ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣ
Μολύβι ο ουρανός, με σύννεφα σκέπασε βαρύ,
και λύπη τις ψυχές μας.
Χάθηκε μάταια το χθες, τότε που το βλέμμα μας
περιπλανιόταν, στις παρθένες βουνοκορφές.
Κάποτε ζούσαμε όμορφα και απλά,
χωρίς πολλές έννοιες, για υλικά αγαθά.
Σήμερα τα άγχη περισσεύουν και την ζωή μας
λιγοστεύουν.
Το πράσινο ήταν ένα πανέμορφο χαλί,
που πατούσαν περήφανα τα κυπαρίσσια,
σαν όμορφα ψιλόλιγνα κορίτσια.
Οι ευκάλυπτοι ανέδιδαν δροσιστικές μυρωδιές
και πρόσφεραν απλόχερα ανάσες οξυγόνου.
Νοσταλγία με εικόνες μαγικές χαραγμένες
στις μνήμες ,που έγιναν σήμερα πληγές .
Ήρθαν χρόνια άνυδρα, ο ποιητής όπου εύστοχα
προειδοποιούσε ότι¨ «το μέλλον θα έχει πολύ
ξηρασία» ήταν προφήτης.
Όλα άλλαξαν απογοήτευση και οδύνη
στις ψυχές μας στάλαξαν.
Τσιμεντένια μεγαθήρια, τέρατα με κέρατα
φύτρωσαν παράξενα, τα μαλλιά μας άσπρισαν
τα κορμιά μας γέρασαν.
Κέρδος, βαρβαρότητα, άλλαξε τη ζωή μας,
σακάτεψε τη φύση και την αισθητική μας.
Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια στον κάμπο, και
το δάκρυ τους, ρέει άφθονο κοιτώντας εμάς
τους πολιτισμένους, με απορία και παράπονο.
Γιατί σώπασαν τα πουλιά που καλωσόριζαν
την άνοιξη;
Γιατί βουβάθηκαν τα τζιτζίκια και δεν τιτιβίζουν
χαρούμενα το καλοκαίρι;
Έλειψε και το αγιόκλημα από τις γειτονιές.
Που η ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων και
η φιλία που τους ενώνει σε ψυχή μία;
Έρημος ο άνθρωπος μακριά και μόνος, παραδέρνει
λυπημένος, μην γνωρίζοντας που πάει ο καημένος.