ΒΟΥΒΟΣ ΠΟΝΟΣ
Όταν ανοίγει το καπάκι με
τις πληγές.
Ακούγονται πονεμένες κραυγές.
Ο πόνος γίνεται βουβό ουρλιαχτό.
Δακρύζει ακόμη και ο ουρανός.
Στην ατμόσφαιρα πλανάται
ένα γιατί;
Δεν μπορεί ή δεν γνωρίζει
πως να απαντηθεί.
Απρόβλεπτα προχωρεί
η ζωή.
Μες στη μαυρίλα.
Ξυπνάτε ένα πρωί.
Χωρίς να το περιμένετε.
Τα βάσανα του Ιώβ πρέπει να υπομένεται.
Ο πόνος δακρύζει κι αυτός.
Γίνεται φίλος και σύντροφος βουβός.
Μαζί πια περπατάτε
Μιλάτε ξενυχτάτε.
Μια χαραμάδα φωτός χτυπάτε.
Για να ανοίξετε, έστω για λίγο
Ανάσες να πάρετε .
Για να μην κλείσει
το καπάκι ερμητικά.
Η ζωή να φύγει οριστικά.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ