ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΙΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο πόλεμος για το φαί δεν έχει τέλος. Ο χορτασμένος κρύβει το βιός του στο κελάρι για να εμποδίσει τον πεινασμένο να το πάρει. Μ.Δ
Αυτές τις ημέρες η βία και η θανατηφόρος εγκληματικότητα έχει πάρει διαστάσεις τρόμου εξαιτίας και της υπερπροβολής της, όπως συνήθως, {αυτή τη φορά όχι κι άδικα} από τα μέσα ενημέρωσης. Ένας άνδρας διαμελίζεται πιθανώς την στιγμή που πήγε να πυροδοτήσει βόμβα. Ένα αγοράκι δεκαπέντε ετών σκοτώνεται την στιγμή που ψάχνει παλιοσίδερα στα σκουπίδια, και έρχεται σε επαφή με εκρηκτικό ωρολογιακό μηχανισμό, ενώ η δεκάχρονη αδελφούλα του τραυματίζεται σοβαρά στους οφθαλμούς με κίνδυνο τύφλωσης. Δολοφονείτε εν ψυχρώ ανύποπτος άνδρας σε πρακτορείο προ-πό, στα Κάτω Πατήσια, και τραυματίζεται στην ίδια περιοχή άλλο άτομο , σε κατάστημα σε απόπειρα ληστείας.
Δολοφονείται εντωμεταξύ το ίδιο διάστημα, συνταξιούχος αξιωματικός του στρατού,
με τσεκούρι και τραυματίζεται η σύζυγος του, στην ίδια περιοχή πάλι, σε απόπειρα ληστείας. Όπως βλέπουμε η βία εκφράζετε με την μέθοδο της ατομικής τρομοκρατίας, στην πρώτη και δεύτερη περίπτωση, και σε ληστείες και εγκλήματα κατά της ζωής στη δεύτερη και τρίτη περίπτωση. Είτε η βία έχει ιδεολογοπολιτικά αίτια , είτε προέρχεται από παράβαση του κοινού ποινικού δικαίου, φέρνει τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα. Τον θάνατο αθώων ανθρώπων σε πολιτισμούς όπως ο σύγχρονος πολιτισμός,
όπου έχουν γίνει κοινωνικοί αγώνες για σεβασμό και προστασία της ζωής της ιδιοκτησίας, και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, Όπως και για τα ανθρώπινα δικαιώματα όπου προστατεύονται από το Σύνταγμα της χώρας μας και τις διεθνείς συμβάσεις. Όσο τα κοινωνικά προβλήματα θα διογκώνονται και νέες ομάδες ανθρώπων θα μπαίνουν στο περιθώριο, τόσο το μικροέγκλημα κυρίως θα αυξάνεται ραγδαία.
Σκηνές επίσης βίας με το κιλό, παράγονται και προβάλλονται σε τηλεοπτικά και κινηματογραφικά φίλμς. Στον μιμητισμό αυτόν πέφτουν θύματα ανώριμοι έφηβοι αλλά και παιδιά όταν εκτεθούν πολλές ώρες βλέποντας σκηνές βίας όπου ξυπνούν τη νύκτα με εφιάλτες. Το σύστημα παράγει βία, όπως και τα αστυνομικά και στρατιωτικά σώματα είναι σώματα τα οποία υπό ορισμένο καθεστώς παράγουν βία. Βεβαίως ένα κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αστυνομία και στρατό. Μονάχα στην χώρα της ουτοπίας υπάρχουν τέτοιες κοινωνίες. Στους τοίχους υπάρχουν συνθήματα όπως¨
«Βία στην βία των αφεντικών». ή «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»
Το σύστημα του καπιταλισμού βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου, από άνθρωπο. Διεξάγονται όμως και συνεχείς κοινωνικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες για την βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και δεν χρειάζονται βίαιες ενέργειες ανατροπής , διότι και όπου έγιναν κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Ασφαλώς σε μια ευνομούμενη κοινωνία πλουραλιστική δημοκρατική, νόμος είναι οι συλλογικές συμβάσεις εργοδοτών και εργαζομένων κι όχι το δίκιο του εργαζόμενου μονάχα.
Σε κάθε κοινωνία ο αγώνας για την βελτίωση της ποιότητας της ζωής και για μια δικαιότερη κοινωνία δεν έχει τέλος. Ευτυχισμένο τέλος έχουν μονάχα τα παραμύθια κα όχι η πραγματική ζωή. Γράφει ο περίφημος Λιβανέζος φιλόσοφος -ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν στην ποιητική συλλογή «Ο προφήτης» για «το έγκλημα και την τιμωρία» «Ο δολοφόνος δεν είναι ανεύθυνος ια την δολοφονία του .Και ο ληστεμένος δεν είναι λιγότερο αθώος που ληστεύθκε. Ο δίκαιος δεν είναι αθώος για τις πράξεις του κακού, και αυτός που έχει καθαρά χέρια δεν είναι αθώος για τις πράξεις του εγκληματία. Ναι ο ένοχος είναι συχνά το θύμα του ζημιωμένου. Και ακόμη πιο συχνά ο καταδικασμένος είναι εκείνος που σηκώνει το βάρος για τους αθώους και τους άμεμπτους. Δεν μπορείτε να διαχωρίσετε τους δίκαιους από τους άδικους και τους καλούς από τους κακούς. Γιατί στέκουν δίπλα ,δίπλα μπροστά στο πρόσωπο του ήλιου , όπως η μαύρη κλωστή και η άσπρη είναι μαζί υφασμένες. Και όταν η μαύρη κλωστή σπάσει, ο υφαντουργός θα κοιτάξει όλο το ύφασμα και θα εξετάσει επίσης και τον αργαλειό».