Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΔΙΗΓΗΜΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Ήταν Ιούλιος του 1968. Μήνας καλοκαιριού, θαλάσσιων λουτρών, χαλάρωσης. Ο Μηνάς τρωγόταν μέσα του από μια ελαφριά μελαγχολία. Ετοίμαζε την φτωχική βαλίτσα του με τα απαραίτητα. Την επομένη θα έπαιρνε το καράβι από το λιμάνι της Σούδας για να υπηρετήσει στο στρατό, ως έφεδρος στρατιώτης. Θα άφηνε τον τόπο του τους συγγενείς και τους φίλους του. Για πρώτη φορά στα είκοσι του χρόνια, θα έφευγε από το σπίτι. Για πρώτη φορά επίσης θα άφηνε το νησί του και θα κατηφόριζε για την πρωτεύουσα. Το πολιτικό κλίμα για τον πολιτικοποιημένο Μηνά ήταν μαύρο, με μόνη χαραμάδα, την αντίσταση. Πριν ένα χρόνο και τρις μήνες στις 21-4- 1967 είχε κηρυχθεί στην Ελλάδα στρατιωτική δικτατορία. Ο Μηνάς δεν είχε ξαναζήσει περιστολή των πολιτικών ελευθεριών. Ήταν μόλις είκοσι χρονών. Είχε διαβάσει για την δικτατορία του Ι. Μεταξά το 1936.Την είχαν όμως ζήσει και άνθρωποι των προηγούμενων γενεών και του είχαν διηγηθεί διάφορες ιστορίες. Την δικτατορία των Συνταγματαρχών δυστυχώς, την βίωσε και ήταν γιαυτόν ένα σοκ Ξημερώματα της 21ης Απριλίου αποσπάσματα αστυνομικών και στρατιωτικών πραγματοποιούσαν εφόδους στις οικίες και συλλάμβαναν ανύποπτους οργανωμένους αριστερούς πολίτες, για να τους οδηγήσουν εξορία σε μικρά και ακατοίκητα νησάκια του Αιγαίου. Ήταν οικογενειάρχες, που άφηναν πίσω τους γυναίκες, παιδιά, επαγγέλματα, και μεταφερόταν βίαια σένα τόπο κρανίου και βασανιστηρίων. Η πόλη των Χανίων ήταν μικρή. Μερικοί από αυτούς ήταν φίλοι του, άλλοι συγγενείς φίλων και γνωστών. Στην Αθήνα βεβαίως συνέλαβαν τους αρχηγούς και στελέχη των κομμάτων ,κι άλλους εξόρισαν κι άλλους έθεσαν σε κατ`οίκον περιορισμό. Η χούντα των Αθηνών με αρχηγό ένα πράκτορα της ΚΥΠ και της cia, τον Συνταγματάρχη Γ. Παπαδόπουλο, και με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο επέβαλλε στρατιωτική δικτατορία. Ήταν μια μακριά κατασκότεινη νύκτα που κράτησε εφτά ολόκληρα χρόνια και στοίχισε εξαιτίας της άφρονος πολιτικής των χουντικών, στην Ελληνική πατρίδα, το διαμελισμό της Κύπρου. Ο Μηνάς πήρε το φέριμπότ από το λιμάνι της Σούδας για τον Πειραιά.. Ο καιρός ήταν αίθριος. Είχε μπονάτσα χωρίς καθόλου κύματα Το ταξίδι ήταν θαυμάσιο. Στο καράβι είχε συναντήσει δύο εικοσάχρονα ακόμη παιδιά, τον Χρήστο και τον Μιχάλη της ίδιας σειράς, όπου θα παρουσιαζόταν μαζί του στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Το καράβι έφθασε αξημέρωτα στο λιμάνι και είχαν όλη την ημέρα δική τους μέχρι το σούρωπο, όπου θα έπρεπε να παρουσιαστούν στην πύλη του στρατοπέδου. Επιθυμούσαν να γνωρίσουν την Αθήνα. Ποια Αθήνα; Η Αθήνα με τον Πειραιά και τα προάστια ήταν τεράστιες περιοχές, σε σχέση με μια μικρή πόλη, όπως τα Χανιά. Για να τις γνωρίσεις χρειαζόταν ίσως εβδομάδες. Πήραν τον ηλεκτρικό και κατέβηκαν στο Μοναστηράκι. Απ` εκεί ανηφόρισαν για την Ακρόπολη. Ο Μηνάς θέλησε να προσκυνήσει ταπεινά, το μνημείο των αρχαίων Αθηναίων της εποχής του Περικλή, που καταγράφηκε η εποχή του, στην ιστορία ως «χρυσός αιώνας» και που το θαύμαζε όλη η πολιτισμένη ανθρωπότητα. Το μεσημέρι γευμάτισαν σε ένα σουβλατζίδικο, σε μια στοά της Ομόνοιας που ξετρυπώνει στην οδό Πατησίων. Μετά το γεύμα ανηφόρισαν για τον Εθνικό κήπο δίπλα στην κλειστή βουλή. Στην πλατεία έξω από την άδεια βουλή ήταν σκοπός στο φυλάκιο ο πανύψηλος τσολιάς όπου περιφερόταν με στρατιωτικό βηματισμό γύρω από το φυλάκιο. Αρκετοί τουρίστες τραβούσαν φωτογραφίες. Η παρέα προχώρησε προς τον Εθνικό κήπο, και την άραξαν σένα παγκάκι, για λίγη ξεκούραση. Αποφάσισαν να περιμένουν εκεί ως το απόγευμα, μέχρι να έλθει η ώρα να τραβήξουν για το στρατόπεδο. Ο Μηνάς ήταν σε βαθιά περισυλλογή. Ο Χρήστος τον σκούντησε στον ώμο. «Σήκω φίλε είναι ώρα να φύγουμε για μέσα.» «Πηγαίνετε εσείς παιδιά, εγώ θα τακτοποιήσω κάτι δουλειές και θα έλθω αργότερα.» Ο Μηνάς είχε αποφασίσει να μη παρουσιαστεί στο στρατό να υπηρετήσει υπό τις διαταγές των χουντικών στρατοκρατών. Θα λιποτακτούσε, και θα συνδεόταν με οργανώσεις της αντίστασης. «Τον Φασισμό σκέφτηκε δεν πρέπει να τον αφήσουμε να περάσει χωρίς αντίσταση.» «Ο καθένας πρέπει να παλέψει σύμφωνα με τις δυνάμεις του.»