ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ Μια φορά ένας μικρός, τόσο δα καχεκτικός. Έπαιζε λύρα τραγουδούσε, και στους δρόμους τριγυρνούσε. Τραγουδούσε και πονούσε. Δεν του δόθηκαν ευκαιρίες τον καιρό τον δίσεκτο. Ένοιωθε λυπημένος, και παιδί παρείσακτο. Με τόσο κρύο κι απονιά. Ο μικρός ζάρωνε σε μια γωνιά. Για να φυλαχτεί από το χιονιά. Με τον καιρό τον πόνο του, τον έκανε τραγούδι. Τον έκανε αγάπη, τον έκανε φιλιά. Ο ουρανός φωτίστηκε. Έσβησε το σκοτάδι. Άνοιξε ένα σύννεφο και τον πήρε αγκαλιά. Τον ζέσταινε ψηλά, ο ήλιος ο μεγάλος του ο φίλος. Έκανε όνειρα πολλά. Στη νιότη έδωσε φτερά. Με ήλιο, με φεγγάρι, γιατί ήταν παλικάρι. Τη ζωή του την έκανε λουλούδι. Την έκανε ποίημα, και την πήρε αγκαλιά. Γέμισε ανθόκηπους στα βράχια. Στο χώμα που πατούσε, τον κόσμο κυβερνούσε . Άνοιξε νέους δρόμους έσπασε αλυσίδες, άλλαξε νόμους. Χάρηκε τη ζωή ο νέος. Με ήλιο και φεγγάρι. Δεν λύγισε, στο βοριά το δέντρο. Στάθηκε παλικάρι. ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ