ΑΔΙΚΟΣ ΦΟΒΟΣ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Αχ στη παντέρμη τη ζωή.
Τα βάσανα πολλά`ναι.
Όσο κι αν βασανίζομαι
Γλυκιά είν` η ζωή γλυκιά`ναι
To 1998 είχα πατήσει τα πενήντα.Άρχισα να φοβάμαι ότι θα μοιάσω του πατέρα μου που πέθανε τον Νοέμβριο του 1966 σε ηλικία 57 ετών. Μάλιστα τον επόμενο μήνα Δεκέμβριο του 1966, είχε τότε επακολουθήσει το τραγικό ναυάγιο του "Φ.Μ" "ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ" με πλήθος χαμένων στο ναυάγιο συμπατριωτών.Υπήρξε μεγάλος θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός στο νησί μας στην Κρήτη.Ήμουν δεκαοχτώ ετών και ένας σχετικά ψηλός κι αδύνατος έφηβος. Όπως συνηθιζόταν τότε φορούσα στο δεξί μανίκι μια μαύρη λωρίδα εις ένδειξη πένθους. Πολλοί περίεργοι με ρωτούσαν αν είχα κάποιον δικό μου "απολεσθέντα" στο ναυάγιο ανοικτά της νήσου Φαλκονέρας. Σήμερα που γράφω το παρόν σημείωμα, μάλλον μεθαύριο στις 18-7-2014, κλείνω τα 66 μου χρόνια.
Την έσκασα του χάρου "και του έκλεψα ημέρες" κατά το κοινώς λεγόμενο, και δεν έμοιασα του πατέρα μου.Κανείς δεν γνωρίζει το αύριο τι θα φέρει.

Όταν φύγεις άνθρωπε για...
Το τελευταίο σου ταξίδι.
Που δεν.. έχει επιστροφή.
Στρέψε το βλέμμα σου στο...
Παρελθόν.

Τι αφήνεις για κληρονομιά;
Τα υλικά αγαθά χαλάσματα
θα γίνουν.
Αγάπησες, παθιάστηκες;
Προσέφερες, ονειρεύτηκες;