ΠΟΛΥΣ ΝΤΟΡΟΣ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Πολύ καυγάς για το τίποτα. Πολύ δημοσιότητα πήρε η βράβευση του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου με το κρατικό βραβείο λογοτεχνίας για την συνολική προσφορά του, στην ποίηση. Προσωπικά οι μόνοι στίχοι που με συγκινούν από την ποίηση του είναι αυτοί που τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος με τίτλο ¨"Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας."
Τα υπόλοιπα ποιήματα του, μου φαίνονται αρκετά μέτρια χωρίς ιδιαίτερο νεύρο και προβληματισμό.Φυσικά εγώ μπορεί να μην διαθέτω ανάλογο καλλιτεχνικό αισθητήριο όπως- π.χ ο φιλόλογος κ. ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ με την ανυπέρβλητη αισθητική του, που του έχει δημιουργήσει κόλημα με την πράγματι αξιόλογη γηραλέα ποιήτρια Βικτωρία Θεοδώρου, όπου την έχει ταλαιπωρήσει αρκετά καλώντας την συνεχώς από την Αθήνα στην Κρήτη-, και να μην συμφωνείτε μαζί μου. Αλλοίμονο και είχαμε όλοι την ίδια γνώμη. Για να σχηματίσετε κι εσείς ελάχιστη έστω γνώμη, σας παραθέτω τυχαία τέσσερα ποιήματα του συμπαθούς Χριστιανόπουλου.¨ Ἐπικίνδυνη Μοναξιά
Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.

Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».

καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.



Ἀναστολή
Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,
ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,
ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,
μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,
στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,
γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,
γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,
ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ξένα Γόνατα»)



Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

(1955)



Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)