Η ΣΤΙΓΜΗ
Κι έφθασε η στιγμή που το 
πλήρωμα του χρόνου 
πλησιάζει.
Η ώρα ρέει σαν βροχής μπόρα.
Χτυπά τη πόρτα σου με ορμή
και σε καλεί.
Να σταθείς ενώπιος, ενωπίω.
Απολογισμός
των πεπραγμένων.
Να διορθώσεις
λάθη του παρελθόντος.
Με χαρτί και μολύβι
γράφεις και σβήνεις.
Τι να κρατήσεις .
Τι ν`αφήσεις.
Τα βαρίδια που σε πληγώνουν.
Η ζωή κυλά χωρίς να
ρωτάει τα δικά σου θέλω.
Κι εσύ βαρύς για το βίο σου
που έφυγε κρυφά.
Όταν εσύ ήσουν απών.
Κι ένα δάκρυ
πέφτει από τη παρειά σου
και βρέχει το πάτωμα.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ