ΖΩΗ ΤΡΑΧΕΙΑ
Μικρό ταπεινό φτωχικό σπίτι.
σε γειτονιά με χαμηλά όνειρα.
Ο έφηβος ήταν δέκα οχτώ.
Σφυρί και αμόνι από τα δώδεκα
με αδέλφια μετανάστες
στις ξενιτιάς τις στράτες.

Ζωή τραχιά και ήταν εκτεθειμένο το παιδί
στις διαθέσεις ενός ασταθούς καιρού.
Σκληρός αγώνας για την επιβίωση.
Πόσος πόνος και πίκρες πόσα δάκρυα.
Κι όμως, πως να πει πονώ,
όταν δεν τον άκουγε κανένας;

Ήταν προορισμένος από την
εποχή να αντέξει.
"Είσαι άντρας έλεγαν σε χρειάζεται
το σπίτι είσαι άντρας."
Μόλις πήρε ο άνεμος τη σχολική χρονιά
ξεσχόλεισε το δημοτικό και έγινε "άντρας."
Στην ηλικία των δώδεκα εθιμικώ δικαίω
"μεγάλωναν" "οι άντρες" στο καιρό της πίκρας.
Ύστερα ήρθε η συμφορά, ο πανικός
και ο πόνος ο βαθύς σαν χαρακιά,
και σαν ουλή στο σώμα και στη ψυχή.

Έζησε από κοντά τη θλίψη και το θάνατο.
Πατέρας ,και γιαγιά,"έφυγαν" σε τόπο
μόνιμης γαλήνης και αναπαύσεως.
Η εγκεφαλική συμφόρηση βρήκε
τη μητέρα, μέσα στο ίδιο εξάμηνο.
Ω? Θεοί γιατί δεν τον λυπάστε αυτόν
τον άτυχο νέο, που σπαρταρά από το κλάμα;
Γιατί μαύρισε ο κόσμος γιατί σείεται η γη;
Γιατί είναι τόσο πικρή η γεύση του
νερού από τη πηγή;
Μια φορά και ένα καιρό σε ένα ταπεινό
φτωχό σπιτάκι κατοικούσε ένας έφηβος.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Μου αρέσει! ·  · Προώθησ