Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

ποίημα

το παλιό ρολόι


Το παλιό ρολόι στον Δημοτικό κήπο, εσένα μου θυμίζει.
και η μνήμη μου στο βάθος την καρδιά μου σκίζει.

Πέρασαν τα χρόνια και θυμάμαι τον ένδοξο καιρό ,
που όρκους δίναμε κάτω από τα αστέρια ,και τις καρδιές
κρατούσαμε στα δύο μας χέρια.

Χωρίσαμε για λίγο το βράδυ εκείνο, και από τον πολύ τον
πόνο παρά λίγο σαν στήλη άλατος να μείνω.

Δεν το περίμενα γλυκειά μου αγάπη πως σε τόσο λίγο
χρόνο η αγάπη σου εχάθη.

Εγώ σε αγαπούσα και για έρωτα σου μιλούσα κι εσύ
υποκρινόσουν και τάχα μου πως μ,αγαπούσες καμωνόσουν.
όλα ήταν λόγια που τα πήρε ο αγέρας, και τα έκανε στάχτη
για να θάψει την δική μου αγάπη.

Όταν μου μιλούσες και με κοίταζες στα μάτια, άλλον
σκεπτόσουν, και μου έκανες τα στήθεια μου κομμάτια.

Πέρασαν τα χρόνια η λήθη έδιωξε την λύπη, άσπρισαν στους
κροτάφους τα μαλλιά, ήρθαν τα εγγόνια.
Του κήπου το ρολόι την πρώτη μου αγάπη μου θυμίζει.

Όταν διαβαίνω τον δρόμο για το παλιό του κήπου το
ρολόι βουτάω στην
μνήμη και η παλιά θλίψη έρχεται στο νού μου σαν θλιμένο
μοιρολόι.


ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου