ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Άκου δω εμένα κάμε δέκα από ένα ,τα δύο ας τα αφήσεις με τρία να αρχίσεις, και θα πλουτίσεις, χάσε τα τέσσερα, από τα πέντε κι έξι, με μία λέξη κάμε εφτά, κι οχτώ, κι έτσι πάει κι αυτό? Ενιά είναι ένα δέκα κανένα. Αυτός είναι ο στριγκλικός πολλαπλασιασμός». «.ΣΤΡΙΓΚΛΑ -ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΑΟΥΣΤ ΤΟΥ ΓΚΑΙΤΕ
Όσο πλησιάζει ο καιρός προς τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση, αφήνουν τις καλοκαιρινές διακοπές τους οι υποψήφιοι Δήμαρχοι. Η αγωνία τους μεγαλώνει , η αδρεναλίνη ανεβαίνει. Αρχίζουν τις περιοδείες προς την νέα ενδοχώρα του μεγάλου «Καλλικρατικού» πλέον Δήμου Χανίων. Θα είναι ίσως «ένα μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα» για ορισμένους ;Πάντως καιρός ήταν να ανοίξει ο Δήμος Χανίων και να απλωθεί στις περιαστικές περιοχές οι οποίες έχουν αστοποιηθεί, για να μπορέσει να γίνει ενιαίος πολεοδομικός σχεδιασμός κι όχι μόνο. Ασφαλώς θα μειωθούν και τα έξοδα διαχείρισης, στην δύσκολη για το κράτος περίοδο. Όταν σχεδιάστηκε ο «Καποδίστριας», οι Δήμαρχοι τότε των περιαστικών Δήμων λειτούργησαν ως φεουδάρχες του Μεσαίωνα διατηρώντας τα δικά τους «φέουδα». Νομίζω ότι ο Δήμος Χανίων, είναι από τους ολίγους Δήμους της χώρας όπου δεν ενσωμάτωσε κοντινούς του Δήμους , με τον «Καποδίστρια» Τώρα ο Δήμος Χανίων πήρε την ρεβάνς με τον «Καλλικράτη» «Τους έβαλε ούλους τσι άλλους Δήμους στη μεγάλη του στομάχα». Ελπίζουμε βεβαίως ότι θα προκύψει όφελος για τους πολίτες αλλιώς δεν θα έχει η αλλαγή καμία σημασία. -Κύριε διευθυντά το σχόλιο που διάβασα στην δεύτερη σελίδα του «Αγώνα» του Σαββάτου για το Μανώλη Σκουλάκη βουλευτή και υποψήφιο Δήμαρχο Χανίων, και το οποίο είναι αναδημοσίευση από το «τρωκτικό» είναι τόσο επαινετικό για το ίδιο ,που μάλλον το σύνταξε ή ο ίδιος ή το πολιτικό του γραφείο. «Αν δεν παινέσουμε λένε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει» Προεκλογική περίοδος για την τοπική αυτοδιοίκηση και οι καιροί είναι πονηροί. Αλήθεια τα Χανιά μας η ιστορική πρωτεύουσα της Κρήτης δεν έχουν αναδείξει ηγετικές προσωπικότητες , ώστε να τολμήσουν, να βάλουν υποψηφιότητα για τον θώκο του υποψήφιου περιφερειάρχη; Τόσο πολύ φτωχύναμε σε ιδέες και οράματα ή μας ενδιαφέρουν μόνο οι επιχειρήσεις και τα χρήματα κι όχι η υπηρέτηση του κοινού συμφέροντος; Κάθε χρόνο ο Δήμος Χανίων διοργανώνει καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στην «Ανατολική τάφρο» «μετά δημοσίων θεαμάτων». Μας έρχονται από την Αθήνα, διάφοροι θίασοι όπου πολλοί από αυτούς, κάνουν «αρπαχτές» δηλαδή κακές παραστάσεις με μοναδικό σκοπό να βγάλουν λεφτά. Καιρός είναι να στηριχθεί κι ο τοπικός πολιτισμός, να παράγουμε εμείς θέατρο όπως αυτό της Κρητικής αναγέννησης. Μήπως θα ωφελούσε ένας διαγωνισμός για την συγγραφή ενός θεατρικού έργου από Κρητικούς συγγραφείς, το οποίο να παιχτεί από Κρητικούς ηθοποιούς, και υπόλοιπους συντελεστές και να το ανεβάσει το ΔΗΠΕΘΕΚ;
Σκότωσαν έναν Αθηναίο δημοσιογράφο τον Σωκράτη Γκιόλια διευθυντή του Ρς «θέμα» στο κατώφλι του σπιτιού του. Ως τώρα γνώριζα πως μόνο στην Ρωσία σκοτώνουν δημοσιογράφους οι οποίοι κάνουν ερευνητική δημοσιογραφία και θίγουν συμφέροντα. «Προοδεύσαμε αγωνιστή μου, προοδεύσαμε» Ο πάτος του πηγαδιού δεν έχει τελειωμό. Χωρίς να θέλω να στηρίξω την πολιτική του Παπανδρέου ότι «υπάρχουν λεφτά» και στο τέλος να τα παίρνει από τους υπαλλήλους και τους μικρομεσαίους , και να αφήνει του μεσαιομεγάλους και τους μεγαλομεγάλους αφορολόγητους. Πέστε μου εσείς εάν μπορεί ένα νοικοκυριό να δανείζετε «χωρίς περίσκεψιν χωρίς λύπην χωρίς αιδώ» ξέροντας ότι δανείζετε και δεν έχει την δυνατότητα να αποπληρώσει τα χρέη του, επειδή δεν επαρκούν τα εισοδήματα της οικογένειας; Μετά που έβαλε το νοικοκυριό τις τάπες του δηλαδή, πρέπει να πει στους δανειστές¨ «παιδιά δεν έχω να σας πληρώσω «διότι ουκ αν λάβοις εκ του μη έχοντος»; Χωρίς επιπτώσεις και χωρίς συνέπειες; Τότε δεν θα είχαμε κράτη και κοινωνίες με κανόνες, αλλά κοινωνίες αρχαϊκές των σπηλαίων. Το ίδιο είναι και τα κράτη. Πρέπει να δανείζονται με πολύ φειδώ, όχι για μισθούς και συντάξεις αλλά για επενδύσεις σε χρήσιμα για την ανάπτυξη δημόσια έργα. Καλύτερα είναι κανείς να προλαμβάνει το κακό στην γέννηση του ,κι όχι σαν μοιρολογίστρα να κλαίει μετά την επιπολαιότητα του, την κακή του μοίρα. Οι κυβερνήσεις οι οποίες έφεραν στο χείλος της χρεοκοπίας την Ελλάδα, ψηφίστηκαν από τους Έλληνες. Σε ένα βαθμό είναι έκφραση των επιθυμιών τους. Και των συμφερόντων τους . Τους αντιπροσώπευσαν. Έπρεπε να τότε να βρεθούν σώφρονες πολίτες, πνευματική και πολιτική ηγεσία ,να κρούσει συνεχώς και με δύναμη τον κώδωνα του κινδύνου, για τον ολισθηρό δρόμο που βαδίζαμε. Δεν έχει νόημα εκ των υστέρων να κραυγάζουμε, και να κλαίμε ως βαρυπενθούντες στενοί συγγενείς του πτώματος «ΕΛΛΑΣ». Γιατί τώρα είναι η ώρα που μας λένε στριμώχνοντας μας σε μία γωνία¨ «σκάστε και πληρώνετε τα χρωστούμενα μαλς».