ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1960
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Αρχές δεκαετίας του 1960. Στην Ελλάδα ήταν χρόνια υπανάπτυξης και μετανάστευσης.
Ο μικρός ηθοποιός του σινεμά Βασιλάκης Καϊλας υποδυόταν πότε τον "λουστράκο" με το κασελάκι πότε, τον "μικροπωλητή" χτενών και χαρτομάνδηλων, και ο αεικίνητος Θανάσης Βέγγος ήταν εκείνος που δεν στέριωνε πουθενά κι άλλαζε συνεχώς δουλειές.Ήταν αναγκασμένος να κάνει διάφορες δουλειές για να μπορέσει να βοηθήσει την οικογένεια του, και ως "προστάτης" να παντρέψει τις αδελφές του. Αλλά και "το παιδί του λαού" Νίκος Ξανθόπουλος με την βιοπάλη του, "για λίγα ψίχουλα και αγάπη," ήταν αντιπροσωπευτικοί τύποι των συνθηκών εκείνης της εποχής.
Μία αληθινή σκηνή που μοιάζει σαν σκηνή κινηματογραφικής ταινίας,σε φτωχική λαϊκή γειτονιά της Κρήτης, των αρχών της δεκαετίας του 1960.
Έξω στην αυλή της μονοκατοικίας,δύο μεγάλες κληματαριές, είχαν σχηματίσει ένα συμπαθητικό δροσιστικό υπόστεγο.
Ένα τραπέζι βρισκόταν στην μέση της αυλής, με τέσσερις παλιές ψάθινες καρέκλες.
Η κ. Ευτυχία καθόταν στην δροσιά της αυλής και απολάμβανε τον καφέ της.
Δίπλα της ο γιος της Σοφοκλής που μόλις είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο.
Η κ. Ευτυχία του είχε ιδιαίτερη αδυναμία γιατί έκανε σωρεία αποβολών και έμεινε 6 μήνες στο κρεβάτι,μέχρι να τον φέρει στον κόσμο.Ο σύζυγος της ο κυρ Σταύρος, είχε ένα μικρό ταβερνάκι κοντά στο υπεραστικό ΚΤΕΛ. Το παιδί της ,τον Σοφοκλή θέλησε να το προσανατολίσει κάπου για να πάρει τουλάχιστον τα απαραίτητα εφόδια για να βρει δουλειά.
Του πρότεινε να σπουδάσει σε τεχνική σχολή . Ο διάλογος ήταν κάπως ζωηρός. Ο μικρός έδειχνε να μην έχει όρεξη για σπουδές και έφερνε αντιρρήσεις.
Το σπίτι τους το χώριζε ένας μεσότοιχος, με τον κυρ Μιχάλη του γείτονα τους, και με την πολυμελή του οικογένεια.
Κατά τύχη άκουσε την συζήτηση τους ο δεκατριάχρονος Νικόλαος
ο οποίος πουλούσε ως πλανόδιος, παγωτά μ`ένα καροτσάκι.
"Να σπουδάσεις παιδί μου, λέει η μητέρα του στον Σοφοκλή, να μάθεις γράμματα." "Να μην καταντήσεις σαν τον Νίκο να πουλάς παγωτά στους δρόμους." Ο μικρός Νίκος άκουσε άθελα του την συζήτηση της γειτόνισσας κ. Ευτυχίας με τον γιο της, και σαν να κεραυνοβολήθηκε. Πλάγιασε στο κρεβάτι του κι άρχισε να κλαίει με αναφιλητά.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Αρχές δεκαετίας του 1960. Στην Ελλάδα ήταν χρόνια υπανάπτυξης και μετανάστευσης.
Ο μικρός ηθοποιός του σινεμά Βασιλάκης Καϊλας υποδυόταν πότε τον "λουστράκο" με το κασελάκι πότε, τον "μικροπωλητή" χτενών και χαρτομάνδηλων, και ο αεικίνητος Θανάσης Βέγγος ήταν εκείνος που δεν στέριωνε πουθενά κι άλλαζε συνεχώς δουλειές.Ήταν αναγκασμένος να κάνει διάφορες δουλειές για να μπορέσει να βοηθήσει την οικογένεια του, και ως "προστάτης" να παντρέψει τις αδελφές του. Αλλά και "το παιδί του λαού" Νίκος Ξανθόπουλος με την βιοπάλη του, "για λίγα ψίχουλα και αγάπη," ήταν αντιπροσωπευτικοί τύποι των συνθηκών εκείνης της εποχής.
Μία αληθινή σκηνή που μοιάζει σαν σκηνή κινηματογραφικής ταινίας,σε φτωχική λαϊκή γειτονιά της Κρήτης, των αρχών της δεκαετίας του 1960.
Έξω στην αυλή της μονοκατοικίας,δύο μεγάλες κληματαριές, είχαν σχηματίσει ένα συμπαθητικό δροσιστικό υπόστεγο.
Ένα τραπέζι βρισκόταν στην μέση της αυλής, με τέσσερις παλιές ψάθινες καρέκλες.
Η κ. Ευτυχία καθόταν στην δροσιά της αυλής και απολάμβανε τον καφέ της.
Δίπλα της ο γιος της Σοφοκλής που μόλις είχε τελειώσει το δημοτικό σχολείο.
Η κ. Ευτυχία του είχε ιδιαίτερη αδυναμία γιατί έκανε σωρεία αποβολών και έμεινε 6 μήνες στο κρεβάτι,μέχρι να τον φέρει στον κόσμο.Ο σύζυγος της ο κυρ Σταύρος, είχε ένα μικρό ταβερνάκι κοντά στο υπεραστικό ΚΤΕΛ. Το παιδί της ,τον Σοφοκλή θέλησε να το προσανατολίσει κάπου για να πάρει τουλάχιστον τα απαραίτητα εφόδια για να βρει δουλειά.
Του πρότεινε να σπουδάσει σε τεχνική σχολή . Ο διάλογος ήταν κάπως ζωηρός. Ο μικρός έδειχνε να μην έχει όρεξη για σπουδές και έφερνε αντιρρήσεις.
Το σπίτι τους το χώριζε ένας μεσότοιχος, με τον κυρ Μιχάλη του γείτονα τους, και με την πολυμελή του οικογένεια.
Κατά τύχη άκουσε την συζήτηση τους ο δεκατριάχρονος Νικόλαος
ο οποίος πουλούσε ως πλανόδιος, παγωτά μ`ένα καροτσάκι.
"Να σπουδάσεις παιδί μου, λέει η μητέρα του στον Σοφοκλή, να μάθεις γράμματα." "Να μην καταντήσεις σαν τον Νίκο να πουλάς παγωτά στους δρόμους." Ο μικρός Νίκος άκουσε άθελα του την συζήτηση της γειτόνισσας κ. Ευτυχίας με τον γιο της, και σαν να κεραυνοβολήθηκε. Πλάγιασε στο κρεβάτι του κι άρχισε να κλαίει με αναφιλητά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου