Ήταν μόνο δέκα εννιά
και έπαιζε την κιθάρα του
στου δρόμου την ανεμελιά.
Ήταν μόνος αλλά είχε
τη ζωή μπροστά του και
δεν ένοιωθε καθόλου μοναξιά.
Και τραγουδούσε όλο
ζωντάνια τραγουδούσε
για ένα κόσμο που ονειρευόταν
να κτίσει με νέα υλικά.
Γιατί ο παλιός εσάπισε
σαν φύλο που μαράθηκε
και έμεινε στα αζήτητα
στο δάσος για λίπασμα.
Ήταν μόνο δεκαεννιά.
Και έπαιζε την κιθάρα του
με τα όνειρα του αγκαλιά.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου