Hμερομηνία : 15-11-11 ΑΠΟ ΤΗΝΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"



Μάλλον εθικά παρά εθνικά
Του Παντελη Μπουκαλα

Κανένα δικαίωμα δεν έχουμε πια να λέμε ότι το ΠΑΣΟΚ νόθευσε τον ιδρυτικό του χάρτη ή ότι απίστησε στις θεμελιωδέστερες επαγγελίες του. Μπορεί να του πήρε χρόνο, όμως, επιτέλους, η βασικότερη επαγγελία του, που ακούστηκε το 1981, όταν πρωτοπήρε τα ηνία της χώρας, έγινε ήδη πράξη. «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» είχε υποσχεθεί το κόμμα αυτό διά του ιδρυτή του. Και ιδού, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά, η υπόσχεση παίρνει σάρκα και οστά διά του επιγόνου και με μια μικρή, ασήμαντη αλλαγή: «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο ΛΑΟΣ στην εξουσία». Ψιλά γράμματα θα πει κανείς. Αλλά μεγάλα δράματα. Πολύ μεγάλα. Κι ας πέρασε ήδη όχι μόνο σαν αυτονόητη και ανώδυνη, αλλά και σαν εποικοδομητική και «παραγωγική» η συμμετοχή του υπερευνοημένου από τα γυάλινα ΜΜΕ του ακροδεξιού κόμματος στο «μεταβατικό» κυβερνητικό σχήμα. Θαρρείς και το κόμμα αυτό είναι απλώς μια παρέα τάχα χαριτωμένων ατακαδόρων πολιτευτών που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και όχι ένας πολιτικός χώρος όπου συστεγάζονται εθνικιστές του πιο επιθετικού αλυτρωτισμού, νοσταλγοί της χούντας (αλλά και του Μεταξά), αγριεμένοι διώκτες των μεταναστών, παθιασμένοι εβραιοφάγοι, πρώην «χρυσαυγίτες», καθώς και μισαλλόδοξοι κήρυκες της ιδέας πως αν εγερθεί τζαμί στην Αθήνα, έστω και δίχως μιναρέ, θα είναι σαν να ανοίγουμε πενήντα κερκόπορτες «για να αφελληνιστεί το Γένος». Θαρρείς και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έδιναν εντολή στο κόμμα τους, το 2009, να συγκυβερνήσει με τον κ. Βορίδη και τον κ. Γεωργιάδη, και μάλιστα να μη χρονοτριβήσει με την αυστηρή τήρηση του Συντάγματος αν είναι να πετύχει αυτόν τον ιερό εθνικό σκοπό...

Εχουμε ακούσει ήδη πολλά για το εθνικό δέον που οδήγησε στη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης, είτε «εθνικής σωτηρίας» τη χαρακτηρίζουν οι απόστολοί της είτε «εθνικής ανάγκης». Κι ωστόσο τα κόμματα που τη συναπαρτίζουν σκέφτηκαν και έδρασαν εθικά και όχι εθνικά. Εδρασαν δηλαδή έτσι ακριβώς όπως τα έχει ρυθμίσει το έθος τους, οι πάγιες συνήθειες και τα εσωτερικά τους έθιμα, όσα έχουν διαμορφωθεί από το αδυσώπητο κομματικό και αρχηγικό συμφέρον, από την αμάχητη ροπή στις δολοπλοκίες και τα παζάρια, από τις εξαρτήσεις τους από κάθε λογής κέντρα και παράκεντρα, από την ακλόνητη πίστη τους πως ανώτατο στάδιο του πατριωτισμού είναι ο πολιτικάντικος τακτικισμός.

Αλήθεια, αν «μονάχη έγνοια τους» ήταν το έθνος, γιατί υπήρξαν βέτο ώστε να αποκλειστούν κομματικοί σχηματισμοί που είχαν από παλιά δηλώσει πρόθυμοι να συνεργαστούν; Για να μην τους δοθεί βήμα και «προίκα»; Και γιατί η Ν.Δ., παρότι εθνικώς συγκλονισμένη κατά τα στελέχη της, επέλεξε να συγκυβερνά αντιπολιτευόμενη ή να αντιπολιτεύεται κυβερνώσα, επαναφέροντας κατά κάποιον τρόπο στο προσκήνιο το ιλαροτραγικό μοντέλο των χωρών του υπαρκτοσοσιαλισμού, όπου το ίδιο κόμμα, το ένα και μοναδικό, ήταν ταυτόχρονα κυβέρνηση και αντιπολίτευση;