ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ

Ξυπόλητη περιπατούσε
κι έμοιαζε
σαν νεράϊδα Παναγιά.
Στο μέτωπο της κρεμόταν
ξέπλεκα μαλλιά.

Οι πατούσες της
έγλυφαν το χώμα.
Την αγαπούσα
και τη λαχταρούσα.
Από τον ήλιο πιο πολύ.
Από τη ζωή μου πιο πολύ.
Ήταν της ψυχής μου
η ψυχή.

Χάϊδευα τρυφερά
σαν έβλεπα να περνά.
Το γυμνό σαν αρχαίο
άγαλμα σώμα της.
Και της έστελνα με
πάθος θερμά φιλιά.

Μα ήταν τόσο ωραία.
Την στόλιζε αισθητικά
κόκκινο τριαντάφυλλο που
φορούσε στο μέρος της καρδιάς.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ