Στην αδελφή μου Μαρίκα
ΣΕ ΧΩΡΑ ΜΑΚΡΙΝΗ

Ήμουν μωρό όταν έφυγες
από το σπίτι στο χωριό
αδελφή και
αρχόντισσα κυρά.
Πήγες σε χώρα μακρινή.
Ήσουν τέκνο της ανάγκης
και η επιβίωση σκληρή.

Τα χρόνια ήταν πέτρινα.
Δεν άνθιζε χορτάρι.
Στον λαβύρινθο χάνονταν
οι νέοι της μαύρης ξενιτιάς.
Χωρίς λύπη εκεί, τους άλεθαν
οι μυλόπετρες στις φάμπρικες.

Γινόσουν σκόνη αν δεν άντεχες
να πιεις το πικρό τούτο ποτήριον.

Και στην επιστροφή
ανέστιος και πένης
στην πατρώα γη, ήσουν
διαλυμένος
και συντετριμμένος.

Σε γνώρισα αδελφή μου
από γράμματα
στην μάνα, και φωτογραφίες.
Ήσουν όμορφη και γλυκιά
σαν Παναγιά.
Πέρασαν χρόνια και καιροί.
Ήρθε κάποτε
το πλήρωμα του χρόνου
να συναντηθούμε.

Να τρέξουν
τα δάκρυα στα μάτια μας.
Να ξεχειλίσει άδολα
η αδελφική αγάπη.

Πάλι σε χάνω οριστικά.
Η μνήμη σ`εγκατέλειψε
Δεν με γνωρίζεις πια.
Ο αδυσώπητος χρόνος
σε τραβά στην αγκαλιά του.

Κι εγώ μελαγχολικός για
την ανθρώπινη μοίρα.
Κλίνω το γόνυ ευλαβικά.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ