ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΤΑΛΟΙΠΟ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Πόσο νοσταλγώ το καλοκαίρι
με τα θερινά τα σινεμά .
Τότε που σου κρατούσα το χέρι
κι εσύ μου μιλούσες τρυφερά.
Ο ουρανός ήταν μαγεία,
κάτω από την κληματαριά.
Στο διάλειμμα λατρεία, σου αγόραζα ταμ ταμ.
Είχε έρθει και ο Νίκος ο τραγουδιστής Παντέλος.
Τραγουδούσε εις στον «κήπο»
με την μπάσα την φωνή του,
«τι ωραίος είναι ο έρως».
Πόσο ήθελα να ξανάρθουν, τα νιάτα άλλη
μία φορά. Να πηγαίναμε χέρι χέρι εις τον «κήπο»,
πεζοπορώντας μες στο ήσυχο το καλοκαίρι .
Να θαυμάσουμε τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και την Λιζ στα Αμερικάνικα τα φίλμς. Μα και την «νεράϊδα» Βουγιουκλάκη να
ερωτεύεται με χάρη, το Κρητικό το παλικάρι.
Στους ανθρώπους που έχουν κλείσει τα ήντα και τα ..ήντα δηλαδή την εφηβεία και κάτι, τα θερινά τα σινεμά θυμίζουν, τα παιδικά και τα εφηβικά τους χρόνια . Δύσκολα τα χρόνια εκείνα τα παλιά. οι παλιότερες γενιές έβγαιναν άλλοι από κατοχή κι άλλοι γεννήθηκαν στην σκληρή εποχή του εμφυλίου πολέμου. Η κοινωνία εκείνη δεν είχε καμία σχέση με την υπερκαταναλωτική κοινωνία του σήμερα. Η φτώχεια και οι ελλείψεις, ακόμη κα στα στοιχειώδη μάστιζαν τις πολυμελής Κρητικές οικογένειες.
Τις προάλλες συνάντησα ένα παλιό συμμαθητή μου, από το δημοτικό σχολείο. Κατήγετο από εύπορη οικογένεια. Μου εκμυστηρεύτηκε λοιπόν, ότι όταν ερχόταν στο σχολείο έβγαζε τα παπούτσια του, διότι έβλεπε τα άλλα παιδάκια ξυπόλητα και ντρεπόταν αυτός, να φοράει παπούτσια. Δεν ήταν υπερβολή αυτό που μου είπε ο παλιός μου συμμαθητής. Διότι αν φέρεις στο μυαλό σου εικόνες του χθες, εσύ που της έζησες θα θυμηθείς ότι τα παιδάκια τότε ήταν υποσιτισμένα όπως βλέπουμε σήμερα στις εικόνες της τηλεόρασης, μερικά αδύνατα υποσιτισμένα παιδάκια της Αφρικανικής ηπείρου. Πολλά παιδάκια την εποχή εκείνη, ήταν πλανόδιοι πωλητές όπως βλέπουμε σήμερα τους Κινέζους και τους Αφρικανούς με τα διάφορα βιομηχανικά είδη . Τότε τα παιδιά αλλά και πολλοί μεγάλοι άνθρωποι, πουλούσαν κουλούρια, παγωτά, γλυκά , και σουβλάκια στους Χανιώτικους δρόμους ,σκίζοντας και σολιάζοντας τα τριμμένα τους παπούτσια. Υπήρχαν και πλανόδιοι σουβλοπώλες, πριν καν ανοίξουν ψητοπωλεία στα Χανιά. Είμαι περήφανος να ειπώ, ότι κι εγώ υπήρξα εκείνα τα σκληρά χρόνια πλανόδιος μικροπωλητής.
Ο κινηματογράφος τον καιρό εκείνο ήταν μια φθηνή μαζική ψυχαγωγία «διά όλην την οικογένειαν». Μάλιστα οι Ελληνικές ταινίες ήταν απλοϊκές οι περισσότερες ,διότι ο κόσμος δεν ήξερε πολλά γράμματα κι οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες έκαναν εύκολες ταινίες γα να κόβουν πλήθος εισιτηρίων. Στα Χανιά υπήρχαν ως θερινοί κινηματογράφοι το «Ρεξ» , τα «Ολύμπια», κι ο «Κήπος» . Από τους παλιούς κινηματογράφους έμεινε ο «κήπος» που διατηρείτε τώρα και 26 χρόνια ως δημοτική επιχείρηση. Χάρη στην αυτοθυσία, και την δωρεάν προσφορά του πολιτικού μηχανικού, ποιητή , αλλά και λάτρη του σινεμά ΛΕΩΝΊΔΑ ΚΑΚΑΡΟΓΛΟΥ ο «κήπος» προβάλλει ταινίες εξαιρετικής ποιότητος. Κρίμα που ο κινηματογράφος «κήπος» δεν έχει ακόμη ανοίξει, για φέτος το καλοκαίρι εξαιτίας της γραφειοκρατίας. Αλλά και την στενή ερμηνεία των νόμων του κράτους, από την δημοτική αρχή . Ο δικηγόρος Γιάννης Αρετάκης με επιστολή του στον τοπικό τύπο, υπέδειξε στον κ. δήμαρχο μια εξαίρεση για τα μνημεία όπου θα μπορούσε να επικαλεσθεί, για να ξεπεραστεί η πανταχού παρούσα γραφειοκρατία, που ξεφυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν. Αναμένουμε.