ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Εμείς οι Έλληνες είμαστε ατομιστές σπάταλοι εγωκεντρικοί και υλιστές.
Αδιαφορούμε για τον πόνο που έχει ο διπλανός, ο γιός ,η μάνα, η κόρη ,κι ο αδελφός.
Λέμε ότι πιστεύουμε στο Θεό, και στην εκκλησία κάνουμε όταν πάμε υποκλίσεις,
Μα στην ζωή είμαστε υποκριτές επιδειξίες, και χωρίς υψηλές αξίες.
Λησμονήσαμε το δύσκολο το χθες όταν οι μάνες μας, δούλευαν στο χωράφι.
Με χέρια πληγωμένα από τη δουλειά, για τον καρπό της γης αγωνιούσαν, και με το αίμα της καρδιάς τους,
μας έδιναν αρχές, και ηθικές αξίες ,για να αυγατίσουν από εμάς να γίνουν υπεραξίες.
Με την αγάπη τους προσπαθούσαν να μας εμφυσήσουν αναπνοές, λίγη ανάσα από την ζωή τους να μας δώσουν. Έντιμους και ωραίους να μας καμαρώσουν.
Πέρασαν τα χρόνια και οι καιροί και γίναμε μικροαστοί.
Υπάλληλοι του κράτους, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι και βιοτέχνες,
ζωγράφοι ηθοποιοί, και καλλιτέχνες.
Μερικοί έκαναν λεφτά με το τσουβάλι, γιατί ρίσκαραν στις επιχειρήσεις,
και ξαφνικά έγιναν αστοί κι ανέβηκαν στο τρένο χωρίς εισιτήριο και το απαιτούμενο διαβατήριο. Αστοί, μικροαστοί, υπάλληλοι κι εργάτες όλοι μαζί πιαστήκαμε στο χορό αγκαλιασμένοι. »Χωρίς περίσκεψιν χωρίς λύπη χωρίς αιδώ»
Καθένας χωριστά και όλοι ενωμένοι.
Τότε άρχισε η κραιπάλη το κιτς και η άσκοπη σπατάλη.
Γέμισαν οι βίλες των νεοαστών πίνακες του Πικάσο, και του Νταλί, χωρίς να γνωρίζουνε από τέχνη αλί αλί και τρις αλί.. Άρχισαν να μην ξεχωρίζουν
τους σουρεαλιστές από τους ληστές.
Μπερδέψανε τα τραγούδια στα σκυλάδικα, με την όπερα στο Μέγαρο, και την λαϊκή αοιδό με την «ωραία κοιμωμένη» του Παρθένη. Αγόραζαν λουλούδια, από το καλάθι της μικρής, κι άφθονες γαρδένιες σκορπούσαν τις νύχτες στις πίστες στα ξενυχτάδικα. Αγνοούσαν την μέρα που τους έβλεπε ειρωνικά, και τους έβγαζε τη γλώσσα μελαγχολικά.
Τι συμφορά είναι κι αυτή στην σύγχρονη Ελλάδα, να μη ξεχωρίζουν μερικοί την έντεχνη μουσική των Θεοδωράκη- Χατζηδάκη από του χωριού το πανηγυράκι.. Κι ένα παπαγαλάκι που μιλά , από ένα πολιτικό που από το μπαλκόνι κορώνες αμολά.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ