Ματιές στα γεγονότα
Γράφει ο Μανούσος Γ Δασκαλάκης
ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
«Εάν οι πολιτικοί έχουν πέσει σε τόσο μεγάλη ανυποληψία, αυτό δεν συμβαίνει μόνο λόγω της δικής τους ολοφάνερης έλλειψης προοπτικών,{που εξιδανικεύεται ως πραγματισμός}, ούτε λόγω της πρόσφατα ξεσκεπασμένης έκτασης διαφθοράς. Συμβαίνει επίσης και κυρίως, λόγω της αυξανόμενης αδυναμίας τους μέσα σε ένα κόσμο αρνητικών αλληλεξαρτήσεων, κάτω από το βάρος της τυφλής αυτό-ανάπτυξης των τεχνολογιών και του πολλαπλασιασμού των υπερεθνικών ολιγαρχιών κάθε είδους. Ταυτόχρονα , η άνοδος της εθνοτητοκρατίας, που νομιμοποιείται, αθώα από τους πολιτικούς ιθύνοντες , οι οποίοι υπάρχουν μόνο μέσα από την προπαγανδιστική τους εικόνα{ο άνθρωπος του διαλόγου ο «γιρονδίνος», ο «εκσυγχρονιστής κλπ.}, καθιστά εξωπραγματική τη δημοκρατία, τόσο ώστε να φοβόμαστε ότι η ομοσπονδιακή Ευρώπη των περιοχών{αυτόνομων ή σε πορεία προς την ανεξαρτησία}, όνειρο των θεωρητικών του μετά-εθνικού, θα πραγματοποιηθεί με τη μορφή μιας τερατώδους πλουρο-εθνοτητοκρατικής κοινωνίας. Η ατελείωτη και μάταιη συζήτηση γύρω από τη διεύρυνση τη Ευρώπης, μια διαδικασία στην οποία, χωρίς προσφυγή σε κριτήρια που να άπτονται του βιολογικού ρατσισμού ή του πολιτισμικού νέο-ρατσισμού, μοιάζει αδύνατο να τεθούν δικαιολογήσιμα όρια, δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή ουτοπία είναι απλώς μια μορφή της παγκοσμιοποιημένης ουτοπίας, μια στιγμή στην παρουσιαζόμενη ως αναπόφευκτη παγκοσμιοποίηση , και στις δύο περιπτώσεις, το πραγματικό γίγνεσθαι, περίπλοκο, αντιφατικό και απρόβλεπτο ,σκεπάζεται με μια επαγγελία συλλογικής σωτηρίας, η δύστροπη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα διαγράφεται μαγικά για να αντικατασταθεί από τα ψευδαίσθηση της ενιαίας και αναπότρεπτης οδού. Ο Ευρωπαϊσμός είναι η ιδεολογία και η ρητορική της ενωμένης Ευρώπης που εξυψώνεται σε οδό σωτηρίας, έτσι, όπως και η παγκοσμιοποίηση είναι η ιδεολογία και η ρητορική της τεχνο-πληροφορικής και εμπορευματικής ενότητας σαν επαγγελία λαμπρού μέλλοντος.
Η ιδεολογική προσφορά εκπροσωπεί εδώ μια παραλλαγή του οκνηρού επιχειρήματος για να προχωρήσει στην ορθή κατεύθυνση της ιστορίας, αρκεί να αποδεχθείτε τη μεγάλη κίνηση προς το παγκόσμιο που περνάει μέσα από την ευρωπαϊκή κατασκευή, αρκεί να προσαρμοσθείτε σε οτιδήποτε αναφέρεται στον «εκσυγχρονισμό».
Ένα και μοναδικό κέλευσμα σε δυο τυποποιημένες εκδοχές .»Εκσυγχρονίσου παγκοσμιοποιήσου». Αλλά η παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία όπως και η «Ευρωπαϊκή» επιχειρεί ταυτόχρονα να αποκρούσει το επιχείρημα περί ομοιομορφίας και ομοιογενοποίησης του κόσμου. Γιαυτό διαθέτουν κι οι δυο μια ρητορική ζώνη ασφαλείας το εγκώμιο των υποεθνικών ομαδικών διαφορών και ταυτοτήτων –εθνότητες περιοχές νησιά κλπ. Η αυτοκρατορία δεν κινδυνεύει από τις φυλές που τις δηλώνουν υποταγή. Ο απόλυτο εχθρός είναι οι εθνικές κυριαρχίες, ριζομένες στις αντίστοιχες ιστορίες που μόνο αυτές αντιστέκονται κουτσά στραβά, στην πακοσμιοποιητική διαδικασία προς τον άγριο ανταγωνισμό όλων με όλους. Γιαυτό ο σκοπός είναι να πραγματωθεί η πλανητική αρένα χωρίς εσωτερικά σύνορα όπου τα περιορισμένα στην ανταγωνιστικότητα τους άτομα συγκρούονται και αντιμάχονται επιδιώκοντας μόνο τα ξεχωριστά τους συμφέροντα.. Να γιατί οι παγκοσμοποιητές και ευρωπαϊστές δηλώνουν υποστηριχτές των χωριστικών κινημάτων και των ομοσπονδιακών τάσεων που προκαλούν την εξασθένηση ή την διάλυση των κρατών –εθνών ενός ορισμένου μεγέθους, στο βαθμό που τα τελευταία εκφράζουν και υπερασπίζουν ιδεατά τα κοινά συμφέροντα των αντίστοιχων πολιτών τους.»
ΠΗΓΗ [ΠΙΕΡ ΑΝΤΡΕ ΤΑΓΚΙΕΦ –ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.]
{«εκδόσεις εικοστού πρώτου».}