ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Σήμερα πέρασα έξω από τη
Δημοτική Αγορά Χανίων.
Ώριμος πια νοσταλγικός και με
γραμμένη μακριά ιστορία.
Εικόνες από το παρελθόν
μου ήρθαν στο νου.

Τότε που στον ανθό
της νιότης μου έγινα
έμπορος
παιδικών παιγνιδιών.
Πριν ήμουν πλανόδιος και νόμιζα
ότι ανέβηκα ένα σκαλοπάτι.
"Εντός της δημοτικής αγοράς
παρακαλώ."
"Το έλεγα και καμάρωνα."

Πάντα αγαπούσα τα παιδιά.
Όταν γεννήθηκε
Το πρώτο μου κορίτσι
μωρό το φέρναμε στο
κατάστημα.
Όπως ήταν μικρούλικο
ξανθό και χαριτωμένο.
Οι πελάτες νόμιζαν
πως ήταν κούκλα.

Βεβαίως ήταν
η δική μου κούκλα
που έδινε νόημα
στη ζωή μου.

Έκτοτε διάβηκε ο χρόνος.
Καινούργιοι αρχόντοι
ήρθαν στη πόλη.
Με νέες συνθέσεις
σε σκοπούς
ακατανόητους.
Και τώρα τι κάνουμε;
Μα υποχρεωτικά νέα
μαθήματα χορού.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ