Το κράτος ως αντίπαλος Tου Aγγελου Σταγκου Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι η κρατική μηχανή, από τον στενότερο δημόσιο τομέα ώς τον ευρύτερο και από τους συνδικαλιστές μέχρι την Τοπική Αυτοδιοίκηση, είναι μεγάλη και ανοιχτή πληγή. Οταν η χώρα έφτασε στα πρόθυρα της κατάρρευσης και ήλθαν οι ομάδες των ξένων με τις διάφορες ιδιότητες, δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους αυτό που εμείς γνωρίζαμε, αλλά συμβιώναμε επί χρόνια, γιατί οι πάντες βολεύονταν στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Οτι δηλαδή στον ευρωπαϊκό πυρήνα υπήρχε ένα κράτος του οποίου οι δομές και η λειτουργία της διοίκησης ήταν περίπου ανάλογες με εκείνες των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, αν όχι χειρότερες. Επικράτησε διεθνώς, αλλά και στο εσωτερικό, η αντίληψη ότι η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωζώνη «μαγειρεύοντας» τους δείκτες του 1999. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Οταν έγινε μέλος της ΟΝΕ, το έλλειμμα ήταν μόλις 3,08 και μάλιστα τα στοιχεία είχαν επανεξεταστεί τότε από τη Eurostat. Είναι δε γνωστό ότι και πολλές μεγάλες χώρες φρόντισαν εκείνη την εποχή να ωραιοποιήσουν τους δείκτες τους. Το πρόβλημα με την Ελλάδα ήταν διαφορετικό και πολύ πιο ουσιαστικό. Ηταν η έλλειψη δομών και διοίκησης, που σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος ήταν και είναι ανίκανο μέχρις ανυπαρξίας, και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίον δεν θα έπρεπε να γίνει δεκτό στην Ευρωζώνη. Εχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για το ποιος και τι φταίει που η διοίκηση βρίσκεται σε ερειπιώδη κατάσταση. Κατά την κοινή αντίληψη, «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να επισημανθεί ότι καλλιεργείται συστηματικά η νοοτροπία ότι το κράτος είναι ο αντίπαλος και πίσω από αυτή οχυρώνονται πάρα πολλοί, πολίτες και συντεχνίες, για να δικαιολογήσουν στρεβλώσεις οι οποίες λειτουργούν υπέρ τους και αντιδράσεις για να μην περάσουν απαραίτητες πλέον μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στα μίντια κυριαρχεί ο όρος «χαράτσι» για να χαρακτηριστεί κάποιος φόρος, ενώ τίτλοι εφημερίδων αναφέρονται σε «παγίδες» που υποτίθεται ότι κρύβουν οι φορολογικές δηλώσεις. Στην ίδια γραμμή, σύλλογοι φαρμακοποιών κυνηγούν λυσσαλέα ομότεχνούς τους που αποπειράθηκαν να εφαρμόσουν τον νόμο για τα ωράρια, δικηγορικοί σύλλογοι δεν θέλουν να συσταθούν δικηγορικές εταιρείες, γιατροί αγωνίζονται για την κατάργηση του προστίμου ενός ευρώ σε όσους επιμένουν στις χειρόγραφες συνταγές για τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΠΥ και το αποκορύφωμα είναι βέβαια η θηριώδης αντίσταση διαφόρων κατεστημένων των ΑΕΙ για να μην εφαρμοσθεί ο σχετικός νόμος για τη λειτουργία τους. Αυτά ενδεικτικά, γιατί τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Τον Οκτώβριο του 2010, το γνωστό αμερικανικό περιοδικό Vanity Fair δημοσίευσε ένα άρθρο του δημοσιογράφου Michael Lewis, που αναφερόταν στην κατάσταση στην Ελλάδα. Το άρθρο τελείωνε με το ερώτημα αν η χώρα, που δεν συμπεριφέρεται συλλογικά αλλά σαν άθροισμα μερών που το καθένα έχει μάθει να επιδιώκει τα δικά του συμφέροντα σε βάρος του κοινού καλού, μπορεί να ανανήψει. Το ερώτημα δυστυχώς παραμένει αναπάντητο.