Μαθήματα δημοσιογραφίας
Tης Χριστινας Κοψινη

Οταν πρωτοάκουσα για τη διπολική διαταραχή δεν έδωσα την παραμικρή σημασία. Κάτι που δεν συμβαίνει δίπλα μου ίσως και να μη συμβεί ποτέ, σκεφτόμουν. Σε αυτό μπορεί να συνέβαλε και η έντονη, αλλά στρεβλή, πολιτικοποίηση και κυρίως η κομματικοποίηση της γενιάς μας, της πρώτης μεταπολιτευτικής γενιάς εφήβων που διδάχτηκε την υποτίμηση των νευροβιολογικών προβλημάτων, υπερτονίζοντας τον παράγοντα των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών. Παιδιά του οικονομισμού, οι περισσότεροι από αυτήν τη γενιά χρειάστηκε να μεγαλώσουμε αρκετά, να ερωτευτούμε ανθρώπους που δεν μπορούσαμε να αποκωδικοποιήσουμε τη συμπεριφορά τους, να κάνουμε φίλους που δεν αρκούσε ο όρος του «κυκλοθυμικού» για να αποδώσει τις αινιγματικές μεταστροφές της διάθεσής τους, να ανησυχήσουμε για συγγενείς που υπέφεραν από εμμονές, προκειμένου να ξαναδούμε από την αρχή αυτό το μυστήριο που λέγεται ανθρώπινη συμπεριφορά. Ετσι αρχίσαμε να αποκαθιστούμε την αξία της βιολογίας και μάθαμε ότι εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχουν τα γονίδια, και όχι μόνο.

Η διπολική διαταραχή ή μανιοκατάθλιψη είναι πρόβλημα που παιδεύει χιλιάδες οικογένειες στην Ελλάδα. Πολλοί, ακόμη και σήμερα, φοβούνται την επαφή με τον ειδικό και υποφέρουν χρόνια μόνοι τους πριν ξεκινήσουν την αγωγή, η οποία τις περισσότερες φορές είναι αποτελεσματική. Δεν είναι σαφές ποιο είναι το ποσοστό του γενικού πληθυσμού που μπορεί να εμφανίσει σύμπτωμα σε κάποια φάση της ζωής του. Συνήθως γίνεται λόγος για το 1%. Αλλά μεγάλος αριθμός μανιοκαταθλιπτικών «κρύβεται» πίσω από τη χρήση ουσιών που προκαλούν μεν μια προσωρινή ευεξία, αλλά σύντομα επαναφέρουν τη μια (την κατάθλιψη) ή την άλλη (τη μανία) εκδήλωση της νόσου. Πάντως, οι ειδικοί της ψυχικής υγείας φαίνεται ότι κάνουν θαύματα και η φαρμακολογία έχει εκσυγχρονιστεί πολύ. Αρκεί όσοι μεταπηδούν από την ευφορία στην απελπισία να πειστούν ότι με την κατάλληλη θεραπεία μπορούν να έχουν μια πολύ καλή ζωή.

Οσοι επιθυμούν να μάθουν αλήθειες γύρω από αυτήν την κατάσταση και ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τους ανθρώπους που αντιμετώπισαν τη μανιοκατάθλιψη, ας βάλουν στη μηχανή αναζήτησης του υπολογιστή τους την ταινία τεκμηρίωσης που προέβαλε το 2007 το ΒΒC, με θέμα το πώς βίωσε και πώς διερεύνησε αυτό το πρόβλημα ο μεγάλος Βρετανός ηθοποιός Στίβεν Φράι. Για την ακρίβεια, ο πλήρης τίτλος της ταινίας 120 λεπτών που σκηνοθέτησε ο Ross Wilson είναι «Stephen Fry: The Secret Life of the Manic Depressive». Αποτελεί κάτι παραπάνω από υπόδειγμα δημοσιογραφικής έρευνας. Δεν καταθλίβει, έχει χιούμορ και βασίζεται σε πραγματικούς ανθρώπους που κάποια στιγμή έπεσαν και σηκώθηκαν ξανά. Η ταινία αποτελεί κι ένα μάθημα δημοσιογραφίας σε όλους όσοι θέλουν να μάθουν γιατί αυτή η δουλειά μπορεί να είναι τέχνη όταν της το επιτρέπουν, όπως κάνει το BBC.