ΕΠΟΣ... ΣΑΤΥΡΙΚΟΝ

Ευτύχησα στη ζωή μου
να αποκτήσω 
οικογένεια.
Τρία παιδιά μεγάλωσα.
Τι όμορφα
κορίτσια!! 
Σ`εμένα έμοιασαν
σε όλα.

Γιατί είχα γυναίκα
βράχο ηθικής
και χαμηλοβλεπούσα.
Τους ξένους δεν τους κοίταζε
όσο κι αν τις γελούσαν.

Οι καλές μου κοπελάρες
όταν μεγάλωσαν
έγιναν κουκλάρες.
Δεν ήμουν αγενής
στην οικογένεια, αλλά
συγκαταβατικός
κι όλο
ευγένεια.

Δημοκράτης ήμουν σόλες
τις αποφάσεις.
Αρκεί να περνούσαν
οι δικές μου οι προτάσεις.
Τώρα που άσπρισαν
τα μαλλιά μου.
Απόκτησα δύο μικρά εγγόνια.
Ας ζούσα λίγο ακόμη.
Έστω και ..αιώνια.
Αχ! Ήταν για εμέ?
Μεγάλη ευτυχία!

Προσωπική περίπτωση
που
δεν μοιράζεται
στα δύο, ή στα τρία.
Είναι πανέμορφα τα μικρά
τα εγγονάκια.
Εμένα έμοιασαν κι αυτά
τα.... τυχερά παιδάκια.

Αυτά τα ολίγα είχα να σας πω.
Για την ασήμαντη αφεντιά μου.
Πως γράφω στίχους τακτικά.
Για να καλύψω τα κενά μου.
Σε στιγμή που είχα κέφι.
Το σκάρωσα κι αυτό.
Με σκοπό σατυρικό.
Με χιούμορ.
Και αυτοσαρκασμό.
Και ελπίζω να γελάσει.
Τα χείλη σας λιγάκι.
Να φύγει από μέσα σας.
Της ημέρας το ..φαρμάκι.

Υ.Γ
Άνθρωπος είμαι κι εγώ
και τον Παύλο Φύσσα
δεν ξεχνώ.
Που ήταν καλλιτέχνης.
Ράπερ δεξιοτέχνης.

Έχω παιδιά στην ηλικία του.
Και σκέπτομαι τους γονείς του.
Που θρήνησαν αναπάντεχα.
Το ωραίο παλικάρι που
τό`χαν για καμάρι.
Τον δολοφόνησαν οι
φασίστες κάτω στην Αμφιάλη.
Εν κρυπτώ και παραβύστω.
μες στο πνιχτό σκοτάδι.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ