Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΕΠΕΛΑΥΝΕΙ Η Γερμανία μετά την επανένωση της και την διεύρυνση της με τα κράτη της “μεσευρώπης” που θεωρούσε από ανέκαθεν “ζωτικό χώρο” έγινε η πανίσχυρη όπως παλιά Γερμανική αυτοκρατορία. Ορισμένοι βέβαια αναλυτές λένε, ότι χωρίς την Ευρώπη η Γερμανία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό.Κι ότι δεν την συμφέρει η διάλυση της Ευρώπαικής ένωσης. Ότι η Γερμανία προσπαθεί να κτίσει μια Γερμανική Ευρώπη δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία . Είναι η πιο ισχυρή χώρα της Ευρώπης απέναντι στην παρακμάζουσα Γαλλία, όπου σχημάτιζαν τον πάλαι ποτέ Γαλλογερμανικό άξονα.”Η Γερμανία επιδίωκε να αποτρέψει τη δημιουργία ενός de facto αντιγερμανικού συνασπισμού. Σήμερα όμως, αποτιμώντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις της τελευταίας εικοσαετίας μπορούμε ανεπιφύλακτα να ισχυρισθούμε ότι αυτή η υποχωρητικότητα των ευρωπαϊκών κρατών έναντι της ενοποίησης της Γερμανίας και της διεύρυνσης της ΕΕ με την ένταξη όλων των ανατολικών κρατών γερμανικής επιρροής, η οποία επαναφέρει στη μνήμη μας την πολιτική του «κατευνασμού» των ίδιων κρατών απέναντι στο Βερολίνο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησε στη δημιουργία της Γερμανικής Ευρώπης αντί της Ευρωπαϊκής Γερμανίας στην οποία στόχευε. Γι αυτό ίσως καταγραφεί μελλοντικά ως το νέο «Μόναχο» στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Μόνο που η κατάκτηση δεν θα έχει, όπως τότε, εδαφικό χαρακτήρα αλλά οικονομικό και κατ’ επέκταση εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας στο Βερολίνο, όπως είναι ήδη ορατή.”{Δ.Μακροδημόπουλος] Την εποχή του μεσοπολέμου ο Νέβιλ Τσάμπερλεν επέστρεψε στο Λονδίνο κραδαίνοντας στους δημοσιογράφους την συμφωνία του Μονάχου και δηλώνοντας με μεγάλη αφέλεια: “peace for our time”.Σήμερα ο μόνος τρόπος για να περιορισθεί η επέλαση της Γερμανίας, είναι η στρατηγική των συμμαχιών μεταξύ των χωρών της Ευρώπης.Οι οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης είχαν βιώσει την πικρή γεύση από τον θρήνα των δύο πανευρωπαϊκών πολέμων. Οι νεότεροι ηγέτες της Ευρώπης, λέτε και δεν έχουν ιστορική μνήμη.Δεν γνωρίζω που θα καταλήξει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τους ηγεμονισμούς των ισχυρών κρατών.Το συμφέρον όμως των λαών της Ευρώπης είναι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, για μια ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη των λαών, και όχι των μονοπωλίων. Δεν είμαι όμως αισιόδοξος γιατί μετά την ήττα της δογματικής αριστεράς και την μεταφορά ισχύος στις αναπτυσόμενες μεγάλες δυνάμεις, αλλά και τον τεμαχισμό των εργαζομένων ,το σύστημα κινείται σχεδόν εν ου παικτοίς.