ΔΙΗΓΗΜΑ- 0 ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Η κατάσταση στην Πολιτεία είχε φθάσει στο απροχώρητο. Οι δημοκρατικοί θεσμοί είχαν ατονήσει και υπολειτουργούσαν. Τα κόμματα βρισκόταν σε διαρκείς αντιπαραθέσεις. Ένα ακραίο κόμμα ετοίμαζε «στρατό σωτηρίας» -για να επεμβαίνει ακάλεστο στο δημόσιο βίο,- στρατό από άνεργους νέους με ξυρισμένα κεφάλια και στρατιωτικές στολές. Η δημόσια υγεία δεν λειτουργούσε ομαλά. Τα νοσοκομεία δεν δεχόταν πλέον ασθενείς, και τα φαρμακεία δεν χορηγούσαν φάρμακα για λογαριασμό του ασφαλιστικού φορέα. Η ανεργία κόντευε να φθάσει και να ξεπεράσει στην μικρή και ανοργάνωτη αυτή χώρα, την ανεργία στις Η.Π.Α την εποχή της μεγάλης ύφεσης 1929-33. Σιγά σιγά χανόταν βασικά είδη διατροφής από τα ράφια των υπερκαταστημάτων. Τα εναπομείναντα τρόφιμα είχαν φθάσει σε τιμές απλησίαστες. Το φάσμα της πείνας και της εξαθλίωσης πλησίαζε όχι μόνο τους μικροσυνταξιούχους και τους χαμηλόμισθους αλλά τον μισό πληθυσμό της χώρας. Οι μεταφορές είχαν ατονήσει γιατί η χώρα δεν είχε συνάλλαγμα για εισαγωγή πετρελαίου. Η κοινωνία είχε παραλύσει, σε μια διαλυμένη πολιτεία. Ο στρατός απλήρωτος για μήνες ετοίμαζε στρατιωτικό πραξικόπημα. Η χώρα ήταν ευρωπαϊκή αλλά θύμιζε τις καταστάσεις στις χώρες της Λατινικής Αμερικής την δεκαετία του 70 πριν τα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Εντωμεταξύ συνεχώς τα μέσα ενημέρωσης δημοσίευαν ονόματα πολιτικών του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, όπου είχαν ληστέψει τον δημόσιο κορβανά, παίρνοντας τεράστιες μίζες, από κρατικές προμήθειες. Η δικαιοσύνη παράλυτη κι αυτή στο κρατίδιο εκείνο, δεν επενέβαινε για να δικάσει τους μεγαλοσχήμονες. Το συνηθισμένο ήταν να δικάζονται πρεζόνια που έκλεβαν για να πάρουν της δόση τους, ή μικροκλέφτες του κοινού ποινικού δικαίου. Μέσα σε αυτό το ζοφερό για την πραγματικότητα κλίμα παρουσιάζεται ένας και μοναδικός ήρωας που έμοιαζε εξωπραγματικός. Λες και ήρθε ουρανοκατέβατος από άλλον πλανήτη για εκδικηθεί για λογαριασμό των ταπεινών του κόσμου. Ήταν ένας άνδρας ψηλός ντυμένος πάντα στα μαύρα. Ποτέ δεν σκέπαζε το πρόσωπο του με κουκούλα. Φορούσε ένα σκούρο καπέλο και μαύρα γυαλιά. Είχε προγράψει μετά από ενδελεχή έρευνα όλους τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος τους κλέφτες και τους μιζαδόρους. Έναν έναν τον ξετρύπωνε τον έβαζε να μεταβιβάσει την ακίνητη περιουσία που είχε αποκτήσει με τα κλεμμένα στο δημόσιο, και ύστερα τον εκτελούσε με δύο σφαίρες στο μέτωπο. Η μορφή του είχε γίνει θρύλος από τα μέσα ενημέρωσης όπου του έδωσαν το προσωνύμιο¨ «ο εκδικητής.» Πράγματι ο άνδρας αυτός ενεργούσε σαν η αφυπνισμένη συνείδηση μιας ναρκωμένης κοινωνίας . Ήταν ο από μηχανής θεός που πήρε πάνω του την κάθαρση του δημόσιου βίου από την «κόπρο του Αυγείου.» Ενσάρκωνε την ηθική υπόσταση, και την έντιμη φωνή της κοινωνίας των πολιτών. Τα μέσα ενημέρωσης τον λάτρεψαν, το ίδιο και ο απλός κόσμος που περίμενε εναγωνίως κάθε κίνηση του. Είχε γίνει το φόβητρο των μεγαλοσχημόνων που φερόταν ασύδοτα εξ αιτίας της δύναμης που κατείχαν και δεν τηρούσαν τους νόμους. Από τις πρώτες κινήσεις του «εκδικητή» ήταν να δολοφονήσει τον Τάκη Κολιόπουλο έναν μεγαλοκαταχραστή του δημοσίου χρήματος που βρισκόταν προφυλακισμένος. Όταν η είδηση της δολοφονίας του Κολιόπουλου έγινε γνωστή οι άνθρωποι βγήκαν στις πλατείες της χώρας και έβγαλαν ένα αναστεναγμό ανακούφισης. Ένα πελώριο Α…α…Χ δόνησε όλη την χώρα. Επί τέλους βρέθηκε ένας σώφρων και μοναχικός «δικαστής» εκδικητής και κάτι άρχισε να αλλάζει, στη χώρα . Ήταν καιρός η χώρα να αρχίσει να βγαίνει από την ανυποληψία και την διαφθορά.