ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Γεννήθηκα μια Κυριακή στις 18 Ιουλίου 1948 στο ορεινό χωριό Άσφενδος Σφακίων.Κανείς δεν με ερώτησε αν θέλω να βγω από την κοιλιά της μαμάς μου σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς.Ακόμη δεν είχε τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος του 46-49 και η φτώχεια η μιζέρια κι η ανέχεια, μάστιζε την ύπαιθρο. Ο πατέρας μου Γεώργιος γεννήθηκε το 1909 στα Νομικιανά Σφακίων και πέθανε από σοβαρή ασθένεια στην πόλη των Χανίων όπου μετακομίσαμε σε ηλικία μόλις 57 ετών. Οι γραμματικές του γνώσεις ήταν της τρίτης δημοτικού.Τότε οι χωρικοί σπάνια σπούδαζαν ούτε υπήρχε δωρεάν παιδεία. Του άρεσε το διάβασμα και εθεωρείτο ένας από τους λογίους του χωριού.Ήταν αριστερής ιδεολογίας και ο μοναδικός συνδρομητής της εφημερίδας "Αυγή" όπως έγραφε ο ατομικός του φάκελος στα γραφεία του τμήματος ασφαλείας Χανίων. Η μητέρα μου Ελένη το γένος Σανδαλάκη κατάγεται από τις Κομιτάδες Σφακίων. Γεννήθηκε το 1912 ή 13 και πέθανε σε ηλικία 82 ετών το 1995. Οι γραμματικές της γνώσεις ήταν της δευτέρας, ή τρίτης δημοτικού. Γνώριζε μερικά κολυβογράμματα και μπορούσε να διαβάσει και να γράψει μα νομίζω ότι την ταυτότητα της την είχε υπογράψει με σταυρό + όπως υπέγραφαν οι αγράμματοι. Έμεινε ημιπαράλυτη στα πενήντα δύο της, από εγκεφαλικό. Της άρεσε να διαβάζει την Αγία Γραφή και άλλα θρησκευτικά βιβλία. Η μάνα μου γέννησε έξη παιδιά που έμειναν ζωντανά και δύο ή τρία που της πέθαναν μόλις τα γέννησε. Τότε οι ασθένειες και η παιδική θνησιμότητα θέριζαν τον πληθυσμό.Οι αγρότισσες γυναίκες γεννούσαν στα χωράφια ή στις οικίες τους με βοηθό μια γειτόνισσα η οποία ήταν εμπειρική μαία {"μαμή."} Προς τούτο δείτε την παλιά Ελληνική κωμωδία ¨ "Η κυρά μας η μαμή"
με τους έξοχους Γεωργία Βασιλειάδου και Ορέστη Μακρή. Τον Μάϊο του 1955 όταν δεν είχα κλείσει ακόμη τα εφτά μου χρόνια, οι γονείς μου πούλησαν τα φτωχικά κτήματα τους στο χωριό και εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα του νομού την πόλη των Χανίων. Οι ζωοκλοπές και οι βεντέτες μάστιζαν εκείνη την εποχή την Κρήτη. Άκουγα την μητέρα μου και έλεγε ότι" "δεν ήθελε τα αγόρια της να τα δει να πεθαίνουν από καμιά σφαίρα ή στην φυλακή για ζωοκλοπή." Βεβαίως στην πόλη δεν μας υποδέχτηκαν με την φιλαρμονική του Δήμου γιατί δυστυχώς¨¨ "όπου φτωχός και η μοίρα του." Ήταν το έτος 1955.Δύσκολα μετακατοχικά χρόνια σε μια Ελλάδα καθημαγμένη να ζει από την βοήθεια και την καλοσύνη των ξένων. Σκληρός αγώνας για την επιβίωση παιδική εργασία, φτώχεια μετανάστευση.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Γεννήθηκα μια Κυριακή στις 18 Ιουλίου 1948 στο ορεινό χωριό Άσφενδος Σφακίων.Κανείς δεν με ερώτησε αν θέλω να βγω από την κοιλιά της μαμάς μου σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς.Ακόμη δεν είχε τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος του 46-49 και η φτώχεια η μιζέρια κι η ανέχεια, μάστιζε την ύπαιθρο. Ο πατέρας μου Γεώργιος γεννήθηκε το 1909 στα Νομικιανά Σφακίων και πέθανε από σοβαρή ασθένεια στην πόλη των Χανίων όπου μετακομίσαμε σε ηλικία μόλις 57 ετών. Οι γραμματικές του γνώσεις ήταν της τρίτης δημοτικού.Τότε οι χωρικοί σπάνια σπούδαζαν ούτε υπήρχε δωρεάν παιδεία. Του άρεσε το διάβασμα και εθεωρείτο ένας από τους λογίους του χωριού.Ήταν αριστερής ιδεολογίας και ο μοναδικός συνδρομητής της εφημερίδας "Αυγή" όπως έγραφε ο ατομικός του φάκελος στα γραφεία του τμήματος ασφαλείας Χανίων. Η μητέρα μου Ελένη το γένος Σανδαλάκη κατάγεται από τις Κομιτάδες Σφακίων. Γεννήθηκε το 1912 ή 13 και πέθανε σε ηλικία 82 ετών το 1995. Οι γραμματικές της γνώσεις ήταν της δευτέρας, ή τρίτης δημοτικού. Γνώριζε μερικά κολυβογράμματα και μπορούσε να διαβάσει και να γράψει μα νομίζω ότι την ταυτότητα της την είχε υπογράψει με σταυρό + όπως υπέγραφαν οι αγράμματοι. Έμεινε ημιπαράλυτη στα πενήντα δύο της, από εγκεφαλικό. Της άρεσε να διαβάζει την Αγία Γραφή και άλλα θρησκευτικά βιβλία. Η μάνα μου γέννησε έξη παιδιά που έμειναν ζωντανά και δύο ή τρία που της πέθαναν μόλις τα γέννησε. Τότε οι ασθένειες και η παιδική θνησιμότητα θέριζαν τον πληθυσμό.Οι αγρότισσες γυναίκες γεννούσαν στα χωράφια ή στις οικίες τους με βοηθό μια γειτόνισσα η οποία ήταν εμπειρική μαία {"μαμή."} Προς τούτο δείτε την παλιά Ελληνική κωμωδία ¨ "Η κυρά μας η μαμή"
με τους έξοχους Γεωργία Βασιλειάδου και Ορέστη Μακρή. Τον Μάϊο του 1955 όταν δεν είχα κλείσει ακόμη τα εφτά μου χρόνια, οι γονείς μου πούλησαν τα φτωχικά κτήματα τους στο χωριό και εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα του νομού την πόλη των Χανίων. Οι ζωοκλοπές και οι βεντέτες μάστιζαν εκείνη την εποχή την Κρήτη. Άκουγα την μητέρα μου και έλεγε ότι" "δεν ήθελε τα αγόρια της να τα δει να πεθαίνουν από καμιά σφαίρα ή στην φυλακή για ζωοκλοπή." Βεβαίως στην πόλη δεν μας υποδέχτηκαν με την φιλαρμονική του Δήμου γιατί δυστυχώς¨¨ "όπου φτωχός και η μοίρα του." Ήταν το έτος 1955.Δύσκολα μετακατοχικά χρόνια σε μια Ελλάδα καθημαγμένη να ζει από την βοήθεια και την καλοσύνη των ξένων. Σκληρός αγώνας για την επιβίωση παιδική εργασία, φτώχεια μετανάστευση.
