ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΑΔΕΙΑ

Στη πρόσκαιρη ζωή μας.
Κάποιοι 
μεταξύ μας, είμαστε εχθροί.
Κι όταν ένας πεθάνει τον αγιοποιούμε.
Ακόμη κι όταν δεν τον συμπαθούμε.
Με τα καλά τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα.
Η συμπεριφορά μας αυτή έχει τη λογική της.
Ο αποχωρών δεν είναι πια ο απέναντι αντίπαλος.
Σύμφωνα με τα κρατούντα
ο νεκρός πάντα δικαιώνεται.
Χριστιανικά και υποκριτικά
του συγχωρούμε τις αμαρτίες του.
Τι κάλπικοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι.
Αν ο προκείμενος νεκρός είχε μεγάλο
κρατικό, ή θρησκευτικό αξίωμα.
Περιμένουμε κάθιδροι πρώτοι
μέσα στο πλήθος
για να του εκφωνήσουμε
με ρητορική ορμή
επικηδείους αποθέωσης.
Πόσο δίκαιο είχε ο ποιητής που έγραψε με σοφία¨
"Πέθανες- κι ἔγινες καὶ σύ: ὁ καλός,
Ὁ λαμπρὸς ἄνθρωπος, ὁ οἰκογενειάρχης, ὁ πατριώτης.
Τριάντα ἕξη στέφανα σὲ συνοδέψανε, τρεῖς λόγοι ἀντιπροέδρων,
Ἑφτὰ ψηφίσματα γιὰ τὶς ὑπέροχες ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερες.
Ἄ, ρὲ Λαυρέντη, ἐγὼ ποὺ μόνο τὄξερα τί κάθαρμα ἤσουν."
Παρόλες τις κακίες μας συνετό είναι να συγχωρούμε τους
εκλιπόντες.
Έστω σεμνά, ταπεινά
αθόρυβα και με μισή καρδιά.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ