ΜΙΚΡΟ ΠΕΖΟ
ΘΥΜΑΜΑΙ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Το καλοκαίρι του 1974 τον Ιούλιο έλαβε χώρα πραξικόπημα στην ΚΥΠΡΟ από τους στρατιωτικούς χουντικούς κυβερνήτες της Ελλάδας και απόπειρα δολοφονίας εναντίον του προέδρου και αρχιεπισκόπου ΜΑΚΑΡΙΟΥ.
Ο Μακάριος έφυγε καταδιωκόμενος για να γλυτώσει τον θάνατο.
Την Κυπριακή κυβέρνηση ανέλαβε ένα χουντικό ανδρείκελο ονόματι Nίκος Σαμψών.
Η Τουρκία του πρωθυπουργού Μπουλέντ Ετζεβίτ ως εγγυήτρια δύναμη βρήκε πρόσχημα να επιτεθεί στην Κύπρο εξαπολύοντας στρατεύματα βάσει του σχεδίου "Αττίλας."
Τα ξημερώματα του Ιουλίου 1974 λίγα χρόνια μετά την εκτέλεση της υποχρεωτικής στρατιωτικής μου θητείας βρέθηκα επιστρατευμένος μαζί με άλλους επίστρατους σ`ένα ελαιώνα στο χωριό Μόδι των Χανίων.
Μεταβήκαμε εκεί με ότι μέσο διέθετε ο καθένας διότι το χωριό δεν απείχε πολλά χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης.
Παρ΄`ότι ήταν Ιούλιος μήνας το κλίμα ήταν υγρό και η υγρασία μας τρυπούσε τα κόκαλα.
Μέχρι να οργανωθεί ο λόχος είχαμε άϋπνοι μαζευτεί σε "πηγαδάκια" και συζητούσαμε ζωηρά αλλά και με αδιόρατο φόβο στα μάτια για τη εισβολή των Τούρκων στρατιωτών στην Κύπρο.
Περιμέναμε ότι από στιγμή σε στιγμή θα μας μετέφεραν με στρατιωτικά αεροπλάνα στο μέτωπο της Κύπρου. Να βοηθήσουμε τους αδελφούς μας Κυπρίους που κινδύνευαν να χάσουν ζωές, εδάφη, και περιουσίες.
Δεν υπήρχε ακόμη καμία οργάνωση . Δεν μας είχαν χορηγήσει στρατιωτικές στολές και οπλισμό.
Εμείς δεν τα σκεπτόμαστε αυτά καθόλου.
Να πολεμήσαμε θέλαμε να βοηθήσουμε τ`αδέλφια μας που βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο.
Ποτέ όμως δεν μας κάλεσαν οι υπεύθυνοι στρατιωτικοί για πόλεμο .
Άλλωστε η γενική επιστράτευση ήταν ένα φιάσκο ανοργανωσιάς.
Καθίσαμε στρατοπαιδευμένοι στην ύπαιθρο και ακούγαμε τα νέα από το ραδιόφωνο.
Κάποια στιγμή μας διέταξαν να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί διότι θα μας έβγαζε λόγο
ο συνταγματάρχης πεζικού και φρούραρχος Χανίων.
Έχουν περάσει 42 χρόνια και αδυνατώ να θυμηθώ τον λόγο του.
Αποτύπωσα όμως στη μνήμη μου τούτα τα μοχθηρά λόγια του καραβανά εκείνης της εποχής.
"Ότι ξεκίνησε τη στρατιωτική του καριέρα ως δεκανέας και ότι προήχθη επί ανδραγαθία πολεμώντας τους συμμορίτες στο Γράμμο και στο Βίτσι."
Στο Γράμμο και στο Βίτσι -για τους νέους- διεξήχθη ο εμφύλιος πόλεμος το 1946 -49 μεταξύ Ελλήνων εθνικιστών, και κομμουνιστών όπου με την βοήθεια των Αμερικανών νίκησαν οι εθνικιστές.
Ήταν ένας πόλεμος καταστρεπτικός για την Ελλάδα όπου¨ "ο αδελφός πολέμησε τον αδελφό."
Τελικά στην Κύπρο μετέβη μια μονάδα αλεξιπτωτιστών που είχε έδρα την περιοχή του Μάλεμε.
Πολέμησαν ηρωϊκά τα παιδιά μας και ορισμένοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ιερά χώματα της Κύπρου.
Εμείς μείναμε πίσω για θυμόμαστε εκείνα τα τραγικά γεγονότα της εισβολής και κατοχής της βόρειας Κύπρου από τους Τούρκους.
Έμμεινε πίσω και ο φρούραρχος πρώην δεκανέας που προήχθη σκοτώνοντας στον εμφύλιο αδελφούς Έλληνες.
Ο καθένας με τα μίση και τα πάθη του.
ΘΥΜΑΜΑΙ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Το καλοκαίρι του 1974 τον Ιούλιο έλαβε χώρα πραξικόπημα στην ΚΥΠΡΟ από τους στρατιωτικούς χουντικούς κυβερνήτες της Ελλάδας και απόπειρα δολοφονίας εναντίον του προέδρου και αρχιεπισκόπου ΜΑΚΑΡΙΟΥ.
Ο Μακάριος έφυγε καταδιωκόμενος για να γλυτώσει τον θάνατο.
Την Κυπριακή κυβέρνηση ανέλαβε ένα χουντικό ανδρείκελο ονόματι Nίκος Σαμψών.
Η Τουρκία του πρωθυπουργού Μπουλέντ Ετζεβίτ ως εγγυήτρια δύναμη βρήκε πρόσχημα να επιτεθεί στην Κύπρο εξαπολύοντας στρατεύματα βάσει του σχεδίου "Αττίλας."
Τα ξημερώματα του Ιουλίου 1974 λίγα χρόνια μετά την εκτέλεση της υποχρεωτικής στρατιωτικής μου θητείας βρέθηκα επιστρατευμένος μαζί με άλλους επίστρατους σ`ένα ελαιώνα στο χωριό Μόδι των Χανίων.
Μεταβήκαμε εκεί με ότι μέσο διέθετε ο καθένας διότι το χωριό δεν απείχε πολλά χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης.
Παρ΄`ότι ήταν Ιούλιος μήνας το κλίμα ήταν υγρό και η υγρασία μας τρυπούσε τα κόκαλα.
Μέχρι να οργανωθεί ο λόχος είχαμε άϋπνοι μαζευτεί σε "πηγαδάκια" και συζητούσαμε ζωηρά αλλά και με αδιόρατο φόβο στα μάτια για τη εισβολή των Τούρκων στρατιωτών στην Κύπρο.
Περιμέναμε ότι από στιγμή σε στιγμή θα μας μετέφεραν με στρατιωτικά αεροπλάνα στο μέτωπο της Κύπρου. Να βοηθήσουμε τους αδελφούς μας Κυπρίους που κινδύνευαν να χάσουν ζωές, εδάφη, και περιουσίες.
Δεν υπήρχε ακόμη καμία οργάνωση . Δεν μας είχαν χορηγήσει στρατιωτικές στολές και οπλισμό.
Εμείς δεν τα σκεπτόμαστε αυτά καθόλου.
Να πολεμήσαμε θέλαμε να βοηθήσουμε τ`αδέλφια μας που βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο.
Ποτέ όμως δεν μας κάλεσαν οι υπεύθυνοι στρατιωτικοί για πόλεμο .
Άλλωστε η γενική επιστράτευση ήταν ένα φιάσκο ανοργανωσιάς.
Καθίσαμε στρατοπαιδευμένοι στην ύπαιθρο και ακούγαμε τα νέα από το ραδιόφωνο.
Κάποια στιγμή μας διέταξαν να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί διότι θα μας έβγαζε λόγο
ο συνταγματάρχης πεζικού και φρούραρχος Χανίων.
Έχουν περάσει 42 χρόνια και αδυνατώ να θυμηθώ τον λόγο του.
Αποτύπωσα όμως στη μνήμη μου τούτα τα μοχθηρά λόγια του καραβανά εκείνης της εποχής.
"Ότι ξεκίνησε τη στρατιωτική του καριέρα ως δεκανέας και ότι προήχθη επί ανδραγαθία πολεμώντας τους συμμορίτες στο Γράμμο και στο Βίτσι."
Στο Γράμμο και στο Βίτσι -για τους νέους- διεξήχθη ο εμφύλιος πόλεμος το 1946 -49 μεταξύ Ελλήνων εθνικιστών, και κομμουνιστών όπου με την βοήθεια των Αμερικανών νίκησαν οι εθνικιστές.
Ήταν ένας πόλεμος καταστρεπτικός για την Ελλάδα όπου¨ "ο αδελφός πολέμησε τον αδελφό."
Τελικά στην Κύπρο μετέβη μια μονάδα αλεξιπτωτιστών που είχε έδρα την περιοχή του Μάλεμε.
Πολέμησαν ηρωϊκά τα παιδιά μας και ορισμένοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ιερά χώματα της Κύπρου.
Εμείς μείναμε πίσω για θυμόμαστε εκείνα τα τραγικά γεγονότα της εισβολής και κατοχής της βόρειας Κύπρου από τους Τούρκους.
Έμμεινε πίσω και ο φρούραρχος πρώην δεκανέας που προήχθη σκοτώνοντας στον εμφύλιο αδελφούς Έλληνες.
Ο καθένας με τα μίση και τα πάθη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου