ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ 1960 ΣΤΗΝ "ΝΕΡΙΤ" ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΊΑ.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Μία παλιά Ελληνική ταινία με τίτλο "ο εμποράκος" που προβλήθηκε στην "ΝΕΡΙΤ" και ήταν της δεκαετίας των αρχών του 1960 της σκηνοθέτιδος Μαρίας Πλυτά με πρωταγωνιστές τον Κώστα Καρά, την Μαρία Σόκαλη και τον Βασιλάκη Καϊλα, μου έφερε μνήμες από το παιδικό μου παρελθόν.Γιατί; Διότι κάποιες από αυτές τις ασπρόμαυρες ταινίες αποτύπωναν την σκληρή πραγματικότητα των συνεπειών της Γερμανικής κατοχής, που βίωσε η υπανάπτυκτη μετακατοχική Ελλάδα της μαζικής μετανάστευσης και της μπουλουκηδόν αστυφιλίας, για τις Ελληνικές μεγάλες πόλεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τις μικρότερες πόλεις, όπου οι ανειδίκευτοι εργάτες εργάζονταν σε οικοδομές, σε φάμπρικες αλλά υπ`απασχολούνταν και στα θυρωρεία πολυκατοικιών{βλέπε ταινίες με Θανάση Βέγγο} και σε δουλειές του ποδαριού. Ο Βασιλάκης Καϊλας στον {Εμποράκο} υποκρινόταν ένα παιδί ορφανό με κοντά παντελόνια που πουλούσε στους δρόμους χτένια {τσατσάρες} για να βοηθήσει την μητέρα του. Η έξοδος από τα ρημαγμένα χωριά ήταν αναπόφευκτη για να αποφευχθεί η επικρατούσα κατάσταση στα όρια της "γενοκτονίας" από την φτώχεια της αγροτικής υπαίθρου. Ορισμένες ταινίες είχαν εικόνες ρεαλισμού παρά την αφελή απλότητα τους, και την σχηματική αντίληψη ενός απλοϊκού δυϊσμού, για το καλό και το κακό. Ο πάντα σκληρόκαρδος ήταν ο πλούσιος και πάντα κατατρεγμένος και αθώος ο φτωχός.
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Κυρίες και κύριοι λέγομαι Μανούσος Γ. Δασκαλάκης και γεννήθηκα το 1948.Ήμουν παιδί πολυμελούς οικογενείας εσωτερικών μεταναστών.Το 1960 έλαβα το απολυτήριο του δημοτικού με καλό βαθμό.Οι οικογενειακές συνθήκες της εποχής δεν επέτρεπαν για περαιτέρω σπουδές. Υπήρξα όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά, η ζωντανή ενσάρκωση του παιδιού που πουλούσε τσατσάρες ή κουλούρια μ`ενα ταμπλά, και όπου τον ρόλο στον σινεμά τον υποδυόταν ο Βασιλάκης Καϊλας. Για μερικά χρόνια υπήρξα πλανόδιος μικροπωλητής.
Στην φτωχογειτονιά της περιαστικής περιοχής των Χανίων που ζούσαμε, οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι ακόμη,κι οι κάτοικοι ήταν παραγωγοί κηπευτικών όπου εργάζονται ασταμάτητα όλη την ημέρα και τα μετέφεραν με κάρα για πώληση,το ξέφωτο στην λαϊκή αγορά. Εκείνο το καλοκαίρι γυρνούσα στους δρόμους της πόλης ως πωλητής παγωτών με ένα τρίκυκλο.Αργά το μεσημεράκι μετέβην στο σπίτι μου για το μεσημεριανό φαγητό. Άθελα μου άκουσα μια στιχομυθία στο παρακείμενο σπίτι από μια κυρία όπου το αγόρι της μόλις είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Το πίεζε να σπουδάσει για¨ "να γίνει άνθρωπος" όπως πίστευαν τότε οι άνθρωποι του λαού. "Να μάθεις παιδί μου γράμματα" λέει στο παιδί της σε τόνο ζωηρό. "Θέλεις να καταντήσεις κι εσύ να γυρνάς στους δρόμους και να πουλάς παγωτά σαν τον Μανούσο; "
Μόλις πήρε το αυτί μου την συνομιλία βγήκε ένα δάκρυ από το βλέφαρο μου.
Εδώ τελειώνω την παρούσα διήγηση για το περιστατικό εκείνο όπου το ανέσυρα μέσα από την αποθήκη της μνήμης μου εξαιτίας της ταινίας "ο εμποράκος."
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Μία παλιά Ελληνική ταινία με τίτλο "ο εμποράκος" που προβλήθηκε στην "ΝΕΡΙΤ" και ήταν της δεκαετίας των αρχών του 1960 της σκηνοθέτιδος Μαρίας Πλυτά με πρωταγωνιστές τον Κώστα Καρά, την Μαρία Σόκαλη και τον Βασιλάκη Καϊλα, μου έφερε μνήμες από το παιδικό μου παρελθόν.Γιατί; Διότι κάποιες από αυτές τις ασπρόμαυρες ταινίες αποτύπωναν την σκληρή πραγματικότητα των συνεπειών της Γερμανικής κατοχής, που βίωσε η υπανάπτυκτη μετακατοχική Ελλάδα της μαζικής μετανάστευσης και της μπουλουκηδόν αστυφιλίας, για τις Ελληνικές μεγάλες πόλεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τις μικρότερες πόλεις, όπου οι ανειδίκευτοι εργάτες εργάζονταν σε οικοδομές, σε φάμπρικες αλλά υπ`απασχολούνταν και στα θυρωρεία πολυκατοικιών{βλέπε ταινίες με Θανάση Βέγγο} και σε δουλειές του ποδαριού. Ο Βασιλάκης Καϊλας στον {Εμποράκο} υποκρινόταν ένα παιδί ορφανό με κοντά παντελόνια που πουλούσε στους δρόμους χτένια {τσατσάρες} για να βοηθήσει την μητέρα του. Η έξοδος από τα ρημαγμένα χωριά ήταν αναπόφευκτη για να αποφευχθεί η επικρατούσα κατάσταση στα όρια της "γενοκτονίας" από την φτώχεια της αγροτικής υπαίθρου. Ορισμένες ταινίες είχαν εικόνες ρεαλισμού παρά την αφελή απλότητα τους, και την σχηματική αντίληψη ενός απλοϊκού δυϊσμού, για το καλό και το κακό. Ο πάντα σκληρόκαρδος ήταν ο πλούσιος και πάντα κατατρεγμένος και αθώος ο φτωχός.
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Κυρίες και κύριοι λέγομαι Μανούσος Γ. Δασκαλάκης και γεννήθηκα το 1948.Ήμουν παιδί πολυμελούς οικογενείας εσωτερικών μεταναστών.Το 1960 έλαβα το απολυτήριο του δημοτικού με καλό βαθμό.Οι οικογενειακές συνθήκες της εποχής δεν επέτρεπαν για περαιτέρω σπουδές. Υπήρξα όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά, η ζωντανή ενσάρκωση του παιδιού που πουλούσε τσατσάρες ή κουλούρια μ`ενα ταμπλά, και όπου τον ρόλο στον σινεμά τον υποδυόταν ο Βασιλάκης Καϊλας. Για μερικά χρόνια υπήρξα πλανόδιος μικροπωλητής.
Στην φτωχογειτονιά της περιαστικής περιοχής των Χανίων που ζούσαμε, οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι ακόμη,κι οι κάτοικοι ήταν παραγωγοί κηπευτικών όπου εργάζονται ασταμάτητα όλη την ημέρα και τα μετέφεραν με κάρα για πώληση,το ξέφωτο στην λαϊκή αγορά. Εκείνο το καλοκαίρι γυρνούσα στους δρόμους της πόλης ως πωλητής παγωτών με ένα τρίκυκλο.Αργά το μεσημεράκι μετέβην στο σπίτι μου για το μεσημεριανό φαγητό. Άθελα μου άκουσα μια στιχομυθία στο παρακείμενο σπίτι από μια κυρία όπου το αγόρι της μόλις είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Το πίεζε να σπουδάσει για¨ "να γίνει άνθρωπος" όπως πίστευαν τότε οι άνθρωποι του λαού. "Να μάθεις παιδί μου γράμματα" λέει στο παιδί της σε τόνο ζωηρό. "Θέλεις να καταντήσεις κι εσύ να γυρνάς στους δρόμους και να πουλάς παγωτά σαν τον Μανούσο; "
Μόλις πήρε το αυτί μου την συνομιλία βγήκε ένα δάκρυ από το βλέφαρο μου.
Εδώ τελειώνω την παρούσα διήγηση για το περιστατικό εκείνο όπου το ανέσυρα μέσα από την αποθήκη της μνήμης μου εξαιτίας της ταινίας "ο εμποράκος."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου