Το κράτος ως αντίπαλος Tου Aγγελου Σταγκου Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι η κρατική μηχανή, από τον στενότερο δημόσιο τομέα ώς τον ευρύτερο και από τους συνδικαλιστές μέχρι την Τοπική Αυτοδιοίκηση, είναι μεγάλη και ανοιχτή πληγή. Οταν η χώρα έφτασε στα πρόθυρα της κατάρρευσης και ήλθαν οι ομάδες των ξένων με τις διάφορες ιδιότητες, δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους αυτό που εμείς γνωρίζαμε, αλλά συμβιώναμε επί χρόνια, γιατί οι πάντες βολεύονταν στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Οτι δηλαδή στον ευρωπαϊκό πυρήνα υπήρχε ένα κράτος του οποίου οι δομές και η λειτουργία της διοίκησης ήταν περίπου ανάλογες με εκείνες των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, αν όχι χειρότερες. Επικράτησε διεθνώς, αλλά και στο εσωτερικό, η αντίληψη ότι η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωζώνη «μαγειρεύοντας» τους δείκτες του 1999. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Οταν έγινε μέλος της ΟΝΕ, το έλλειμμα ήταν μόλις 3,08 και μάλιστα τα στοιχεία είχαν επανεξεταστεί τότε από τη Eurostat. Είναι δε γνωστό ότι και πολλές μεγάλες χώρες φρόντισαν εκείνη την εποχή να ωραιοποιήσουν τους δείκτες τους. Το πρόβλημα με την Ελλάδα ήταν διαφορετικό και πολύ πιο ουσιαστικό. Ηταν η έλλειψη δομών και διοίκησης, που σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος ήταν και είναι ανίκανο μέχρις ανυπαρξίας, και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίον δεν θα έπρεπε να γίνει δεκτό στην Ευρωζώνη. Εχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για το ποιος και τι φταίει που η διοίκηση βρίσκεται σε ερειπιώδη κατάσταση. Κατά την κοινή αντίληψη, «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να επισημανθεί ότι καλλιεργείται συστηματικά η νοοτροπία ότι το κράτος είναι ο αντίπαλος και πίσω από αυτή οχυρώνονται πάρα πολλοί, πολίτες και συντεχνίες, για να δικαιολογήσουν στρεβλώσεις οι οποίες λειτουργούν υπέρ τους και αντιδράσεις για να μην περάσουν απαραίτητες πλέον μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στα μίντια κυριαρχεί ο όρος «χαράτσι» για να χαρακτηριστεί κάποιος φόρος, ενώ τίτλοι εφημερίδων αναφέρονται σε «παγίδες» που υποτίθεται ότι κρύβουν οι φορολογικές δηλώσεις. Στην ίδια γραμμή, σύλλογοι φαρμακοποιών κυνηγούν λυσσαλέα ομότεχνούς τους που αποπειράθηκαν να εφαρμόσουν τον νόμο για τα ωράρια, δικηγορικοί σύλλογοι δεν θέλουν να συσταθούν δικηγορικές εταιρείες, γιατροί αγωνίζονται για την κατάργηση του προστίμου ενός ευρώ σε όσους επιμένουν στις χειρόγραφες συνταγές για τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΠΥ και το αποκορύφωμα είναι βέβαια η θηριώδης αντίσταση διαφόρων κατεστημένων των ΑΕΙ για να μην εφαρμοσθεί ο σχετικός νόμος για τη λειτουργία τους. Αυτά ενδεικτικά, γιατί τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Τον Οκτώβριο του 2010, το γνωστό αμερικανικό περιοδικό Vanity Fair δημοσίευσε ένα άρθρο του δημοσιογράφου Michael Lewis, που αναφερόταν στην κατάσταση στην Ελλάδα. Το άρθρο τελείωνε με το ερώτημα αν η χώρα, που δεν συμπεριφέρεται συλλογικά αλλά σαν άθροισμα μερών που το καθένα έχει μάθει να επιδιώκει τα δικά του συμφέροντα σε βάρος του κοινού καλού, μπορεί να ανανήψει. Το ερώτημα δυστυχώς παραμένει αναπάντητο.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΑΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Ήταν μια έκπληξη για εμάς που δεν ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο η άνοδος της τοπικής ομάδας της ΠΑΕ «Πλατανιά» στην Α/εθνική κατηγορία όπου θα παίζει ποδόσφαιρο πλέον, με τις μεγάλες ομάδες του κέντρου με τα εκατομμύρια των φιλάθλων. Τοπικοί παράγοντες αναφέρουν ότι η άνοδος αυτή της ομάδας του «Πλατανιά» θα φέρει πολλούς φιλάθλους των διαφόρων ομάδων και παράγοντες στην πόλη μας και θα ωφελήσει οικονομικά την τοπική κοινωνία. Σε μια διαφορετική κοινωνία όμως, όπου δεν θα θεοποιούσε την κατανάλωση και το χρήμα, δεν θα υπήρχε και εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Οι ποδοσφαιριστές θα έπαιζαν για την φανέλα, και οι αθλητές των άλλων αθλημάτων για την δόξα του δήμου και την συμπάθεια των σοφιστών. Το μεγαλύτερο βραβείο τους θα ήταν ένα στεφάνι από την αρχαία ελιά των βουβών στην Κρήτη, ή ένα στεφάνι από τους ελαιώνες της αρχαίας Ολυμπίας. Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές σήμερα γυμνάζονται να λειτουργούν όπως η ανθρώπινη αλυσίδα παραγωγής, στην εποχή του βιομηχανικού φορντικού μοντέλου. Οι αθλητές των άλλων αθλημάτων μεταλλάζουν το σώμα τους από τα αναβολικά για την περιβόητη πρωτιά, την δόξα και το χρήμα. Ο μεγάλος διανοητής του 19ουαιώνα Καρλ Μαρξ είχε γράψει ότι ¨ «η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, είναι η ψυχή ενός κόσμου χωρίς ψυχή, είναι το όπιο του λαού.» Δεν θα ήταν παράδοξο να υποστηρίξει κάποιος ότι κα το ποδόσφαιρο που είναι το μαζικότερο σε θέαση άθλημα λειτουργεί ως «όπιο» και μέσω εκτόνωσης των ανθρωπίνων καταπιεσμένων συναισθημάτων, για να μη διοχετευτούν, εναντίον των διαφόρων εξουσιών. Πολιτική και ποδόσφαιρο Φυσικά από το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι πολιτικοί. Το παρασκήνιο καλά κρατεί. Παράγοντες του ποδοσφαίρου μπαινοβγαίνουν στα πολιτικά γραφεία όποτε θέλουν για να εξυπηρετήσουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα. Δημόσια έργα, deals και συμφέροντα που εξυπηρετούνται με κάλυψη μια ομάδα και με όπλο τα εκατομμύρια των οπαδών της. Και φυσικά, όπως δήλωσε και ο Τραϊανός Δέλλας στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη, στις μέρες μας το ποδόσφαιρο είναι ένα πλυντήριο συναισθημάτων που κάποιους εξυπηρετεί.» Κακά τα ψέματα, οι πολιτικοί προτιμούν ο κόσμος να σφάζεται και να εκτονώνει την οργή για την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση στο γήπεδο, παρά στους δρόμους με πορείες και απεργίες. Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως το ποδόσφαιρο δεν έχει μόνο την ικανότητα να μαγεύει το κοινό, αλλά και να το παρασύρει. Οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι, το μόνο που τους μένει να κάνουν είναι να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και να διακρίνουν πότε το ποδόσφαιρο πέφτει θύμα του επικοινωνισμού, και φυσικά να μην πέφτουν και αυτοί θύματά του. Γιατί δεν αξίζει να μαλώνουν και να σκοτώνονται άνθρωποι για μια μπάλα, ούτε για χρώματα, ούτε για σημαίες. Το ποδόσφαιρο πρέπει να ενώνει τον κόσμο και όχι να τον χωρίζει.

του κ. Φώτη Γεωργελέ Βλέπω με ευχάριστη έκπληξη τώρα πια και τους εκπροσώπους των αντιμνημονιακών κομμάτων να αναγνωρίζουν τα ελλείμματα και να ψάχνουν τρόπους για να τα καλύψουν. Προτείνουν φόρους φυσικά κι αυτοί, σ’ αυτούς που έχουν εισόδημα 20.000 το χρόνο, εισφορές σε όσους έχουν 50.000, έκτακτες φορολογίες στις επιχειρήσεις. Πού είναι τώρα αυτοί που «δεν χρωστούσαν, δεν πληρώνανε»; Πού είναι όλοι αυτοί που δεν πλήρωναν τα διόδια, τα εισιτήρια στα λεωφορεία και το μετρό; Πού είναι όλοι αυτοί που όταν το κράτος χρεοκοπούσε πρότειναν ως απάντηση να το χρεοκοπήσουμε ακόμα περισσότερο; Πού χάθηκαν εκείνοι οι καλοί άνθρωποι που πρότειναν επιτροπές λογιστικού ελέγχου για να διαγράψουμε το επαχθές χρέος; Που συνέκριναν την ελληνική δημοκρατία με λατινοαμερικάνικες μπανανίες και δεν αναγνώριζαν συμβάσεις μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κυβερνήσεις που ψήφιζε το 80% του ελληνικού λαού; Πού είναι όλοι αυτοί που είχαν αναγάγει την τσάμπα μαγκιά του μπαταχτσή σε προοδευτικό δικαίωμα και απαίτηση να πληρώνουν τη ζωή τους οι πολίτες των άλλων χωρών; Άραγε, τώρα που έμαθαν για τις 200.000 μαϊμού συντάξεις και επιδόματα που στοιχίζουν 1 δις το χρόνο, για τον πενταπλασιασμό της φαρμακευτικής δαπάνης, για το διπλασιασμό σε μία δεκαετία του μισθολογικού κόστους του δημοσίου, τον τριπλασιασμό της κρατικής ενίσχυσης στα ασφαλιστικά ταμεία, θέλουν ακόμα επιτροπές ελέγχου; Μήπως τους λέει τίποτα το γεγονός ότι μετά από 4 χρόνια ύφεσης και 2 μνημονίου, ξεκινάμε πάλι απογραφή των συνταξιούχων; Με την ταμπέλα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», ο ελληνικός παρασιτισμός προσπάθησε κρυμμένος πίσω από προοδευτικές ταμπέλες να βάλει την υπόλοιπη κοινωνία να πληρώσει το λογαριασμό. Η «εξόντωση της κοινωνίας». Η κοινωνία μας περνάει δύσκολες ώρες. Πολλοί άνθρωποι έχουν κλείσει τις δουλειές τους, ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας είναι άνεργοι. Για στάσου ένα λεπτό, όμως. Για «εξόντωση της κοινωνίας» μιλούσαν και πριν 2 χρόνια. Εξόντωση της κοινωνίας ήταν η περικοπή του επιδόματος έγκαιρης προσέλευσης. Εξόντωση ήταν οι μετατάξεις μέσα στο δημόσιο. Οι άνθρωποι απειλούσαν να πηδήσουν από τα παράθυρα γιατί η αναγκαστική εφεδρεία, που δεν εφαρμόστηκε, τους πρότεινε να κάθονται 2 χρόνια σπίτια τους και να παίρνουν το 70% του μισθού τους μέχρι να βγουν στη σύνταξη.Κάτι δηλαδή που αν το προτείναμε όχι στο 1 εκατομμύριο ανέργους, αλλά και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, θα το αντιμετώπιζαν ως πρώτο αριθμό του λαχείου. Αυτοί που δημιούργησαν την ατμόσφαιρα της σύγκρουσης, της μιζέριας, της θυματοποίησης, της ακινησίας, αυτοί που δεν άφησαν την κοινωνία να δουλέψει για να ξεπεράσει τα προβλήματά της, ήταν αυτοί που δεν ήθελαν να χάσουν το παραμικρό από την προηγούμενη ζωή τους. Τα πραγματικά θύματα, ο ιδιωτικός τομέας που διαλύθηκε για να μη θιγεί το πελατειακό κράτος, δεν είχε χρόνο για συνθήματα. Δούλευε για να επιβιώσει. Είναι ένα κόλπο για να μας αγοράσουν φτηνά. Περίεργο κόλπο. Πότε θα το εφαρμόσουν; Η αξία του Χρηματιστηρίου Αθηνών, οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των κρατικών κολοσσών ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, Πετρέλαια, Εθνική, όλη η ελληνική οικονομία δηλαδή, αποτιμάται σήμερα 19,5 δις. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, τα Zara, τα ρούχα, έχουν χρηματιστηριακή αξία 90 δις. Μια μεσαία πολυεθνική μπορεί να αγοράσει την Ελλάδα για πλάκα. Αλλά δεν το κάνει. Αντίθετα. Φεύγει η Singapore Airlines, η Ryanair, έφυγαν τα Aldi, η Fnac, η Saturn, οι εταιρείες καυσίμων. Παρά τους ελληνικούς μύθους, κανείς δεν αγοράζει σε μια αποτυχημένη χώρα. Κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα διαφθοράς, διαπλοκής, χαμηλής παραγωγικότητας και κομματικών «διοδίων». Δανείζονται με 1% και μας δανείζουν με 5%. Οι τράπεζες, οι τοκογλύφοι. Ναι, ήταν τόσο μεγάλη η εκμετάλλευση ώστε έχασαν τα μισά λεφτά τους και χρεοκόπησαν. Τώρα δεν μας δανείζουν οι τράπεζες, μας δανείζουν οι πολίτες των άλλων κρατών. Και το επιτόκιο έχει φτάσει σχεδόν στο 2%. Όσοι τα λένε αυτά, μπερδεύουν το επιτόκιο της διατραπεζικής με το επιτόκιο για ομόλογα 15 και 20 χρόνων. Κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε; Όταν «δανείζουμε» τις τράπεζες με ένα απλό λογαριασμό, έχουμε 1% επιτόκιο, αν τις δανείσουμε με τρίμηνη προθεσμία ζητάμε 5%. Αν επρόκειτο για ένα χρεοκοπημένο κράτος πόσο θα ζητούσαμε; Το αληθινό ζήτημα είναι ότι στον πραγματικό κόσμο, στην αγορά, δεν θα μας δάνειζαν ούτε με 30%. Και το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι, πριν την κρίση, όταν μας δάνειζαν με «γερμανικό» χαμηλό επιτόκιο, εμείς πάλι ελλείμματα είχαμε ενώ αυτοί οργάνωναν την ανάπτυξή τους. Τώρα δανειζόμαστε φτηνά, ενώ χώρες που μας δανείζουν, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, δανείζονται με 6%. Και πάλι γκρινιάζουμε. Το μνημόνιο έφερε τη λιτότητα. Ύφεση είχαμε 2 χρόνια και, πριν ξεκινήσει το μνημόνιο. Δεν υπάρχει μνημόνιο, υπάρχει έλλειμμα. Και δεν υπάρχουν πια δανεικά για να το καλύψουν. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το μνημόνιο, δηλαδή η δανειακή σύμβαση, μας προφυλάσσει. Χωρίς αυτή, η λιτότητα θα ήταν διπλάσια. Από 10,4 το πρωτογενές μας έλλειμμα πήγε στο 5%. Αλλιώς, χωρίς δανεικά, θα έπρεπε να είχε μηδενιστεί. Όσοι καταγγέλλουν, ακυρώνουν, περήφανα διαγράφουν και θριαμβευτικά αποχωρούν από τα μνημόνια που θα «τα κάνουν παρελθόν», λησμονούν να πουν ότι η επόμενη μέρα θα είναι τέτοια που τα προηγούμενα χρόνια θα μας φαίνονται παράδεισος. Ένα δις δόση καθυστέρησε να εκταμιευτεί τον Μάιο και τα νοσοκομεία είναι στα πρόθυρα κραχ, οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους. Δεν κάνουμε καλή διαπραγμάτευση. Ναι, θα έρθουν τώρα οι καλύτεροι διαπραγματευτές. Δυστυχώς, συνέβη το αντίθετο. Το πολιτικό σύστημα διαπραγματεύτηκε και μάλιστα πολύ καλά. Για να διατηρήσει το ξοφλημένο σύστημα στη ζωή. Κάθε 3 μήνες το μνημόνιο άλλαζε. Όλοι το ξέρουμε. Νόμοι ψηφίζονται, δεν εφαρμόζονται. Λαμβάνονται μέτρα, δεν αποδίδουν, αλλάζουν, παίρνουν άλλα, καινούργιοι νόμοι, άλλες φορολογικές ρυθμίσεις, εξαιρέσεις στο ασφαλιστικό, 3 νόμοι για τα κλειστά επαγγέλματα κανείς δεν εφαρμόστηκε, άλλοι τόσοι για τις κρουαζιέρες. Το μνημόνιο είναι η μεγάλη απάτη του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Μια προπαγανδιστική κατασκευή. Υπάρχει μόνο έλλειμμα. Που για να το αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε αύξηση εσόδων και μείωση εξόδων. Δυσάρεστα πράγματα, δηλαδή. Που κανείς δεν θέλει να τα πει και πολύ περισσότερο να τα κάνει. Οι Ευρωπαίοι έλεγαν μείωση δαπανών, έκοβαν μόνο τους μισθούς. Πάταξη της φοροδιαφυγής, έβαζαν φόρους. Διαρθρωτικές αλλαγές, δεν προχωρούσε καμία. Δεν χρειάζεται να ακυρώσει κάποιος το μνημόνιο. Ούτε καν να το διαπραγματευτεί. Ας το έχει back up. Ας προχωρήσουμε παράλληλα εμείς με άλλους τρόπους τη μείωση των δαπανών και την αύξηση των εσόδων. Ας μειώσουμε εμείς με άλλο τρόπο τα ελλείμματα. Ας επιτύχουμε αλλιώς την επανεκκίνηση της οικονομίας. Τι μας εμπόδιζε 2 χρόνια; Το αντιμνημονιακό μέτωπο, όλη η συνθηματολογία για αλλαγή του μνημονίου, κρύβει την άρνηση να αλλάξει το σύστημα, να αλλάξει η χώρα. Αρνούνται την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και κρύβονται πίσω από την αλλαγή του μνημονίου. Γι’ αυτό οι αντιμνημονιακές και οι μνημονιακές δυνάμεις δεν είναι πειστικές στη μεταξύ τους αντιπαράθεση. Αυτά που ΝΔ και Πασόκ δεν έκαναν προσπαθώντας να τρενάρουν τις μεταρρυθμίσεις, έρχεται τώρα ο Σύριζα ευθαρσώς να δηλώσει ότι ούτε τα συζητάει. Το αντιμνημονιακό μέτωπο κάνει ρελάνς οπισθοδρόμησης στην ακινησία των άλλων. Έτσι δημιουργούν πλαστές αντιθέσεις, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αριστεροί-δεξιοί, προδότες-πατριώτες, τα πάντα εκτός από μεταρρυθμιστές-αντιμεταρρυθμιστές. Αυτό όμως είναι το μόνο δίλημμα που αυτή τη στιγμή ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Και σ’ αυτό δεν χωράει καμία διαπραγμάτευση. Ο κόσμος τους, ο κρατισμός, οι επιδοτήσεις, το κράτος-επιχειρηματίας, οι παροχές, οι αργομισθίες, το γραφειοκρατικό δημόσιο, τα κλειστά επαγγέλματα, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, έχει τελειώσει για την Ευρώπη. Οι μεταπολεμικές κλειστές οικονομίες είναι πια παρελθόν. Αυτό είναι και το πραγματικό πρόβλημα. Όχι οι μετενέργειες, ούτε οι κατώτεροι μισθοί. Αυτά κερδίζονται και χάνονται κάθε εποχή, είναι η δουλειά, η παραγωγή, η ανάπτυξη κάθε περιόδου που τα καθορίζει. Το άλλο, όμως, είναι καθοριστικό. Το μοντέλο που δυσκολεύονται να αφήσουν πίσω τους ΝΔ και Πασόκ, και θέλει να επαναφέρει ακόμα ισχυρότερο ο Σύριζα, έχει τελειώσει στο σύγχρονο κόσμο. Δεν υπάρχει τρόπος να μας βγάλουν από το ευρώ. Μήπως υπάρχει τρόπος να τους αναγκάσουμε να μας δανείζουν αέναα χωρίς να εξοφλούμε τα δανεικά; Απίστευτοι νομικοί των τηλεοπτικών παραθύρων και ανεπάγγελτοι πολιτικοί του κομματικού σωλήνα επικαλούνται νομικούς λόγους για να εξηγήσουν ότι δεν προβλέπεται έξοδος χώρας από το ευρώ. Αν δεν είναι ηλίθιοι, είναι απατεώνες. Τη στιγμή που η ροή χρήματος από τα ευρωπαϊκά ταμεία σταματήσει, η χώρα θα είναι υποχρεωμένη να τυπώσει χρήμα για να συνεχίσει στοιχειωδώς να λειτουργεί. Η στιγμή αυτή δεν είναι μακριά. Ο περισσότερος κόσμος, βλέποντας την αδιανόητη ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος, την έχει προεξοφλήσει. Αυτοί που θα οδηγήσουν τη χώρα στη δραχμή θα είναι οι υπεύθυνοι μιας εθνικής ήττας που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα τις επιπτώσεις της. Αυτοί που διαπαιδαγώγησαν την κοινωνία στην εθελοτυφλία, που ακόμη και σήμερα αντί για σκληρές αλήθειες υπόσχονται παροχές και επιστροφή με μαγικό τρόπο στην προηγούμενη ζωή χωρίς τα δανεικά όμως, δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν. Γι’ αυτό οι τσάμπα μάγκες της προηγούμενης περιόδου, οι «αριστεροί» των τηλεοπτικών παραθύρων, οι «πατριώτες» που βρίσκουν κάθε βράδυ πετρέλαιο στο Αιγαίο, θα αρνηθούν να κυβερνήσουν με κάθε δικαιολογία. Η «δίκαιη οργή». Έχετε προσέξει ένα παράδοξο; Τρεις μήνες τώρα προεκλογική περίοδος, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα επεισόδια και οι προπηλακισμοί εναντίον πολιτικών, κανείς δεν διαδηλώνει στη Βουλή, κανείς δεν ανεβάζει βιντεάκια στο ίντερνετ με γιαούρτια και μπουκάλια και συνθήματα. Είναι λιγότερη η ύφεση, η ανεργία; Μεγαλύτερη είναι. Τώρα όμως κεφαλαιοποιείται η «δικαιολογημένη οργή» σε ψήφους. Τόσο αυθόρμητη ήταν. Τώρα δεν σπάμε μάρμαρα, δεν καίμε. Ψηφίζουμε. Όμως η βία όταν απελευθερώνεται στους δρόμους, μένει. Και την κληρονομούν οι νεοναζί, οι οποίοι ξαφνικά δεν είναι πια τα «παιδιά στην πάνω πλατεία» αλλά το απεχθές «αυγό του φιδιού» που μας απειλεί. Τώρα ξαφνικά τα «αντισυστημικά» φαινόμενα σε απειλούν όταν γίνεσαι κόμμα εξουσίας. Η νομιμοποίηση της πολιτικής βίας, η ρητορική του μίσους για προδότες, δοσίλογους, δυνάμεις κατοχής, εξυπηρέτησαν τις κομματικές ιδιοτέλειες. Ο στόχος επετεύχθη. Τώρα όλοι προσπαθούν να τα διαγράψουν από τη μνήμη, όμως ο πολιτικός πρωτογονισμός που, ψυχρά, υπολογιστικά, με συνταγές τεχνικών της εξουσίας, απελευθερώθηκε αυτά τα 2 χρόνια, τώρα δεν μαζεύεται. Και θα τον πληρώσει ακριβά η κοινωνία μας. Άμα συμβεί το απευκταίο ατύχημα, η χρεοκοπία, θα ξέρουμε για ποιους λειτούργησε, ποιοι θα κληρονομήσουν αυτή την τυχοδιωκτική στρατηγική της έντασης που εφαρμόστηκε αυτά τα χρόνια. Όμως το μνημόνιο φέρνει ύφεση. Είναι η μισή αλήθεια. Καμία χώρα δεν διαλύεται άμα χάσει 15% του ΑΕΠ της, κανένα νοικοκυριό δεν εξοντώνεται αν χάσει 15-20% των αποδοχών του. Δουλεύει και το ξανακερδίζει. Το πρόβλημά μας δεν είναι η κρίση, αλλά ο τρόπος που διαχειριστήκαμε την κρίση. Οι μειώσεις ήταν επακόλουθο της πραγματικότητας. Η παρατεταμένη, ύφεση, όμως είναι αποτέλεσμα της λάθος διαχείρισης. Δεν κάναμε τις αλλαγές που η υπόλοιπη Ευρώπη, ο κόσμος όλος μάς συνιστούσε, αρνηθήκαμε τις μεταρρυθμίσεις και αντί γι’ αυτό παραλύσαμε ως χώρα, σταμάτησαν τα πάντα να δουλεύουν. Η ύφεση είναι αποτέλεσμα της διάλυσης του κράτους, της αποδιοργάνωσης του κρατικού μηχανισμού, πράγμα που κάνει τη διαβίωση ακόμα πιο δραματική. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής αστάθειας, 80 δις καταθέσεων έχουν φύγει έξω από πολίτες που βλέπουν ότι το πολιτικό σύστημα μας οδηγεί στην άβυσσο. Είναι αποτέλεσμα της αυτοκαταστροφικής τακτικής, της υπονόμευσης του τουρισμού, της εξόντωσης της εμπορικής ζωής της πόλης. Είναι αποτέλεσμα των καταστροφικών επιλογών, να εξοντωθεί ο ιδιωτικός τομέας για να μη θιγούν οι γραφειοκρατικές δομές, να εξαφανιστούν οι δημόσιες επενδύσεις για να μη μειωθούν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ. Οι «δεν με νοιάζει». Είναι πολλοί άνθρωποι που λένε, εδώ που φτάσαμε τι άλλο να πάθουμε; Ας χρεοκοπήσουμε μια ώρα αρχύτερα. Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν έχω δουλειά. Τι με νοιάζει η χώρα, αν εγώ ήδη χρεοκόπησα; Περάσαμε πολλές δεκαετίες ανέμελης ζωής και τώρα δεν μπορούμε καν να κάνουμε τις συγκρίσεις, να αντιληφθούμε τι σημαίνει χρεοκοπία μιας χώρας. Στις σημερινές συνθήκες του κόσμου, η έξοδος από το ευρώ θα μετατρέψει την Ελλάδα σε «αποτυχημένο» κράτος της αφρικανικής ηπείρου. Ό,τι ζούμε τώρα θα μας φαίνεται μια παλιά καλή ανάμνηση. Μαυραγορίτες, ολιγάρχες και συμμορίες θα είναι η κοινωνική μας ζωή. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά γιατί «δεν τους νοιάζει». Έστω και στο χείλος του γκρεμού πρέπει όλοι να βρούμε το κουράγιο και την ψυχραιμία να αντισταθούμε στη μοιρολατρία και τη θυματοποίηση, δεν πρέπει να αφήσουμε τις δυνάμεις της δραχμής να νικήσουν. *Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Athens Voice

ΟΙ ΟΡΝΙΘΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΠΕΘΕΚ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Προλογικά σημειώνω ότι τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη παρουσίασε για πρώτη φορά «το θέατρο τέχνης» του Καρόλου Κουν το 1959. Διακόπηκε η παράσταση για λίγο, λόγω αντιδράσεων του κοινού, από τον τότε υπουργό προεδρίας ακαδημαϊκό Κ. Τσάτσο .Οι παλιότεροι στην ηλικία, θα θυμούνται ότι μετά την παράσταση εκείνη, ο γνωστός και δημοφιλής σκιτσογράφος των «ΝΕΩΝ» Φωκίων Δημητριάδης τοποθετούσε πάντα στο πρωτοσέλιδο σκίτσο του Κ. Τσάτσου μια όρνιθα προκαλώντας το γέλιο στους αναγνώστες. Το ΔΗΠΕΘΕΚ ανέβασε φέτος στην σκηνή του ανακαινισμένου θεάτρου της Ανατολικής Τάφρου, την δροσερή κωμωδία του Αριστοφάνη «ΟΡΝΙΘΕΣ»«Οι Όρνιθες είναι κωμωδία του Αριστοφάνη που παρουσιάσθηκε το 414 π.Χ. στα Διονύσια, χαρίζοντας στον δημιουργό της το δεύτερο βραβείο. Ο Αριστοφάνης έγραψε τους «Όρνιθες» απογοητευμένος από την τροπή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Με το μεγάλο αυτό έργο, ο Αριστοφάνης βρίσκει την ευκαιρία να διακωμωδήσει τους συκοφάντες και τους κόλακες του δήμου, καθώς και τις θεωρίες για νέα πολιτεύματα. Το έργο πραγματεύεται τη φυγή δυο ανθρώπων από την τυραννία του κόσμου στο βασίλειο του παραμυθιού και συνενώνει την πιο τολμηρή φαντασία με την πιο ανάερη ποίηση. Η υπόθεση του έργου «Δύο Αθηναίοι φίλοι, ο πονηρός Πεισθέταιρος και ο αγαθός Ευελπίδης επιθυμούν να βρουν το πουλί Τσαλαπετεινό (που άλλοτε ήταν άνθρωπος, ο βασιλιάς Τηρέας) για να το ρωτήσουν σε ποια πόλη μπορεί κανείς να ζήσει ήσυχα, πλούσια και ειρηνικά. Στην εισαγωγή του έργου λοιπόν εμφανίζονται οι δύο φίλοι να πετούν μέσα από το δάσος ο ένας πάνω σε μια κουρούνα και ο άλλος σε μια καλιακούδα δηλώνοντας ότι μεταναστεύουν επειδή βαρέθηκαν τη δικομανία των Αθηναίων.Όταν πια βρίσκουν τον Τσαλαπετεινό, εκείνος τους απογοητεύει καθώς δεν έχει να προτείνει καμία πόλη που να τους αρέσει. Τότε όμως ο Πεισθέταιρος συλλαμβάνει την ιδέα να ιδρύσουν μαζί με τον Τσαλαπετεινό-Τηρέα την πόλη των πουλιών στους αιθέρες, στο μεσοδιάστημα δηλαδή μεταξύ του κόσμου των ανθρώπων και του κόσμου των θεών. Ο Τσαλαπετεινός πείθεται και καλεί τα πουλιά για να τους ανακοινώσουν μαζί το σχέδιο του Πεισθαίτερου.Τα πουλιά εμφανίζονται αγριεμένα από την εισβολή των ανθρώπων και θεωρώντας ότι ο Τσαλαπετεινός τους πρόδωσε, ετοιμάζονται να επιτεθούν στους εισβολείς. Για άλλη μια φορά όμως ο Πεισθέταιρος παίρνοντας το λόγο, φουσκώνει τα μυαλά των πουλιών και μαγεύει σταδιακά το ακροατήριό του. Στο τέλος πείθει τα πουλιά να ιδρύσουν τη Νεφελοκοκκυγία (= κατοικία των κούκων στα σύννεφα, την πόλη δηλαδή των πουλιών) με στόχο να αναδειχτούν σε ρυθμιστές των αιθέρων.»Ο σκηνοθέτης του έργου Γιάννης Κακλέας προσέθεσε νέα στοιχεία στο έργο με κριτική της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας , ακόμη και με μουσική και στίχους χιπ χοπ για να είναι ευκολότερα κατανοητό στον σημερινό θεατή. Η παράσταση του ΔΗΠΕΘΕΚ ήταν μια δροσερή και ευχάριστη ψυχαγωγία στην κάψα του καλοκαιριού και των προβλημάτων. Οι θρυλικοί "Όρνιθες" του Κουν Το 1959 πρωτοπαρουσιάσθηκε η θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης. Τότε ο συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις συναντήθηκε καλλιτεχνικά με άλλους κορυφαίους καλλιτέχνες: με το ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη, που είχε επιμεληθεί τα σκηνικά και τα κοστούμια, και με τον Κάρολο Κουν, το σκηνοθέτη της παράστασης και καλλιτεχνικό διευθυντή του Θεάτρου Τέχνης. Η παράσταση όμως κάθε άλλο παρά ευπρόσδεκτη ήταν. Το κοινό αντέδρασε σχετικά άσχημα στην πρεμιέρα (29 Αυγούστου), με αποτέλεσμα να απαγορευθούν οι επόμενες παραστάσεις από το Υπουργείο Προεδρίας. Ωστόσο, ενώ το κοινό αποδοκίμασε μόνο τη σκηνή με τον ιερέα (που είχε παρουσιαστεί σαν ορθόδοξος παπάς) και όχι όλο το έργο, η παράσταση διακόπηκε άδοξα.Η πορεία του μουσικού έργου, ωστόσο, δεν διακόπηκε. Ο συνθέτης αποφάσισε να ασχοληθεί με τις λεπτομέρειές του και να το ενορχηστρώσει. Το έργο πήρε την οριστική του μορφή (καντάτα) το 1964. Ένα χρόνο μετά, ο Μωρίς Μπεζάρ σκηνοθετεί και χορογραφεί τους «Όρνιθες», σε μουσική διεύθυνση του ίδιου του Χατζιδάκι, και παρουσιάζει το έργο στην Όπερα των Βρυξελλών. Με τους «Όρνιθες» το πολυεδρικό πρόσωπο του Μάνου Χατζιδάκι πλουτίζεται με νέα στοιχεία και σημειώνεται ένας ακόμη μεγάλος σταθμός, όχι μόνο στη δική του πορεία, αλλά και σ' εκείνη της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, μετά τη διακοπή του 1959, επαναλαμβάνεται το 1960 στην οριστική της μορφή, με τις χορογραφίες της Ζουζούς Νικολούδη. Συνεχίζει παραστάσεις και τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπου το 1965 παίρνει το α' βραβείο στο φεστιβάλ των Εθνών. Επανέρχεται από τότε τακτικά στο ρεπερτόριο του Θεάτρου Τέχνης το 1975, το 1986, το 1997, το 2008." ΠΗΓΗ¨ ΒΙΚΗΠΕΔΙΑ

ΔΙΗΓΗΜΑ- ΑΠΟΜΩΝΟΜΕΝΟ ΦΥΛΑΚΙΟ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Στον 1ο λόχο τότε, πριν 40-50 χρόνια, που ο Βασίλης υπηρετούσε στο πεζικό στην Καβάλα, ως συντηρητής οχημάτων ,ήρθαν με μετάθεση δύο νέοι φαντάροι. Από χωριό της Κρήτης ο ένας, από χωριό της Ξάνθης ο άλλος. Ο ένας ήταν βοσκός. Τον έλεγαν Μιχάλη και ήταν από την Ξάνθη. Αγρότης ήταν ο άλλος, τον έλεγαν Μανώλη, και ήταν, από την Κρήτη. Τους υποδέχθηκε ο επιλοχίας του λόχου ο Κρανίδης. Τους τακτοποίησε , στον θάλαμο του λόχου. Ο Μιχάλης ήταν ένας ψηλός νέος αδύνατος, τραχύς και ολιγογράμματος. Φαινόταν πέντε χρόνια μεγαλύτερος από την ηλικία του. Ο Μανώλης ήταν κοντούλης καχεκτικός με μικρό χιτλερικό μουστάκι, και χονδρά μυωπικά γυαλιά. Οι παλιότεροι στρατιώτες έκαναν πλάκες και στους δύο άνδρες, όπως συνήθως τότε, φέρονταν οι παλιότεροι στα «στραβάδια.» Σε λίγες ημέρες ακούστηκε στον λόχο τους, ότι ο Κρητικός, που δεν ήταν ούτε ψηλός ούτε ομορφάντρας αλλά απόκομμα Κρητικού, όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν έλεγε ότι¨ «είναι .πούστης.» Ήθελα να πω ομοφυλόφιλος για να μην χρησιμοποιώ «λαϊκές» λέξεις επειδή σοκάρουν ορισμένους. Συνήθως οι θηλυπρεπείς άνδρες φέρονται διαφορετικά. Ο Μανώλης όμως ούτε κουνιστός ήταν, ούτε έδειχνε κάποια ιδιαίτερη συμπεριφορά, που να ρέπει προς την θηλυπρέπεια. Γιατί λοιπόν φώναζε πως ήταν του τρίτου φύλου; Οι στρατιώτες του λόχου ποτέ δεν έμαθαν τα πραγματικά βαθύτερα αίτια. Την περίεργη συμπεριφορά του Μανώλη, την έμαθε και ο Μιχάλης, ο βοσκός από τα ορεινά της Ξάνθης. Ο Μιχάλης είχε εκμυστηρευτεί σένα χωριανό του στρατιώτη, κι αυτός το είχε διαδώσει σε όλο τον λόχο, ότι σε πρώτη ευκαιρία θα τον γαμ.- συνευρισκόταν ερωτικά- με τον Μανώλη. Οι στρατιώτες το περίμεναν αυτό να συμβεί, για να κάνουν την πλάκα τους, να κουτσομπολεύουν και να γελούν . Ο Μιχάλης στάθηκε συνεπής στην υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτόν του. Οι στρατιώτες του λόχου έμαθαν εκείνο το συμβάν από τον επιλοχία του λόχου Κρανίδη, που τους έκανε τσακωτούς μια νύχτα σένα απομωνομένο φυλάκιο. Τότε τα ήθη ήταν πολύ αυστηρά. «Η παρουσία ομοφυλοφίλων στρατιωτών στον λόχο σμπαραλιάζει και υποσκάπτει το ηθικό του στρατού», είπε ο λοχαγός, και έβγαλε τους απείθαρχους αναφορά τάγματος. Ο διοικητής του τάγματος, Γεωργιάδης ήταν, ένας ψηλός καραβανάς με ένα σημάδι στο μέτωπο, και με τικ στο δεξί φρύδι. Υπερηφανευόταν ότι είχε πολεμήσει με τον επίσημο "εθνικό στρατό" στον εμφύλιο πόλεμο, που αυτός πάντα ονόμαζε¨ «συμμοριτοπόλεμο».Ο καραβανάς διοικητής Γεωργιάδης έριξε και στους δύο στρατιώτες από¨ «είκοσι ημέρες φυλάκιση.» Και όχι μόνο. Για τον Κρητικό αγρότη, στρατιώτη Μανώλη, πληροφόρησε τους στρατιώτες του λόχου ο επιλοχίας Κρανίδης. Εκείνος διάβασε στο γραφείο, όταν ήρθε στον λόχο την ημερήσια διαταγή του τάγματος. «Στον Μανώλη» είπε¨ «παιδιά δόθηκε προσωρινό απολυτήριο» «ως πάσχων εκ ομοφυλοφιλίας και κλεπτομανίας.»Προφανώς τότε ο στρατός δεν γνώριζε τις σύγχρονες ψυχιατρικές γνωματεύσεις ότι¨ «η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή και όχι πάθηση.»Ακόμη την εποχή εκείνη, δεν υπήρχε τηλεόραση, για να βγει ο Βαλιανάτος γνωστός ομοφυλόφιλος-επικοινωνιολόγος, να υποστηρίξει το κίνημα των ομοφυλοφίλων. Από τότε ο λόχος έχασε τον Μανώλη, και δεν ακούστηκε ξανά τίποτα για την ζωή του. Το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης του λόχου, στράφηκε προς τον Μιχάλη τον βοσκό από ένα χωριό της Ξάνθης. Είχε κάνει εντύπωση σε ορισμένους στρατιώτες, η αυθόρμητη συμπεριφορά του Μιχάλη και η ασυγκράτητη ορμή του, όπου έδρασε χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Ο λοχίας σιτιστής του λόχου ο Στάμος Στάμου ένας ιδιόρρυθμος τύπος, από τα Γιαννιτσά, θέλησε να παραστήσει το ντετέκτιβ. Ποιος ήταν ο Στάμου; Ήταν ένας στρατιώτης που είχε φθάσει πρόσφατα στον λόχο. Κυκλοφόρησε ευρέως τότε ότι είχε εκπαιδευτεί στην Σ.Ε.Α.Π για Δ.Ε.Α{δόκιμος έφεδρος αξιωματικός} και τον έκοψαν. Η απόρριψη αυτή από την σχολή αξιωματικών έκανε τους άλλους στρατιώτες να λένε πίσω από την πλάτη του, ότι πιθανόν να ήταν «βλήμα.» Μερικοί τον ειρωνευόταν φανερά. Αλλά σύντομα τους κόπηκε ο βήχας. Λίγο αργότερα του εστάλησαν από την υπηρεσία, δύο διακριτικά λοχία, ανέλαβε σιτιστής του λόχου, και κανείς στρατιώτης πλέον δεν τολμούσε να τον κακολογήσει. Ο Στάμου λοιπόν, ήταν πολύ περίεργος. Φρόντισε και βρήκε στρατιώτες από το χωριό του Μιχάλη. Άντλησε πληροφορίες για να σχηματίσει για εκείνον ένα βιογραφικό προφίλ. Διαβάζουμε με προσοχή τις σημειώσεις του. «Ο Μιχάλης είναι το πρώτο αγόρι πολυμελούς οικογένειας τσοπάνων. Ο πατέρας του τον έστειλε μονάχα δύο τάξεις στο δημοτικό. Τον τράβηξε μικρόν από το σχολείο και τον πήρε μαζί του στην απομόνωση των βουνών για να βόσκει τα πρόβατα της οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν βίαιος και τυρρανικός και συχνά τον χτυπούσε αλύπητα. Ο Μιχάλης δεν είχε παρέες ούτε κοινωνικότητα μέχρι τα είκοσι του που πήγε στον στρατό. Σεξουαλικά είχε συνευρεθεί μόνο με προβατίνες και με γαϊδούρες. Τον ρώτησε -μια ημέρα που είχε πανηγύρι- η παρέα του που ήταν νέοι της ηλικίας του. "Πώς του φάνηκε η πρώτη του φορά που πήγε με πόρνη;" Απάντησε «Το ίδιο είναι αλλά χωρίς ουρά."

Ο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΗΝ Ε.Ε ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Οι Γερμανοί μεγαλοκαπιταλιστές {Γερμανικές πολυεθνικές και τραπεζικό σύστημα} γνωρίζουν πολύ καλά να υπερασπίζουν το δικά τους συμφέροντα έναντι των νοτίων χωρών της Ευρώπης. Εξ αιτίας της συνεργασία τους με τους νοτιοευρωπαίους, το Ευρώ λόγω ανισοτιμίας στην οικονομική ανάπτυξη μεταξύ τους, παραμένει αδύνατο και ευνοεί τις εξαγωγές των Γερμανικών προϊόντων. Όταν οι Γερμανικές βιομηχανίες κάνουν εξαγωγές Γερμανικών βιομηχανικών προϊόντων «Μερσέντες» «Μπ.εμ βε» κ.λ.π στις Η.Π.Α κρατούν την ισοτιμία- ένα ευρώ ένα δολάριο-, και δεν τολμούν να την αλλάξουν για να είναι ανταγωνιστικές. Οι Γερμανικές και οι Γαλλικές βιομηχανίες βάζουν προστατευτικούς φραγμούς και δεν εισάγουν αυτοκίνητα από την Κίνα, για να προωθήσουν τα Γερμανογαλλικά αυτοκίνητα. Για τα αγροτικά προϊόντα όμως των νοτίων ευρωπαϊκών χωρών, δεν προνόησαν για φραγμούς άφησαν ανυπεράσπιστους τους αγρότες, και πλημμύρισαν την Ευρώπη φθηνά αγροτικά προϊόντα από τις τρίτες χώρες ,με αποτέλεσμα την καταστροφή των νοτιοευρωπαίων αγροτών. Πως τολμά η Γερμανική πολιτική ελίτ να μιλά για διαφθορά στην Ελλάδα όταν οι Γερμανικές πολυεθνικές «λάδωσαν» τα κόμματα του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ καθώς και ένας μέρος των υπουργών, των τότε υπουργικών συμβουλίων και τώρα τους κρατούν ομήρους; Γιατί δεν δέχτηκαν οι Γερμανογάλλοι τα Ελληνικά σύνορα ως σύνορα της Ευρώπης όπως το έχει επισημάνει στην ευρωβουλή ο φίλος της Ελλάδας πράσινος βουλευτής Ντανιέλ Κον Μπετίτ και δαπανά η χώρα, τεράστια ποσά για πολεμικούς εξοπλισμούς εις όφελος και της Γερμανίας; Οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές προσπαθούν μέσα από τον έλεγχο των χρεών των κρατών, του νότου, να καθυποτάξουν όλο τον ευρωπαϊκό νότο. Να εκμεταλλευτούν την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τον ορυκτό του πλούτο. Αυτό δεν είναι το όραμα για την Ευρώπη της αριστεράς ,που παλεύει, για μια Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων, αλλά πολύ περισσότερο παλεύει ενάντια σε μια Γερμανική Ευρώπη. Δεν ήταν το όραμα η σημερινή Ευρώπη, ούτε των πρώτων Ευρωπαίων πολιτικών, Ρομπέρ Σουμάν, Ζαν Μονέ, Ντε Γκάσπερι, Αντενάουερ, που αγωνίστηκαν για την ένωση, και οραματίστηκαν μια φιλική για τους λαούς Ευρώπη απαλλαγμένη από τους καταστρεπτικούς πολέμους.

ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ "Αν ηγεμόνευαν πραγματικά οι ιδέες της Αριστεράς, τότε το ΚΚΕ θα πίστευε πρωτίστως στα δικαιώματα του ανθρώπου, στην ιδέα ότι η κοινωνία είναι προϊόν ατομικών βουλήσεων, θα έβλεπε το κράτος ως εργαλείο στα χέρια του ατόμου για να κατακτήσει την ελευθερία του στην ισότητα, θα πίστευε στην ιδέα της νεωτερικότητας ως φορέα καθολικών και οικουμενικών αξιών και στην ιδέα του ατόμου - και όχι του κόμματος ή της τάξης - ως κυρίου της μοίρας του." -ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ Δόκτωρ κοινωνιολογίας Αναπλητωτής γενικός διευθυντής ΙΣΤΑΜΕ "ΤΑ ΝΕΑ" Γράφοντας αυτά νομίζω ότι ο κ. Σιακαντάρης επιθυμεί το Κ.Κ.Ε και ο ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσει πλήρως τις ιδέες του φιλελευθερισμού πολιτικού, και οικονομικού. Για τον πολιτικό φιλελευθερισμό είναι απαραίτητο, αλλά δεν τον πληροφόρησαν εκεί στο ΙΣΤΑΜΕ ότι εκτός από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσε και ο υπαρκτός καπιταλισμός; Δεν γνωρίζει ότι "η ατομική βούληση" στα χέρια άπληστων μάνατζερς του χρηματοπιστωτικού συστήματος και στα χέρια άπληστων πολυεθνικών, κατασπαράζει τα δικαιώματα των λαών; Στο όνομα του πολιτικού φιλελευθερισμού πατάει και ο νεοφιλελευθερισμός, ως αδυσώπητος κερδοσκόπος και εκμεταλευτής των λαών. Όσο για το κράτος στον καπιταλισμό είναι περισσότερο ταγμένο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων και όχι των ατόμων που αισθάνονται εκμηδενισμένα μπροστά στην δύναμη του. ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ