Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΟΥ
Δεν γνώριζε ο Βασίλης από κρίσεις και

φενακισμένεςδυνειδήσεις.

Ζούσε σε χωριό

παρέα με την δροσιά της κληματαριάς, και

τον ιδρώτα από την καλλιέργεια του μικρού

αγρού. Δεν ένοιωθε να του λείπει τίποτα.

Αισθανόταν πλήρης, πολύ πλούσιος, και

έπαιζε την λύρα του, καθισμένος

στο παραθύρι , του παλιού πετρόχτιστου

με τις καμάρες.

Δεν είχε τηλεόραση , δεν διάβαζε εφημερίδες,

είχε όμως μια γλύκα στη ψυχή του ,

Και την μετέδιδε στο καφενείο του χωριού.

Ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος και το ήξερε.







ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ