ΚΡΑΤΟΣ ΜΠΑΧΑΛΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ «Ζούμε με στήριγμα ο ένας για τον άλλον, σύμφωνα με το νόμο τον παλιό κι αιώνιο.» ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ. Ποιος φταίει για την σημερινή κρίση; Το ανεπαρκές παραγωγικό μοντέλο; Οι τραπεζίτες με την απέραντη απληστία τους όπου αντλούσαν από την Ε.Κ.Τ φθηνό χρήμα και δάνειζαν κράτος και ιδιώτες, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη των τελευταίων δέκα χρόνων, να είναι μια φούσκα; Το δανεικό χρήμα που δημιουργούσε θέσεις εργασίας στην ανεπτυγμένη Ευρώπη και στην Κίνα; Η διαφθορά των διαφόρων Τσοχατζόπουλων που φούσκωσαν τους λογαριασμούς τους στην Ελβετία εις βάρος του δημοσίου ταμείου; Οι συντάξεις τυφλότητας προς τους «ανοιχτομάτες» της Ζακύνθου; Οι μαϊμού συντάξεις που έδινε το ΙΚΑ; Το υπερτροφικό κράτος με πολλούς άχρηστους οργανισμούς, που αφαιρούσε πόρους από τον ιδιωτικό τομέα; Οι Ολυμπιακοί αγώνες που επιβάρυναν με πολλά δις την καταρρέουσα οικονομία; Τα κόμματα που κυβερνούσαν- ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ- τα οποία είδαν το κράτος ως κομματικό λάφυρο, και όργανο ατομικού πλουτισμού; Οι φοροαπαλλαγές των ισχυρών, και η φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων; Η αριστερά με τον παραδοσιακό κρατισμό της και τον μαξιμαλισμό της; Ο ατομισμός του νεοέλληνα που πιέζει τους πολιτικούς για το προσωπικό του ρουσφέτι αδιαφορώντας αν κατοικεί σε κοινωνία πολιτών με ίσα δικαιώματα; Η δομή της ευρωπαϊκής ένωσης; Όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα, είναι οι αιτίες οδήγησαν την Ελλάδα σε αδιέξοδο και την οικονομία της σε κατάρρευση με τα γνωστά σημερινά επακόλουθα. Πρέπει να εισέλθουν βαθιά τα δάχτυλα της εξουσίας, «επί των τύπων των ήλων» να ψαχουλεύσουν τις πληγές μία μία για να τις θεραπεύσουν. Εδώ μπαίνει το ερώτημα της κοινής λογικής όπως θα έλεγε και ο υπερφιλελεύθερος Στέφανος Μάνος; Τα ίδια κόμματα που φταίνε για την σημερινή κατάσταση μπορούν να την θεραπεύσουν; Πάντως δεν υπάρχουν παρθενογεννέσεις και θα πορευθούμε με τους πολιτικούς που έχουμε και με τον λαό που έχουμε. Με την ελπίδα πως μια μέρα θα ενηλικιωθούμε όπως λέει και ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος και θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Παραθέτω απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή Πάνου Καζάκου στα «ΝΕΑ» για τον επείγοντα χαρακτήρα των μεταρρυθμίσεων στο κράτος.«Ολες οι αναλύσεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η διοικητική μεταρρύθμιση επείγει. Διότι η Δημόσια Διοίκηση (ΔΔ) δεν (πρέπει να) είναι ένα αυτοαναφερόμενο σύστημα. Η ποιότητα των δομών και των συμπεριφορών εκεί επηρεάζουν σημαντικά τις οικονομικές και κοινωνικές επιδόσεις. Η Ελλάδα χρειάζεται μια ΔΔ με αποτελεσματικούς μηχανισμούς διυπουργικού συντονισμού, άντλησης γνώσης, επικοινωνίας με τον κοινωνικό περίγυρο, αξιολόγησης και λογοδοσίας, διάρθρωσης των υπηρεσιών και, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτονομίας έναντι της πολιτικής. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, η ΔΔ πρέπει π.χ. να είναι σε θέση να αναλύει τις συνέπειες κάθε προτεινόμενης παρέμβασης ή ρύθμισης (regulatory impact assessment) και να μην εξαντλείται σε ορθές νομικές διατυπώσεις ή ηθικολογικού τύπου αιτιολογήσεις! Ενα άλλο παράδειγμα: πρέπει να τελειώνει η ιστορία με προϊσταμένους χωρίς... υφισταμένους, ή με τις πολυδαίδαλες συναρμοδιότητες που υποκρύπτουν διαβλητές πρακτικές ή, στην καλύτερη περίπτωση, υπαλληλικά άγχη. Σημασία έχει ακόμα οι όποιες αλλαγές να προβλέπουν τον έλεγχο των αποτελεσμάτων: Αν δεχθούμε ότι πρέπει να εκλογικευθούν οι διοικητικές παρεμβάσεις (και διαδικασίες), δεν θα πρέπει να ερωτώνται κατά διαστήματα οι ενδιαφερόμενοι πολίτες (π.χ. επιχειρηματίες) αν... αισθάνονται τη διαφορά;»