ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«ΑΠ`ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.»
Έλαβα από τον εκλεκτό ποιητή Δημήτρη Τυραϊδή την τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Απ`το περιβόλι της ζωής.» Ο Δημήτρης Τυραϊδής κατάγετε από το τρίλοφο Λαμίας. Είναι συνταξιούχος πυροσβέστης από το 2000. Ήταν ταγμένος επαγγελματικά να σβήνει τις πυρκαγιές και να προστατεύει τις περιουσίες των ανθρώπων, ένα έργο που υπηρέτησε με αφοσίωση και επάρκεια.. Αγάπησε την πόλη μας σαν δεύτερη πατρίδα του, αλλά και την Χανιωτοπούλα Αντωνία όπου του χάρισε τρία παιδιά. Η παρούσα ποιητική του συλλογή είναι η ογδόη κατά σειρά. Η ποίηση του έχει τιμηθεί με πλήθος τιμητικών διακρίσεων. «Ο Δημήτρης Τυραϊδής διαθέτει πράγματι μια σπάνια ευαισθησία για ότι αφορά στον άνθρωπο. Συγχρόνως έχει και επίγνωση της υψηλής αποστολής του ποιητή, να κάνει φωτεινότερη την όψη του κόσμου. Γιαυτό η ποίηση του απέσπασε αρκετές τιμητικές διακρίσεις σε παγκρήτιους και πανελλήνιους διαγωνισμούς». Γράφει μεταξύ των άλλων στο πρόλογο του ο εκλεκτός Χανιώτης φιλόλογος-ποιητής Νίκος Μαραγκουδάκης.
Ο Δ.Τ. θαυμάζει απεριόριστα την φύση και πλέκει στίχους για να την υμνήσει.
«Άγρια γκρεμνά σαν σας θωρώ νοιώθω μες την ψυχή μου,
εν αλαφρό φτερούγισμα και ρίγος στο κορμί.»
Παρακάτω σένα επόμενο ποίημα του γράφει για την νοσταλγία την οποία νοιώθει, για την γη που τον γέννησε την γη, των πατέρων του.
«Όταν κοιτώ το πέλαγος αργά κτυπάει η καρδιά μου, βάζω στη σκέψη μου φτερά τα κύματα περνώ, πάω κι αφήνω δυο φιλιά στα μέρη τα δικά μου,
κι ύστερα ανάλαφρα, απαλά ,πάλι ξαγρυπνώ».
Ο Δ.Τ. αγαπάει τους ανθρώπους και επιθυμεί να ανοίξει τις φτερούγες του να τους αγκαλιάσει και με λόγια γλυκά να τους παρηγορήσει.
«Πλάστη μου κράτα μακριά από μένα το σκοτάδι και τη ψυχή μου προίκισε με καλοσύνης φώς ,σε κάθε πόνο ανθρώπινο θέλω να δίνω χάδι, χάδι απαλό, λόγο γλυκό,
και της φωνής μου ο αχός ,κάνε Θεέ μου τις πληγές σαν βάλσαμο να στάζει.»
Όταν στις ώρες μοναξιάς και περισυλλογής αναπολεί τα παιδικά του χρόνια γράφει¨
«Όπως κυλούσε η ζωή στα παιδικά μου χρόνια, έμοιαζε ονείρου χάιδεμα, του έρωτα πνοή. Παντού γέλιο απλωνότανε και σαν τα χελιδόνια φτερούγιζαν οι σκέψεις μου κι έβλεπα τη ζωή».
Η ποιητική ευαισθησία του Δ.Τ. έχει γεμίσει με πλούσια συναισθήματα τις ψυχές των αναγνωστών του. Τους μεταδίδει τρυφερότητα αγάπη και φως, που τόσο έχει ανάγκη η σκληρόκαρδη και αφιλόξενη εποχή μας. Του ευχόμαστε να συνεχίσει με το ίδιο πάθος αγάπη και ευαισθησία, να υπηρετεί τους υψηλούς σκοπούς της ποιητικής τέχνης.