Το κείμενο είναι ανάσυρση από παλιότερη δημοσίευση.
----------------------------------------------------------------------------------
"ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ"
-----------------------------------------------------------------------
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ως παράδειγμα ζωής δεν έχω τον σπουδαίο κατά τα άλλα φιλόσοφο Δημήτρη Λιαντίνη που αποφάσισε να αυτοκτονήσει στον "Ταύγετο" στα 56 του, αλλά την μάνα μου. Φτωχή, πάμπτωχη με 6 παιδιά και 2-3 μωρά πεθαμένα όπως συνέβαινε στις γυναίκες του μόχθου,εκείνη την εποχή. Έζησε την ζωή της στερημένη από υλικά αγαθά. Όπως και ο υπόλοιπος λαός της γενιάς της. Υπέγραφε με σταυρό σαν αγράμματη, αν και γνώριζε μερικά κολυβογράμματα για να μας γράφει με ορνιθοσκαλίσματα επιστολές πόνου όταν απουσιάζαμε μακριά της. Με δική της πρωτοβουλία πίεζε τον πατέρα μου και μεταναστεύσαμε για¨ "καλύτερες ημέρες" από το ορεινό κι άγονο χωριό όπου κατοικούσαμε στην επαρχιακή πόλη δέκα χρόνια μετά το τέλος της Γερμανικής κατοχής. Ζήσαμε χρόνια πέτρινα στερημένα. Χρόνια φτώχειας πολιτικού διχασμού και εσωτερικής μετανάστευσης. Δουλέψαμε -εμείς τα παιδιά σαν σκυλιά- μόλις τελειώσαμε την στοιχειώδη εκπαίδευση. Η μάνα μου περίπου στα 50 της αρώστησε από εγκεφαλικό και μένει ημιπαράλυτη από την αριστερή της πλευρά {χέρι και πόδι.} Πεθαίνει τον ίδιο χρόνο στα 57 του κι ο πατέρας μου και η γιαγιά μου. Μεταναστεύουν δύο παιδιά της. Κλαίει οδύρεται αλλά κι ανάπηρη παλεύει για να ζήσει. Με φάρμακα και με επισκέψεις γιατρών και φυσικοθεραπευτών στο σπίτι . Να πληρώνονται αγόγγυστα από το μη έχειν των παιδιών της.Νεαρός και άμυαλος κάποτε αγόρασα ιδιωτικό αυτοκίνητο. Τότε που υπήρχαν ακόμη λίγα αυτοκίνητα.Καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι. Την χιλιοπαρακάλεσα να την βγάλω λίγο έξω από το σπίτι για "μια βόλτα με το αυτοκίνητο." Είχε ένα εργόχειρο και ασχολείτο κρατώντας το με το ανάπηρο χέρι της για να μετριάζει τον πόνο από τον χρόνο που περνά. Για να αντέξει την βαθιά θλίψη της την βοηθούσε και ένα μικρό χαπάκι που διάβασα ότι ήταν "αντικαταθλιπτικό." Κάποια ημέρα δεν άντεξα που δεν επιθυμούσε να βγει καθόλου από το σπίτι και σαν χαζοχαρούμενος οργισμένος νέος αυθαδιάζω¨"Πως αντέχεις και ζεις έτσι;" Ξεστομίζω με αναίδεια. -Συγνώμη μαμά όπου κι αν βρίσκεσαι. Κι όμως άντεξε. Φτωχή κι ανάπηρη έζησε μέχρι τα 82 της. Χάρηκε να δει τα εγγόνια της να μεγαλώνουν. Γιατί η ζωή είναι ένα δώρο που δεν χαρίζεται στον θάνατο.
Βεβαίως ποτέ μην κάνεις τον γεναίο και ποτέ μην λες ποτέ γιατί μέχρι να ζεις δεν γνωρίζεις ποια θα είναι η κατάληξη σου.
-------------------------------------------------------------------------------------
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΧΑΝΙΑ