ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Καθώς περπατούσαμε στον έρημο δρόμο, άνοιξε το σακάκι του, και μούδειξε το παιδικό του πρόσωπο. «Σαράντα χρόνια τώρα και δεν μπορώ να το αποχωριστώ είπε-ενώ έπρεπε να τόχω θάψει».Κι εγώ ο ηλίθιος απορούσα που καμία φορά σφύριζε τόσο αμέριμνα».
Ο καπιταλισμός βασίζεται στην κατανάλωση. «Καταναλώνω άρα υπάρχω» και «σόπιγκ θέραπυ» είναι στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και τρόπο συμπεριφοράς. Σήμερα όμως με την αυτοματοποίηση της παραγωγής δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας αλλά κάθε εκσυγχρονισμός μίας επιχείρησης αφαιρεί θέσεις εργασίας. Εκτός αυτού ο σύγχρονος τρόπος εκμετάλλευσης κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής έχει δημιουργήσει ανεπανόρθωτη ζημία στο περιβάλλον. Είναι πασιφανές ότι οι άνθρωποι εν ονόματι του κέρδους και της ανάπτυξης κόβουν το κλαδί το οποίο κάθονται. Ας έρθουμε όμως στην Ελληνική πραγματικότητα. Το καταναλωτικό μοντέλο της τελευταίας δεκαετίας βασίστηκε στην απελευθέρωση της τραπεζικής πίστης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Έτσι οι τράπεζες αφέθησαν ελεύθερεςνα τροφοδοτήσουν την ζήτηση, με δάνεια στους πάντες. Οι άνθρωποι υπέφεραν από την αφόρητη πίεση των τραπεζών. Θεωρητικά όλοι οι πολίτες ήταν υποψήφιοι πελάτες των τραπεζών, και δεν τους άφηναν σε χλωρό κλαρί . Ακόμη και στην μεσημεριανή σιέστα ξυπνούσαν, οι τραπεζοϋπάλληλοι τους ανυποψίαστους πολίτες Οι απλοί άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης ονειρεύονται την Μερσεντές του πλούσιου γείτονα, και τη βίλα του πλούσιου αστού . Η διαφήμιση όπως έχει ειπεί ο καθηγητής της σημειωτικής και λογοτέχνης Ουμπέρτο Έκο υποβάλλει τους ανθρώπους μέσω της πλύσης εγκεφάλου, στην ιδέα ότι μπορούν να αποκτήσουν τα ακριβότερα αγαθά ακόμη και την «χρυσή πολυθρόνα του βασιλιά». Ελάχιστοι νέοι κυρίως άνθρωποι, για να αποκτήσουν το ακριβό και πολυτελές αυτοκίνητο ληστεύουν τράπεζες ή προβαίνουν σε απαγωγές πλουσίων ατόμων. Το ευρύ όμως κοινό παίρνει δάνεια από τις τράπεζες, πολλές φορές χωρίς να μετρήσει τα εισοδήματα του και τον τρόπο αποπληρωμής και έρχεται σε προσωπικό αδιέξοδο. Ειδικά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ούτε ισχυρή βιομηχανία έχουμε ούτε αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή. Για να διατηρήσουμε το επίπεδο ζωής, και κατανάλωσης εισάγουμε συνεχώς από την Γερμανία ,την Γαλλία, την Αγγλία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κορέα .Είμαστε χώρα πολλών εισαγωγών, και λίγων εξαγωγών. Είμαστε χώρα με ελλείμματα οικονομικά και ψυχικά.. Υπάρχει επίσης διογκωμένη φοροδιαφυγή αλλά κι ένα πελατειακό σπάταλο αλλά και διεφθαρμένο κράτος. Και έτσι φθάσαμε σε αδιέξοδο. Μήπως πρέπει ως λαός να κάνουμε την αυτοκριτική μας; Μήπως πρέπει να ζητήσουμε από τα κόμματα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης; Μήπως πρέπει να ψάξουμε το εσώτερο είναι μας, αναζητώντας με την αυτογνωσία περισσότερη ευτυχία στην ποιότητα ζωής κι όχι στην ποσότητα;
Με αυτήν την οικονομική κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική ,αλλά και ηθική και θεσμών, και μοντέλου ανάπτυξης ,θα πρέπει να κοιτάξουμε προς τον έσω κόσμο μας, και να αποκτήσουμε περισσότερη επαφή με τον εαυτόν μας. Και να δούμε ποιες πραγματικά είναι οι ανάγκες μας ,εκτός από την συσσώρευση υλικών αγαθών, και τον ανταγωνισμό, για το ποιός θα συσσωρεύσει περισσότερο πλούτο. Μην ξεχνούμε πως όταν η ψυχή μας είναι γεμάτη, μπορούμε να έχουμε πολλά ,γιατί δεν αισθανόμαστε ότι μας λείπει τίποτα.