ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΘΥΜΑΤΑΙ

Το 1960 ήμουν δώδεκα ετών.
Η τελευταία χρονιά για εμένα του
δημοτικού σχολείου.
Τα ανέμελα παιδικά μου χρόνια
με το παιχνίδι στα χωράφια
της περιοχής έφυγε και πάει
οριστικά αφήνοντας πικρή γεύση.

Τότε χάθηκαν και οι μικροί μου φίλοι
από τη γειτονιά, γιατί άρχισα
να μετρώ τους δρόμους
ως πλανόδιος μικροπωλητής
για οχτώ ολόκληρα χρόνια.

Άλλες φιλίες κτίστηκαν
στου δρόμου το καμίνι
κι εγώ με την αριστερή
"Δημοκρατική νεολαία Λαμπράκη"
πολιτικοποιήθηκα.

Τι τα θέλεις και τα θυμάσαι
θα μου πεις.Αλλά να¨
Όπως ο εγκληματίας επιστρέφει
στον τόπο του εγκλήματος
ο τραυματίας επιστρέφει στο τραύμα
που τον πονά.

Τα τελευταία χρόνια βλέπω Κινέζους
με ταμπλάδες κρεμασμένους στους ώμους
να πουλάνε ψιλικά από την μακρινή Κίνα.
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια
και δακρύζω.

Μακάρι να μπορούσα να διορθώσω
τη φτώχεια και την αδικία στο κόσμο.
Μόνος δεν μπορώ, μα αν γίνουμε πολλοί
θα φυσήξει ούριος άνεμος
κοινωνικής δικαιοσύνης και ελπίδας.

Υ.Γ Αλήθεια να ντρέπομαι
ή να μην ντρέπομαι για
την τότε φτώχεια μου.
Διότι όταν κυκλοφόρησα
τη πρώτη μου ποιητική συλλογή
και έγραψα στο οπισθόφυλο
ότι είμαι μονάχα του δημοτικού
και αυτοδίδακτος μου είπαν
να μη το λέω γιατί¨
"θα με κοροϊδεύουνε."

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ