακίνητα των οποίων οι αξίες θεωρούνται ότι θα ανεβαίνουν, και ότι πρέπει να ανεβαίνουν, τόσο πιο ασταθής, επιρρεπής στην κρίση και, εν τέλει, απολίτιστη είναι μια κοινωνία,



Έχοντας λοιπόν φτάσει σε αυτό το σημείο μη συνείδησης, τους ήταν αδύνατον να σταθούν απέναντι σε εκείνους που, όπως ο Μεφιστοφελής στην περίπτωση του Faust, είχαν ήδη αποκτήσει ιδιοκτησιακά δικαιώματα στην ψυχή τους και απαιτούσαν από αυτούς να θυσιάσουν το κοινωνικό συμφέρον, και την ελπίδα αναστροφής της Κρίσης, υπέρ της Πτωχοτραπεζοκρατίας. Έτσι, όμως, η σοσιαλδημοκρατία υπέγραψε την θανατική της ποινή. Καμία κοινωνία, πλέον, δεν θα μπορέσει να την εμπιστευτεί. Θα προτιμά την κεντροδεξιά, όσο και να την αντιπαθεί, η οποία, αν μη τι άλλο, δεν υποσχέθηκε ποτέ στους αδύναμους ότι θα διεξάγει υπέρ τους τον αγώνα τον καλό εναντίον των ισχυρών.



Συνοψίζοντας και επιστρέφοντας την συζήτηση στα ελληνικά δεδομένα, το ΠΑΣΟΚ μπορεί πράγματι να προσπάθησε, κατά την δεκαετία του 80, να κάνει αναδιανομή και κοινωνικό κράτος με δανεικά. Όμως, στην δεκαετία του 90, το ΠΑΣΟΚ «εκσυγχρονίστηκε». Νέα στελέχη του, με θαυμασμό (και μερικοί με θητεία) στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύμπαν έφεραν στην Ελλάδα την νέα πρακτική των απανταχού σοσιαλδημοκρατών: κοινωνικό κράτος με τοξικό χρήμα (δηλαδή από μερίδιο των υπερκερδών των χρηματαγορών τις οποίες οι ίδιοι οι σοσιαλδημοκράτοες βοήθησαν να λειτουργούν ανεξέλεγκτα). Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ αντέδρασαν (π.χ. ο Αλέκος Παπαδόπουλος). Όμως, τα ποτάμια χρήματος ήταν ασταμάτητα, ιδίως όταν η σοσιαλδημοκρατία είχε απωλέσει την κριτική της ικανότητα με την οποία κάποτε «έβλεπε» πόσο προβληματικές είναι οι ασύδοτες αγορές χρήματος, εργασίας και ακινήτων. Όταν λοιπόν ήρθε το Κραχ του 2008, το ΠΑΣΟΚ παρεσύρθη από την φούσκα που έσκαγε, χωρίς αντιστάσεις στις επιταγές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος του οποίου τις αξίες είχε ασπαστεί πολλαπλώς. Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό είναι ότι, όπως η ελληνική κρίση δεν είναι παρά μια παραφυάδα της ευρωπαϊκής και διεθνούς κρίσης, έτσι και ο θάνατος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι παρά η προαγγελία του θανάτου της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.



ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Αποστολή με Email 71 1612
Δρυός πεσούσης


24/12/2012



Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Photo: steeladw@Flickr

1 εικόνα

του Γιάνη Βαρουφάκη Σχόλια

Μόλις είχα φτάσει στην Βιέννη από την Αμερική. Ήταν 4 Δεκέμβρη, πριν μερικές εβδομάδες. Θα έμενα δύο μέρες για μία ομιλία και κάποιες συνεντεύξεις. Στο ξενοδοχείο με περίμεναν αρκετοί δημοσιογράφοι. Ένας εξ αυτών, o Kaspar Fink, εκπροσωπούσε την κρατική τηλεόραση (ORT) για την οποία μαγνητοσκοπήσαμε συνέντευξη που θα έπαιζε το επόμενο βράδυ. Η συζήτηση αφορούσε την παγκόσμια και ευρωπαϊκή κρίση, το δράμα που βιώνει η ελληνική κοινωνία, τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη. Αφού μιλήσαμε και λίγο για τον Bruno Kreisky (τον Καγκελάριο της Αυστρίας της περιόδου 1970-1983 του οποίου το Ίδρυμα ήταν ο οικοδεσπότης μου στην Αυστρία) η συνέντευξη τελείωσε. Οι τεχνικοί άρχισαν να μαζεύουν τα εργαλεία τους όταν, ξάφνου, ο κ. Fink κάτι φάνηκε να θυμάται και με ρώτησε αν θα με πείραζε να μου θέσει άλλο ένα ερώτημα. Φυσικά δεν αρνήθηκα. Το ερώτημα ήταν: «Ήσασταν σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου. Πως νιώθετε τώρα που αποδείχθηκε από την λίστα Lagarde όπως την δημοσίευσε το περιοδικό HOT DOC ότι η μητέρα του διατηρούσε κρυφό λογαριασμό στην HSBC της Ελβετίας με πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια;» Του απάντησα ξεκάθαρα με τα εξής λόγια: «Δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή ένδειξη ότι η Μαργαρίτα Παπανδρέου είχε την οποιαδήποτε σχέση με αυτόν τον λογαριασμό. Είμαι συνεργάτης του HOT DOC από το πρώτο του τεύχος και σκληρός επικριτής της κυβέρνησης Παπανδρέου. Όταν όμως ο ίδιος ο Κώστας Βαξεβάνης, ο εκδότης του HOT DOC, που διώχθηκε για την δημοσιοποίηση της λίστας, αρνείται ότι η κα Παπανδρέου είχε σχέση με τον εν λόγω λογαριασμό, θλίβομαι που τίθεται τέτοιο ερώτημα. Αποδεικνύει πως η οικονομική καθίζηση μιας κοινωνίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πολιτική και ηθική κατάρρευση καθώς και στην υποκατάσταση της δικαιοσύνης από την ανθρωποφαγία.» Με ευχαρίστησε και αποχαιρετιστήκαμε.



Την μεθεπόμενη μέρα, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω στο αεροδρόμιο με προορισμό την Αθήνα, η καμαριέρα του ξενοδοχείου όλο χαρά μου είπε με είχε δει στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ. Πράγματι, άνοιξα τον υπολογιστή μου και είδα το κλιπ της συνέντευξης, το οποίο στο μεταξύ μου είχε στείλει ο κ. Fink. Προβλήθηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων στις 9μμ ως δεύτερο θέμα. Ο υπέρτιτλος: «Τα 500 εκ. δολάρια της μητέρας του έλληνα πρωθυπουργού της κρίσης». Στην αρχή το ρεπορτάζ αναφέρει τα σχετικά δημοσιεύματα και γρήγορα η κάμερα έρχεται σε μένα να αρνούμαι την ουσία της κατηγορίας με τα λόγια που προανέφερα. Το ρεπορτάζ τότε κλείνει με τον κ. Fink να λέει, σωστά, ότι «ο κ. Βαρουφάκης, που γνωρίζει καλά την περίπτωση, θεωρεί πως πρόκειται για κακοήθεις φήμες. Όμως αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα: οι φήμες κυριαρχούν επί της πραγματικότητας.» Όσο όμως σωστή και να ήταν η τελευταία αυτή αναφορά του Αυστριακού δημοσιογράφου, ποια νομίζετε ότι ήταν η εντύπωση που αποκόμισαν οι τηλεθεατές συνολικά; Όπως και να το είδαν, άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκαν οι χειρότερες προκαταλήψεις τους για όλους μας συλλήβδην, για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.



Λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα, βρέθηκα σε στούντιο του Σκάι, σε μια μεταμεσονύκτια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Μεταξύ των άλλων ερωτήσεων, μου τέθηκε και το ερώτημα: «Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε δόλο;», ερώτημα προφανώς αναφερόμενο στην πάγια θέση μου ότι επρόκειτο για κυβέρνηση που έσφαλε εγκληματικά και κατ’ εξακολούθηση. Απάντησα «όχι, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι υπήρξε δόλος από τον κ. Παπανδρέου», και συνέχισα καταθέτοντας την άποψή μου για τα λάθη του τότε πρωθυπουργού και των υπουργών του. Την ίδια ώρα το twitter και τα διάφορα blogs άρχισαν να βουίζουν με μηνύματα και κείμενα που με έψεγαν ότι «αθωώνω τον Παπανδρέου και την οικογένειά του», «συγκαλύπτω τα σκάνδαλα των CDS του αδελφού του», αδυνατώ να πω «κακή κουβέντα για κάποιον με τον οποίο είχα συνεργαστεί».



Όσοι έχετε παρακολουθήσει, από το protagon ή αλλού, την στάση μου καθ’ όλη την διάρκεια της κυβέρνησης Παπανδρέου γνωρίζετε καλά ότι δεν είχα ποτέ καμία αναστολή στο να την «λούζω» σχεδόν καθημερινά με την πιο σκληρή κριτική που μπορεί να ασκηθεί εντός του πλαισίου της κοσμιότητας. Πίστευα, και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι στην κυβέρνηση Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου αξίζει η πολιτική καταδίκη – ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα την κρίνει πολύ σκληρά και πως η διαχείρηση της Κρίσης από αυτήν θα αποτελεί καλό case-study για το πως δεν πρέπει να διαχειρίζεται κανείς μια Κρίση. Όμως, άλλο η πολιτική καταδίκη και εντελώς άλλο η συκοφαντία. Άλλο το να κρίνεις πως η κυβέρνηση Παπανδρέου ενστερνίστηκε την λάθος ανάλυση των αιτίων της Κρίσης, πως αρνήθηκε να ασκήσει βέτο (ως όφειλε) σε ευρωπαϊκές πολιτικές που αποδείχθηκαν καταστροφικές για ολόκληρη την Ευρώπη, πως έλεγε ψέμματα κατά συρροήν στον ελληνικό λαό και στους εταίρους μας, πως συντάχθηκε με την εντόπια Κλεπτοκρατία Τραπεζιτών-ΜΜΕ-Εργολάβων (έως ότου οι τελευταίοι τους εγκατέλειψαν)... και εντελώς διαφορετικό το να λες ότι ο τέως πρωθυπουργός οδήγησε εσκεμμένα την χώρα στην πτώχευση ώστε, μαζί με τον αδερφό του, να κερδίσουν αμύθητες περιουσίες από την εξαργύρωση των CDS του... Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.



Αυτού του είδους η συκοφαντία καταφέρνει δύο αβάστακτα πλήγματα στην ήδη πληγωμένη κοινωνία μας. Πρώτον, όταν η κάθε ανυπόστατη και συκοφαντική κατηγορία εκτοξεύεται χωρίς την παραμικρή κύρωση (και μάλιστα γίνεται αποδεκτή άνευ αποδείξεων από μεγάλο μέρος της κοινωνίας), τότε όλοι μας (ένοχοι και αθώοι) μπορούμε να χαρακτηριστούμε ένοχοι ανά πάσα στιγμή (όπως έκανε με το ισοπεδωτικό του «μαζί τα φάγαμε» ο κ. Πάγκαλος) οπότε, εν τέλει, όλοι (ένοχοι και αθώοι) βρίσκονται στο απυρόβλητο. Δεύτερον, η συκοφαντία δίνει ηθικό άλλοθι σε εκείνους που έριξαν την χώρα στον γκρεμό, όπως π.χ. οι κκ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Αντί να αναγκαστούν, με το πέρασμα του χρόνου, να έρθουν αντιμέτωποι με τα λάθη και τα πολιτικά τους ατοπήματα, με το μέγα κακό που έκαναν στον τόπο, νιώθουν δικαίωση όταν ακούν τους αντιπάλους τους να τους κατηγορούν για πράγματα που δεν έχουν κάνει. Αντί να νιώθουν ντροπή, οι συκοφάντες τους δίνουν την δυνατότητα να νιώσουν κατατρεγμένοι, αδικημένοι και, συνεπώς, κατά μια έννοια... ηθικά δικαιωμένοι. Να πως η συκοφαντία, πέραν του ότι κατακρημνίζει την έννοια της δικαιοσύνης, αποτελεί τον χειρότερο εχθρό της δίκαιης πολιτικής καταδίκης.



Επί προσωπικού



Εξήγησα γιατί εξοργίζομαι με τις ανυπόστατες κατηγορίες που, συκοφαντώντας τους, δίνουν άλλοθι στους πολιτικά ένοχους και παράλληλα δηλητηριάζουν την τραυματισμένη κοινωνία μας. Δηλώνω ότι θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να σταθώ εμπόδιο σε αυτή την σκοτοδίνη που, αν την αφήσουμε να ξεφύγει, μόνο το αυγό του φιδιού θα ωφεληθεί. (Τις προάλλες, για παράδειγμα, συνέταξα ένορκη κατάθεση για το θέμα των CDS του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου πάνω στο οποίο χτίστηκε μια γελοία ιστορία σύμφωνα με την οποία ο Αντρίκος Παπανδρέου κέρδισε δισεκατομμύρια. Θα έκανα το ίδιο για να υπερασπιστώ από άδικες κατηγορίες ανθρώπους από όλους τους κομματικούς και πολιτικούς χώρους.)



Γνωρίζω ότι το σημερινό άρθρο θα χρησιμοποιηθεί ως πρώτη ύλη για δημοσιεύματα που θα με παρουσιάσουν ως «προστάτη των Παπανδρέου», απολογητή τους κλπ. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να καταθέσω την αλήθεια, όπως την βλέπω. Και να δώσω σε εσάς τους αναγνώστες όσα στοιχεία διαθέτω, μαζί με πληροφορίες για την δική μου προϊστορία που μπορεί να σας βοηθήσουν να αξιολογήσετε τόσο αυτά που γράφω όσα και αυτά που θα γράψουν άλλοι. Κι επειδή πράγματι με συνδέει μια κάποια προϊστορία με τους Παπανδρέου, την οποία ποτέ δεν έκρυψα, επιτρέψτε μου, επί προσωπικού, μια σειρά αναφορών.



Την Μαργαρίτα Παπανδρέου την συνάντησα πρώτη φορά ένα απόγευμα που γύριζα στο σπίτι από το σχολείο το 1975, αν θυμάμαι καλά. Στο σαλόνι μας ήταν πέντε-έξι γυναίκες, μεταξύ των οποίων η Μαργαρίτα και η μητέρα μου, που οργάνωναν μια από τις πολλές «εξόδους» τους στην επαρχία. Μίσθωναν πούλμαν με τα οποία τριγυρνούσαν την Ελλάδα και πάσχιζαν να πείσουν την ελληνίδα αγρότισσα, την ελληνίδα της υπαίθρου, ότι δεν είναι δικαίωμα του συζύγου τους η εναντίον τους βιαιοπραγία, ότι ο ενδο-συζυγικός βιασμός είναι ποινικό αδίκημα κι όχι ανδρικό καπρίτσιο. Αυτές οι εκστρατείες, μαζί με τους αγώνες τους για την αλλαγή του μεσαιωνικού οικογενειακού δικαίου, άλλαξαν την μητέρα μου, την μετέτρεψαν σε πολιτικό ον για το οποίο ήμουν υπερήφανος. Αργότερα διαφώνησε, και άσκησε έντονη κριτική στην Μαργαρίτα Παπανδρέου. Όμως, θα ήταν ασέβεια στην σύγχρονη ελληνική ιστορία να μην πω, εκ μέρους της (μιας και δεν ζει πια), ότι χιλιάδες ελληνίδες ενεργοποιήθηκαν από την Μαργαρίτα Παπανδρέου να απαιτήσουν αυτά που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα.



Δύο χρόνια αργότερα, το 1977, βρέθηκα στο κτήριο της Βουλής επειδή ο τότε δάσκαλός μου Πέτρος Μώραλης (που μόλις είχε αναλάβει διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ) έκρινε ότι χρειαζόμουν «καθοδήγηση», λόγω της έντονης δραστηριοποίησης μου στο μαθητικό κίνημα της εποχής. Καθώς μιλούσαμε, έτυχε να περάσει ο Ανδρέας Παπανδρέου από το γραφείο του. Με ρώτησε, από ευγένεια φαντάζομαι, τι σκόπευα να σπουδάσω. «Φυσική», του απάντησα, «στην Αγγλία επειδή οι γονείς μου φοβούνται ότι αν μείνω στην Ελλάδα θα έχω την κατάληξη του πατέρα μου (*)».Τότε, ο Ανδρέας κάθισε σε μια πολυθρόνα και άρχισε να μου εξηγεί γιατί, αν με ενδιαφέρουν τα εφαρμοσμένα μαθηματικά (όπως, π.χ., η θεωρητική φυσική), και με ενδιαφέρει παράλληλα να μπορώ να αρθρώνω πολιτικό λόγο, μου συνιστά να στραφώ στα mathematical economics: «Είναι η επιστημονική γλώσσα της σύγχρονης πολιτικής αντιπαράθεσης», θυμάμαι να μου λέει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μου πρότεινε μάλιστα και που να σπουδάσω το συγκεκριμένο αντικείμενο: στο Πανεπιστήμιο του Essex, το οποίο ήταν ένα εκ των δύο βρετανικών πανεπιστημίων που τότε πρόσφεραν mathematical economics. Για να μην σας τα πολυλογώ, εκεί κατέληξα ένα χρόνο μετά. Μάλιστα, κάπου στα αρχεία του εν λόγω πανεπιστημίου θα πρέπει να είναι καταχωνιασμένη η συστατική επιστολή που μου έδωσε.



Πολλά χρόνια μετά, το 2001, αφού είχα επιστρέψει μετά από 23 χρόνια στο εξωτερικό (ως καθηγητής πλέον στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), γνώρισα τον Αντρίκο Παπανδρέου (τότε που έγινε μέλος του Τομέα μου) και γρήγορα συνδεθήκαμε φιλικά, πέραν της επαγγελματικής συνεργασίας. Λόγω εκείνης της σχέσης, που διατηρείται ανέπαφη έως σήμερα, έτυχε να ξαναδώ την Μαργαρίτα Παπανδρέου και να γνωρίσω τον Γιώργο. Όταν το 2004 ο Γιώργος άρχισε τις κινήσεις του προς την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, δέχθηκα να είμαι ένας από τους πολλούς συμβούλους του, παρά το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ ούτε με εξέφραζε ούτε και το ψήφιζα! Πολύ γρήγορα, διαφώνησα με τις πολιτικές που αγκάλιαζε ο Γιώργος (χωρίς καν να τις κατανοεί εις βάθος) και με εξόργισε αυτό που ονομάζαμε, αρκετοί συνεργάτες του, «Σύστημα Γιώργου»: το απόλυτο οργανωτικό χάος που τον περιτριγύριζε το οποίο (όπως του έγραψα στην επιστολή παραίτησής μου) «μετατράπηκε σε πλεονέκτημα της συντήρησης». Τέλη του 2005 είχα αποτραβηχτεί. Τον Δεκέμβρη του 2006 παραιτήθηκα εγγράφως. Τον Σεπτέμβρη 2007 κινήθηκα, όσο μπορούσα, εναντίον της επανεκλογής του στην Προεδρία του ΠΑΣΟΚ.



Τα πιο πάνω ίσως να εξηγούν:



• Την λύπη με την οποία κατήγγειλα, και καταγγέλω, την κυβέρνηση του γιου του Ανδρέα και της Μαργαρίτας Παπανδρέου

• Την απέχθειά μου μπροστά στο θέαμα όλων εκείνων που, όσο ήταν δυνατός, ερωτοτροπούσαν με τον Γιώργο Παπανδρέου και πάσχιζαν να ανήκουν στην Αυλή της Οικογένειας του Καστρίου ενώ τώρα σφυρίζουν αδιάφορα, αφήνοντας να «σέρνονται» οι συκοφαντικές ιστορίες για CDS δισεκατομμυρίων και ελβετικούς λογαριασμούς της Μαργαρίτας εκατοντάδων εκατομμυρίων.

• Την απορία μου με όσους χειροκροτούν την σημερινή κυβέρνηση αλλά κατακρίνουν εκείνη του Γ. Παπανδρέου, τον οποίον μάλιστα λοιδορούν, αγνοώντας την απλή αλήθεια ότι η τρικομματική τους κυβέρνηση δεν κάνει απολύτως τίποτα διαφορετικό από το να εφαρμόζει στο ακέραιο την αδιέξοδη πολιτική Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου

• Την θλίψη που μου προκαλεί το σημερινό θέαμα του Γιώργου Παπανδρέου: Να εξανίσταται ότι τον έριξε η διαπλοκή Τραπεζιτών-ΜΜΕ-Εργολάβων όταν δεν τον πείραζε καθόλου η δουλικότητά τους και η ασπίδα προστασίας που του προσέφεραν όσο τον χρειάζονταν για να τους εξασφαλίζει τις δόσεις των Μνημονιακών δανείων. Να συμπεριφέρεται ως παρεξηγημένος ήρωας που ορθώθηκε εναντίον των συμφερόντων τους, κάτι που (εάν έκανε) το έκανε όταν ήταν πλέον πολύ αργά και είχε ήδη αποφασιστεί η αποπομπή του. Να ζει το όνειρό του στην Αμερική, διδάσκοντας στο Harvard… «διαχείριση κρίσεων» αρνούμενος να δεχθεί ότι η χώρα του καταρρέει επειδή εκείνος (α) απέτυχε παταγωδώς να συλλάβει την πεμπτουσία της Κρίσης και (β) την διαχειρίστηκε όπως ο Herbert Hoover είχε διαχειριστεί το Κραχ του 1929.



Δρυός πεσούσης, λοιπόν, η συκοφαντία έχει την τιμητική της συνεισφέροντας τα μέγιστα στο πέμπτο έλλειμμα της χώρας. (**) Ηθικό μας χρέος είναι να ορθώσουμε φράγμα στην συκοφαντία των αντιπάλων μας, εκείνων με τους οποίους διαφωνούμε, όχι μόνο για να διαφυλάξουμε ό,τι έχει επιζήσει από το περί δικαίου αίσθημα αλλά και για να διατηρήσουμε, ως κοινωνία, το δικαίωμα στην κριτική σκέψη – ίσως το τελευταίο όπλο που μας έχει μείνει εναντίον της Κρίσης και των φιδιών που αυτή γεννά.



(*) Ο οποίος κατέληξε στην Μακρόνησο, αρνούμενος να αποδεχθεί το δικαίωμα του κράτους να απαιτεί δηλώσεις πολιτικών φρονημάτων.

(**) Τα πέντε ελλείμματα: Δημοσιονομικό, τραπεζικό, επενδύσεων, δημοκρατικό και, τώρα, δικαιοσύνης.



Το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη "Κρίσης λεξιλόγιο" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.



ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Η περίπτωση Παπακωνσταντίνου


29/12/2012



Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Photo: Panayiotis Tzamaros / Fosphotos.com

1 εικόνα

του Γιάννη Παντελάκη Σχόλια

Ηταν αρχές του 2010, οταν το μικρό φυλάκιο που είχε στηθεί μπροστά σε μια διπλοκατοικία σ' ενα μικρό δρόμο του Χολαργού, αποσυρόταν απο ενα γερανό. Οπως εμαθα αργότερα, μεταφέρθηκε καπου στην Εκάλη για να στηθεί εξω απο την νεα κατοικία του Γ.Παπακωνσταντίνου. Κάποια εφημερίδα, αναφέρθηκε με υπαινιγμό στην μετακόμιση του ήδη πανίσχυρου υπουργού Οικονομικών προς το προάστιο σύμβολο του νεοελληνικού πλουτισμού. Η απάντησή του Παπακωνσταντίνου, ήταν ιδιαίτερα απογοητευτική για εναν φιλόδοξο πολιτικό που εμφανιζόταν ως εκείνος που θ' αντικαταστήσει τους φθαρμένους πολιτικούς της μεταπολίτευσης: "Λόγω οικονομικής κρίσης, βρήκα φθηνότερο ενοίκιο στην Εκάλη", είχε περίπου πει...



Ανάλογα απογοητευτική, ήταν και η χθεσινή απάντηση Παπακωνσταντίνου οταν αποκαλύφθηκε η εμπλοκή συγγενικών του προσώπων στην λίστα Λαγκάρντ. "Παρέδωσα στους αρμόδιους τα πλήρη στοιχεία που μου παραδόθηκαν", είπε χθες οταν εγινε η αποκάλυψη. "Επέλεξα 20 ονόματα και τα παρέδωσα για έλεγχο στον Καπελέρη", είχε πει λίγο καιρό πριν, οταν ξέσπασε ο θόρυβος με την ...χαμένη λίστα Λαγκάρντ. Χθες ειπε οτι τα παρέδωσε όλα, λιγους μήνες πριν, οτι παρέδωσε μονο 20 ονόματα! Κρίμα, ενας τύπος με τόσο καλό βιογραφικό να μην βρεί μια εστω λιγο πιο καλή δικαιολογία;



Δεν ξέρω αν αυτό το καλό βιογραφικό (Σπουδές στο LSE, μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Ν.Υόρκης, συνεργάτης του ΟΟΣΑ, σύμβουλος του Σημίτη και άλλα πολλά), οδήγησε τον Γ.Παπανδρέου να τον εχει μετατρέψει περίπου ως το alter ego του. Ξέρω οτι πολλοί παλαιοί ΠΑΣΟΚοι δεν καλόβλεπαν τον "ακαπνο νεαρό γιάπι, που ξαφνικά σαν κομήτης απο το τίποτα, τοποθετήθηκε οικονομικός συμβουλος του Παπανδρέου, εκπρόσωπος τύπου του κινήματος, επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου και πανίσχυρος υπουργός Οικονομικών"!



Οι εξελίξεις, επιβεβαίωσαν πως ο Γ.Παπακωνσταντίνου δεν ήταν αυτό που πολλοί πίστευαν. Ο εκπρόσωπος μιας νεας γενιάς πολιτικών με σπουδαίο πορτφόλιο, που θα εβαζε τους παλαιούς πολιτικούς στο περιθώριο και θα οδηγούσε τον τόπο παραπέρα. Ο Γ.Παπακωνσταντίνου, ηταν ενας απο αυτούς τους περίεργους κοστουμαρισμένους τύπους που ανέδειξε ο Παπανδρέου και οι οποίοι με περίσσια αλαζονεία πήραν κρίσιμα πόστα και εδειξαν συμπεριφορά δυστυχώς ανάλογη, αν οχι χειρότερη, απο τους ήδη επαγγελματίες της πολιτικής. Η διαφορά του μ' εκείνους, ήταν ενας ερασιτεχνισμός ο οποίος ωστόσο αποδεικνύεται ιδιαίτερα αποκαλυπτικός. Γιατί φαντάζομαι, οποιοσδήποτε εμπειρος της πολιτικής, δεν θ' αφαιρούσε απο μια λίστα ονόματα συγγενικών του προσώπων, σε μια τέτοια εποχή και θα περίμενε πως αυτό δεν θ' αποκαλυπτόταν κάποια στιγμή.



Η περίπτωση Παπακωνσταντίνου, δεν ειναι απλά μια περίπτωση υπουργού που προσπάθησε να καλύψει δυο συγγενικά του πρόσωπα. Τέτοιοι, βρίσκονται σε καθε στιγμή, σε καθε εποχή. Η περίπτωση Παπακωνσταντίνου ειναι πολυ πιο σύνθετη. Πρόκειται για εναν κορυφαίο υπουργό που υπόγραψε το πρώτο μνημόνιο, που εμφανιζόταν με περίσσια αλαζονεία ως σωτήρας της χώρας, που μίλαγε συνεχώς για το διεφθαρμένο κράτος μας, που κατακεραύνωνε με οργή τους φοροδιαφεύγοντες , που ως δυο μηνες πριν, με δηλώσεις του στον Guardian κατηγορούσε τις αρμόδιες οικονομικές υπηρεσίες της χώρας "για αδράνεια λόγω του φόβου να αντιμετωπίσουν τους φοροφυγάδες της ελληνικής ελίτ"! (29.10.2012).



Αυτόν τον πρώην υπουργό, βλέπει σήμερα μια χειμαζώμενη κοινωνία ν' αποδεικνύεται οτι προσπάθησε να εξαφανίσει απο την λίστα Λαγκάρντ δυο συγγενικά του πρόσωπα με μεγάλες καταθέσεις στο εξωτερικό. Τον βλέπει αυτός που περιμένει στις ουρές της ΔΕΗ για να ρυθμίσει με δόσεις τον απλήρωτο λογαριασμό. Τον βλέπει αυτός που κατέθεσε στην εφορία τις πινακίδες του αυτοκινήτου γιατί δεν είχε να πληρώσει τα τέλη. Τον βλέπει ο ανεργος που περιμένει το επίδομα του ΟΑΕΔ. Τον βλέπει εκείνος που περιμένει στα συσσίτια. Τον βλέπει αυτός που γονατίζει γιατί καλείται να πληρώσει νεα χαράτσια.



Τον βλέπουμε όλοι και απορούμε. Οχι μόνο γιατί εκανε ο,τι εκανε. Απορούμε και για το αν οι χειρισμοί που ακολουθήθηκαν την εποχή που η χώρα εμπαινε στο μνημόνιο, δεν εκρυβαν και σκοπιμότητες. Απο αυτές που όλοι ακούμε, αλλα δύσκολα μπορούμε ν' αποδείξουμε. Απο αυτές που τώρα, μαλλον μας υποψιάζουν περισσότερο απο ποτε...



Βλέπω στις τηλεοράσεις τον Παπακωνσταντίνου σε πρόσφατα βίντεο, να ωρύεται και να μην σηκώνει μύγα στο σπαθί του επειδή βουλευτές αφήνουν να εννοηθεί οτι κάτι δεν πηγε καλά με τους χειρισμούς που εκανε με την λίστα. Αηδιαστικό. Βλέπω το ΠΑΣΟΚ να τον διαγράφει και τον Παπανδρέου να δηλώνει "υπεράνω", λες και ετσι θα ξεπλυθούν οι ίδιοι. Ανόητο. Βλέπω τα υπόλοιπα κόμματα να εμφανίζονται ανακουφισμένα, επειδή ο Παπακωνσταντίνου δεν ανήκε σ' αυτά. Υποκριτικό. Ενας "Παπακωνσταντίνου", υπάρχει και θα υπάρχει παντού. Δυστυχώς

Πληροφορίες


Το Microstory φιλοξενεί ιστορίες ανθρώπων που επιμένουν να εκφράζονται δημιουργικά μέσω της γραφής. - http://www.microstory.gr/

Περιγραφή

Στις σελίδες του θα δημοσιεύονται σε τακτά χρονικά διαστήματα διηγήματα από όσους αγαπούν τη γραφή αφιερωμένα σε αυτούς που αγαπούν την ανάγνωση.

Στείλτε μας λοιπόν τα κείμενα σας (μέχρι 2500 λέξεις) συνοδευόμενα από ένα σύντομο βιογραφικό σας στο microstorygr@gmail.com. Οι ιστορίες θα δημοσιεύονται στην ενότητα "Κείμενα".



Περιμένουμε με αγωνία τις συμμετοχές σας.

Για όλους τους υπόλοιπους, καλή ανάγνωση...
ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ


ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ…ΠΑΘΗΜΑΤΑ

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Πριν εξήντα χρόνια τα πράγματα δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Δεν υπήρχε η τηλεόραση και το ραδιόφωνο δεν το είχαν όλοι. Ούτε ρεύμα δεν είχαν όλοι. Ούτε λουτρά στα σπίτια τους. Το ραδιόφωνο έπαιρνε μπαταρία και ο κόσμος δεν το άνοιγε πολύ γιατί έκανε οικονομία. Οι οικογένειες ζούσαν σε καμαρούλα μια σταλιά «δύο επί δύο» όπου στοιβάζονταν δεκαπέντε νοματαίοι που λέει ο λόγος. Επειδή δεν υπήρχε τηλεόραση και το ραδιόφωνο ήταν ακριβό διασκέδαζαν με το φωνογράφο ή γραμμόφωνο που έπαιρνε δίσκους. Τους δίσκους αυτούς ο αγράμματος λαός τις έλεγε και «πλάκες» και για να πάρει μπροστά έπρεπε το άτιμο να το κουρδίσεις με το χέρι.

Πριν εξήντα τόσα χρόνια ο κόσμος μόλις που έβγαινε από μια κατοχή και ένα εμφύλιο, και υπήρχαν στις ψυχές του τραυματικές εμπειρίες από την Γερμανική κατοχή αλλά ίσως περισσότερες από τον αδελφοκτόνο αλληλοσπαραγμό. Η Ελλάδα ήταν μια κατεστραμμένη φτωχή χώρα με τεράστιο αγροτικό πληθυσμό και ισχνή ελαφριά βιομηχανία, βιοτεχνία.

Υπήρχε μεγάλη φτώχεια και παρόλα αυτά οι οικογένειες είχαν να μεγαλώσουν ένα τσούρμο από παιδιά ,χωρίς τα απαραίτητα εφόδια. Πνευματικά και υλικά. Οι μαμάδες και οι πατεράδες των παιδιών σπάνια τέλειωναν ακόμη και το δημοτικό. Πολύ περισσότερο οι γυναίκες που ήταν προορισμένες για το σπίτι και το νοικοκυριό.

Ο Θάνος Ασκητής ο γνωστός σεξολόγος ακόμη ήταν αγέννητος για να διδάξει στο ευρύ κοινό από τηλεοράσεως την μαγεία του έρωτα.

Οι γονείς ποτέ δεν μιλούσαν στα παιδιά τους για το σεξ και τον έρωτα όσες ερωτήσεις κι αν τους έκαναν και ίσως και να μην τους έκαναν διότι υπήρχε κλίμα πουριτανισμού και το σεξ ήταν ταμπού.

Στο δημοτικό σχολείο τα παιδάκια φράκαραν στις αίθουσες και οι δάσκαλοι έπρεπε να κάνουν μάθημα σε τάξεις που είχαν μέχρι και 75 παιδάκια που καθόταν σχεδόν το ένα πάνω στο άλλο.

Παιδάκια αδύνατα υποσιτισμένα με χιλιοπλυμένα ρουχαλάκια πήγαιναν στο σχολείο

όπου, τους χορηγούσαν για σίτιση βοήθεια από τον ΟΗΕ, μια φετούλα ψωμί με βούτυρο, ένα ποτήρι γάλα σκόνη, βρασμένο, και λίγο κίτρινο τυρί.

Λίγο αργότερα άρχισε και η εξωτερική και η εσωτερική μετανάστευση με μεγάλες μετακινήσεις του Ελληνικού πληθυσμού.

Πριν φύγει όλη η πολυμελής οικογένεια του Γεράσιμου, να συναντήσει τον εγκατεστημένο από 15ετίας αδελφό του στο Σίδνευ της Αυστραλίας, τα παιδιά του Γεράσιμου και του Βασίλη ενός μακρινού του εξαδέλφου, έπαιζαν μαζί ξυπόλητα στην αλάνα της γειτονιάς. Μαζί πήγαιναν ποδαρόδρομο και στο δημοτικό. Φυσικά δεν υπήρχε κίνδυνος γιατί τα αυτοκίνητα ήταν μηδαμινά.

Ο Χαράλαμπος ήταν τότε δεκατριών με δεκατεσσάρων χρονών. Ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας και παρίστανε τον μάγκα και τον έξυπνο στα άλλα τα παιδιά.

Μια ημέρα του καλοκαιριού που απουσίαζαν οι γονείς του, κάλεσε όλα τα αγόρια στο υπόστεγο του σπιτιού τους. Ο Χαράλαμπος άρχισε στα μικρότερα παιδιά κορδώνοντας και παριστάνοντας τον σπουδαίο, να κάνει μαθήματα «σεξουαλικής αγωγής.» Σε μια «πρακτική εξάσκηση» για του λόγου το αληθές ξεκούμπωσε το παντελόνι του και φάνηκε το πέος του. Προηγουμένως «δίδαξε» στα παιδιά να μην πιστεύουν στην σύλληψη παιδιού «με τον κρίνο» αλλά με την σεξουαλική επαφή ανδρός και γυναικός. Σε μια προσπάθεια να δείξει στα παιδιά να κατανοήσουν τι άλλο μπορεί να γίνει με τα ανδρικό μόριο, το πήρε στο χέρι του από το ξεκούμπωτο παντελόνι του, και το κουνούσε με τα δάχτυλα του μέχρι να εκσπερματώσει εκστασιαζόμενος.

Ακούστηκε θόρυβος από πατήματα. Ήταν ο πατέρας του ο Θόδωρος οικοδόμος στο επάγγελμα, που ερχόταν κουρασμένος από τη δουλειά του. Ο Χαράλαμπος κούμπωσε γρήγορα, γρήγορα το παντελόνι του κα προέτρεψε τα παιδιά να πάνε στα σπίτια τους.

Το «μάθημα σεξουαλικής αγωγής» είχε πάρει βιαστικό τέλος. Ίσως τα παιδιά εκείνα να γινόταν αργότερα «καθηγητές» στο «μάθημα» αυτό επειδή ήταν αγέννητος ακόμη ο σεξολόγος Θάνος Ασκητής.





ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΦΥΝΤΑΝΙΔΗΣ 32 ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ


ΑΠΟ συνέντευξη του στην "iefimerida.gr"

"ΠΕΝΕΤΑΙ" Ο Σ. ΦΥΝΤΑΝΙΔΗΣ

ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΥΣΣΥΤΙΑ;

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

"Με τις σημερινές συνθήκες δεν θα πήγαινα να δουλέψω σε εφημερίδα. Έκανα μια επίσκεψη στην Εφημερίδα των Συντακτών, όπου κάνουν μια συγκινητική προσπάθεια. Μου έγινε και πρότασ...η, όμως δεν έχω την άνεση να πάω. Ακόμη και το σπίτι που μένω είναι νοικιασμένο. Πρέπει να εργαστώ για βιοποριστικούς λόγους. Από την άνοιξη εργάζομαι ως σύμβουλος στα μέσα επικοινωνίας του Alpha. Δεν έγινα πλούσιος σε αυτή τη δουλειά. Στην Ελευθεροτυπία πληρωνόμουν επειδή ήμουν διευθυντής σε δυο εφημερίδες. Είχα δυο μισθούς, αλλά δεν ήταν μεγάλοι. Δυο χρόνια πριν πεθάνει ο Κίτσος που έκανε αύξηση και μου είπε θα παίρνεις αυτά τα λεφτά μέχρι να πεθάνεις. Μου το χρωστούσε γιατί όταν μπήκε η Ελευθεροτυπία στο Χρηματιστήριο έβγαινα συνέχεια και μιλούσα για την εφημερίδα και όμως μου έδωσε μόνο 100 μετοχές, όσες είχε πάρει και ο κλητήρας δηλαδή… Και τον πίστεψα. Όταν ήρθε η Μάνια όλα τελείωσαν. Δεν πήρα ποτέ μου μαύρα λεφτά, δεν δούλεψα σε δεύτερη ή τρίτη δουλειά, δεν είχα ποτέ off shore εταιρεία. Πίστεψα τον λόγο του Κίτσου και δεν έκανα συμβόλαιο.»"



Τι θάλεγε δημόσια δηλαδή Ο Σ. ΦΥΝΤΑΝΙΔΗΣ ότι έχει εξωχώρια εταιρεία όπως έγραψε η συνάδελφος του ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ;

Πρώτη φορά μαθαίνω ότι δημοσιογραφικά στελέχη σαν τον Σ. Φυντανίδη μένουν σε νοικιασμένο σπίτι. Μήπως έχουμε κοινοκτημοσύνη και παρανόησα; Μάλιστα σε μια εποχή που η Κυριακάτικη Ε" ήταν τίγκα στη διαφήμιση και ο εκδότης ΚΙΤΣΟΣ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ χρύσωνε τα μεγαλοστελέχη του.

Επί πλέον η σύζυγος του κυρία ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΒΕΝΤΟΥΡΑΚΗ είναι επιχειρηματίας με κατάστημα στο Κολωνάκι. Ο "ΤΑΡΖΑΝ" Μ.Τ στην "ΖΟΥΓΚΛΑ"

σε μια εκπομπή του, είχε αποκαλύψει ότι η κ. Βεντουράκη ήταν αντιπρόσωπος ξένων κατασκευαστικών εταιρειών και είχε πάρει κάποιες δουλειές από το υπουργείο αμύνης επί ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ και υποέργο των Ολυμπιακών αγώνων. Αλλά ξέχασα, δεν είναι το άλλο μου, χέρι η γυναίκα μου ούτε επωφελήθηκε από την θέση και ιδιότητα μου. Φαρισαίοι υποκριτές.
                                        ΠΑΣΟΚ ΚΑΤΑ ΣΥΡΙΖΑ


                                   ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Το ΠΑΣΟΚ και τώρα που αποχώρησε ο πληθωρικός και χωρίς την αίσθηση του μέτρου ΠΑΓΚΑΛΟΣ επιτίθεται δια του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ τακτικά κατά του ΣΥΡΙΖΑ.
Οσονούπω μπορεί να εκδόσει και ανακοίνωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε τα τελευταία 35 χρόνια και χρεοκόπισε την Ελλάδα.
Το ΠΑΣΟΚ το παίρνει βαρέως ότι συρικνώθηκε στα παλιά ποσοστά του Συνασπισμού και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τώρα αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει. Το κάθε κόμμα κρίνεται στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες κατά τα έργα του, και τις διαθέσεις και επιθυμίες των ψηφοφόρων βεβαίως.

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

O Φυντανίδης μιλά για την περιπέτεια της Ελευθεροτυπίας, το τέλος των εφημερίδων, το ΠΑΣΟΚ και τη νέα αριστερά


28/12/12
0 σχόλια
0 απαντήσεις
133 εμφανίσεις





Το iefimerida συνάντησε τον ιστορικό διευθυντή της Ελευθεροτυπίας Σεραφείμ Φυντανίδη στις 22 Δεκεμβρίου, τη μέρα που συμπληρώθηκε ακριβώς ένας χρόνος από την έκδοση του τελευταίου φύλλου της Ελευθεροτυπίας. Δυο μέρες μετά ο Θεοχάρης Φιλιππόπουλος με εξώδικο απαγόρευε στη Μάνια Τεγοπούλου να χρησιμοποιήσει τον ιστορικό τίτλο για τη νέα εφημερίδα που προτίθεται να εκδόσει στις 10 Ιανουαρίου με κάποιους από τους – ακόμα απλήρωτους υπαλλήλους- της εφημερίδας και ενώ ήδη εκδίδονται δύο διαφορετικές εφημερίδες από ομάδες πρώην συντακτών της.



Ο επί 31 χρόνια και 22 μέρες διευθυντής της Ελευθεροτυπίας μας μίλησε για τον Κίτσο Τεγόπουλο, την περιπέτεια με την Μάνια Τεγοπούλου, το αβέβαιο μέλλον των ελληνικών εφημερίδων, τον Λαυρεντιάδη, τον Αντώνη Σαμαρά, τον Σταύρο Ψυχάρη, το θάνατο του ΠΑΣΟΚ, στην πρώτη του μεγάλη συνέντευξη μετά την επεισοδιακή αποχώρηση από την Ελευθεροτυπία. Και αποκάλυψε: «Θα γράψω ένα βιβλίο για την Ελευθεροτυπία».



Το τέλος των εφημερίδων όπως τις ξέραμε



«Για να πούμε του στραβού το δίκιο η εποχή που οι εφημερίδες θριάμβευαν έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μέχρι το 1990 δεν είχαμε ανταγωνιστή. Όταν ήρθε η ιδιωτική ραδιοφωνία και τηλεόραση άρχισε να μας παίρνει κόσμο. Μετά ήρθαν οι δωρεάν εφημερίδες και στο τέλος το ίντερνετ. Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια γνώρισα το διευθυντή του Guardian Πίτερ Πρέστον. Μου είπε «μη γελιέσαι αγαπητέ μου, σε μερικά χρόνια θα επιβιώσουν λίγες πολύ καλές εφημερίδες για λίγο κόσμο, μορφωμένο ανήσυχο και αρκετές πολύ κακές κουτσομπολιά. Οι ενδιάμεσες καθημερινές δεν έχουν μέλλον». Τη νύχτα που δολοφονήθηκε ο Γρηγορόπουλος την άλλη μέρα τα έντυπα δεν είχαν λέξη. Το διαδίκτυο το ραδιόφωνο και η τηλεόραση όμως τα είχαν όλα. Το μέλλον είναι το διαδίκτυο. Βλέπεις ότι ύστερα από 80 χρόνια κλείνει το Newsweek. Και είμαστε ακόμα στην αρχή: ενώ πέρυσι οι χρήστες διαδικτύου ήταν 30% έχει φτάσει 54% και αυξάνεται. Οι νέοι δεν αγοράζουν εφημερίδες πια.







Θα επιβιώσουν μόνο οι εφημεριδούλες



«Δεν θα πεθάνουν οι εφημερίδες, αλλά δεν θα είναι όπως παλιά. Το ίδιο ισχύει και για την κάθε νέα Ελευθεροτυπία που θα βγει. Η Ελευθεροτυπία θριάμβευε γιατί είχε πάνω από 350 συντάκτες. Αυτά τώρα δεν μπορεί να τα αντέξει μια εφημερίδα. Μικρές εφημεριδούλες με λίγο κόσμο μπορεί να επιβιώσουν. Αλλά θα είναι εφημεριδούλες. Άλλαξαν τα πράγματα. Η συρρίκνωση στον Τύπο έχει αρχίσει και θα ενταθεί: απολύσεις, εθελουσία, περικοπές μισθών. Πιθανόν να σιγήσουν κι άλλοι τίτλοι. Μέχρι πριν λίγα χρόνια όποιος έβγαζε εφημερίδες είχε μια πολιτική ιδεολογική θέση. Όλοι αυτοί οι εκδότες δεν έβγαζαν την εφημερίδα μόνο για να τα αρπάξουν. Εδώ τώρα πια μπαίνουν επιχειρηματίες στα media για να έχουν μοχλούς πίεσης και μηχανισμούς άμυνας. Μετά τον Λαμπράκη και τον Τεγόπουλο τελείωσαν οι εκδότες. Και το κακό είναι ότι δεν άφησαν συνέχεια, ούτε ο Βελλίδης, ούτε η Βλάχου, ούτε ο Τεγόπουλος. Μόνο ο Λαμπράκης όρισε διάδοχο.



Οι 44 Κοκκαλίνοι και η πρώτη εμφάνιση της Μάνιας



Είναι μεγάλο ερωτηματικό γιατί δεν φρόντισε για τη διάδοχη κατάσταση ο Κίτσος. Για τα οικογενειακά τους δεν θέλω να μιλάω και δεν μου πέφτει λόγος. Αυτό που ξέρω είναι ότι η Μάνια Τεγοπούλου δεν είχε πατήσει ποτέ στην εφημερίδα μέχρι να πεθάνει ο πατέρας της. Όταν την έφερα και την παρουσίασα στην εφημερίδα, τη γύριζα από γραφείο σε γραφείο και ήταν σα να έβλεπε κάτι καινούριο. Είχα ελάχιστες σχέσεις μαζί της μέχρι να αναλάβει την Ελευθεροτυπία. Μια δυο φορές με είχε πάρει τηλέφωνο να μου ζητήσει καμία χάρη για φίλους της. Με τον Κίτσο είχα καταπληκτική σχέση ήταν πατέρας και φίλος μου. 30 χρόνια δεν με πήρε ποτέ να με ρωτήσει «με τι θέμα βγαίνεις αύριο;» Και όποτε υπήρχε κάποιο δύσκολο θέμα, όπως η υπόθεση Κοσκωτά ή ο καυγάς με τον Κόκκαλη έπαιρνε ο ίδιος την ευθύνη και υπέγραφε το θέμα. Μια φορά του λέω το «Ρε Κίτσο το παρατράβηξες έχεις γράψει 44 Κοκκαλίνους. Και μου λέει «σας έχω δώσει δυο εφημερίδες να γράφετε ότι θέλετε. Εγώ δεν μπορώ να γράψω κάτι;». Τέτοια ελευθερία σε εφημερίδα δεν έχει υπάρξει ποτέ.»







«Άντε γεια Μάνια»- η δραματική κουβέντα στο διάδρομο λίγο πριν τα μεσάνυχτα



«Η ελευθερία αυτή πέθανε μαζί με τον Κίτσο. Η Μάνια είχε άλλες απόψεις, δεν θέλω να πω περισσότερα. Στην αρχή μου φέρθηκε ευγενικά, αλλά μετά σαν να είμαι περαστικός. Ένα βράδυ, με σταμάτησε στις 11.30 το βράδυ την ώρα που έφευγα στο διάδρομο. Πίσω της καθόταν ο Θανάσης Τεγόπουλος, αμίλητος. Μου λέει «ξέρετε, παίρνετε πολλά λεφτά πρέπει να σας τα κόψουμε. Και επίσης καλό θα ήταν να μη δουλεύετε τόσο». Στα όρθια, στο διάδρομο όλα αυτά… Της απάντησα «κόψε μου όσα λεφτά θέλεις, αλλά δεν θα μου πεις εμένα να δουλεύω λιγότερο. 31 χρόνια έτσι έμαθα να ζω. Εκτός αν αυτή σου η κουβέντα κρύβει αυτό που λένε κάποιοι εδώ μέσω, ότι θέλουν να με φάνε για να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Άντε γεια». Κι ενώ συμφωνήσαμε να παραμείνω ως την 1η Ιουνίου, 23 Απριλίου το βράδυ με φώναξαν και μου ανακοίνωσαν ότι πρέπει να φύγω. Σαν να ήμουν περαστικός.



Ο καυγάς με τον Φιλιππόπουλο η κουβέντα με τον Κίτσο στην οδό Χάρητος



«Αυτή η συζήτηση με τη Μάνια, αλλά και η πρόσληψή μου από τον πατέρα της είναι οι πιο σημαντικές στιγμές στην επαγγελματική μου ζωή. Και οι δυο έγιναν στα όρθια, στα βιαστικά. Ούτε τον ήξερα τον Κίτσο. Ήμουν επί 7 χρόνια το δεξί χέρι του Φιλιππόπουλου στην Απογευματινή, ήταν ο δάσκαλός μου μαζί με τον Γιάννη Καψή. Δούλευα από τα ξημερώματα ως αργά το βράδυ. Μια μέρα τον πιάνω τον Φιλιππόπουλο και του ζητάω αύξηση και να μπαίνει το όνομά μου. Αρνήθηκε. Πληγώθηκα και σηκώθηκα και έφυγα, πήγα στην Ακρόπολη κάνοντας έξαλλο τον Φιλιππόπουλο. Στη συνέχεια έφυγα για την Αμερική πήγα από δυο εβδομάδες στους New York Times και στην Chicago Tribune με δικά μου έξοδα ( μην ακούς τι βλακείες λένε). Ο Αλέκος Φιλιππόπουλος εντωμεταξύ κάνει την Ελευθεροτυπία με τον Τεγόπουλο και τον Σιαμαντά χωρίς να με φωνάξουν γιατί ήταν θυμωμένος μαζί μου ο Αλέκος. Τσακώθηκε όμως με τους άλλους δυο, τον απέλυσαν από διευθυντή σύνταξης, ακολούθησαν δίκες που δικαίωσαν τον εκδότη. Η εφημερίδα έβγαινε 20 μέρες χωρίς διευθυντή. Τότε δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Χούντα: ο Κίτσος ήθελε να με δει. 12 Απριλίου του 1976 πήγαμε σε ένα ημιυπόγειο εστιατόριο στη Χάρητος στις 12 τα μεσάνυχτα. Ξέρεις, ο Κίτσος λειτουργούσε μετά τις 10 το βράδυ. Καθήσαμε ως τις 1.30 και δεν μου είπε κουβέντα για τη δουλειά. Κάποια στιγμή ακούω «Γειά σου ρε Κιτσάρα!». Ήταν ο Γραμμένος Καραμανλής, ο αδελφός του Κωνσταντίνου, ωραίος τύπος γλεντζές, μπεκρής. Είπε μερικά πράγματα για τον Αλέκο Φιλιππόπουλο – άδικα κατά τη γνώμη μου- και πρόσθεσε «λυπάμαι το νέο διευθυντή σου!». Δυο παρά σηκωνόμαστε να φύγουμε και εκεί έξω, στη γωνία της Χάρητος με την Ηροδότου μου λέει τόσα σου δίνω έλα στην εφημερίδα. Έβαλα έναν όρο μόνο: να μη με πούνε διευθυντή γιατί ήθελα να γυρίσει ο Φιλιππόπουλος. Βέβαια ο κυρ Αλέκος τότε άρχισε να λέει ότι είμαι το κρυφό χαρτί του Μπότση για να κλείσει η Ελευθεροτυπία και διάφορα άλλα τέτοια, μέχρι που τον έπιασαν ο Φρέντυ Γερμανός και ο Κυρ και του είπαν ότι με αδικεί. Έτσι ξαναγίναμε φίλοι.»







Ο Βλαστάρης, η Αδάμ, η off shore εταιρεία



«Εντωμεταξύ στην εφημερίδα αρχίσαμε να πηγαίνουμε όλο και καλύτερα. Βοήθησε και η εποχή: 15 μέρες μετά σκοτώθηκε ο Παναγούλης, ήρθε η άνοδος του ΠΑΣΟΚ… και πρόκοψα. Βγάλαμε το Έψιλον το 91 -τότε φώναξα τον Βλαστάρη και ανέλαβε την Κυριακάτικη αλλά δεν μου φέρθηκε καλά… Και με την Κύρα Αδάμ τρελάθηκα όταν διάβασα αυτά που είπε ότι είχα off shore. Tρελάθηκα. Όμως δεν θέλω να πω τίποτα για όλα αυτά. Ένα πράγμα με ευχαριστεί: περπατώ στο δρόμο χωρίς σωματοφύλακα. Όπως και ο Κίτσος Τεγόοπουλος δεν είχε ποτέ σωματοφύλακα. Και για να τελειώνουμε: φυσικά και δεν είχα off shore εταιρεία για να πληρώνομαι… Όχι, δεν σκέφτομαι να απαντήσω νομικά. Είναι μια βασανιστική διαδικασία και δεν έχω χρόνο για χάσιμο.»



Το νοικιασμένο σπίτι, η υπόσχεση του Κίτσου που δεν τήρησε η Μάνια



«Με τις σημερινές συνθήκες δεν θα πήγαινα να δουλέψω σε εφημερίδα. Έκανα μια επίσκεψη στην Εφημερίδα των Συντακτών, όπου κάνουν μια συγκινητική προσπάθεια. Μου έγινε και πρόταση, όμως δεν έχω την άνεση να πάω. Ακόμη και το σπίτι που μένω είναι νοικιασμένο. Πρέπει να εργαστώ για βιοποριστικούς λόγους. Από την άνοιξη εργάζομαι ως σύμβουλος στα μέσα επικοινωνίας του Alpha. Δεν έγινα πλούσιος σε αυτή τη δουλειά. Στην Ελευθεροτυπία πληρωνόμουν επειδή ήμουν διευθυντής σε δυο εφημερίδες. Είχα δυο μισθούς, αλλά δεν ήταν μεγάλοι. Δυο χρόνια πριν πεθάνει ο Κίτσος που έκανε αύξηση και μου είπε θα παίρνεις αυτά τα λεφτά μέχρι να πεθάνεις. Μου το χρωστούσε γιατί όταν μπήκε η Ελευθεροτυπία στο Χρηματιστήριο έβγαινα συνέχεια και μιλούσα για την εφημερίδα και όμως μου έδωσε μόνο 100 μετοχές, όσες είχε πάρει και ο κλητήρας δηλαδή… Και τον πίστεψα. Όταν ήρθε η Μάνια όλα τελείωσαν. Δεν πήρα ποτέ μου μαύρα λεφτά, δεν δούλεψα σε δεύτερη ή τρίτη δουλειά, δεν είχα ποτέ off shore εταιρεία. Πίστεψα τον λόγο του Κίτσου και δεν έκανα συμβόλαιο.»







Τρώγοντας με τον Λαυρεντιάδη στο δείπνο του Κύρκου



«Οι εκδότες σήμερα είναι εντελώς διαφορετικοί. Δεν μοιάζουν με τον Τεγόπουλο που μπήκε κυρίως για ιδεολογικούς λόγους στις εκδόσεις. Δες το παράδειγμα του Λαυρεντιάδη… Τον είχα γνωρίσει κατά περίεργο τρόπο, στην εκδήλωση που έγινε στην Αίγλη του Ζαππείου για να τιμηθεί ο Κύρκος. Είχαν καλέσει τρεις δημοσιογράφους, τον Παπαχελά, τον Παντελή Καψή και εμένα. Ήταν εκεί επίσης ο Παπανδρέου, ο Πάγκαλος, ο Κουβέλης, ο Μελισσανίδης, ο Κυριακίδης… Ο Λαυρεντιάδης κάθισε δίπλα μου. Ήταν ένα περίεργο βράδυ και μου λένε τώρα ότι το είχε χρηματοδοτήσει ο Λαυρεντιάδης. Σας διαβεβαιώ ότι ο Κύρκος ούτε που τους ήξερε. Ήταν ήδη πολύ άρρωστος. Μάλιστα λίγο πριν τελειώσει το δείπνο κατέρρευσε και τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Ξαναείδα τον Λαυρεντιάδη έξι μήνες μετά στα εγκαίνια της έκθεσης του Τσίλερ στην Πινακοθήκη, όπου ήταν χορηγός. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν θα με βρείτε στη λίστα με τα δημοσιογραφικά pay roll του που ανακάλυψαν.»



Γιατί έκλεισε η Ελευθεροτυπία;



«Τι να σας πω…. Είχε πέντε μήνες απλήρωτους τους συντάκτες. Το αστείο είναι ότι ενώ δεν πλήρωνε κόσμο η Μάνια Τεγοπούλου πήγε και αγόρασε το εξοχικό του Γιωτόπουλου. Τώρα αν βγει μια νέα εφημερίδα με τέτοια βάρη, με απλήρωτο κόσμο και με αντιμνημονιακή θέση δεν ξέρω πόσο θα τα καταφέρει. Εύχομαι να τα καταφέρει για χάρη των εργαζόμενων. Πάντως δεν ισχύει αυτό που λένε ότι η κεντροαριστερά χρειάζεται μια εφημερίδα. Εδώ βλέπεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑεθριάμβευσε μόνο με την Αυγή. Η Χρυσή Αυγή πήρε αυτό το ποσοστό χωρίς να έχει κανένα μέσο. Γιατί ο κόσμος δεν ψηφίζει με βάση αυτά που λέει ο Τσίπρας, αλλά από οργή. Στις δημοσκοπήσεις βλέπεις πόσο χαμηλά εκτιμά ο κόσμος μίντια, συνδικαλιστές και πολιτικούς. Είμαστε ένας οργισμένος λαός: γι’ αυτό δεν χρειάζονται οι εφημερίδες. Τα ΝΕΑ, μια πολύ καλή εφημερίδα, πουλάει το πολύ 35.000 φύλλα πανελλαδικά ενώ διαφημίσεις έχω μόνο το Σάββατο. Έχει τεράστιο πρόβλημα ο ΔΟΛ επειδή είναι χρεωμένος με το υπερβολικό προσωπικό που είχε τις χρυσές εποχές. Ακόμα και η Καθημερινή έχει 14 εκατομμύρια ζημιά. Ο ΔΟΛ έχει πάνω από 280 εκατ. Χρέη αλλά έχει περιβάλλοντα χώρο που τον στηρίζει: το Μεγκα, ραδιόφωνο, περιοδικά. Η Ελευθεροτυπία ήταν μόνη.»







Η κίνηση απελπισίας του Ψυχάρη



«Γιατί έγραψε ο Ψυχάρης το άρθρο για τον έλεγχο που θέλει η τρόικα στις τράπεζες; Ίσως φοβάται ότι δεν θα μπορέσει να πάρει τα δάνεια που χρειάζεται. Δεν είμαι σίγουρος αυτό το άρθρο είναι μια επίδειξη δύναμης. Μπορεί να είναι και κίνηση απελπισίας. Τώρα που δεν έχουμε μια μονοκομματική κυβέρνηση βγαίνουν πολλά σκάνδαλα στη φόρα. Δεν υπάρχει μια ισχυρή κυβέρνηση να τα κουκουλώνει και είναι καλό αυτό. Εύχομαι να μην έχουμε μονοκομματικές κυβερνήσεις στο άμεσο μέλλον. Επίσης θεωρώ λάθος και την αναθεώρηση του Συντάγματος το 85 που αφαίρεσε εξουσίες προέδρου. Λάθος μεγάλο.»



Οι μάγκες εκδότες και ο Θεοχάρης Φιλιππόπουλος



«Έλεγε ο Κίτσος για να βγάλεις καλή εφημερίδα θες και έναν μάγκα εκδότη. Θυμάμαι τον μακαρίτη τον Φιλιππόπουλο όταν έφυγε από το Έθνος και έβγαλε εφημερίδα πάτωσε. Ο γιός του ο Θεοχάρης είναι εξαιρετικός. Ο μόνος που είχε κάνει ελάχιστες ζημιές – αν και δεν έχει ασχοληθεί με τις εφημερίδες. Τον ξέρω από μικρό παιδί, τον πήγαινα στο γήπεδο αν κι αυτός είναι Ολυμπιακός και εγώ ΑΕΚ. Είναι χαμηλών τόνων και έχει την υποστήριξη του Βαρδινογιάννη και μέτοχο τον Μπερλουσκόνι στις Αττικές Εκδόσεις. Τα πάει μια χαρά.»



Σοσιαλιστικό; Βαριά κουβέντα



«Το ΠΑΣΟΚ για μένα έχει τελειώσει. Γεννήθηκε σε συγκεκριμένη εποχή για λόγους που δεν υπάρχουν πλέον. Όταν ένα κόμμα σοσιαλιστικό παίρνει αυτά τα μέτρα, παύει να είναι σοσιαλιστικό. Έχω την υποψία ότι ο Σημίτης ήθελε να αλλάξει το όνομα του κόμματος. Ο Χρυσοχοϊδης με δυο άρθρα στα ΝΕΑ το πέρασε ήπια αυτό. Σοσιαλιστικό: πολύ βαριά κουβέντα. Δεν αφήσει κενό η απουσία του ΠΑΣΟΚ, αυτό το καταλαμβάνει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή. Όσο για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν ηγετικές τάσεις, τι να πω; Με παλιά υλικά καινούρια πράγματα δεν γίνονται. Είναι πολλοί από αυτούς καλοί – και ο Λοβέρδος και ο Χρυσοχοίδης- αλλά για υπουργοί. Όχι για ηγέτες.»



H έκπληξη του Σαμαρά



«Τι να πώ: ο Σαμαράς ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Περιμένω βέβαια να δω πως θα τα πάει συνέχεια. Ξέρεις, καμιά φορά χρειάζεται να φας ένα γερό χαστούκι για να συνέλθεις, να καταλάβεις πού βρίσκεσαι, ποιός είσαι. Ετσι έπαθε και ο Σαμαράς και ωρίμασε μέσα από αυτή τη χαστουκιά. Μου το έχει πει και ο ίδιος».



Ο φασισμός είναι εκεί που κοιτάς



«Ο Ιωάννου έλεγε «αριστερά σημαίνει διαρκής ευαισθησία», όχι κρατικοποιήσεις και παραμύθια της χαλιμάς που λένε σήμερα. Ο Μαρξ έκανε σπουδαία δουλειά αλλά θεωρούσε το προλεταριάτο ενιαία δύναμη. Τώρα έχουμε πολλά μικρά προλεταριάτα που όταν μάχεται το ένα ζημιώνει τα άλλα. Σήμερα ζούμε αυτό που έλεγε ο Χατζιδάκις: δεν μας τρομάζει η θέα του τέρατος. Δεν μας τρομάζει ούτε η Χρυσή Αυγή ούτε τίποτα. Ποιοι έκαψαν τους ανθρώπους στη Μαρφίν; Σίγουρα όχι η Χρυσή Αυγή που τώρα καταδικάζουν όλοι επειδή κάνει τα ίδια. Η βία είναι βία όποιος κι αν την ασκεί. Πήγα την προηγούμενη εβδομάδα στην παρουσίαση του βιβλίου του Μανόλη Γλέζου. Είχε καλέσει εκπροσώπους από όλα τα κόμματα για να μιλήσουν. Όταν πήγαινε να μιλήσει ο Τσούκαλης της ΔΗΜΑΡ φώναζαν και δεν τον άφηναν να μιλήσει. Αυτό είναι φασισμός. Σηκώθηκα κι έφυγα…»



Ένα βιβλίο για την Ελευθεροτυπία



«Όπου πάω με σταματάνε και μου μιλάνε για την Ελευθεροτυπία. Ακόμα και στο Σουφλί που ήμουν πρόσφατα. Διαβάζω βέβαια και κάποια αρνητικά για μένα, κυρίως κάτι αηδίες σε μερικά blogs. Απλά γελάω. Όπως έλεγε ο ποιητής είμαστε μια λεπτομέρεια μέσα στην τραγική ιστορία του σύμπαντος. Μόνο τα παιδιά μας αφήνουμε πίσω και όποιο έργο κάναμε, καλό ή κακό. Θέλω να γράψω ένα βιβλίο για την Ελευθεροτυπία. Ήρθε η ώρα να το κάνω.»



Πηγή: www.iefimerida.gr



Category: Ειδησεις



ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΣΜΟΣ


27/12/12
0 σχόλια
0 απαντήσεις
57 εμφανίσεις

Μελέτης Η. Μελετόπουλος



Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου, γιά διάφορες δουλειές γύρισα όλη την Αθήνα. Πήγα Αμπελόκηπους, Αλεξάνδρας, Ομόνοια, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Κεραμεικό, Θησείο. Δεν είδα πολλούς μετανάστες, αλλά κυρίως Έλληνες, ένα απαθλιωμένο, κακοντυμένο, δυστυχισμένο πλήθος, που θύμιζε φωτογραφίες από την κατοχή. Παντού βρώμα, σκουπίδια, πλήθη αστέγων, ζητιάνοι, άνθρωποι που κοιμόντουσαν σε κιβώτια σε στοές ή τυλιγμένοι με κουβέρτες σε εισόδους πολυκατοικιών, αδέσποτα σκυλιά. Σκέτη φρίκη. Κατέβηκα πεζός την Ερμού, μέχρι την Ασωμάτων έβλεπα συνέχεια κλειστά ή άδεια μαγαζιά. Στον Κεραμεικό μικροπωλητές χωρίς πελάτες, εστιατόρια της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης τουριστικής εποχής περίμεναν μάταια πελατεία. Αυτή δεν ήταν η Αθήνα, ήταν μία τριτοκοσμική πόλη. Όταν γύρισα τα Βαλκάνια ανάμεσα σε δύο πολέμους, το 1997, οι πόλεις τους, αν και πάμπτωχες, δεν ήταν σε τέτοια κατάσταση.



Ήταν μία εφιαλτική περιήγηση σε έναν κόσμο που δεν είχαμε προβλέψει. Με μία αυτοκτονία την ημέρα κατά μέσο όρο και προβλεπόμενη γιά το 2013 ανεργία πάνω από 30%, όλα τα υπόλοιπα είναι κουβέντες στα σαλόνια της κυβερνώσας (ακόμα!) ολιγαρχίας: επικοινωνιακές στρατηγικές της τρικομματικής κυβέρνησης πάνω στο πτώμα της Ελληνικής κοινωνίας, εικονική πραγματικότητα με 250.000 μερίδες συσσιτίων ημερησίως, τεχνητή αισιοδοξία για την υποτιθέμενη δόση για την οποία υποθηκεύσαμε την γη μας και την θάλασσά μας και τα νησιά μας και τον ορυκτό πλούτο μας, ανακήρυξη του σημερινού πρωθυπουργού σε «καλύτερο ευρωπαίο πολιτικό» από γερμανική εφημερίδα για την κυβέρνησή του επί των ημερών της οποίας βιώνουμε χωρίς πόλεμο μια δεύτερη κατοχή.



Δεύτερη κατοχή. Κάθε φορά που έρχονται οι Γερμανοί στην Ελλάδα φέρνουν μαζί τους πείνα και εξανδραποδισμό. Αυτό έγινε και στον Πρώτο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό γίνεται και τώρα.



Το τρίτο μνημόνιο, όμως, το μνημόνιο της νέας κατοχής, δεν το παρέδωσαν κουίσλινγκς πολιτικοί στον Γερμανό γκαουλάϊτερ. Ούτε υποδέχθηκαν τον κατακτητή στις πύλες των Αθηνών οι κυβερνήτες μας, όπως τον τραγικό Απρίλιο του 1941 στην λεωφόρο Κηφισσίας, όπου ο φρούραρχος Καβράκος και ο δήμαρχος Πλυτάς παρέδωσαν την πρωτεύουσα στους κατακτητές. Άλλωστε, η κυβέρνηση Τσολάκογλου, η κυβέρνηση των δοσιλόγων, σχηματίστηκε από μάχιμους μεράρχους του Αλβανικού Έπους, οι υπουργοί της ήταν καταξιωμένες προσωπικότητες ή και ήρωες όπως ο Κατσιμήτρος. Είχαν την πρόθεση να λειτουργήσουν σαν ενδιάμεσο σώμα απορρόφησης των κραδασμών και προστασίας του κατακτημένου λαού από την ωμή βία του κατακτητή και στην πραγματικότητα, αν και κατοχική κυβέρνηση, λειτούργησαν πυροσβεστικά και προστατευτικά για τον υπόδουλο λαό. Δεν καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα, δεν πλούτισαν, δεν συμπεριελήφθησαν σε λίστες τραπεζών του εξωτερικού. Και στο τέλος οι άνθρωποι αυτοί αγόγγυστα υπέστησαν τις βαρειές συνέπειες των πράξεών τους ως αποστάτες του έθνους τους, αναλαμβάνοντας με ανδρισμό τις συνέπειες της αποστασίας τους.



Σήμερα βιώνουμε χωρίς πόλεμο μία νέα κατοχή. Εδώ τηρήθηκαν οι τύποι: ψήφισε το Εθνικό Κοινοβούλιο, και το άλλοτε κραταιό ιδρυτικό κεντροδεξιό κόμμα της Μεταπολίτευσης, και το κεντροαριστερό κόμμα του λαϊκισμού και των παροχών, και το αριστεροδέξιο κόμμα των προοδευτικών μαρξιστών αστών. Επήλθε νομοτύπως η λεηλασία της ακίνητης περιουσίας του Ελληνικού λαού, η χρεωκοπία των επιχειρήσεων, οι απολύσεις εκατομμυρίων εργαζομένων, η συντριβή των μισθών και των συντάξεων, η αποδόμηση της μεσαίας τάξης και ο υποβιβασμός της σε τάξη νεόπτωχων, η μαζική εκπτώχευση όλου του πληθυσμού, οι αναζητήσεις στα σκουπίδια, τα συσσίτια. Υπερψηφίστηκε και έγινε νόμος του κράτους η εσαεί ενυποθήκευση του συνόλου της εθνικής περιουσίας. Εξανδραποδίστηκε με προεδρικά διατάγματα η ιδιοκτησία του Ελληνικού κράτους και η αξιοπρέπεια του Ελληνικού Λαού.



Η μουντή, θολή εικόνα της Κατοχής αναδύεται σαν φάντασμα πάνω από το χρεωκοπημένο έθνος. Κακοντυμένες γυναίκες, υποσιτιζόμενα παιδιά, ρακοσυλλέκτες, πείνα, συσσίτια, εισροή καυσόξυλων και αιθαλομίχλη στην πόλη λόγω αδυναμίας προμήθειας πετρελαίου, απόγνωση, φυγή των ανθρώπων σε άλλες πόλεις ή σε άλλες χώρες. Και οι απαραίτητοι τεύτονες επικυρίαρχοι, που αυτήν την φορά δεν φοράνε μελανόχρωμες στρατιωτικές στολές με φανταχτερά διακριτικά, αλλά την κοστουμαρισμένη όψη του μειλίχιου τεχνοκράτη.



Και από την άλλη πλευρά της «τράπεζας των διαπραγματεύσεων», από το εγχώριο σκηνικό, τα κατάλοιπα της φαυλοκρατίας, ό,τι απέμεινε μετά από διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις που έστειλαν στον βόθρο της ιστορίας τζάκια και δυναστείες. Που υποδύονται τους «υπεύθυνους κυβερνήτες» της χώρας. Και που κουνάνε το χέρι στον δυστυχισμένοι λαό κάθε φορά που αυτός υψώνει φωνή διαμαρτυρίας, υπενθυμίζοντας ότι αυτός τους εξέλεγε επί δεκαετίες, αναγορεύοντάς τον σε ομοτράπεζο και τροφοδοτώντας αισθήματα συλλογικής ενοχής, που καταστέλλουν την αντίσταση. Με την βοήθεια και των απαραίτητων χημικών.



Κουίσλινγκς. Κουίσλινγκς, όμως, που δεν έχουν να αντιτάξουν στον κατακτητή ούτε κάν την αξιοπρέπεια της έντιμης ήττας ή της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Κουίσλινγς που δεν πολέμησαν για την πατρίδα τους πριν υψώσουν λευκή σημαία και την παραδώσουν στον εισβολέα, αλλά την είχαν ήδη οι ίδιοι κακοδιοικήσει, κατακλέψει, αποδομήσει κοινωνικά, εξευτελίσει ηθικά, αποσυνθέσει πνευματικά, χρεωκοπήσει οικονομικά, μεταβάλει σε έρημο όπου ήταν πιά εύκολο να προσπελάσει ο κατακτητής. Κουίσλινγκς που βλέπουν στον εισβολέα την τελευταία ελπίδα τους να διασώσουν τα ανήθικα ολιγαρχικά τους προνόμια, όπως οι μαυραγορίτες της κατοχής, την ώρα της τιτανομαχίας του Ελ Αλαμέϊν, κραύγαζαν «βάστα Ρόμελ», δηλαδή να νικήσουν οι Ναζί, να μείνει η πατρίδα τους σκλαβωμένη ώστε να συνεχίσουν αυτοί την ανελέητη λεηλασία της περιουσίας του Ελληνικού λαού.



Στο στημένο παιχνίδι της Μεταπολίτευσης, που βαίνει προς το ιστορικό του τέλος, οι άγνωστοι ήταν γνωστοί και οι εχθροί ήταν φίλοι και συνέταιροι. Στους φαύλους διαγωνισμούς του Δημοσίου η Κυβέρνηση μοίραζε στους φίλους της το 75% των θέσεων και η Αντιπολίτευση έπαιρνε πάντοτε το 25% . Πίσω από τον Καραγκιόζη, τον Βεζύρη, το Κολλητήρι και τον Μπαρμπαγιώργο, είναι ο ίδιος Καραγκιοζοπαίκτης. Έτσι, την καταγγελία του Μνημονίου ανέλαβαν εργολαβικά τινές εκ των δευτεραγωνιστών του καταρρεύσαντος δικομματισμού και ηγετίσκοι ελασσόνων σχηματισμών. Το σύστημα κατασκεύασε (και χρηματοδότησε, βάσει των τελευταίων αποκαλύψεων) μόνο του τους «εχθρούς» του, ώστε η διαμάχη να παραμείνει εντός των οικογενειακών ορίων. Έτσι, ως «απάντηση» στην κατάρρευση εμφανίστηκαν πρόσωπα και ομάδες που ήταν σάρκα από την σάρκα της φαυλοκρατίας, ομοτράπεζοι των υπευθύνων της εθνικής χρεωκοπίας, δούλοι και κόλακες της διεφθαρμένης μεταπολιτευτικής εξουσίας, άρα ελεγχόμενοι εν τέλει και ακίνδυνοι για την ουσία του συστήματος.



Καθώς λοιπόν το κύριο σώμα του πολιτικού συστήματος καταρρέει, τώρα αναδύονται τα βίαια άκρα, ως τελευταία εφεδρεία του. Ως γνωστόν, παντού και πάντοτε, η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο της καταρρέουσας εξουσίας. Η χώρα αντιμετωπίζει τώρα, εκτός από την χρεωκοπία της, και τον κίνδυνο να οδηγηθεί μέσα από τυπικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες σε ολοκληρωτικό καθεστώς της άκρας δεξιάς ή της άκρας αριστεράς. Ένα καθεστώς τύπου Τσάβες, σε πρώτη φάση, είναι πλέον άμεσα ορατό. Σε δεύτερη φάση, τίποτα δεν αποκλείεται.



Η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, που ασπάζονται την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Εθνική Αξιοπρέπεια και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, οφείλει, ΟΦΕΙΛΕΙ να βρει την δύναμη να γεννήσει, όχι αύριο που θα είναι πολύ αργά αλλά σήμερα, την νέα πολιτική δύναμη που θα πραγματοποιήσει την νέα Μεταπολίτευση και την Ριζική Πολιτική Μεταρρύθμιση, που θα οδηγήσει σε ένα λαμπρό κεφάλαιο της Ελληνικής Ιστορίας.



Category: Προτεινόμενα άρθρα




ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ Η ΛΙΣΤΑ ΛΑΓΚΑΡΝΤ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Σήμερα Παρασκευή 28-12-2012 η εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" γράφει στην πρώτη σελίδα ότι ένας πρώην πρωθυπουργός με τρις συγγενείς του βρίσκονται γραμμένοι στην λίστα ΛΑΓΚΑΡΝΤ με τους καταθέτες στις ΕΛΒΕΤΙΚΕΣ τράπεζες. Η εφημερίδα φωτογραφίζει τον πρώην πρωθυπουργό διότι γράφει ότι¨ "Δεν είναι ούτε ο Γ. Α. Παπανδρέου ότι ο Κ. Καραμανλής αλλά ένας άλλος επιζών πρωθυπουργός." Δηλαδή τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;Μόνο το όνομα του επιζώντος πρώην πρωθυπουργού δεν έγραψε η εφημερίδα σύμφωνα με πληροφορίες του συντάκτη της, που ακόμη δεν έχουν επισήμως ανακοινωθεί. Δηλαδή φωτογράφισε αλλά δεν έγραψε ότι ο μόνος επιζών πρώην πρωθυπουργός είναι ο αιωνόβιος Χανιώτης πολιτικός ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ο επονομαζόμενος στο μακρινό παρελθόν από την εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" ως "καμπινεναδάρχης των Χανίων" διότι η βίλα του στο Ακρωτήρι έχει σύμφωνα με την εφημερίδα {7} καμπινέδες.
Θυμάμαι ότι στην δεκαετία του 1980 λέγανε για τον Κ. Μητσοτάκη οι πολιτικοί του αντίπαλοι ότι¨ "αυτός είναι ικανός να πουλήσει και την Ακρόπολη." Τι απέδειξε η πραγματικότητα;Ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης έβριθε σκανδάλων και διαφθοράς και απλώς ο Μητσοτάκης ήταν ο σάκος του μποξ για να καθαρίσουν οι αμόλυντοι και να παραμείνουν αμόλυντοι. Όχι βεβαίως ότι και "η αγία οικογένεια" υπήρξε ποτέ αγία και παρθένα.
Τα τελευταία χρόνια ο Ελληνικός λαός πληρώνει το φαύλο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε την Ελλάδα. Βεβαίως ο λαός δεν είναι εντελώς αμέτοχος διότι τους ψήφιζε και τους νομιμοποιούσε, και μασούσε τα ψίχουλα που του πετούσε η πολιτικοοικονομική ελίτ.
Δείτε περισσότερα
  • Υ.Γ Manousos Daskalakis Δική μου η παρανόηση.Για πρώην πολιτικό έγραφαν "ΤΑ  ΝΕΑ" και αυτός είναι ο πρώην υπουργός οικονομικών ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.
     
Ανάμεσα στο μηδέν και το ένα








Πρώτη φορά φέτος είδα να φοβούνται άνθρωποι, που δεν περίμενα ότι θα φοβούνται. Αυτό ήταν ένας επιπλέον κλονισμός, γιατί πέρα από το δικό μου τον κρυμμένο φόβο, είδα ότι υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που, ενώ δεν θα έπρεπε, μιλούσαν φοβισμένοι για το μέλλον και κοίταζαν συχνά κάτω στο χώμα ή στο βάθος, σα να έψαχναν κάτι ή τελικά, σα να μην έψαχναν τίποτα. Στα χαμένα μόνο κοίταζαν. Και μάλιστα άνθρωποι, που η στάση της ζωής τούς είχε μετατρέψει σε δείκτες σθένους και τόλμης, απέναντι στα δύσκολα και οξύαιχμα της ζωής.







Γιατί φοβούνται οι άνθρωποι; Γιατί τους τρομάζει το μέλλον, που ενώ ερχόταν συνήθως υπό τύπον απειλής, το προσπερνούσαν εστιάζοντας στο παρόν, σε βαθμό επιθετικής ειδωλολατρίας;







Διότι καταρρίπτονται οι βεβαιότητες που με τόσο κόπο, μεθοδικά και ενστιγματικά σαν τα μυρμήγκια, είχαν ορθώσει. Οι φωλιές των τερμιτών ανεβαίνουν προς τα επάνω, κοιτάζουν από το στόμιο τον ουρανό και κάποτε τον σημαδεύουν. Αλλά δεν τον πετυχαίνουν. Γιατί πρόκειται για μυρμήγκια και αυτά δε σκαμπάζουν από κενοδοξίες και βεβαιότητες.



Διότι αυτό που παρουσιάζεται ως φαντασία του μέλλοντος, διαφέρει τρομακτικά από το φαντασιακό του παρόντος και την περιορισμένη δυνατότητα αναδιαμόρφωσης ή ανάταξής του.



Διότι από τόσο ψέμα τόσον καιρό, σαλεύει κανείς όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα και την αλήθεια.



Διότι ανάμεσα στην εθελοτυφλία και το στρουθοκαμηλισμό, η χορδή που κάνει τα άκρα να κυρτώνονται και να συναντιούνται, δεν είναι παρά η υποκρισία.







Και η πραγματικότητα είναι εδώ: με ανθρώπους που έχασαν μια μέρα τη δουλειά τους και ύστερα έχασαν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους, με κόπους ζωής που καταστράφηκαν, με αναγκαστικούς ξενιτεμούς σε χώρες ξένες και άφιλες, με ύπνους αξημέρωτους και αγρύπνιες οδύνης, με μία απειλητική κατάθλιψη που σκιάζει κάθε υποψία χαμόγελου, με δελτία ειδήσεων που πολλαπλασιάζουν επιτήδεια τον πανικό, με όλα τα βολεμένα τρωκτικά των κομμάτων και της πολιτικής να προσπαθούν σα νέοι μαυραγορίτες και δωσίλογοι να επωφεληθούν από την καταστροφή της χώρας τους, με τα εγγόνια του Χίτλερ, τα Ορκ με τους υπαινιγμούς των αγκυλωτών σταυρών να εκπροσωπούνται στη βουλή που θέλουν να κάψουν, με τον προελαύνοντα εκφασισμό μιας κοινωνίας, που έχει χάσει πια πυξίδα και προσανατολισμό.



Αλλά έως εδώ.







Στον καιρό της αφθονίας όλη η παθολογία αυτής της κοινωνίας κρύβονταν έντεχνα από την επίπλαστη μαυλιστική ευημερία, τώρα στα δύσκολα όλο αυτό βγήκε γυμνό και δυσειδές και το βλέπεις, το βλέπεις στα υστερικά κάθε τρεις μήνες ραντεβού με την καταστροφή, στην απώλεια κάθε ψυχραιμίας και λογικής, στο ίντερνετ όπου ο καθένας πήρε ένα πληκτρολόγιο και πυροβολεί με posts, tweets, τοίχους, ανοησίες και απειλές, στο ολοένα και πιο συχνό ‘‘καλά του/της έκαναν’’, ένα ισοπεδωτικό πλεγματικό μίζερο και χαιρέκακο ‘‘καλά να πάθουν’’, που δείχνει το μέγεθος της στρέβλωσης και τη φρίκη του τέρατος που διαμορφώνεται.



Όπως ένας αποτυχημένος για τον οποίο φταίνε όλοι οι άλλοι για την αποτυχία του, εκτός από τον ίδιο.



Αλλά έως εδώ. Έως εδώ. Έως εδώ.







Και τώρα τι θα γίνει; Πώς θα αγαπήσουμε ξανά μια ζωή που έγινε σα μια ξένη και φορτική, βαριά και απεχθής; Πού θα βρούμε την όρεξη να ζήσουμε ωραίοι και γενναίοι; Πού θα βρούμε τα νοήματα που χάθηκαν και τον έρωτα για τη μέρα που ήρθε; Πώς θα νιώσουμε ξανά τον πόθο για τα μάτια της και την απαλότητα στο δέρμα της;



Και ύστερα λέω, απέναντι στο τίποτα που σε περικυκλώνει βάλε ένα κάτι, απέναντι στο μηδέν βάλε το ένα, απέναντι στην έλλειψη νοήματος βρες ένα νόημα, απέναντι στην καταστροφή βάλε τη δημιουργία, απέναντι στην ασχήμια βάλε την ομορφιά, απέναντι στο γκρίζο βάλε χρώμα, απέναντι στην εντροπία βάλε την οικονομία της ζωής.



Κι αν χρειαστεί να καταστρέψεις καν’ το, για να ‘ναι αυτό αρχή μιας δημιουργίας.



Φύγε μπροστά.







Μέσα σ’ αυτό το χαλασμό, μόνο η ομορφιά και η κατάφαση στη ζωή θα σε σώσουν. Και επιτέλους, το να κάνει ο καθένας καλά τη δουλειά του ή ό,τι του έμεινε από αυτήν. Και αν δε του αρέσει ή δεν την κάνει καλά, να την αλλάξει. Ο δάσκαλος να διδάσκει σωστά, ο παπάς να ποιμαίνει αγαπητικά, ο υπάλληλος να εξυπηρετεί υπομονετικά, ο δικαστής να δικάζει δίκαια, ο βαφέας να βάφει καλά, ο πρωθυπουργός να κυβερνά και ο Αρτοποιός να φτιάχνει επιτέλους καλόν άρτον επιούσιον…







Εξόχως ηθικοδιδακτικά όλα αυτά, αλλά μιλάς εκ του ασφαλούς: δεν έχεις χάσει ακόμη τη δουλειά σου.



Όχι ακόμη, αλλά και τότε τα ίδια θα έλεγα: όταν τα λόγια μας θα συναντήσουν επιτέλους τις πράξεις, τότε τα λόγια μας θα είναι πειστικά και οι πράξεις μας αξιόπιστες. Θα κάνουμε επιτέλους την πολιτική που ονειρευόμαστε, έχοντας κερδίσει επιτέλους σε αξιοπρέπεια. Και ευτυχώς, είμαστε ακόμα οι πράξεις μας.



Και επιπλέον: δεν έχω χρήματα.







Για το διάστημα που έρχεται και είναι υποσχετικό (όπως η αλλαγή μιας εποχής και το πάθος για τους μήνες που αλλάζουν), οι χάρτες θα ανοίξουν ξανά, οι γύρω νομοί θα γίνουν το Galway και η Tierra del Fuego που τόσο επιθύμησες, στη Θεσσαλονίκη θα τραγουδάς το Sous Le Ciel De Paris, η διαδρομή Φλώρινα-Καστοριά θα γίνει ανωφέρεια των Άλπεων και οι δυτικές ακτές της Λευκάδας θα γίνουν κύματα στο Dune Du Pyla. Θα πάρεις το παιδί και θα πάτε να ψήσετε στα βουνά, θα πιεις κόκκινο κρασί μαζί με φίλους σε χαμένα από το χρόνο χωριά, θα βρεθείς σε καφέ-μπακάλικα-ταχυδρομεία να πιεις ελληνικό καφέ, θα διαβάσεις τους Ονειροπόλους της Μπλίξεν, θα γράψεις ένα κείμενο για το χαμένο χρόνο σ’ ένα σημειωματάριο τσέπης, η θάλασσα θα ‘ναι ανήσυχη στο Πόρτο Κουφό και στη Βαρβάρα θα σταματήσεις να ακούσεις τα φύλλα να ανασαίνουν στην παγωνιά.



Τι άλλο θέλεις;







Όταν δεν μπορείς να είσαι στο μαξιμαλιστικό της ζωής, το μίνιμαλ γίνεται ο τρόπος της και ο τρόπος να κερδίσεις το χρόνο που κυλάει, έτσι κι αλλιώς.







Χριστούγεννα και τα παιδιά του κόσμου εξακολουθούν να ελπίζουν ή -ακόμα πιο έντονα πια- να διεκδικούν.







Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης







                                        ΠΗΓΗ -keimena .gr
Ανόρθοξα] Οι τρωγλοδύτες της μεσαίας τάξης


Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012Πόσα χρόνια ήσαν εγκατεστημένοι στη βίλα Αμαλία, στο ιστορικό κτίριο του γυμνασίου; Καμιά εικοσαριά, ίσως και παραπάνω. Πόσα χρόνια ήσαν εγκατεστημένοι στην ΥΦΑΝΕΤ, στη Θεσσαλονίκη; Πάνω από πέντε - έξι, αν δεν κάνω λάθος. Πόσα χρόνια θα μείνουν στο Βοξ των Εξαρχείων; Και τι βρήκε η Αστυνομία όταν μπήκε στην Αμαλία; Αδεια μπουκάλια, γύρω στα 1.600, αντιασφυξιογόνες μάσκες και λοιπά εργαλεία κοινωνικού πολέμου.

Μήπως βρήκε στεγασμένους αστέγους για τους οποίους, υποτίθεται, κόπτονται όσοι διεξάγουν αυτόν τον κοινωνικό πόλεμο; Μήπως βρήκε ανέργους που είχαν πάει για να πάρουν το συσσίτιο το οποίο τους πρόσφεραν οι νέοι επαναστάτες; Οχι, μη λέτε τέτοια πράγματα. Αυτά αποκοιμίζουν το επαναστατικό ήθος, αυτά δημιουργούν ψευδαισθήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, αυτά είναι προβλήματα που θα λυθούν μια και καλή, όταν ανατραπεί το σύστημα. Μήπως βρήκε καμιά βιβλιοθήκη, την οποία χρησιμοποιούσαν οι νεαροί καταληψίες για να καλύπτουν τα κενά που αφήνει πίσω της η αστική παιδεία; Ή μήπως όλα αυτά τα χρόνια, τα είκοσι συναπτά, η εξεγερμένη νεολαία της κατάληψης είχε φροντίσει να κάνει αυτό που δεν κάνει το δυναστικό κράτος; Να συντηρήσει το κτίριο, να το σώσει από την κατάρρευση;

Και η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη, που τη θυμήθηκα τώρα δα; Και το διαμέρισμα όπου έμενε η Μαρία Κάλλας, στην Πατησίων, απέναντι από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, που και αυτό το έχει καταλάβει η εξέγερση; Θα μου πείτε, ας φρόντιζαν άλλοι γι' αυτό. Ας φρόντιζαν κάποιοι να το έχουν κάνει Μουσείο Κάλλας για να έχουν και κάτι ακόμη να δουν, εκτός από ναρκομανείς, όσοι επισκέπτονται το Εθνικό μας Μουσείο. Πόσες ακόμη καταλήψεις υπάρχουν που δεν τις ξέρουμε; Και πόσο διαφορετικά θα τις αντιμετωπίζαμε αν, όντως, αυτά τα παιδιά φρόντιζαν να κάνουν στα κτίρια που καταλαμβάνουν ό,τι δεν φρόντισε να κάνει η Πολιτεία;

Ομως αν κάτι σε πληγώνει σε αυτή την ιστορία είναι το ότι αυτά τα νέα παιδιά, που υποτίθεται επιθυμούν το καινούργιο, αναπαράγουν ακριβώς την ίδια νοοτροπία με τα δικά τους μέσα. Μεταφράζουν την απαξίωση του δημόσιου χώρου, την περιφρόνηση προς την πόλη στη δική τους γλώσσα. Μόνο και μόνο για να κάνουν την πλάκα τους, για να παίξουν επαναστατικό ράφτινγκ ξέροντας ότι δεν διακινδυνεύουν τίποτε. Δεν ξέρω τι ιδεολογία κουβαλούν μες στα κεφάλια τους, ποιος τους την έδωσε και ποια αρρωστημένη εγωπάθεια τους επιτρέπει να πιστεύουν ότι τους ανήκει ο δημόσιος χώρος. Δεν ξέρω καν αν είναι οι ίδιοι που σε πρώτη ευκαιρία καίνε την Αθήνα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι συμπεριφέρονται στην Αθήνα με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται όσοι την καίνε, με την ίδια αδιαφορία και τον ίδιο κυνισμό. Αστόπαιδα, παιδιά μιας μεσαίας τάξης που έβγαλε από τα σπλάγχνα της τους αριστοκράτες του τρωγλοδυτισμού, αποδεικνύουν ότι η κατάρρευση των μεγαλουπόλεων δεν έγινε ούτε από τους απελπισμένους μετανάστες ούτε από τους απόρους. Εγινε από όσους γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε αυτές και δεν είχαν την απαιτούμενη καλλιέργεια για να τις αγαπήσουν

Αγαπητέ φίλε/φίλη,



Το Microstory.gr φιλοξενεί μικροσκοπικές (ή και μεγαλύτερες) ιστορίες ανθρώπων που επιμένουν να εκφράζονται δημιουργικά μέσω της γραφής.







Στις σελίδες του θα δημοσιεύονται σε τακτά χρονικά διαστήματα διηγήματα και ποιήματα από όσους αγαπούν τη γραφή, αφιερωμένα σε εκείνους που αγαπούν την ανάγνωση.





​​​Στείλτε μας λοιπόν τα κείμενα σας (μέχρι 2500 λέξεις) συνοδευόμενα από ένα σύντομο βιογραφικό σας στο microstorygr@gmail.com. ​Οι ιστορίες θα δημοσιεύονται στην ενότητα "Κείμενα".







Περιμένουμε με αγωνία τις συμμετοχές σας.



​Για όλους τους υπόλοιπους, καλή ανάγνωση...







Microstory.gr