ΜΙΚΡΟ ΠΕΖΟ----ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ ΜΕ ΟΝΕΙΡΟ Tότε στις δύσκολες εκείνες εποχές μόλις τέλειωσε το δημοτικό ο Ηρακλής βγήκε στην δουλειά. Είπατε τίποτα για στήριξη από τους γονείς ή από το κράτος; Είπατε τίποτα για εφηβεία; Είπατε τίποτα για χαμένα όνειρα; Στην Ελλάδα ζούσε το παιδί, στην χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» , με τον αρχαίο πνευματικό κάλος ,και την σύγχρονη υλική και πνευματική καθίζηση. Ζώντας ο μικρός Ηρακλής την σκληρή πραγματικότητα της εποχής του, και εξαιτίας της ακραίας φτώχειας την μεταπολεμική περίοδο στην Ελλάδα, συνειδητοποίησε, ότι ήταν κατ`ουσίαν μόνος του, αν και ζούσε με οικογένεια και με τον έναστρο ουρανό εκεί ψηλά, να του κάνει συντροφιά. Με ρεαλισμό ο μικρός Ηρακλής λογάριαζε τον μέλλον του. «Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω; Θα μεταφέρω πάγο όπως σήμερα στα σπίτια των ανθρώπων;» Έκανε τον λογαριασμό του, σαν τον μπακάλη της εποχής του με το μπακαλοδεύτερο¨ «τρις το λάδι τρις το ξύδι πέντε το λαδόξυδο.»Βίωνε τα ζωή του με την αγωνία της επόμενης ημέρας. «Χωρίς λύπην χωρίς περίσκεψιν χωρίς αιδώ μεγάλα και υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.» Τίποτα όμως δεν πήγε χαμένο σκεπτόταν ο ηλικιωμένος πια Ηρακλής, αναπολώντας με λαχτάρα και εξιδανικεύοντας το παρελθόν της νιότης του. «Τι ωραία χρόνια τότε κι ας ζούσαμε φτωχά.» «Ωραία αν και λιτά χρόνια χωρίς πολλές ψευτοανάγκες.» Αρκεί την ζωή σου να την ζήσεις με πάθος και να την βιώσεις δημιουργικά. ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ