Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΟΥ Δεν γνώριζε ο Βασίλης από οικονομικές κρίσεις, από μονοπώλια και τρυστ. Ζούσε σε μακρινό χωριό παρέα με την δροσιά της κληματαριάς, και τον ιδρώτα από την καλλιέργεια του μικρού δικού του αγρού. Δεν ένοιωθε να του λείπει τίποτα. Αισθανόταν πλήρης. Πλούσιος σε αισθήματα, γεμάτος από αγάπη για τους δικούς του ανθρώπους, συνηθισμένος στο λίγο και αγνό καρπό της μάνας γης που ό ίδιος έβγαζε από το χώμα με τον ιδρώτα του. Χάιδευε τις χορδές της λύρας του, και τραγουδούσε Κρητικές μαντινάδες καθισμένος στο παραθύρι , του παλιού πετρόχτιστου σπιτιού με τις καμάρες. Δεν είχε τηλεόραση, και δεν διάβαζε εφημερίδες. Είχε μια γλύκα στη ψυχή του . Και την μετέδιδε στους γύρω του, και στο καφενείο του χωριού. Ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μέσα στην άγνοια του. Πολιτισμένος με τον τρόπο του, μακριά από την ζούγκλα και το άγχος της σύγχρονης ζωής , του άστεως.