ΦΕΥΓΑΛΕΕΣ ΜΑΤΙΕΣ
Ένας, ένας,φεύγουν οι φίλοι μου.
Τους καλύπτει για πάντα η ροή του χρόνου.
Οι ασθένειες κι η φθορά του βίου.
Θλίβομαι;
Βεβαίως.
Δεν είμαι καμωμένος από πέτρα.
Πονώ και δακρύζω.
Δεν είναι πρώτη φορά εκείνες τις ώρες
που σκέπτομαι το θάνατο.
Όπως η ζωή κτυπά στα στήθη μας.
Κι ο θάνατος συνυπάρχει εντός μας.
Κατοικούν αγκαλιά.
Απλά εμείς κλείνουμε τα μάτια
Ιδίως όταν είμαστε νέοι.
Τον κοιτάζουμε με φευγαλέες ματιές.
Και ξανά προχωρούμε μπροστά.
Δεν τον θέλουμε για παρέα μας.
Τον ξορκίζουμε, τον απωθούμε σαν να
μην υπάρχει.
Δεν ανακάλυψε τυχαία ο άνθρωπος την ανάσταση
των ψυχών.
Φοβόταν ότι μια ημέρα θα σβήσει σαν το κεράκι
που καίει στις εκκλησιές.
Μια ημέρα μπαρκάρουμε για το μεγάλο ταξίδι.
Είχε η ζωή τη γλύκα της, κι ήταν τόση
αλλ` έσβησε ταχύτατα
μέχρι να ξημερώσει.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ