ΠΟΙΗΣΗ
ΤΟ ΕΦΗΜΕΡΟ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Οι άνθρωποι κτίζουν και γκρεμίζουν επί αιώνες,
με σιδερένια θέληση φυτεύουν ανεμώνες.
Λησμονούν την ματαιότητα των πραγμάτων ,
και το εφήμερο των θαυμάτων.
Με επιθετικότητα και ιαχές για πόλεμο
κινούν, και ότι δημιούργησαν συθέμελα χαλούν.
Η ζωή δεν είναι μια σκακιέρα είναι της θάλασσας,
φιλί, του ανέμου θυγατέρα.
Άφιλα και θλιβερά πλανώνται στον αγέρα τα γεράκια,
και καταπίνουν , αμάσητα τα λευκά περιστεράκια.
Ο πόνος ξεχύνεται στους δρόμους, και αρχίζει το μοιρολόι,
όταν οι άνθρωποι πολεμούν με τους ανθρώπους ,
και αφήνουν πίσω την αγάπη, που ξέχασαν να κτίσουν με χίλιους τρόπους.
Στον ουρανό μια ημέρα ανέβηκα να σεργιανίσω ,με άλλη ματιά τον κόσμο να αντικρύσω.
Μου φαίνονται όλα ταπεινά, τα μίση τα πάθη οι μικρότητες,
μοιάζουν ασήμαντες αστειότητες.
Οι άνθρωποι είναι από ψηλά μικρές κουκίδες , τόσο μικρές σαν κατσαρίδες.
Κτίζουν από άχυρα φωλιές που φλέγονται από τις φωτιές.
Αντί να ερωτεύονται , στο φως του φεγγαριού, να πίνουν στο ποτήρι τον ήλιο,
την ζωή και την φύση να χαίρονται.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ