ΔΙΗΓΗΜΑ
ΜΙΑ ΑΧΤΙΔΑ ΦΩΤΟΣ ΣΤΟ ΗΜΙΦΩΣ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η κουζίνα ήταν μικρούλα.Περίπου εφτά με οχτώ τετραγωνικά.Στην γωνία υπήρχε ένα ξύλινο κρεβάτι που κοιμόταν η γιαγιά. Ψηλά στον τοίχο κρεμόταν ένα κρεμαστό μακρόστενο πράμα με συρμάτινο δίχτυ καμωμένο από λαμαρίνα όπου έβαζε η μάνα τα τρόφιμα και αν υπήρχε και περίσσευε το ψωμί. Εμείς τα παιδιά το ονομάζαμε "κλουβί γιατί έμοιαζε λίγο με το κλουβί των πουλιών.¨Ο νεροχύτης ήταν μικρός και πάνω του κρεμόταν ένα άλλο στρογγυλό τσίγκινο κουτί μ`ένα βρυσάκι που έτρεχε νερό όπου έφερναν τα κορίτσια από την κοινή βρύση στην πλατεία της συνοικίας και όταν το άνοιγες έτρεχε στο νεροχύτι για να πλένουμε το πρόσωπο μας και τα χέρια μας..Λουτρό είπατε; Τι λέτε καλέ.Υπήρχε ευτυχώς έξω από την κουζίνα ένα μικρό αποχωρητήριο χωρίς λεκάνη, χωρίς χαρτί υγείας χωρίς καζανάκι για νερό. Ένας κουβάς και μία τρύπα μονάχα, που οδηγούσε σ`ένα βόθρο στην αυλή. Βελτιωμένη κατάσταση γιατί στα χωριά δεν είχαν οι κάτοικοι καθόλου αποχωρητήρια όταν ήμουν παιδί.Το μικρό σαλόνι είχε μπουφέ τραπέζι και λίγες καρέκλες.Στην άκρη κοιμόταν ο πατέρας.Η μητέρα δεν ήθελε να την πλησιάζει γιατί με την πρώτη έπιανε λέει παιδί.Στην μικρή κρεβατοκάμαρα υπήρχε σρίμωγμα των παιδιών που κοιμόταν το ένα πάνω στο άλλο.Αγόρια και κορίτσια κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί και η μητέρα.Δραματική ήταν η κατάσταση των πραγμάτων στην οποία βίωναν οι φτωχές οικογένειες στην δεκαετία του 1950-60.
Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία.Οι δυσκολίες δυναμώνουν τους ανθρώπους γιατί συσπειρώνουν όλες τις δυνάμεις τους για να τις αντιμετωπίσουν. Στην Ελλάδα εκείνης της εποχής όπου δεν υπήρχε δωρεάν παιδεία όπου ο αναλφαβητισμός στην ύπαιθρο καλά κρατούσε, και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν είχε πρόσβαση στην γνώση και στην εκπαίδευση, οι αγώνες ήταν σκληρή για μια αληθινή ζωή γεμάτη πόνο πίκρα και δάκρυα αλλά και ελπίδα για ανάσταση.