ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΔΙΗΓΗΜΑ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Το 1970 -71 -72 βρεθήκαμε να κάνουμε παρέα μερικοί νέοι της ίδιας περίπου ηλικίας. Δεν είχε περάσει πολύ καιρός όπου είχαμε πάρει απολυτήριο από τον στρατό. Οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν "σεσημασμένοι αριστεροί" της εποχής εκείνης. Μετά τον εμφύλιο και την επικράτηση της σκληρής ακροδεξιάς όλοι οι προοδευτικοί αριστεροί, και κεντροαριστεροί πολίτες, είχαν φακέλους στα τμήματα ασφαλείας και ήταν υπό διωγμό.Κι όχι μόνο.Κάποια παιδιά της παρέας μας είχαν λάβει μέρος σε αντιστασιακή οργάνωση εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών.
Είχαν ξυλοκοπηθεί και φυλακισθεί. Στην πρώτη επέτειο του πραξικοπήματος εναντίον της δημοκρατίας, όπου οι χουντικοί την ονόμαζαν "επανάσταση" η δικτατορία απένειμε χάρη και οι φίλοι μου απολύθηκαν από την φυλακή.
Το 1968 βρέθηκα να ταξιδεύω με το "φέρυ μπώουτ" Σούδα - Πειραιά με δύο από εκείνα τα ηρωϊκά παιδιά που πήγαιναν να παρουσιαστούν μαζί μου ως νεοσύλλεκτοι στο στρατό. Εγώ ήμουν το ήσυχο παιδί της παρέας. Δεν είχα λάβει μέρος σε αντιστασιακή οργάνωση.Απλά ο πατέρας μου ήταν συνδρομητής της "Αυγής" και είχε φάκελο αριστερού. Όπως συνηθίζεται στις Ελληνικές οικογένειες που είναι παραδοσιακές τα παιδιά ακολουθούν την ιδεολογία του πατέρα.Στην εφηβεία πήγα μαζί με τον φίλο μου τον Κώστα στα γραφεία της "Δ.Ν.Λ" {"Δημοκρατική νεολαία Λαμπράκη"}στην οδό Κυδωνίας να ακούσουμε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και Χρήστου Λεοντή όπου είχε απαγορευθεί από την διεύθυνση του Ε.Ι.Ρ {εθνικό ίδρυμα ραδιοφωνίας}να μεταδίδεται από τους μοναδικούς τότε κρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Απ` έξω από τα γραφεία βρισκόταν ένας χωροφύλακας με γουρλωτά μάτια και με πολιτική περιβολή.
Κατέγραφε όλους τους νεολαίους που τολμούσαν να ανέβουν τα σκαλιά του δυορόφου νεοκλασικού κτιρίου.
Γνώριζα κάποιους παλιούς οργανωμένους αριστερούς μικροεπαγγελματίες φίλους του πατέρα μου. Δεν διέθεταν πτυχία αλλά τους άρεσε το διάβασμα και είχαν αρκετά βιβλία στο σπίτι τους.Τον ελεύθερο μου χρόνο διάβαζα κι εγώ ως αυτοδίδακτος έφηβος, για να μορφωθώ και να καλλιεργήσω τον εαυτόν μου.
Η ηρωική εκείνη γενιά που είχε στην πλάτη της, φυλακές και εξορίες {ορισμένοι βιοπαλαιστές} για να μην γενικεύω δεν είχε στην βιβλιοθήκη της παρά βιβλία σοβιετικής και προσοβιετικής λογοτεχνίας "πολιτική οικονομία της ακαδημίας επιστημών της ΕΣΣΔ" βιβλία ιστορίας κ.λ.π Θυμάμαι ένα βιβλίο που είχα διαβάσει τότε για την αντίσταση του ΕΑΜ. Είχε τίτλο¨ "αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης" και το είχε γράψει -ο Δημ. Δημητρίου καπετάνιος του ΕΛΑΣ. Δε αποκτάς πολύπλευρη μόρφωση βεβαίως όταν διαβάζεις μονάχα βιβλία της μιας πλευράς λες και είναι ευαγγέλια. Ήταν όμως μια αρχή για να ανοίξεις τα μάτια σου και για νέους ορίζοντες.
Μόλις επιβλήθηκε η δικτατορία των συνταγματαρχών την 21-4- 1967 δύο τρις παλιούς αριστερούς που γνώριζα, συνελήφθησαν από αποσπάσματα στρατού και χωροφυλακής και βρέθηκαν μακριά από συζύγους και παιδιά, εξορία στα ξερονήσια του Αιγαίου. Τι θλίψη.Για την τύχη της Ελλάδας και των ανθρώπων της στα χέρια μιας χούφτας επίορκων αξιωματικών.
Στην παρέα μας ήταν και ο Μίνωας παθιασμένος φίλος του ποιοτικού κινηματογράφου. Μας μιλούσε για τον Σεργκέι Αϊζενστάϊν το "Θωρηκτό Ποτέμκιν" τα γαλλικά {καγέ ντι σίνεμα-τετράδια του σινεμά} τους Γάλλους σκηνοθέτες του "νέου κύματος."
Εκείνη την εποχή ο αργότερα διάσημος "ΤΕΟ" -ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος γύριζε σκηνές στο φρούριο Καλαμίου λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά, στην ταινία του "ο Θίασος." Ο φίλος μου ο Μίνωας πήγαινε καθημερινά και παρακολουθούσε τα γυρίσματα της ταινίας. Νέο παιδί ήταν 19-20 χρόνων. Δεν είχε δικό του αυτοκίνητο και επέστρεφε με "ωτο στοπ."
Κάποια στιγμή μας λέει ο Μίνωας λίγο σοκαρισμένος ότι¨ "επειδή είχε μακριά μαλλιά ένας οδηγός φορτηγού τον πέρασε για κορίτσι, και τον πήρε στην καμπίνα του για την επιστροφή στην πόλη."
Γελάσαμε τότε με την ψυχή μας.
Στο τέρμα της οδού χατζή Μιχάλη Γιάνναρη υπήρχε το πρακτορείο εφημερίδων του "Μαρίνου."
Απ`εκεί συνήθως αγόραζα μεταχειρισμένο τον "μικρό ήρωα" όταν ήμουν παιδί.
Εκεί συναντιόμασταν με την παρέα μου για να διαβάσουμε τους τίλους των εφημερίδων. {Γράφανε όλες οι εφημερίδες τις ίδιες "ειδήσεις" γιατί υπήρχε αυστηρή λογοκρισία. }
Αγοράζαμε όταν είχαμε κανένα ψιλό "ΤΑ ΝΕΑ" μα στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα νέο.
Λίγο πιο εκεί ο αστυνομικός του τμήματος πληροφοριών της ασφαλείας Χανίων. Είχε στο χέρι ένα στυλό κι ένα μπλοκάκι και κατέγραφε τα ονόματα μας.
Κάποια στιγμή ο διοικητής του τμήματος ασφαλείας Χανίων κάλεσε τους πιο "σεσημασμένους" αριστερούς από την παρέα μας για απολογία και διερεύνηση της συνωμοσίας μας "εναντίον του καθεστώτος."
Το 1974 με την εισβολή και κατοχή των Τούρκων στην Κύπρο βρέθηκα στο Μόδι ένα χωριό έξω από την πόλη επιστρατευμένος στα πλαίσια της γενικής επιστράτευσης που είχε κηρύξει η δεύτερη χούντα της εθνικής καταστροφής.