ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΙΜΑΡΗΣ -ΕΛΛΑΔΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΩΣ ΦΑΡΣΑ Ή ΤΡΑΓΩΔΙΑ;

ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές λένε ότι η ηγεμονεύουσα στην Ευρώπη Γερμανία κατατρύχεται από το σύνδρομο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης με τον υψηλό πληθωρισμό την ανεργία την φτώχεια ,την διάλυση τω μεσαίων τάξεων, την πολιτική αστάθεια η οποία έφερε

τους Ναζί του Χίτλερ στην εξουσία. Για τούτο τον λόγο επιδιώκει με κάθε τρόπο τιθάσευση του πληθωρισμό και περιορισμό της ζήτησης

που οδηγεί στη ύφεση και στην ανεργία, σε φαινόμενα όπως στην ανάπηρη δημοκρατία της Βαϊμάρης.



«Μια ημέρα ήρθαν και πήραν τους Εβραίους και δεν είπα τίποτα,

γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μια ημέρα ήρθαν και πήραν τους καθολικούς και δεν είπα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Μια ημέρα

ήρθαν και πήραν τους προτεστάντες και δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν προτεστάντης. Μία ήμερα ήρθαν και πήραν τους μαύρους και πάλι σίγησα γιατί δεν ήμουν μαύρος.

Μια ημέρα ήρθαν κα πήραν και εμένα
και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να φωνάξω με όλη την δύναμη των πνευμόνων μου ότι όλοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν ελεύθεροι.» Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Πως ένα ορθολογικό έθνος όπως η Γερμανία επιβάλλει στα άλλα έθνη ανορθολογικές πολιτικές» αναρωτιέται ο καλός δημοσιογράφος της «ΝΕΤ» Γιώργος Καπόπουλος. Ακολουθεί ένα αξιόλογο άρθρο του Α.Δ που διαβάσαμε στο διαδίκτυο.


«Πόσο απέχει η Βαϊμάρη, η πόλη του Σίλερ και του Γκαίτε από την Αθήνα της εποχής μας; Για κάποιους πολύ. Για άλλους απελπιστικά λίγο. Το φάντασμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου γεννιόταν στην ηττημένη Γερμανία, μοιάζει σήμερα να πλανάται σε μια χώρα που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της.

Η τραγική κατάληξη αυτής της αδύναμης δημοκρατίας είναι γνωστή. Ένας πληγωμένος λαός, διαλυμένος οικονομικά, και ενοχοποιημένος για έναν παγκόσμιο πόλεμο, προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του. Σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις εναλλάσσονταν μέσα σε ένα σκηνικό διαφθοράς, αλλά και επίπλαστης ευημερίας χάρη στην εξωτερική οικονομική βοήθεια. Μέχρι το κραχ της Γουώλ Στριτ το 1929, που οδήγησε την εξαρτημένη από εξωτερικά δάνεια οικονομία στην κατάρρευση. Η ανεργία, η βία και η διαφθορά διέλυσαν την αναιμική δημοκρατία. Οδήγησαν στην έξαρση του εθνικισ?ού, στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία..

Πολλά χρόνια μετά οι καταστάσεις έχουν τις αναλογίες τους. Η Ελληνική Δημοκρατία μοιάζει να περνά τη δική της φάση της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Η εναλλαγή των κομμάτων. Το σκηνικό της διαφθοράς. Η επίπλαστη ευημερία που τινάζεται στον αέρα από ένα νέο κραχ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών. Το οικονομικό τέλμα και η κοινωνική οπισθοδρόμηση που οδηγούν στην παρακμή και στην αποσύνθεση, στη φτώχεια και στην ανεργία, στην ματαίωση, στην εγκληματικότητα, στον ρατσισμό.

Ο λαϊκισμός είναι σ' αυτές τις περιπτώσεις η εύκολη λύση. Σε όλες του τις εκδοχές. Στις άναρθρες κραυγές των πρωινάδικων και στην ανέξοδη συνθηματολογία επαγγελματιών «επαναστατών». Το ίδιο εύκολη και η στοχοποίηση των άλλων, όλων όσων νομίζουμε πως μας έφτασαν στη σημερινή τραγική κατάσταση. Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στοχοποιούσαν τους ειρηνιστές, τους κομμουνιστές και τους Εβραίους. Στη σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία μας φταίνε οι ξένοι, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές, οι δημοσιογράφοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η Βουλή.

Η δημοκρατία, όμως, είναι ένα πολίτευμα με συγκεκριμένους κανόνες. Δεν λειτουργεί με αφορισμούς και ισοπεδωτικές κριτικές. Ας απαιτήσουμε από την εκλεγμένη κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την όποια αναγκαιότητα των οικονομικών μέτρων, την αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου που τόσο βάναυσα έχει προσβληθεί. Πώς όχι; Και ας οδηγηθούν επιτέλους στη δικαιοσύνη συγκεκριμένοι διεφθαρμένοι πολιτικοί, φοροφυγάδες επιχειρηματίες και επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι. Ας μιλήσουμε με λόγια καθαρά για τη διάλυση της εκπαίδευσης, των νοσοκομείων, της γεωργίας. Ας ψάξουμε για το τι έγινε με τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ας μας εξηγήσει ο Υπουργός Πολιτισμού τι εννοούσε όταν έλεγε πως οι Μεσογειακοί Αγώνες θα γίνονταν για να φουσκώσουν οι τσέπες κάποιων. Και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους για τους διπλούς μισθούς τοπικών αρχόντων, για τους διορισμούς συγγενών και φίλων, για εργολάβους και πανάκριβα έργα που καμία χρησιμότητα δεν έχουν. Όλα αυτά καλά. Το σύνθημα όμως για το κάψιμο της Βουλής είναι κάτι το διαφορετικό. Το γκρέμισμα των δημοκρατικών θεσμών, η γενική απαξίωση της δικαιοσύνης και του κοινοβουλευτισμού δεν μπορεί να δικαιολογηθούν από την σίγουρα ελλειμματική τους λειτουργία.

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης δεν ανατράπηκε από τους ναζί, τους «ανθρώπους με τα καφέ». Κατέρρευσε μόνη της, γιατί τη στιγμή της αλήθειας σχεδόν κανείς δεν ήταν έτοιμος να μείνει ακλόνητος και να την υπερασπιστεί. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει από καιρό προειδοποιήσει ότι με την επιβολή του αχαλίνωτου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης ο κόσμος έχει πάρει έναν δρόμο που απειλεί τη δημοκρατική ομαλότητα. Η έκπτωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς και στην αξία της ζωής έχουν γίνει ένα ανεξέλεγκτο όπλο μαζικής καχυποψίας, που μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Τα μηνύματα μίσους είναι εύκολο να γίνουν κυρίαρχα. Και η

ακροδεξιά καιροφυλακτεί. Και ίσως βέβαια να έχει δίκιο η Αλέκα που μιλάει για τις ανεπάρκειες του Συντάγματός μας. Όμως, αυτή τη δύσκολη ώρα δεν υπάρχουν τα περιθώρια για πολλά λόγια. Το άρθρο 120 του Συντάγματος, το παλιό, εμβληματικό 114, είναι σαφές. Η ευθύνη δεν είναι των άλλων. Η ευθύνη είναι δική μας: "Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία". Η αριστερά, οι διανοούμενοι, οι δημοκρατικοί πολίτες σε όλες τις ταραγμένες εποχές του παρελθόντος το ήξεραν. Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Και πρέπει να σπάσει. Η Σιωπή των Αμνών.. Η σιωπή της Βαϊμάρης..