Η ΕΠΟΧΗ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙ
Με πληγώνει η εποχή μας.
χάθηκαν οι ποιητές.
χάθηκαν οι συνθέτες
Δεν υπάρχει πια ο σερ
ο Μπιθικώτσης 
με τη κρυστάλλινη φωνή.

Έπαψε να κελαηδεί το 
αηδόνι της Κρήτης, ο Ξυλούρης.
θυμάμαι το 1960.
Ο κόσμος στη μετανάστευση.
Σε πορείες στους δρόμους .

Άνθρωποι με σκαμμένα πρόσωπα
να επιστρέφουν υπερήφανοι
από τα ξερονήσια γιατί δεν μήδισαν.
Τότε άνθιζε η ποίηση και
μεγαλουργούσαν οι ποιητές
και οι συνθέτες. Οι δύο μεγάλοι
Θεοδωράκης-Χατζηδάκης
διεύθυναν την ορχήστρα
των αρωμάτων και των χρωμάτων.
Ο Ρίτσος να κρύβει τα ποιήματα του
από τους ανθρωποφύλακες
στα τσιγαρόχαρα.

Με τη πτώση της χούντας όλα άλλαξαν.
Οι άνθρωποι έζησαν ελεύθεροι
κατακτημένοι.
Διαβρώθηκαν
από τις σειρήνες της καλοπέρασης
και του σκυλάδικου.

Το σπάσιμο των πιάτων στα θλιβερά
κατώγια έδινε φωνή στο εσωτερικό κενό τους.
Το παραμύθι δεν είχε αίσιο τέλος.
Γιατί όταν ξύπνησε το φτωχό κορίτσι
της έβαλαν τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ