Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αεροπόρος. Ύστερα μετάνιωσα και είπα ότι θα γίνω ποιητής. Τι ουτοπία όλα αυτά αφού έπρεπε να δουλέψω σκληρά για να βγάλω το ψωμί μου. Με τις λέξεις κανείς δεν χορταίνει την πείνα του, εκτός από τους νεαρούς εικαστικούς καλλιτέχνες και τους «προστάτες τους», όπου τους αγοράζουν τους πίνακες για ένα κομμάτι ψωμί , και όταν γίνουν διάσημοι τις μοσχοπουλούν. Το παίζουν και «Μαικήνες των τεχνών», για να εξαγνιστούν από τις ενοχές τους οι αθεόφοβοι. Κάποτε χορτασμένος πια από φαί άρχισα να παίζω με τις λέξεις. Αγαπώ τις λέξεις μου γιατί είναι κομμάτι του κορμιού μου, και της εγκεφαλικής μου ουσίας. Το κάνω για μένα κι όχι για να με γράψουν οι εφημερίδες μετά θάνατο. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα πεθάνω από φυσικό θάνατο. Δεν θα αυτοκτονήσω από μελαγχολία γιατί η ζωή κι όταν είναι μελαγχολική έχει την γοητεία της. Δεν είμαι άνθρωπος του περιθωρίου, ούτε ο Άλλεν Γκίσμπεργκ μπίτι για «beat». Δεν είμαι οΤζακ Κέρουακ της Ν.Υόρκης. «Μικροαστούλη» με έλεγε όταν ήμασταν νέοι ένας αναρχικός φίλος μου. Ένας κανονικός άνθρωπος είμαι, και τίποτα άλλο. Κανείς δεν «καταράστηκε» την ποίηση μου. Είμαι σίγουρος ότι έχω εξασφαλίσει την αφάνεια με την αυτόματη γραφή μου. Μεγάλε Αντρέ Μπρετόν τι μούκανες? Γεια σας. Είμαι εγωιστής είπατε; Ποιος δεν είναι; Εγώ και πεθαμένος πεθαμένος θα γράφω ποίηση. Γιατί έτσι μου αρέσει. Είπατε τίποτα; Χάλια τα έκανα. Ε? ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ