ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Στο χωριό του κάτω από τα πλατάνια

ήταν το κοιμητήριο, και ο οικογενειακός

τάφος. Παρά του ότι ήταν άθεος

και υπέρ της καύσης των νεκρών.

Με ευχαρίστηση άκουσε ότι κατακαλόκαιρο

έστω και με νεκρική κάσα, θα έφευγε από το λιοπύρι

της Αθήνας.

Ακόμη και πεθαμένος, σκεπτόταν τους φίλους του,

καταϊδρωμένους, να παλεύουν στα διαμερίσματα

με τον κλιματισμό του δωματίου.

«Σας την έσκασα έστω και την τελευταία στιγμή».

Είπε, και αναχώρησε με ένα τελευταίο χαμόγελο,

στα ωχρά του χείλη.



ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ