ΑΝΤΕΧΩ
Αντέχω, το πόνο αντέχω.
Κομμάτια κι αν γίνει η ψυχή.
Εγώ είμαι πέτρα δυνατή.
Πληγές αιμάτινες κι αν μείνουν
στο κορμί μου.
Εγώ είμαι εδώ.
Παραμένω ένα δέντρο
που δεν σπάει από τον άνεμο.
Κι αν κάποια στιγμή λιποψυχήσω.
Είναι στιγμές συνομιλίας
με τον εαυτόν μου κι αυτές.
Αντέχω.
Θα σηκωθώ να πάρω
στον ώμο το σταυρό.
Κι ας μην είμαι
υπεράνθρωπος.
Ούτε θεάνθρωπος.
Ένας χαμάλης της ζωής.
Άνθρωπος ταπεινός
είμαι κι εγώ.
Με στίχο θα το πω.
και από ντροπή
Δεν θα το σβήσω.
Μια φορά ζούμε εις τη ζωή.
Με λύπη, με πόνο, με χαρά
Κι ύστερα αναχωρούμε σε μια
στιγμή για πάντα.
Της βιοπάλης είμαι παιδί.
Της κοινωνίας
Είμαι γέννημα.
Της μάνας μου ανάθρεμα.
Αντέχω όλα τα δεινά.
Με ιώβεια υπομονή.
Του βίου μου τα βάσανα.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ